Ας ανοίξουμε ένα θέμα-πληγή για τις φιλίες. Θα μου επιτρέψετε να αφιερωθώ εξ ολοκλήρου, εν προκειμένω, στις φιλίες γένους θηλυκού, στις γυναικοπαρέες, στα κοριτσίστικα κολλητηλίκια, που είναι κάτι πολύ ξεχωριστό, πολύ αναζωογονητικό, ενίοτε τοξικό (όπως όλες οι σχέσεις), ικανό να σε πάει παρακάτω σε αυτήν την ρημαδιασμένη, σαφρακιασμένη ζωούλα. Στην εφηβεία μου, στα 00s, μυήθηκα και εγώ ως σωστή μιλένιαλ στον κόσμο του “Sex and The City”, όχι δίχως κριτική ματιά. Όμως, όποια γυναίκα πει ότι δεν ζήλεψε ποτέ, ούτε μια στιγμή, την σχέση των τεσσάρων ηρωίδων της σειράς, της Κάρι, της Σαμάθα, της Σάρλοτ και της Μιράντα, λέει ψέματα. Μάλιστα, νομίζω πως έτσι είχα εξ αρχής επιλέξει να αντιμετωπίσω αυτήν την σειρά: ως έναν ύμνο στην γυναικεία φιλία. Ονειρευόμουν και τα δικά μου 20s και 30s με lunch breaks, ξέφρενα πάρτυ, sleepovers, ψώνια, αίσθηση παντοδυναμίας σαν αυτή που νιώθει μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση η οποία περπατά σε μια κατάμεστη λεωφόρο αγκαζέ με την κολλητής της -η οποία είναι επίσης μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση. Μαζί λάμπετε, βροντάτε και αστράφτετε, είστε δυνατές κι οι πόρτες στον διάβα σας ανοίγουν. Και τι ωραίο πράγμα, αντί για δύο, να είστε τρεις. Ή τέσσερις, ε; Μιλάμε για κανονικό girl band!

Ποτέ δεν είχα κοριτσοπαρέα. Είχα παρέα για 2-3 χρόνια, ήμασταν 3 κορίτσια και 2 αγόρια, αργά ή γρήγορα, οι δύο από εμάς ”ζευγαρώσαμε” με τους δύο κυρίους και η τρίτη κοπελιά έμεινε να βαστά φανάρι, αλλά ήμασταν 15 χρονών κι όλα ήταν πιο ρευστά, πιο αθώα, πιο παλέψιμα. Πάντοτε, προτιμούσα να κάνω παρέα σε ντουέτα. Εγώ και μια φίλη. Εγώ κι ένας φίλος. Σε περιπτώσεις συναντήσεων, τραπεζωμάτων και πάρτυ, άλλη ατμόσφαιρα, άλλου είδους χαρά: όλοι οι ξεχωριστοί μου φίλοι και φίλες (και οι δικοί τους, ενίοτε, φίλοι) μαζί, να διασκεδάζουμε, να τσουγκρίζουμε, να χορεύουμε. Δεν ευδοκίμησε μέχρι στιγμής στην ζωή μου η χαρά μιας αμιγούς και επαρκώς δεμένης και αγαπημένης κοριτσοπαρέας. Δεν είχα αυτό που λέμε «τα κορίτσια» -καμία ομαδική συνομιλία στα social με κοινά αστεία, καμία ιεροτελεστία κοκτεϊλάτης Παρασκευής, καμία καλοκαιρινή απόδραση σε νησί. Δεν είναι ότι μου έλειψε ποτέ επί της ουσίας. Με τόσους φανταστικούς φίλους (ούτε λίγους, ούτε πολλούς) με ελέησε η καλή ζωή. Κι έχω την αίσθηση πως μεταξύ τους εκτιμώνται αγαπιούνται. Η καλύτερή μου φίλη, εκείνη με την οποία κάνω τα ιεροτελεστικά, τα χιουμοριστικά, τα κοριτσίστικα, τα μοιρασμένα, κάνει για τρεις φίλες. Μαζί της έχω ζήσει επικότερες σκηνές, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο (sic) από το “Sex and The City.

Έξω και γύρω από το πληθωρικό μας, γεμάτο αναμνήσεις και κοινές εμπειρίες σύμπαν μας, έχουν προστεθεί οι καινούργιες μας φιλίες, άτομα με τα οποία δεν μας συνδέει η κοινή φοίτηση στην ίδια σχολή ή το δέσιμο από τα 18 και τα 19 χρόνια. Άτομα με τα οποία ενδεχομένως έχουμε περισσότερα κοινά στο σήμερα, από ό,τι μεταξύ μας. Άλλωστε, τα κοινά ενδιαφέροντα είναι για τους φίλους, όχι για τους κολλητούς. Οι κολλητές συνδέονται μέσω των βιωμάτων, της αλληλοφροντίδας, του μοιράσματος απίθανων, ίσως απρόβλεπτων, στιγμών. Δεν έχουν μυστικά μεταξύ τους, γνωρίζουν η μία την άλλη σαν τις παλάμες των χεριών τους, τσακώνονται, φιλιώνουν, συζητούν αναλυτικά όλα τα θέματα που τις απασχολούν. Με την κολλητή σου μπορείς να κάνεις να βρεθείς δυο εβδομάδες και να είναι σαν χθες, με έναν τρόπο βαθιά και τρυφερά οικογενειακό.

Και με τις υπόλοιπες φιλίες τι γίνεται;

Μια χαρά, όλα καλά. Ιδανικό σενάριο: δημιουργία παρέας με την κολλητή και τις φίλες της. Αντιστοίχως, δημιουργία παρέας για την κολλητή μου, εμένα και τις δικές μου φίλες. Εκτός κι αν η κολλητή έχει δημιουργήσει τριάδα, τετράδα ή πεντάδα με ένα συγκεκριμένο γκρουπ γυναικών στο οποίο νιώθω πως δεν έχω θέση. Το σημαντικό είναι να εκτιμούν οι φίλοι μου την κολλητή μου. Και φυσικά, να νιώθω πως κι εγώ εκτιμώμαι από την δική της παρέα. Περισσότερο, φυσικά, με ενδιαφέρει οι δικοί μου ”άλλοι” φίλοι να είναι εντάξει μαζί της, να την σέβονται και να την προσέχουν -ένα κολλητηλίκι γένους θηλυκού διέπεται και από ερωτικά στοιχεία. Η κολλητή μου είναι το άλλο μου μισό, το ταίρι μου. Άρα, οι συνάδελφοι, ο σύντροφός μου, οι υπόλοιπες φίλες μου θέλω να την βλέπουν ως το σημαντικό άτομο που νιώθω εγώ πως είναι και που είναι, πράγματι, για μένα και την καθημερινότητά μου.

Ιδανικά, θα ήθελα κι η κολλητή μου να σκέφτεται έτσι. Δεν ταιριάζω τόσο πολύ με τις δικές της φίλες. Μου εξηγεί ότι δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Ο εαυτός μου μου υπενθυμίζει πως η πραγματική, χειροπιαστή ζωή δεν είναι το “Sex and the City” ούτε κάποιο γαμάτο sitcom τύπου “Friends”. Θα αγκαλιάσω τις φίλες της όταν τις συναντώ (στα πάρτυ και τις μαζώξεις που λέγαμε πιο πάνω). Θα εκφράσω στην κολλητή τους προβληματισμούς μου. Δεν θα οχυρωθώ πίσω από κάποιον στείρο εγωισμό, του τύπου, «αν δεν με θέλουν αυτές μία, εγώ δεν τις θέλω δέκα» -μια χαρά τις θέλω. Μια χαρά θα μπορούσα να πιω κρασί μαζί τους και με την κολλητή μου, φυσικά, μια φορά τον μήνα ή μερικές φορές τον χρόνο. Και είμαι ανοιχτή στο να τις γνωρίσω. Δεν διανοούμαι να αντιπαθήσω άτομα που η καλύτερή μου φίλη έχει στην ζωή της. Η καλύτερή μου φίλη είναι οικογένεια για μένα. Κι οι φίλες της, θα ήθελα ιδανικά να είναι και δικές μου.

Αν δεν, δεν σκάω (πολύ). Η ζωή είναι όμορφη πολύ και δύσκολη πολύ για να έχουμε ΚΑΙ τέτοιους προβληματισμούς. Η αγάπη, η αληθινή αγάπη, δείχνει πάντα τον δρόμο. Έτσι θέλω να πιστεύω.