Με τις ψυχεδελικές ουσίες να έχουν κάνει ένα ηχηρό comeback –αν όχι τόσο σε κοινωνικό επίπεδο σίγουρα σε επιστημονικό– και να θεωρούνται hot, είναι λογικό να ξεπηδούν σε διάφορα σημεία του ψυχεδελικού ίντερνετ κάποιοι “ανεπίσημοι” μεθόδοι τριπαρίσματος, απόσταγμα όχι κάποιας φυτικής ουσίας αλλά ως σκια του χίπικου κόσμου των ’60s που προχώρησε σε μονοπάτια τριπαρίσματος και εξαφανίστηκε.
Διαβάζοντας λοιπόν αρκετές αντιφατικές πληροφορίες για διάφορους τρόπους δημιουργίας παραισθήσεων, θυμήθηκα τα χρόνια μου σε Γυμνάσιο – Λύκειο όταν κάποιοι, και καλά “ψαγμένοι” και ολίγον τι “καμμένοι”, έλεγαν πως αν βάλεις στο τσιγάρο σου πευκοβελόνες θα μαστουρώσεις χωρίς αύριο. Δεν το δοκίμασα, φυσικά, αλλά κυκλοφορούσε η φήμη πως η τάδε το έκανε και «έφυγε τελείως». Οπότε ΔΞ/ΔΑ, η φάση μου στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Disclaimer: Δεν φέρω κάποια ευθύνη για όποιον δοκιμάσει κάτι από αυτά που αναφέρονται στο κείμενο. Κάνω απλώς μια καταγραφή. Υπόσχομαι στο μέλλον να κάνω ένα κείμενο για το πώς να τριπάρετε με ασφάλεια και νόμιμα.
Όπως με τις πευκοβελόνες, που μάλλον πρόκειται περί ελληνικής πατέντας, υπάρχουν και στις ΗΠΑ αντίστοιχες φήμες. Μια εξ αυτών, η λεγόμενη bananadine (μπαναναδίνη) -γελάω.
Οι ψυχεδελικές μπανάνες
Αν ζούσαμε στη δεκαετία του flower power, ειδικά στην Καλιφορνία, θα μπορούσα απλά να πάω σε ένα acid test party και να ρωτήσω τα παιδιά εκεί, που θα χόρευαν υπό τη μουσική των Grateful Dead, τι γνωρίζουν για την bananadine. Είμαστε όμως στο 2023 και το Google Search τα ξέρει όλα, λέει. Οπότε κάνοντας μια σχετική αναζήτηση ανακάλυψα την εξής συνταγή (Musa sapientum Bananadine) στο Chicago Reader:
- Πάρτε περίπου 7 κιλά ώριμες κίτρινες μπανάνες
- Ξεφλουδίστε τις μπανάνες και φάτε τον καρπό. Κρατήστε τις φλούδες
- Με ένα κοφτερό μαχαίρι, ξύστε το εσωτερικό των φλοιών και φυλάξτε το ξύσμα
- Βάλτε όλο το ξύσμα σε μια μεγάλη κατσαρόλα και προσθέστε νερό
- Βράζετε για 3-4 ώρες μέχρι να αποκτήσει μια στερεή παστώδη υφή
- Απλώστε αυτή την πάστα σε ένα ταψάκι και “στεγνώστε” την σε φούρνο για περίπου 20-30 λεπτά
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα μια λεπτή μαύρη σκόνη (bananadine). Συνήθως, κάποιος θα αισθανθεί την επίδραση της μπαναναδίνης μετά το κάπνισμα τριών ή τεσσάρων τσιγάρων.
Όχι, ούτε αυτό το δοκίμασα, και φαντάζομαι πως η μεγαλύτερη παρενέργεια που θα είχα θα αφορούσε την κατανάλωση των 7 κιλών μπανάνας. Η παραπάνω συνταγή αποδίδεται στο μυθικό βιβλίο “The Anarchist Cookbook” (Το βιβλίο του Αναρχικού μαγειρείου ή Το Αναρχικό βιβλίο μαγειρικής), του William Powell, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1971.
Στο σχετικό link αγοράς του βιβλίου στο Amazon, υπάρχει το σημείωμα του συγγραφέα, όπου ο Powell γράφει:
«Το “The Anarchist Cookbook” γράφτηκε κατά τη διάρκεια του 1968 και εν μέρει του 1969, αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο. Εκείνη την εποχή ήμουν 19 ετών και ο πόλεμος του Βιετνάμ και το λεγόμενο “κίνημα της αντικουλτούρας” βρίσκονταν στο απόγειό τους. Συμμετείχα στο αντιπολεμικό κίνημα και παρακολούθησα πολυάριθμες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις για την ειρήνη. Το βιβλίο, από πολλές απόψεις, ήταν ένα λανθασμένο προϊόν του εφηβικού μου θυμού στην προοπτική να επιστρατευθώ και να σταλεί στο Βιετνάμ για να πολεμήσω σε έναν πόλεμο στον οποίο δεν πίστευα».
Και συνεχίζει στο ίδιο στυλ μετάνοιας, σημειώνοντας πως «Δυστυχώς, το βιβλίο συνεχίζει να κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή και με την έλευση του Διαδικτύου εμφανίστηκαν αρκετοί ιστότοποι που ασχολούνται με αυτό. Θέλω να δηλώσω κατηγορηματικά ότι δεν συμφωνώ με τα περιεχόμενα του βιβλίου “The Anarchist Cookbook” και θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος (και ανακουφισμένος) αν σταματούσε η έκδοσή του. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια λανθασμένη και δυνητικά επικίνδυνη έκδοση, η οποία θα πρέπει να αποσυρθεί από το τυπογραφείο».
Μάλιστα. Πρώτα μας δίνει τη μπαναναδίνη και μετά μας λέει «Ωπ! Sorry, μαλακία μου. Ήμουν νέος και δεν ήξερα». Τέλος πάντων. Το θέμα είναι αν μπορούμε να τριπάρουμε με τις μπανάνες. Είναι εφικτό; Όχι.
Η φάση με την bananadine ήταν ένα hoax, μια φάρσα, που δημοσιεύθηκε αρχικά στη Berkeley Barb, μια underground εβδομαδιαία εφημερίδα στο Berkeley, τον Μάρτιο του 1967. Οι τηλεγραφικές υπηρεσίες, και μετά από αυτές ολόκληρη η χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών, σύμφωνα με τον/την Cecil Adams του The Straight Dope (η ταυτότητα του συντάκτη παρέμεινε κρυφή) έχαψαν το παραμύθι και ξεκίνησαν να ψάχνονται για τη μπαναναδίνη. Οι φοιτητές στο Berkeley ξεκίνησαν να καπνίζουν μπανάνες και την επόμενη Κυριακή από την δημοσίευση, σύμφωνα με τους New York Times, «μπίτνικς και φοιτητές φώναζαν “μπανάνα-μπανάνα” σε ένα “be-in” στο Central Park» και έκαναν παρέλαση κρατώντας μια ξύλινη μπανάνα δύο μέτρων. Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ανακοίνωσε ότι διερευνούσε «τις πιθανές παραισθησιογόνες επιδράσεις των φλοιών μπανάνας». Παράνοια.
Λίγο νωρίτερα από το δημοσίευμα της Berkeley Barb, τον Οκτώβριο του 1966, ο τραγουδοποιός Donovan είχε κυκλοφορήσει το κομμάτι “Mellow Yellow” το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και φημολογούνταν ότι αφορούσε το κάπνισμα των αποξηραμένων μπανανόφλουδων ως παραισθησιογόνο ναρκωτικό. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του ίδιου του Donovan στο άλμπουμ “Donovan’s Greatest Hits” [1969, Epic], η φήμη ότι κάποιος μπορούσε να “φτιαχτεί” από την bananadine είχε ξεκινήσει από τον γκουρού της ψυχεδέλειας Country Joe McDonald το 1966.
Καπνίζοντας πράσινες πιπεριές
Μια παρόμοια κατάσταση με την φημολογία της μπαναναδίνης που συνδέεται με την αστική χίπικη παράδοση εκείνης της εποχής, είναι και το “Jackson Illusion Pepper”. Η συγκεκριμένη συνταγή εμφανίζεται στο εξίσου ιστορικό βιβλίο “Drugs From A to Z: A Dictionary” του Richard R. Lingeman, που κυκλοφόρησε το 1969, και αφορά το κάπνισμα ενός τσιγάρου μέσα από μια σάπια πράσινη πιπεριά. Με αυτόν τον τρόπο, οι φήμες έλεγαν, πως θα γινόσουν “κοσμοναύτης” και θα είχες μια ψυχεδελική εμπειρία.
Το Weird Universe, σχετικά με το θέμα, μας παραπέμπει σε ένα τεύχος του 1967 της underground εφημερίδας The East Village Other της Νέας Υόρκης, που παρουσιάζει τη συνταγή. «Οι φοιτητές του Κολούμπια [του πανεπιστημίου] ορκίζονται σε αυτήν», αναφέρει η EVO. Όμως το κείμενο υπήρχε στο τεύχος της εφημερίδας που κυκλοφόρησε την 1η Απριλίου εκείνης της χρονιάς. Οπότε, με το φτωχό μου το μυαλό, σκέφτομαι πως όσοι δοκίμασαν να καπνίσουν μέσα από μια σάπια πράσινη πιπεριά ήταν είτε τελείως χαζοί είτε απλώς ανόητοι -δεν βλέπω εναλλακτική.
Οι οδηγίες για το “Jackson Illusion Pepper” ήταν οι εξής:
«Αγοράστε μια σάπιο πιπεριά (πρέπει να είναι σάπια) και ένα πακέτο Pall Mall’s (πρέπει να είναι Pall Mall’s) και χρησιμοποιήστε την πιπεριά ως φίλτρο για το τσιγάρο σας, ανοίγοντας μια τρύπα και στις δύο άκρες της… Σταυρώστε τα δάχτυλά σας και θα έχετε μια ευτυχισμένη παραισθησιογόνα εμπειρία».
Με τις ψυχεδελικές ουσίες να έχουν κάνει ένα ηχηρό comeback –αν όχι τόσο σε κοινωνικό επίπεδο σίγουρα σε επιστημονικό– και να θεωρούνται hot, είναι λογικό να ξεπηδούν σε διάφορα σημεία του ψυχεδελικού ίντερνετ κάποιοι “ανεπίσημοι” μεθόδοι τριπαρίσματος, απόσταγμα όχι κάποιας φυτικής ουσίας αλλά ως σκια του χίπικου κόσμου των ’60s που προχώρησε σε μονοπάτια τριπαρίσματος και εξαφανίστηκε.
Διαβάζοντας λοιπόν αρκετές αντιφατικές πληροφορίες για διάφορους τρόπους δημιουργίας παραισθήσεων, θυμήθηκα τα χρόνια μου σε Γυμνάσιο – Λύκειο όταν κάποιοι, και καλά “ψαγμένοι” και ολίγον τι “καμμένοι”, έλεγαν πως αν βάλεις στο τσιγάρο σου πευκοβελόνες θα μαστουρώσεις χωρίς αύριο. Δεν το δοκίμασα, φυσικά, αλλά κυκλοφορούσε η φήμη πως η τάδε το έκανε και «έφυγε τελείως». Οπότε ΔΞ/ΔΑ, η φάση μου στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Disclaimer: Δεν φέρω κάποια ευθύνη για όποιον δοκιμάσει κάτι από αυτά που αναφέρονται στο κείμενο. Κάνω απλώς μια καταγραφή. Υπόσχομαι στο μέλλον να κάνω ένα κείμενο για το πώς να τριπάρετε με ασφάλεια και νόμιμα.
Όπως με τις πευκοβελόνες, που μάλλον πρόκειται περί ελληνικής πατέντας, υπάρχουν και στις ΗΠΑ αντίστοιχες φήμες. Μια εξ αυτών, η λεγόμενη bananadine (μπαναναδίνη) -γελάω.
Οι ψυχεδελικές μπανάνες
Αν ζούσαμε στη δεκαετία του flower power, ειδικά στην Καλιφορνία, θα μπορούσα απλά να πάω σε ένα acid test party και να ρωτήσω τα παιδιά εκεί, που θα χόρευαν υπό τη μουσική των Grateful Dead, τι γνωρίζουν για την bananadine. Είμαστε όμως στο 2023 και το Google Search τα ξέρει όλα, λέει. Οπότε κάνοντας μια σχετική αναζήτηση ανακάλυψα την εξής συνταγή (Musa sapientum Bananadine) στο Chicago Reader:
- Πάρτε περίπου 7 κιλά ώριμες κίτρινες μπανάνες
- Ξεφλουδίστε τις μπανάνες και φάτε τον καρπό. Κρατήστε τις φλούδες
- Με ένα κοφτερό μαχαίρι, ξύστε το εσωτερικό των φλοιών και φυλάξτε το ξύσμα
- Βάλτε όλο το ξύσμα σε μια μεγάλη κατσαρόλα και προσθέστε νερό
- Βράζετε για 3-4 ώρες μέχρι να αποκτήσει μια στερεή παστώδη υφή
- Απλώστε αυτή την πάστα σε ένα ταψάκι και “στεγνώστε” την σε φούρνο για περίπου 20-30 λεπτά
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα μια λεπτή μαύρη σκόνη (bananadine). Συνήθως, κάποιος θα αισθανθεί την επίδραση της μπαναναδίνης μετά το κάπνισμα τριών ή τεσσάρων τσιγάρων.
Όχι, ούτε αυτό το δοκίμασα, και φαντάζομαι πως η μεγαλύτερη παρενέργεια που θα είχα θα αφορούσε την κατανάλωση των 7 κιλών μπανάνας. Η παραπάνω συνταγή αποδίδεται στο μυθικό βιβλίο “The Anarchist Cookbook” (Το βιβλίο του Αναρχικού μαγειρείου ή Το Αναρχικό βιβλίο μαγειρικής), του William Powell, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1971.
Στο σχετικό link αγοράς του βιβλίου στο Amazon, υπάρχει το σημείωμα του συγγραφέα, όπου ο Powell γράφει:
«Το “The Anarchist Cookbook” γράφτηκε κατά τη διάρκεια του 1968 και εν μέρει του 1969, αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο. Εκείνη την εποχή ήμουν 19 ετών και ο πόλεμος του Βιετνάμ και το λεγόμενο “κίνημα της αντικουλτούρας” βρίσκονταν στο απόγειό τους. Συμμετείχα στο αντιπολεμικό κίνημα και παρακολούθησα πολυάριθμες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις για την ειρήνη. Το βιβλίο, από πολλές απόψεις, ήταν ένα λανθασμένο προϊόν του εφηβικού μου θυμού στην προοπτική να επιστρατευθώ και να σταλεί στο Βιετνάμ για να πολεμήσω σε έναν πόλεμο στον οποίο δεν πίστευα».
Και συνεχίζει στο ίδιο στυλ μετάνοιας, σημειώνοντας πως «Δυστυχώς, το βιβλίο συνεχίζει να κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή και με την έλευση του Διαδικτύου εμφανίστηκαν αρκετοί ιστότοποι που ασχολούνται με αυτό. Θέλω να δηλώσω κατηγορηματικά ότι δεν συμφωνώ με τα περιεχόμενα του βιβλίου “The Anarchist Cookbook” και θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος (και ανακουφισμένος) αν σταματούσε η έκδοσή του. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια λανθασμένη και δυνητικά επικίνδυνη έκδοση, η οποία θα πρέπει να αποσυρθεί από το τυπογραφείο».
Μάλιστα. Πρώτα μας δίνει τη μπαναναδίνη και μετά μας λέει «Ωπ! Sorry, μαλακία μου. Ήμουν νέος και δεν ήξερα». Τέλος πάντων. Το θέμα είναι αν μπορούμε να τριπάρουμε με τις μπανάνες. Είναι εφικτό; Όχι.
Η φάση με την bananadine ήταν ένα hoax, μια φάρσα, που δημοσιεύθηκε αρχικά στη Berkeley Barb, μια underground εβδομαδιαία εφημερίδα στο Berkeley, τον Μάρτιο του 1967. Οι τηλεγραφικές υπηρεσίες, και μετά από αυτές ολόκληρη η χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών, σύμφωνα με τον/την Cecil Adams του The Straight Dope (η ταυτότητα του συντάκτη παρέμεινε κρυφή) έχαψαν το παραμύθι και ξεκίνησαν να ψάχνονται για τη μπαναναδίνη. Οι φοιτητές στο Berkeley ξεκίνησαν να καπνίζουν μπανάνες και την επόμενη Κυριακή από την δημοσίευση, σύμφωνα με τους New York Times, «μπίτνικς και φοιτητές φώναζαν “μπανάνα-μπανάνα” σε ένα “be-in” στο Central Park» και έκαναν παρέλαση κρατώντας μια ξύλινη μπανάνα δύο μέτρων. Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ανακοίνωσε ότι διερευνούσε «τις πιθανές παραισθησιογόνες επιδράσεις των φλοιών μπανάνας». Παράνοια.
Λίγο νωρίτερα από το δημοσίευμα της Berkeley Barb, τον Οκτώβριο του 1966, ο τραγουδοποιός Donovan είχε κυκλοφορήσει το κομμάτι “Mellow Yellow” το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και φημολογούνταν ότι αφορούσε το κάπνισμα των αποξηραμένων μπανανόφλουδων ως παραισθησιογόνο ναρκωτικό. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του ίδιου του Donovan στο άλμπουμ “Donovan’s Greatest Hits” [1969, Epic], η φήμη ότι κάποιος μπορούσε να “φτιαχτεί” από την bananadine είχε ξεκινήσει από τον γκουρού της ψυχεδέλειας Country Joe McDonald το 1966.
Καπνίζοντας πράσινες πιπεριές
Μια παρόμοια κατάσταση με την φημολογία της μπαναναδίνης που συνδέεται με την αστική χίπικη παράδοση εκείνης της εποχής, είναι και το “Jackson Illusion Pepper”. Η συγκεκριμένη συνταγή εμφανίζεται στο εξίσου ιστορικό βιβλίο “Drugs From A to Z: A Dictionary” του Richard R. Lingeman, που κυκλοφόρησε το 1969, και αφορά το κάπνισμα ενός τσιγάρου μέσα από μια σάπια πράσινη πιπεριά. Με αυτόν τον τρόπο, οι φήμες έλεγαν, πως θα γινόσουν “κοσμοναύτης” και θα είχες μια ψυχεδελική εμπειρία.
Το Weird Universe, σχετικά με το θέμα, μας παραπέμπει σε ένα τεύχος του 1967 της underground εφημερίδας The East Village Other της Νέας Υόρκης, που παρουσιάζει τη συνταγή. «Οι φοιτητές του Κολούμπια [του πανεπιστημίου] ορκίζονται σε αυτήν», αναφέρει η EVO. Όμως το κείμενο υπήρχε στο τεύχος της εφημερίδας που κυκλοφόρησε την 1η Απριλίου εκείνης της χρονιάς. Οπότε, με το φτωχό μου το μυαλό, σκέφτομαι πως όσοι δοκίμασαν να καπνίσουν μέσα από μια σάπια πράσινη πιπεριά ήταν είτε τελείως χαζοί είτε απλώς ανόητοι -δεν βλέπω εναλλακτική.
Οι οδηγίες για το “Jackson Illusion Pepper” ήταν οι εξής:
«Αγοράστε μια σάπιο πιπεριά (πρέπει να είναι σάπια) και ένα πακέτο Pall Mall’s (πρέπει να είναι Pall Mall’s) και χρησιμοποιήστε την πιπεριά ως φίλτρο για το τσιγάρο σας, ανοίγοντας μια τρύπα και στις δύο άκρες της… Σταυρώστε τα δάχτυλά σας και θα έχετε μια ευτυχισμένη παραισθησιογόνα εμπειρία».
