Τις προάλλες διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με μία γυναίκα πάνω σε ψηλά τακούνια, εξόχως υπέροχη και σούπερ στιλάτη αλλά με έναν αναχρονιστικό τρόπο. Έμοιαζε παλιά χωρίς να είναι. Να εξηγηθώ. Δεν ήταν μόνο το τάκα τούκα, ο ήχος του τακουνιού που ήταν από άλλη εποχή φερμένος, όταν όλες ακροβατούσαμε πάνω σε 7ποντα (τουλάχιστον) από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν και η αίσθηση ότι αισθάνεται βολικά και άνετα με αυτή τη συνθήκη. Κυρίως αυτό.
Η αίσθηση μετεωρισμού και η ανάδειξη του γαστροκνήμιου ως κυρίαρχο μυ του ποδιού φαντάζουν τόσο παλιά όσο η έκφραση «μη μου τη σπας» των βιντεοταινιών των 80s.
Το ίδιο εφέ απορίας αλλά και θαυμασμού είχε η εικόνα ενός καλοντυμένου άντρα, που βρέθηκε στο διάβα μου, έμοιαζε τόσο σεταρισμένος σαν μοντέλο του Cerruti. Που πήγε το «κυριλέ» ύφος των ντυσιμάτων; Που χάθηκε η αίσθηση της κλασικής κομψότητας; Γιατί το νέο mainstream στη μόδα τσαλαβουτάει στα προκλητικά βρομόνερα του underground; Γιατί έσβησαν οι ταυτότητες και οι ταμπέλες και όλοι μοιάζουμε βγαλμένοι από εφηβικές μπάντες που κάνουν πρόβες στις πυλωτές των οικογενειακών σπιτιών;
Δύο χρόνια πανδημίας ήταν αρκετά για να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή αλλά και την γκαρνταρόμπα μας. Αυτός είναι ο ένας λόγος.
Καθώς ο κόσμος κάνει τα διστακτικά του βήματα προς την κανονικότητα και όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιστρέφουν στους χώρους εργασίας, πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η εποχή της φαρδιάς και άκομψης φόρμας πλησιάζει στο τέλος της. Όμως, θέλουμε πραγματικά να εγκαταλείψουμε την ελευθερία και την άνεση που βρήκαμε κατά τη διάρκεια αυτής της κατά τα άλλα ζοφερής περιόδου; Πολλοί είναι αυτοί που δε θέλουν. Ειδικά οι γυναίκες άνω των 40, που έχουμε ήδη κάνει τα χιλιόμετρά μας πάνω σε όλων των ειδών τα τακούνια, από ψηλοτάκουνα μέχρι kitten heels, αυτή η σωματική ταλαιπωρία, με τη στιλάτη αιώρηση, τη σφιγμένη μέση σε φιλόδοξες, φαρδιές ζώνες και τον προβλεπέ καθωσπρεπισμό.
«Δεν έχω καμία υπομονή για στενάχωρα ρούχα», δήλωσε η 49 ετών, καθηγήτρια αγγλικών στο προχθεσινό σέσιον μιας ψυχαναλυόμενης ομάδας. «Ξεφορτώθηκα τα περισσότερα από τα ρούχα μου που χρειάζονται σιδέρωμα και φυσικά ό,τι απαιτεί παραπάνω προσπάθεια» συνέχισε. Έτσι είναι, πάλι καλά που δε βγήκαμε με τα παπλώματα στους δρόμους μετά από δύο χρόνια κάτω από αυτά, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το #pillowchallenge, αυτή η παράκρουση του ίνσταγκραμ με το μαξιλάρι ζωσμένο στη μέση των ινφλουένσερ, μέσα στην καραντίνα δεν εμφανίστηκε;
Η πιο στιλπνή πλευρά της γυναικείας μόδας ήταν ορατή σε όλο το φάσμα, από την οθόνη zoom, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Η πασαρέλα εμπνεύστηκε από αυτό. Το 2020, η Anna Sui έδειξε φορέματα βγαλμένα λες από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι και έβαλε ακόμη και μερικά μοντέλα να φέρουν ασορτί παπλώματα. Η Prada προσέφερε φουσκωτά, παπλωματένια τζάκετς και κάπες με ζώνες που θύμιζαν μπουρνούζια. Ο Jason Wu έφτιαξε αέρινα καφτάνια.
«Λατρεύω το γεγονός ότι το loungewear έχει γίνει μια κυρίαρχη νέα κατηγορία» φώναξε η 50χρονη συγγραφέας της ίδιας παρέας, που λέγαμε. «Στην πανδημία ακόμη και τα τζιν έμοιαζαν με υπερβολή, ειδικά η σχέση μου με το φερμουάρ» έκανε χιούμορ.
«Όσο υπάρχουν sneakers θα υπάρχουν άνθρωποι» είπε η 47χρονη χορεύτρια της ομήγυρης. «Άσε που η παντόφλα έχει περάσει από τα αλώνια στα σαλόνια» χαχανίζω έχοντας ήδη βάλει στο μάτι την πρόσφατη συνεργασία της Birkenstock και του ίδιου του πρώην βασιλιά του πόνου, του Manolo Blahnik, η οποία ανακάτεψε το DNA των δυο τους για την παραγωγή φλατ, μποέμικων σανδαλιών από βελούδο, στολισμένα με στρας αγκράφες.
Και κάπως έτσι οι πρώην τίτλοι των γυναικείων εντύπων έχασαν την αίγλη τους: «Σέξι με pencil φούστα», «σοβαρή στη δουλειά», «εκθαμβωτική καλεσμένη στους γάμους». Έως και γκρίντζι, ε;
«Λατρεύω το γεγονός ότι το loungewear έχει γίνει μια κυρίαρχη νέα κατηγορία» φώναξε η 50χρονη συγγραφέας της ίδιας παρέας, που λέγαμε. «Στην πανδημία ακόμη και τα τζιν έμοιαζαν με υπερβολή, ειδικά η σχέση μου με το φερμουάρ» έκανε χιούμορ.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, η γυναικεία μόδα έχει περάσει κυκλικά από διάφορες απόπειρες «στολής» – από την Rational Dress Society του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα (η οποία καταδίκασε τους κορσέδες και προώθησε τα ογκώδη ποδηλατικά παντελόνια, γνωστά ως “bloomers”), τα swingy separates της Coco Chanel, τα unisex τζιν και T-shirts της δεκαετίας του 1960, μέχρι τα power suits της δεκαετίας του 1980, τα οποία προσέφεραν έξτρα «θωράκιση» στις γυναίκες που μόλις είχαν εισέλθει στο πεδίο της εταιρικής μάχης.
H 49χρονη καθηγήτρια αγγλικών βλέπει έναν άμεσο συσχετισμό μεταξύ των σημερινών «σπιτικών» looks και αυτών των πρώτων κοστουμιών. «Μου φαίνεται», σημειώνει, «ότι η τάση των loungewear είναι μια αντίστροφη ενδυνάμωση όπως αυτή των “power suits” για την προηγούμενη γενιά εργαζόμενων γυναικών».
Ανέφερε δε, ότι αγόρασε μια σειρά από μαλακά βαμβακερά ολόσωμα σε διάφορα χρώματα και υφάσματα, όλα κατασκευασμένα στην Ταϊλάνδη. «Μου αρέσει να φοράω ρούχα με τα οποία θα μπορούσα να χορέψω. Κολάν και ένα μπλουζάκι με ενσωματωμένο σουτιέν ή ένα αντρικό λινό πουκάμισο με κουμπιά».
Η 45 ετών, ιστορικός πολιτισμού, προτιμά μια παρόμοια «στολή»: κολάν και ένα μακρύ πουλόβερ ή μπλούζα που μοιάζει με χιτώνα, όλα σε μαύρο χρώμα.
Στην καρδιά της, η χαλαρή μόδα είναι δημοκρατική, προσαρμόζεται στις αλλαγές του καιρού (και του μυαλού), του σώματος και της κουλτούρας. Μπορεί να είναι ουδέτερη ως προς το φύλο ή έστω μη δυαδική, αγκαλιάζει με στοργή το σώμα, κολακεύοντας διαφορετικά σχήματα, βάρη και μεγέθη.
«Η χαλαρή μόδα ταιριάζει πολύ με ορισμένα από τα πιο καυτά σημερινά πολιτικά και κοινωνικά κινήματα. Αυτό που φοράμε αντανακλά τις αξίες μας» συμπλήρωσε δήλωσε η η 49 ετών, καθηγήτρια αγγλικών.
Άσε που όλες «μικρύναμε» αφού φορέσαμε ξανά το υπερμεγέθες hoodie που είχαμε από το λύκειο.
Η απήχηση της χαλαρής μόδας επεκτείνεται πέρα, πάνω και κάτω από το κοινό άνω των 40. Αρκετές γυναίκες είπαν ότι οι κόρες τους αγαπούν αυτό το είδος. Η 61 ετών, καθηγήτρια νομικής, περιέγραψε το στυλ της 24χρονης κόρης της ως «αβίαστο» και έστειλε μια φωτογραφία της με κομψή φόρμα και Doc Martens, προσθέτοντας ότι τόσο η μητέρα όσο και η κόρη ψωνίζουν πλέον από second hand. Κάποια άλλη είπε ότι η 25χρονη κόρη της προτιμά τα ανδρικά πουκάμισα από το J. Crew και τα κλασικά αντικείμενα από τη ντουλάπα της μαμάς της -τη δική της δηλαδή.
Βέβαια, αυτό το στυλ, το έξω από το πλαίσιο, δεν προέκυψε λόγω της πανδημίας αποκλειστικά και μόνο. Προϋπήρχε ως σπόρος. Η 58 ετών, στιλίστρια μόδας, βρίσκει τις ρίζες του στην προπανδημική εποχή, ως απάντηση στις υπερβολές πολλών σχεδιαστών και θυμήθηκε ότι είδε τις πρώτες αναλαμπές του το 2008, όταν η Phoebe Philo έφτασε στη Céline «με τα μινιμαλιστικά, υπερμεγέθη πατρόν της και την εξύμνηση των αθλητικών παπουτσιών».
Και αν η χαλαρή μόδα μοιάζει τώρα περισσότερο με αυτή του δρόμου παρά με την πασαρέλα, η υψηλή ραπτική σίγουρα ακολουθεί αντιλαμβανόμενη το γενικό κλίμα. Ο Rick Owens για το φθινόπωρο του 2022 αγκάλιασε την τάση των ρούχων-παπλωμάτων που λέγαμε, παρουσιάζοντας αυτό που η Vanessa Friedman, επικεφαλής κριτικός μόδας στους Times, αποκάλεσε ως «puffer boleros» – οριακά μπουφάν που μοιάζουν με μαξιλάρι και κουκουλώνουν το πάνω μέρος του σώματος, προσδίδοντας στην εικόνα των μοντέλων την όψη υπναρούλη που έχει φωλιάσει κάτω από πουπουλένια παπλώματα. Ο Dries Van Noten έδειξε φουσκωτά σακάκια και ένα λαμπερό παλτό με παγιέτες που έμοιαζε με ρόμπα. Και η Row έστειλε τα μοντέλα στην πασαρέλα με παλτά τόσο ογκώδη, που φάνταζαν με υπνόσακους που περπατούσαν.
Είναι δύσκολο να πούμε πόσο καιρό θα μείνουμε μέσα στα κουκούλια μας. Η μόδα είναι κυκλική. Αλλά η χαλαρή μόδα άργησε να έρθει και ανταποκρίνεται βαθιά τόσο στην τρέχουσα πολιτική στιγμή όσο και σε κάποιες από τις πιο εσωτερικές μας επιθυμίες – για άνεση, χώρο, ελευθερία και απαλλαγή από τον πόνο.
Άσε που όλες «μικρύναμε» αφού φορέσαμε ξανά το υπερμεγέθες hoodie που είχαμε από το λύκειο.
Τις προάλλες διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με μία γυναίκα πάνω σε ψηλά τακούνια, εξόχως υπέροχη και σούπερ στιλάτη αλλά με έναν αναχρονιστικό τρόπο. Έμοιαζε παλιά χωρίς να είναι. Να εξηγηθώ. Δεν ήταν μόνο το τάκα τούκα, ο ήχος του τακουνιού που ήταν από άλλη εποχή φερμένος, όταν όλες ακροβατούσαμε πάνω σε 7ποντα (τουλάχιστον) από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν και η αίσθηση ότι αισθάνεται βολικά και άνετα με αυτή τη συνθήκη. Κυρίως αυτό.
Η αίσθηση μετεωρισμού και η ανάδειξη του γαστροκνήμιου ως κυρίαρχο μυ του ποδιού φαντάζουν τόσο παλιά όσο η έκφραση «μη μου τη σπας» των βιντεοταινιών των 80s.
Το ίδιο εφέ απορίας αλλά και θαυμασμού είχε η εικόνα ενός καλοντυμένου άντρα, που βρέθηκε στο διάβα μου, έμοιαζε τόσο σεταρισμένος σαν μοντέλο του Cerruti. Που πήγε το «κυριλέ» ύφος των ντυσιμάτων; Που χάθηκε η αίσθηση της κλασικής κομψότητας; Γιατί το νέο mainstream στη μόδα τσαλαβουτάει στα προκλητικά βρομόνερα του underground; Γιατί έσβησαν οι ταυτότητες και οι ταμπέλες και όλοι μοιάζουμε βγαλμένοι από εφηβικές μπάντες που κάνουν πρόβες στις πυλωτές των οικογενειακών σπιτιών;
Δύο χρόνια πανδημίας ήταν αρκετά για να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή αλλά και την γκαρνταρόμπα μας. Αυτός είναι ο ένας λόγος.
Καθώς ο κόσμος κάνει τα διστακτικά του βήματα προς την κανονικότητα και όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιστρέφουν στους χώρους εργασίας, πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η εποχή της φαρδιάς και άκομψης φόρμας πλησιάζει στο τέλος της. Όμως, θέλουμε πραγματικά να εγκαταλείψουμε την ελευθερία και την άνεση που βρήκαμε κατά τη διάρκεια αυτής της κατά τα άλλα ζοφερής περιόδου; Πολλοί είναι αυτοί που δε θέλουν. Ειδικά οι γυναίκες άνω των 40, που έχουμε ήδη κάνει τα χιλιόμετρά μας πάνω σε όλων των ειδών τα τακούνια, από ψηλοτάκουνα μέχρι kitten heels, αυτή η σωματική ταλαιπωρία, με τη στιλάτη αιώρηση, τη σφιγμένη μέση σε φιλόδοξες, φαρδιές ζώνες και τον προβλεπέ καθωσπρεπισμό.
«Δεν έχω καμία υπομονή για στενάχωρα ρούχα», δήλωσε η 49 ετών, καθηγήτρια αγγλικών στο προχθεσινό σέσιον μιας ψυχαναλυόμενης ομάδας. «Ξεφορτώθηκα τα περισσότερα από τα ρούχα μου που χρειάζονται σιδέρωμα και φυσικά ό,τι απαιτεί παραπάνω προσπάθεια» συνέχισε. Έτσι είναι, πάλι καλά που δε βγήκαμε με τα παπλώματα στους δρόμους μετά από δύο χρόνια κάτω από αυτά, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το #pillowchallenge, αυτή η παράκρουση του ίνσταγκραμ με το μαξιλάρι ζωσμένο στη μέση των ινφλουένσερ, μέσα στην καραντίνα δεν εμφανίστηκε;
Η πιο στιλπνή πλευρά της γυναικείας μόδας ήταν ορατή σε όλο το φάσμα, από την οθόνη zoom, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Η πασαρέλα εμπνεύστηκε από αυτό. Το 2020, η Anna Sui έδειξε φορέματα βγαλμένα λες από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι και έβαλε ακόμη και μερικά μοντέλα να φέρουν ασορτί παπλώματα. Η Prada προσέφερε φουσκωτά, παπλωματένια τζάκετς και κάπες με ζώνες που θύμιζαν μπουρνούζια. Ο Jason Wu έφτιαξε αέρινα καφτάνια.
«Λατρεύω το γεγονός ότι το loungewear έχει γίνει μια κυρίαρχη νέα κατηγορία» φώναξε η 50χρονη συγγραφέας της ίδιας παρέας, που λέγαμε. «Στην πανδημία ακόμη και τα τζιν έμοιαζαν με υπερβολή, ειδικά η σχέση μου με το φερμουάρ» έκανε χιούμορ.
«Όσο υπάρχουν sneakers θα υπάρχουν άνθρωποι» είπε η 47χρονη χορεύτρια της ομήγυρης. «Άσε που η παντόφλα έχει περάσει από τα αλώνια στα σαλόνια» χαχανίζω έχοντας ήδη βάλει στο μάτι την πρόσφατη συνεργασία της Birkenstock και του ίδιου του πρώην βασιλιά του πόνου, του Manolo Blahnik, η οποία ανακάτεψε το DNA των δυο τους για την παραγωγή φλατ, μποέμικων σανδαλιών από βελούδο, στολισμένα με στρας αγκράφες.
Και κάπως έτσι οι πρώην τίτλοι των γυναικείων εντύπων έχασαν την αίγλη τους: «Σέξι με pencil φούστα», «σοβαρή στη δουλειά», «εκθαμβωτική καλεσμένη στους γάμους». Έως και γκρίντζι, ε;
«Λατρεύω το γεγονός ότι το loungewear έχει γίνει μια κυρίαρχη νέα κατηγορία» φώναξε η 50χρονη συγγραφέας της ίδιας παρέας, που λέγαμε. «Στην πανδημία ακόμη και τα τζιν έμοιαζαν με υπερβολή, ειδικά η σχέση μου με το φερμουάρ» έκανε χιούμορ.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, η γυναικεία μόδα έχει περάσει κυκλικά από διάφορες απόπειρες «στολής» – από την Rational Dress Society του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα (η οποία καταδίκασε τους κορσέδες και προώθησε τα ογκώδη ποδηλατικά παντελόνια, γνωστά ως “bloomers”), τα swingy separates της Coco Chanel, τα unisex τζιν και T-shirts της δεκαετίας του 1960, μέχρι τα power suits της δεκαετίας του 1980, τα οποία προσέφεραν έξτρα «θωράκιση» στις γυναίκες που μόλις είχαν εισέλθει στο πεδίο της εταιρικής μάχης.
H 49χρονη καθηγήτρια αγγλικών βλέπει έναν άμεσο συσχετισμό μεταξύ των σημερινών «σπιτικών» looks και αυτών των πρώτων κοστουμιών. «Μου φαίνεται», σημειώνει, «ότι η τάση των loungewear είναι μια αντίστροφη ενδυνάμωση όπως αυτή των “power suits” για την προηγούμενη γενιά εργαζόμενων γυναικών».
Ανέφερε δε, ότι αγόρασε μια σειρά από μαλακά βαμβακερά ολόσωμα σε διάφορα χρώματα και υφάσματα, όλα κατασκευασμένα στην Ταϊλάνδη. «Μου αρέσει να φοράω ρούχα με τα οποία θα μπορούσα να χορέψω. Κολάν και ένα μπλουζάκι με ενσωματωμένο σουτιέν ή ένα αντρικό λινό πουκάμισο με κουμπιά».
Η 45 ετών, ιστορικός πολιτισμού, προτιμά μια παρόμοια «στολή»: κολάν και ένα μακρύ πουλόβερ ή μπλούζα που μοιάζει με χιτώνα, όλα σε μαύρο χρώμα.
Στην καρδιά της, η χαλαρή μόδα είναι δημοκρατική, προσαρμόζεται στις αλλαγές του καιρού (και του μυαλού), του σώματος και της κουλτούρας. Μπορεί να είναι ουδέτερη ως προς το φύλο ή έστω μη δυαδική, αγκαλιάζει με στοργή το σώμα, κολακεύοντας διαφορετικά σχήματα, βάρη και μεγέθη.
«Η χαλαρή μόδα ταιριάζει πολύ με ορισμένα από τα πιο καυτά σημερινά πολιτικά και κοινωνικά κινήματα. Αυτό που φοράμε αντανακλά τις αξίες μας» συμπλήρωσε δήλωσε η η 49 ετών, καθηγήτρια αγγλικών.
Άσε που όλες «μικρύναμε» αφού φορέσαμε ξανά το υπερμεγέθες hoodie που είχαμε από το λύκειο.
Η απήχηση της χαλαρής μόδας επεκτείνεται πέρα, πάνω και κάτω από το κοινό άνω των 40. Αρκετές γυναίκες είπαν ότι οι κόρες τους αγαπούν αυτό το είδος. Η 61 ετών, καθηγήτρια νομικής, περιέγραψε το στυλ της 24χρονης κόρης της ως «αβίαστο» και έστειλε μια φωτογραφία της με κομψή φόρμα και Doc Martens, προσθέτοντας ότι τόσο η μητέρα όσο και η κόρη ψωνίζουν πλέον από second hand. Κάποια άλλη είπε ότι η 25χρονη κόρη της προτιμά τα ανδρικά πουκάμισα από το J. Crew και τα κλασικά αντικείμενα από τη ντουλάπα της μαμάς της -τη δική της δηλαδή.
Βέβαια, αυτό το στυλ, το έξω από το πλαίσιο, δεν προέκυψε λόγω της πανδημίας αποκλειστικά και μόνο. Προϋπήρχε ως σπόρος. Η 58 ετών, στιλίστρια μόδας, βρίσκει τις ρίζες του στην προπανδημική εποχή, ως απάντηση στις υπερβολές πολλών σχεδιαστών και θυμήθηκε ότι είδε τις πρώτες αναλαμπές του το 2008, όταν η Phoebe Philo έφτασε στη Céline «με τα μινιμαλιστικά, υπερμεγέθη πατρόν της και την εξύμνηση των αθλητικών παπουτσιών».
Και αν η χαλαρή μόδα μοιάζει τώρα περισσότερο με αυτή του δρόμου παρά με την πασαρέλα, η υψηλή ραπτική σίγουρα ακολουθεί αντιλαμβανόμενη το γενικό κλίμα. Ο Rick Owens για το φθινόπωρο του 2022 αγκάλιασε την τάση των ρούχων-παπλωμάτων που λέγαμε, παρουσιάζοντας αυτό που η Vanessa Friedman, επικεφαλής κριτικός μόδας στους Times, αποκάλεσε ως «puffer boleros» – οριακά μπουφάν που μοιάζουν με μαξιλάρι και κουκουλώνουν το πάνω μέρος του σώματος, προσδίδοντας στην εικόνα των μοντέλων την όψη υπναρούλη που έχει φωλιάσει κάτω από πουπουλένια παπλώματα. Ο Dries Van Noten έδειξε φουσκωτά σακάκια και ένα λαμπερό παλτό με παγιέτες που έμοιαζε με ρόμπα. Και η Row έστειλε τα μοντέλα στην πασαρέλα με παλτά τόσο ογκώδη, που φάνταζαν με υπνόσακους που περπατούσαν.
Είναι δύσκολο να πούμε πόσο καιρό θα μείνουμε μέσα στα κουκούλια μας. Η μόδα είναι κυκλική. Αλλά η χαλαρή μόδα άργησε να έρθει και ανταποκρίνεται βαθιά τόσο στην τρέχουσα πολιτική στιγμή όσο και σε κάποιες από τις πιο εσωτερικές μας επιθυμίες – για άνεση, χώρο, ελευθερία και απαλλαγή από τον πόνο.
Άσε που όλες «μικρύναμε» αφού φορέσαμε ξανά το υπερμεγέθες hoodie που είχαμε από το λύκειο.
