Τους τελευταίους μήνες, έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για τη γηπεδική βία, με αφορμή τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Όταν είχαμε κάνει πριν λίγο καιρό εκείνη τη συνέντευξη με τη δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό του Sport fm, Μαρία Ζαφειράτου, είχε πει πως όταν είχε δει τον αγώνα μεταξύ Βαγιαδολίδ και Ατλέτικο Μαδρίτης, ήταν οι οπαδοί και των δύο ομάδων μαζί σ’ ένα πραγματικά φιλικό κλίμα.
Ενώ εδώ,βλέπεις μπαμπάδες με παιδιά να βρίζουν διαιτητές, παίκτες και τις μαμάδες τους, κάποιοι άλλοι φεύγουν πιο νωρίς γιατί χάνει η ομάδα τους και άλλοι έρχονται μόνο για να ξεσπάσουν. Κι αυτό φυσικά, είναι κάτι που το έχουμε ζήσει όλοι όσοι έχουμε δει από κονά αναμετρήσεις του εξωτερικού.
«Ακόμα και με αυτό το περιστατικό, οι αντιδράσεις κράτησαν μια εβδομάδα και μετά το ξεχάσαμε. Όταν έγινε η δολοφονία του Άλκη και είπαν όλοι να είμαστε μαζί στα γήπεδα ενωμένοι ανεξάρτητα με τι ομάδα είμαστε, απορούσα τι λένε ακριβώς. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολλή δουλειά, σωστή εκπαίδευση, νέοι νόμοι, περιορισμοί. Ξαφνικά επειδή δολοφονήθηκε ένα παιδί , θα γίνουμε καλοί σε μία μέρα;
Οι ενέργειες ήταν επιφανειακές. Το μόνο που έμεινε είναι οι γονείς που κλαίνε το παιδί τους και η πινακίδα της οδού που δολοφονήθηκε ο Άλκης και πήρε το όνομα του. Τίποτα άλλο. Για να αλλάξουν όλα από τη ρίζα, είναι δύσκολο», συμπλήρωσε.
Λίγο πιο βόρεια, ο social media manager του Ηρακλή, Φώτης Βλαχόπουλος, σε μία άλλη κουβέντα που είχαμε εδώ, είχε αναφέρει πως στις δικές τους κερκίδες, δεν υπήρχε ποτέ το στερεότυπο «τι δουλειά έχουν οι γυναίκες στα γήπεδα» και πως οι φίλαθλοι κάποιων άλλων ομάδων θεωρούν ότι οι γυναίκες δεν ανήκουν σ’ αυτο το χώρο και δεν ξερουν από μπάλα. «Στους αγώνες του Ηρακλή είχαν πάντα ενεργό ρόλο κι ένιωθα πάντα άνετα να πάρω και φίλες και κοπέλες μου στους αγώνες. Δεν έχω νιώσει ποτέ ότι υπάρχει κάποιος διαχωρισμός και ανέκαθεν έχουμε γυναίκες που είναι ακριβώς το ίδιο με εμάς, εισπράττουν τον ίδιο σεβασμό, έχουν τους ίδιους ρόλους. Θεωρώ ότι και σε άλλα γήπεδα θα γίνουν βήματα σιγά σιγά».
Τώρα, η αγαπημένη facebook σελίδα El Sombrero, πόσταρε τα λόγια της κυρίας Μελίνας, η οποία είναι οπαδός του Άρη και άθελα της, άνοιξε άλλο ένα μεγάλο thread για τους αυτονόητους κανόνες γηπεδικής συμπεριφοράς, ο οποίοι φυσικά ισχύουν κατ’ επέκταση και σε όλους τους τομείς της ζωής.
«Δεν πάω πολύ τακτικά στο γήπεδο λόγω οικονομικών δυσκολιών. Οποτε μπορώ, παίρνω τον γιο μου και πάμε. Στο ημίχρονο, δεν μπορούσα να κάτσω στην καρέκλα από την ένταση. Μετά το 3-2 αυτό με τα δάκρυα ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα που μου βγήκε εκείνη την ώρα, γιατί δεν πίστευα αυτό που γινότανε.
Τι κλάμα έχουμε ρίξει για τον Άρη. Εδώ κλάψαμε στα δύσκολα, στις χαρές δεν θα κλάψουμε; Πάντα πρέπει να είμαστε δίπλα στην ομάδα μας. Και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.
Σαν γονιός που έχω δύο παιδιά στην ηλικία των 17-18 χρονών θέλω να πω σε όλους ότι θα πρέπει εμείς οι γονείς να μάθουμε τα παιδιά μας να σέβονται τον αντίπαλο φίλαθλο».
Οι ποδοφαιρικές θύρες ανεξαρτήτου χρώματος είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας και ένα case study που δεν θα έπρεπε να αποκτήσει ποτέ επίλογο. Σε έναν ιδανικό κόσμο,οι μεγάλοι παράγοντες θα μπορούσαν να οργανωθούν διοργανώνοντας από κοινόυ ανοιχτές συζητήσεις, προτάσεις για μόνιμα μέτρα και μεγάλες καμπάνιες που να τρέχουν όλες τις χρονικές περιόδους κι όχι μόνο όταν συμβαίνουν δολοφονίες, προσεγγίζοντας το θέμα ως ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Και κάπως έτσι, ίσως να νικούσαμε για λίγο την επιλεκτική αμνησία μας και να θυμόμαστε μόνο σε επετείους όλους όσους χάθηκαν επειδή υποστήριζαν διαφορετική ομάδα.
Για παράδειγμα, στην αριστουργηματική σειρά Ted Lasso, που θα έπρεπε να κερδίζει κάθε χρόνο τη τη Χρυσή Μπάλα, ο Jason Sudeikis σε συνεργασία με τους σεναριογράφους Hannah Waddingham, Brendan Hunt, έχουν πιάσει ακριβώς το πραγματικό νόημα του fair play μεταξύ των παικτών και των οπαδών τους.
Δούλεψαν την ιστορία του Αμερικάνου Ted, ο οποίος αναλαμβάνει την αγγλική ομάδα του Richmond χωρίς να ξέρει από αγγλικό ποδόσφαιρο, σαν να είναι κι αυτοί προπονητές που εναλλάσσουν συνεχώς τους βασικούς με τους αναπληρωματικούς τους παίκτες. Και ενώ έχουν τους κεντρικούς τους πρωταγωνιστές στη σέντρα, αρκετές από τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας ανήκουν στους δεύτερους ρόλους. Βάλε και στα bonus, ότι σατιρίζουν εύστοχα και όλους τους τύπους ανθρώπων που συναντάς στις ομάδες.
Τα γήπεδα, όπως οι θεατρικές πλατείες, οι κινηματογραφικές αίθουσες και οι εργασιακοί χώροι, αντικατοπτρίζουν την προσωπική μας παιδεία, η οποία δεν σχετίζεται ούτε με τα κορνιζαρισμένα πτυχία ούτε με την κοινωνική τάξη του καθένα. Είναι όλα αυτά που θα θέλαμε να θεωρούνται κοινή λογική και σέβονται τις ελευθερίες όλων σε ό,τι αποκαλούμε πολιτισμένη συνύπαρξη. Εκεί που ο αλληλοσεβασμός κερδίζεται αβίαστα, δεν δίνει εισιτήριο στην καφρίλα κι επιτρέπει την είσοδο στην ευγένεια και την ενσυναίσθηση. Και στο τέλος, κερδίζει πάντα η χαρά του παιχνιδιού.
Ναι, βλέπουμε το κάθε ματς ξεχωριστά και θέλουμε τους τίτλους όταν ιδρώνουμε πραγματικά τις φανέλες στα χορτάρια. Όχι απαιτώντας να μας σεβαστούν τα ονόματα που ανήκουν πίσω από κόκκινες κάρτες.
