Είναι η πιο απολαυστική φυσική μας λειτουργία. Ναι, απολαμβάνουμε να τρώμε γευστικό φαγητό, να πίνουμε ένα φίνο κρασί, να νιώθουμε να έχουμε ανεβασμένη διάθεση μετά από σωματική άσκηση, να ανακουφιζόμαστε μετά από ένα καλό ξύσιμο στην πλάτη.
Τίποτα, μα τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τον «μικρό θάνατο», τον οργασμό αλλά και με τον ερεθισμό που προηγείται και που είναι απαραίτητος για να φτάσουμε στην κορύφωση. Η ερωτική διέγερση είναι από μόνη της μια απολύτως εθιστική εμπειρία, που τη ζούμε ξανά και ξανά, άπειρες φορές στη ζωή μας.
Το σεξ είναι ταυτοχρόνως η πιο προσωπική και η πιο δοτική μας στιγμή. Η στιγμή που δίνουμε την ευκαιρία σε κάποιον να μας δει γυμνούς και απολύτως αληθινούς, ακόμη και όταν δεν είμαστε ειλικρινείς.
Μεγαλώνοντας και συζητώντας με φίλους και φίλες, με δικούς μου ανθρώπους που έχουν τη διάθεση αλλά και την εμπιστοσύνη να μοιραστούν μαζί μου το πώς νιώθουν όταν κάνουν σεξ ή πώς βλέπουν το σεξ ως κομμάτι της ζωής τους, κατάλαβα ότι το σεξ για πολύ κόσμο αντί να αποτελεί πηγή χαράς είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει άγχος, να τους κάνει να αισθάνονται άβολα, ή να προκαλέσει μελαγχολία, ακόμη και λύπη.
Γυναίκες που δηλώνουν ότι αμέσως μετά το σεξ ντύνονται για να πάνε στην τουαλέτα για να μην τις δει γυμνές ο σύντροφός τους, άντρες που αισθάνονται ανασφάλεια αν θα «τους σηκωθεί» τώρα που πέρασαν τα χρόνια, άνθρωποι που έρχονται σε οργασμό αλλά μένουν ανικανοποίητοι, άνθρωποι που δεν χαίρονται τη διαδρομή προς την κορύφωση ή όταν αυτή έρθει (ή δεν έρθει) νιώθουν αμέσως μετά ένα κενό, ένα «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;». Και όλα αυτά αναπτύσσονται και συμβαίνουν και μεταξύ περιστασιακών παρτενέρ και συντρόφων που έχουν περάσει μαζί χρόνια ως ζευγάρι.
Όσο το σκέφτομαι καταλαβαίνω ότι το σεξ έχει τόσο πολύ φορτωθεί με κοινωνικά στερεότυπα, με προσδοκίες, με do’s και don’t ‘s, με κανόνες και μύθους. Αυτό ισχύει για όλα τα φύλα έστω και με διαφορετικά πρότυπα, που όμως είναι πάντα καταπιεστικά και μαζικά ισοπεδώνοντας τις προσωπικές, και όχι ατομικές, ανάγκες του καθενός και εξυψώνοντας σε βάθρα τάσεις και οδηγίες που καμία επαφή δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Καλά κάνουμε και συζητάμε, αν συζητάμε, στη δημόσια σφαίρα για την σεξουαλική υγεία, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, την αυτοδιάθεση, την ελευθεριότητα, τις δυνατότητες του σώματος για ηδονή, τις εναλλακτικές μας και όλα όσα μας φέρνουν πιο κοντά στη γνώση και στην χαρά.
Ταυτοχρόνως όμως αυτή η συζήτηση πρέπει να περάσει ανάμεσα στα ζευγάρια, με τρελαίνει λίγο να μου λέει η φίλη ή ο φίλος ότι δεν καυλώνει ή ότι την ώρα που βρίσκεται με τα πόδια στον αέρα σκέφτεται ότι τσακώθηκε στο γραφείο με τον προϊστάμενο και όταν τους ρωτάω αν το συζήτησαν με τον άμεσα ενδιαφερόμενο –δεν εννοώ τον προϊστάμενο- απαντούν «όχι μωρέ, τι να του πω;». «Ό,τι λες σε εμένα, που στο κάτω κάτω δεν μπορώ να κάνω και κάτι σχετικά ενώ ο άλλος που μαζί πέφτετε στο κρεβάτι, στον καναπέ και στα πατώματα κάτι, ίσως, μπορεί να κάνει αν τον αφορά», απαντώ.
Δεν λύνονται όλα με τη συζήτηση, καμιά θεωρία δεν στέκει αν δεν γίνεται πράξη. Ό,τι κι αν πω δεν ισχύει εάν δεν το εφαρμόζω. Το σεξ είναι απολαυστικό όταν είμαστε παρόντες, όλοι οι συμμετέχοντες. Όταν αφιερώνουμε χρόνο, όταν είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτό που συμβαίνει, χωρίς να είμαστε σφιγμένοι. Αν είσαι εκεί και φοβάσαι ότι θα σε κρίνουν πώς να το χαρείς; Αν είσαι εκεί και δεν είσαι χαλαρός, μήπως καλύτερα να μην είσαι εκεί;
Εδώ που τα λέμε η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη χαιρόμαστε το σεξ δηλαδή την επικοινωνία˙ γιατί το σεξ είναι επικοινωνία, αν δεν ήταν θα μας αρκούσε μια χαρά μια ωραιότατη μαλακία, σε δυο-τρία λεπτά έχουμε τελειώσει και είμαστε ευχαριστημένοι χωρίς πολύ κόπο. Μια χαρά είναι κι αυτό αλλά δεν αρκεί. Το σεξ είναι και συναίσθημα ακόμη και εάν δεν ξαναδείς ποτέ τον άλλον. Δεν χρειάζεται να παντρευτούμε για να είσαι «ζεστός» με τον άνθρωπο που μόλις μπήκες μέσα του, δεν χρειάζεται να κάνεις τα παιδιά του για να χαρείς μια αγκαλιά, δεν είναι απαίτηση να συγχρονιστείς με τον ρυθμό του άλλου είναι συνθήκη για να περάσεις πραγματικά καλά, να συνδεθείς για όσο είναι να συνδεθείς, ένα βράδυ, 10 χρόνια, όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Κανένας δεν είναι μόνο ένα όργανο για να χωθείς μέσα του ή να χωθεί εκείνο μέσα σου. Κι αυτό ισχύει είτε τον άλλον τον ξέρεις 3 ώρες είτε 10 χρόνια. Ακόμη και εάν αυτή η σκέψη σε φτιάχνει ως φαντασίωση, ακόμη κι αν είναι μια συμφωνία μεταξύ σας για να κορυφωθεί το παιχνίδι της ηδονής, το σεξ δεν είναι αυνανισμός.
Σκέψου την τελευταία φορά που το απόλαυσες και ένιωσες πλήρης, έστω και για ένα βράδυ. Έχεις την απάντηση για το πώς είναι το σεξ που εσύ θέλεις και μπορείς να χαρείς με αυτούς που θέλεις.
Είναι η πιο απολαυστική φυσική μας λειτουργία. Ναι, απολαμβάνουμε να τρώμε γευστικό φαγητό, να πίνουμε ένα φίνο κρασί, να νιώθουμε να έχουμε ανεβασμένη διάθεση μετά από σωματική άσκηση, να ανακουφιζόμαστε μετά από ένα καλό ξύσιμο στην πλάτη.
Τίποτα, μα τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τον «μικρό θάνατο», τον οργασμό αλλά και με τον ερεθισμό που προηγείται και που είναι απαραίτητος για να φτάσουμε στην κορύφωση. Η ερωτική διέγερση είναι από μόνη της μια απολύτως εθιστική εμπειρία, που τη ζούμε ξανά και ξανά, άπειρες φορές στη ζωή μας.
Το σεξ είναι ταυτοχρόνως η πιο προσωπική και η πιο δοτική μας στιγμή. Η στιγμή που δίνουμε την ευκαιρία σε κάποιον να μας δει γυμνούς και απολύτως αληθινούς, ακόμη και όταν δεν είμαστε ειλικρινείς.
Μεγαλώνοντας και συζητώντας με φίλους και φίλες, με δικούς μου ανθρώπους που έχουν τη διάθεση αλλά και την εμπιστοσύνη να μοιραστούν μαζί μου το πώς νιώθουν όταν κάνουν σεξ ή πώς βλέπουν το σεξ ως κομμάτι της ζωής τους, κατάλαβα ότι το σεξ για πολύ κόσμο αντί να αποτελεί πηγή χαράς είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει άγχος, να τους κάνει να αισθάνονται άβολα, ή να προκαλέσει μελαγχολία, ακόμη και λύπη.
Γυναίκες που δηλώνουν ότι αμέσως μετά το σεξ ντύνονται για να πάνε στην τουαλέτα για να μην τις δει γυμνές ο σύντροφός τους, άντρες που αισθάνονται ανασφάλεια αν θα «τους σηκωθεί» τώρα που πέρασαν τα χρόνια, άνθρωποι που έρχονται σε οργασμό αλλά μένουν ανικανοποίητοι, άνθρωποι που δεν χαίρονται τη διαδρομή προς την κορύφωση ή όταν αυτή έρθει (ή δεν έρθει) νιώθουν αμέσως μετά ένα κενό, ένα «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;». Και όλα αυτά αναπτύσσονται και συμβαίνουν και μεταξύ περιστασιακών παρτενέρ και συντρόφων που έχουν περάσει μαζί χρόνια ως ζευγάρι.
Όσο το σκέφτομαι καταλαβαίνω ότι το σεξ έχει τόσο πολύ φορτωθεί με κοινωνικά στερεότυπα, με προσδοκίες, με do’s και don’t ‘s, με κανόνες και μύθους. Αυτό ισχύει για όλα τα φύλα έστω και με διαφορετικά πρότυπα, που όμως είναι πάντα καταπιεστικά και μαζικά ισοπεδώνοντας τις προσωπικές, και όχι ατομικές, ανάγκες του καθενός και εξυψώνοντας σε βάθρα τάσεις και οδηγίες που καμία επαφή δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Καλά κάνουμε και συζητάμε, αν συζητάμε, στη δημόσια σφαίρα για την σεξουαλική υγεία, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, την αυτοδιάθεση, την ελευθεριότητα, τις δυνατότητες του σώματος για ηδονή, τις εναλλακτικές μας και όλα όσα μας φέρνουν πιο κοντά στη γνώση και στην χαρά.
Ταυτοχρόνως όμως αυτή η συζήτηση πρέπει να περάσει ανάμεσα στα ζευγάρια, με τρελαίνει λίγο να μου λέει η φίλη ή ο φίλος ότι δεν καυλώνει ή ότι την ώρα που βρίσκεται με τα πόδια στον αέρα σκέφτεται ότι τσακώθηκε στο γραφείο με τον προϊστάμενο και όταν τους ρωτάω αν το συζήτησαν με τον άμεσα ενδιαφερόμενο –δεν εννοώ τον προϊστάμενο- απαντούν «όχι μωρέ, τι να του πω;». «Ό,τι λες σε εμένα, που στο κάτω κάτω δεν μπορώ να κάνω και κάτι σχετικά ενώ ο άλλος που μαζί πέφτετε στο κρεβάτι, στον καναπέ και στα πατώματα κάτι, ίσως, μπορεί να κάνει αν τον αφορά», απαντώ.
Δεν λύνονται όλα με τη συζήτηση, καμιά θεωρία δεν στέκει αν δεν γίνεται πράξη. Ό,τι κι αν πω δεν ισχύει εάν δεν το εφαρμόζω. Το σεξ είναι απολαυστικό όταν είμαστε παρόντες, όλοι οι συμμετέχοντες. Όταν αφιερώνουμε χρόνο, όταν είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτό που συμβαίνει, χωρίς να είμαστε σφιγμένοι. Αν είσαι εκεί και φοβάσαι ότι θα σε κρίνουν πώς να το χαρείς; Αν είσαι εκεί και δεν είσαι χαλαρός, μήπως καλύτερα να μην είσαι εκεί;
Εδώ που τα λέμε η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη χαιρόμαστε το σεξ δηλαδή την επικοινωνία˙ γιατί το σεξ είναι επικοινωνία, αν δεν ήταν θα μας αρκούσε μια χαρά μια ωραιότατη μαλακία, σε δυο-τρία λεπτά έχουμε τελειώσει και είμαστε ευχαριστημένοι χωρίς πολύ κόπο. Μια χαρά είναι κι αυτό αλλά δεν αρκεί. Το σεξ είναι και συναίσθημα ακόμη και εάν δεν ξαναδείς ποτέ τον άλλον. Δεν χρειάζεται να παντρευτούμε για να είσαι «ζεστός» με τον άνθρωπο που μόλις μπήκες μέσα του, δεν χρειάζεται να κάνεις τα παιδιά του για να χαρείς μια αγκαλιά, δεν είναι απαίτηση να συγχρονιστείς με τον ρυθμό του άλλου είναι συνθήκη για να περάσεις πραγματικά καλά, να συνδεθείς για όσο είναι να συνδεθείς, ένα βράδυ, 10 χρόνια, όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Κανένας δεν είναι μόνο ένα όργανο για να χωθείς μέσα του ή να χωθεί εκείνο μέσα σου. Κι αυτό ισχύει είτε τον άλλον τον ξέρεις 3 ώρες είτε 10 χρόνια. Ακόμη και εάν αυτή η σκέψη σε φτιάχνει ως φαντασίωση, ακόμη κι αν είναι μια συμφωνία μεταξύ σας για να κορυφωθεί το παιχνίδι της ηδονής, το σεξ δεν είναι αυνανισμός.
Σκέψου την τελευταία φορά που το απόλαυσες και ένιωσες πλήρης, έστω και για ένα βράδυ. Έχεις την απάντηση για το πώς είναι το σεξ που εσύ θέλεις και μπορείς να χαρείς με αυτούς που θέλεις.
