Η αρχή λένε είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή, κιόμως όλοι μας φοβόμαστε να ξεκινήσουμε. Είτε είναι για εκείνα τα σεμινάρια μαγειρικής που θέλαμε, είτε ένα νέο χόμπι, πάντα βρίσκουμε μία δικαιολογία. Πόσες φορές έχεις πει «Αύριο ξεκινάω»: Εγγραφή στο γυμναστήριο, καινούριο χόμπι, μάθημα ισπανικών, αλλαγή καριέρας, ταξίδι που πάντα ήθελες να κάνεις… Και μετά έρχεται το αύριο και, ξαφνικά, θυμάσαι ότι το σπίτι χρειάζεται ξεσκόνισμα, το ψυγείο καθάρισμα, και ότι είναι εξαιρετικά κρίσιμο να αναδιοργανώσεις τα καλτσάκια σου κατά χρώμα.

Η αλήθεια είναι πως ο φόβος της αρχής είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν περιορίζεται στα οικονομικά. Είναι σαν εκείνον τον ενοχλητικό φίλο που εμφανίζεται πάντα απρόσκλητος στα πάρτι: τον βρίσκεις μπροστά σου κάθε φορά που σκέφτεσαι να κάνεις κάτι καινούριο.

Ας το παραδεχτούμε. Όλοι έχουμε πει κάποια στιγμή στον εαυτό μας:

«Ξέρω ότι πρέπει να αρχίσω να “επενδύω”… αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμα». Αυτή η φράση μπορεί να αφορά μετοχές, χρήματα, χρόνο στο τρέξιμο, χρόνο στο να μάθουμε μία νέα γλώσσα. Όλοι μας το έχουμε πει με την ίδια σοβαρότητα που λέμε :«Από Δευτέρα ξεκινάω γυμναστήριο»—και μετά βρίσκουμε τον εαυτό μας να τρώει μπουγάτσες την Τρίτη το πρωί.

Όταν σκάψεις λίγο πιο βαθιά στο γιατί νιώθουμε έτσι, δύο είναι οι κύριοι ύποπτοι:
– Ο φόβος ότι θα χάσουμε τα λεφτά μας και θα ζούμε με κεριά αντί για λάμπες.
– Η πλήρης άγνοια για το από πού στο καλό πρέπει να ξεκινήσουμε.

Και ξέρεις κάτι; Αυτά είναι απολύτως λογικά. Αν έχεις δουλέψει σκληρά για τα λεφτά σου, το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να εξαφανιστούν από μια λάθος κίνηση, σαν εκείνο το Tupperware που εξαφανίζεται μυστηριωδώς κάθε φορά που ανοίγεις το ντουλάπι.

Αλλά να σου πω την πικρή αλήθεια, Το να μείνεις κολλημένος στον φόβο μπορεί να σου κοστίσει περισσότερο από ένα στραβοπάτημα.

Γιατί φοβόμαστε τόσο

Πρώτον, έχουμε όλοι μέσα μας έναν μικρό σκηνοθέτη ταινιών καταστροφής. Πριν καν κάνουμε την πρώτη κίνηση, έχουμε φανταστεί το χειρότερο δυνατό σενάριο: «Αν πάω στο μάθημα χορού, θα πέσω μπροστά σε όλους, θα γίνω viral στο TikTok και θα αναγκαστώ να μετακομίσω σε άλλη χώρα.» Λογικά, έτσι;

Δεύτερον, η αναβλητικότητα είναι εθιστική. Η ιδέα του «θα το κάνω αργότερα» έρχεται με μια γλυκιά ψευδαίσθηση ελέγχου του χρόνου. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι σαν να βάζεις τον εαυτό σου σε αναμονή. Ο κόσμος συνεχίζει να κινείται, αλλά εσύ περιμένεις τον τέλειο συνδυασμό συγκυριών που δεν θα υπάρξει ποτέ.

Τρίτον, αγαπάμε τη ζώνη άνεσης. Εκεί είναι όλα γνώριμα: οι ίδιες διαδρομές, οι ίδιες συνήθειες, τα ίδια delivery. Το καινούριο μοιάζει άβολο, ακόμα κι αν υπόσχεται χαρά ή εξέλιξη.

Το κωμικό της υπόθεσης

Σκέψου πόσο γελοίες ακούγονται μερικές από τις δικαιολογίες μας όταν τις λέμε δυνατά:
«Δεν μπορώ να ξεκινήσω τρέξιμο σήμερα, γιατί δεν έχω ακόμα το τέλειο playlist». «Δεν μπορώ να δηλώσω συμμετοχή σε εκείνο το σεμινάριο, γιατί… πρέπει πρώτα να καθαρίσω το πατάρι». Αν το καλοσκεφτείς, μοιάζει περισσότερο με σενάριο κωμωδίας παρά με ρεαλιστικό φόβο.

Η αρχή δεν είναι ποτέ «τέλεια». Δεν υπάρχει μαγική μέρα όπου θα ξυπνήσεις με τέλεια αυτοπεποίθηση, άψογα εργαλεία, άδειο πρόγραμμα και άπειρα χρήματα. Όλοι όσοι ξεκίνησαν κάτι σπουδαίο—επιχειρήσεις, σχέσεις, ταξίδια, τέχνη—ήταν εξίσου αβέβαιοι στην αρχή. Απλώς έκαναν το πρώτο βήμα παρ’ όλα αυτά. Κι όταν κάνεις αυτό το πρώτο μικρό βήμα, κάτι περίεργο συμβαίνει, η πραγματικότητα σπάνια είναι τόσο τρομακτική όσο τα σενάρια στο μυαλό σου. Συνειδητοποιείς ότι μπορείς να περπατήσεις έστω και λίγο έξω από τη ζώνη άνεσης σου χωρίς να καταρρεύσει ο κόσμος.

Πώς να ξεγελάσεις τον φόβο σου

Μίκρυνε τον στόχο. Αν η ιδέα να γράψεις βιβλίο σε τρομάζει, γράψε μια παράγραφο. Αν θες να αλλάξεις δουλειά, στείλε ένα μόνο email. Το μικρό βήμα είναι το αντίδοτο στον παραλυτικό φόβο.

Αγκάλιασε το γελοίο. Ναι, μπορεί να κάνεις λάθη και να φαίνεσαι αδέξιος. Αυτό δεν είναι τραγωδία, μπορεί να είναι υλικό για αστείες ιστορίες στο μέλλον.

Θυμήσου ότι ο φόβος είναι σήμα, όχι εμπόδιο. Δείχνει ότι κάνεις κάτι που έχει σημασία. Αν δεν ένιωθες τίποτα, ίσως να μην άξιζε καν τον κόπο να το ξεκινήσεις. Για παράδειγμα, θυμήσου την πρώτη φορά που έμαθες ποδήλατο. Πριν ανέβεις, το μυαλό σου φώναζε: «Θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα γίνεις ρεζίλι!» Και μετά; Έπεσες, χτύπησες το γόνατό σου, γέλασαν λίγο οι φίλοι σου και τελικά έμαθες. Σήμερα κάνεις ποδήλατο χωρίς καν να το σκέφτεσαι. Έτσι συμβαίνει και με κάθε αρχή, ο φόβος είναι δυνατός μόνο πριν γυρίσεις τα πεντάλ, μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους.

Μια σκέψη πριν την αρχή

Το να μένεις κολλημένος στη σκέψη «δεν είμαι έτοιμος» μπορεί να σου κλέψει ευκαιρίες πιο γρήγορα κι από τον πληθωρισμό που κλέβει τις αποταμιεύσεις μας. Η ζωή δεν περιμένει την τελειότητά και σίγουρα δεν περιμένει να καθαρίσουμε το πατάρι.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα πεις «Θα το κάνω αύριο», πες το αλλιώς: «Θα κάνω ένα μικρό βήμα σήμερα». Δε χρειάζεται να είναι μεγάλο ή τέλειο. Αρκεί να είναι μία κίνηση, μία κατεύθυνση προς την αρχή για κάτι που αλλάζει. Γιατί, μεταξύ μας, ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις τον φόβο της αρχής είναι να… αρχίσεις.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.