Αφετηρία: Χαϊδάρι.
Ρόδες τρίζουνε σίδερα γυαλίζουνε
Μπότες πέταλα Αμέρικα μέταλλα
Όλα γυρίζουν σαν τρελά
Ρόδες που παν στο πουθενά
Καινούριο κράνος, γενικό σέρβις σε όλο το σύστημα και σλάλομ στην Ιερά Οδό. Εκεί που δεν υπάρχει καμία λογική στις λωρίδες και στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων στην άκρη του δρόμου. Κόρνες, κρύα αστειάκια και κάτι περίεργα βλέμματα, έρχονται από δεξιά κι αριστερά. Παράκαμψη από τα στενά και στάση στο κομβικό σημείο που στρίβεις αριστερά για Εθνική, δεξιά για Παραλιακή και όλο ευθεία, πας προς το κέντρο της Αθήνας. Μόλις ανάψει το φανάρι πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα να γκαζώσεις γιατί για πολλούς, είσαι αόρατη. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις.
Συνεχίζεις κι έχεις αυτό το μικρό κομμάτι γης για να ακολουθήσεις ή να επιλέξεις το πεζοδρόμιο όταν δυσκολέψει η πίστα. Φτάνεις στα Κάτω Πετράλωνα κι επιτέλους μπαίνεις στο κόκκινο μονοπάτι για ποδηλάτες που έχει τερματικό σταθμό ένα τετράγωνο πριν το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Σταματάς να ενεργοποιείς τα έξτρα μάτια σου για να προσέχεις από όλες τις πλευρές και περνάς από τις γειτονιές μες μία (ελεγχόμενη) δόση σεροτονίνης.
Το να κυκλοφορείς στην Αθήνα με ποδήλατο είναι σαν κάνεις κάποιου είδους extreme sport. Από τα χρόνια που μαζευόμασταν με φίλους κάποια παρασκευιάτικα βράδια για freeday βόλτες και για διάφορες επιδρομές γύρω από την πόλη, έως τώρα που αυτό έχει ελαττωθεί, συνεχίζουμε ο καθένας όπως μπορεί, την ψυχοθεραπεία του πεταλιού σαν να κινούμαστε στο αντίθετο ρεύμα (#διπλης). Όπως και με άλλα πιο σοβαρά ζητήματα σ’ αυτή τη χώρα, κάνουμε πάρα πολύ αργά βήματα σλοθ προς τη βελτίωση συμπεριφοράς μας στους δρόμους κι ειδικά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όσους είναι πάνω σε δύο ποδηλατικές ρόδες.
Εκείνους δηλαδή που ζουν σε ένα γαλατικό χωριό, το οποίο όταν μεγαλώσει, θέλει να μοιάζει στο Άμστερνταμ και οι κάτοικοι του θα θεωρούν αυτονόητο πως πρέπει να σέβεσαι όλα τα οχήματα στον ίδιο βαθμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον τύπο που βγήκε από το παρκαρισμένο αμάξι του χωρίς να δει αν έρχεται κάποιος, με τη φόρα μπλοκμπαστερικού ήρωα που παγώνει τον χρόνο και συγκρούστηκαμε με μεγάλη ακρίβεια με την πόρτα του. Προσγειώθηκα ανάσκελα στο οδόστρωμα ραγίζοντας το ισχίο. Κι επειδή κρατάμε τα αστεία από τα άσχημες εμπειρίες, όποτε το θυμάμαι, γελάω με τον αξιαγάπητο ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του καφενείου έξω από το οποίο έπεσα, που πάνω στον πανικό και στα «το κορίτσι κάτι έπαθε» και «ποιος ειναι αυτός, δεν τον έχουμε ξαναδεί» των θαμώνων, μου έφερε ένα κολονάτο ποτήρι φουλαρισμένο με ουίσκι για να συνέλθω.
Διαδρομή covid-19. Κατά τη διάρκεια της πανδημικής καραντίνας, οι πωλήσεις των ποδηλάτων αυξήθηκαν παγκοσμίως και κάποιες πόλεις έκαναν αλλαγές στους δρόμους για να διευκολυνθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων. Συγκεκριμένα, στην Αμερική αυξήθηκαν κατά 75% και τον Ιούνιο, κατά 63%, το Παρίσι πρόσθεσε 400 μίλια ποδηλατοδρόμων τον Μάιο, το Αuckland και η Νέα Υόρκη απαγόρευσαν σε πολλά μέρη τη διέλευση αυτοκινήτων και μηχανών και τα μετέτρεψαν σε ποδηλατοδρόμους. Επίσης, η Γαλλία παρέχει έκπτωση περίπου 50 ευρώ για τους αναβάτες που αναζητούν προληπτική συντήρηση ενώ η Ιταλία προσφέρει επιστροφή 60% της τιμής σε οποιαδήποτε αγορά ποδηλάτου. Επιπλέον, στο πλαίσιο ενός διαδικτυακού συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της ECF, στις Βρυξέλλες, είχε ειπωθεί πως οι Ευρωπαίοι αναμένεται να αγοράζουν 10 εκατομμύρια περισσότερα ποδήλατα το χρόνο έως το 2030.
Εδώ, σε αρκετά σπίτια βγήκαν τα δίκυκλα από τις αποθήκες ή αγοράστηκαν νέα αλλά παραμένουμε στη γαλαρία της παραπάνω λίστας. Ευτυχώς έχουμε τη φωτεινή περίπτωση των high tech Τρικάλων, που εκτός του ότι τρελαίνονται να καινοτομούν με apps και bitcoins (το λεγόμενο tricoin), φροντίζουν και να κάνουν τη ζωή ποδήλατο στους κατοίκους, με την ανάποδη έννοια. Καλά όλα αυτά αλλά μην ξεχνιόμαστε. Δίπλα από την πραγματική ζωή, προχωράει με πιο γρήγορο βήμα και η ψηφιακή, όπου πολλοί πάντα με απροσπέλαστη ασπίδα την οθόνη, διασκορπίζουν συνέχεια κονφετί μίσους. Κοινώς, όσα δεν ακούς σε ζωντανή μετάδοση ενώ ψάχνεις έδαφος χωρίς λακκούβα, τα λούζεσαι στο ίντερνετ.
Και νευριάζεις, παραπονιέσαι, εξαντλείσαι και παρατάς τα σχόλια στο διαβάστηκε. Όμως, υπάρχουν κάποιοι που δεν σταματούν να επιμένουν μέχρι κάποιοι να αλλάξουν μυαλά. Ένας από αυτούς είναι ο ποδηλάτης,ακτιβιστής και προγραμματιστής Andrew Tierney, με 39.600 followers στο προφίλ του στο twitter προφίλ του Cybergibbons Αφού παρατήρησε μια αύξηση των σχολίων μίσους και των βίαιων απειλών κατά των ποδηλατών στα social media, ανέλαβε δράση. Απαντά σε όλους τους φωστήρες με τον σωστό τρόπο, με αποτέλεσμα πολλοί να διαγράφουν τις αναρτήσεις και τους λογαριασμούς τους.
Έχουν στο προφίλ τους βίντεο με τα παιδιά τους, και παρόλα αυτά γράφουν σχόλια ότι θέλουν να βλάψουν κάποιον και πιστεύουν ότι αυτό είναι απολύτως αποδεκτό. Αυτό με συγκλόνισε πραγματικά. Άρχισα να βλέπω σχόλια από ανθρώπους που έλεγαν ότι θα έπεφταν πάνω σε ποδηλάτες την επόμενη φορά που θα μπουν στη λωρίδα κυκλοφορίας, παρόλο που είναι απολύτως νόμιμο.
Κάποιος που δηλώνει στα social media, «Ας χτυπήσουμε με το αυτοκίνητο τους ποδηλάτες» κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο είναι αποδεκτό. Aκόμα κι αν είναι απλώς ένα αστείο, όσοι διαβάζουν αυτά τα σχόλια παίρνουν το θάρρος να κάνουν κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή δήλωσε πολύ σωστά στη Guardian. Και δεν μένει στα report και τα block. Έχει καταφέρει να βρει και τις πραγματικές ταυτότητες κάποιων σκληροπυρηνικών χρηστών που πετάνε τις ευχές τους για θανάτους και σπλατερικά σενάρια καταστροφής. Επιπλέον, όταν ο τζάμπα μάγκες σχολιαστές είναι επαγγελματίες οδηγοί, αν δεν διαγράψουν, ο Tierney επικοινωνεί με τις εταιρείες τους.
Τερματισμός: Καλλιθέα.
Σκέφτομαι πως όσο υπάρχουν τριγύρω avengers όπως ο Andrew, θα κάνουμε σούζες, θα πέφτουμε και θα σηκωνόμαστε πιστεύοντας ότι ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, όπως τις ταχύτητες μας και οι ευθείες να μην είναι πια δύσβατες σαν ανηφόρες.
Αφετηρία: Χαϊδάρι.
Ρόδες τρίζουνε σίδερα γυαλίζουνε
Μπότες πέταλα Αμέρικα μέταλλα
Όλα γυρίζουν σαν τρελά
Ρόδες που παν στο πουθενά
Καινούριο κράνος, γενικό σέρβις σε όλο το σύστημα και σλάλομ στην Ιερά Οδό. Εκεί που δεν υπάρχει καμία λογική στις λωρίδες και στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων στην άκρη του δρόμου. Κόρνες, κρύα αστειάκια και κάτι περίεργα βλέμματα, έρχονται από δεξιά κι αριστερά. Παράκαμψη από τα στενά και στάση στο κομβικό σημείο που στρίβεις αριστερά για Εθνική, δεξιά για Παραλιακή και όλο ευθεία, πας προς το κέντρο της Αθήνας. Μόλις ανάψει το φανάρι πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα να γκαζώσεις γιατί για πολλούς, είσαι αόρατη. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις.
Συνεχίζεις κι έχεις αυτό το μικρό κομμάτι γης για να ακολουθήσεις ή να επιλέξεις το πεζοδρόμιο όταν δυσκολέψει η πίστα. Φτάνεις στα Κάτω Πετράλωνα κι επιτέλους μπαίνεις στο κόκκινο μονοπάτι για ποδηλάτες που έχει τερματικό σταθμό ένα τετράγωνο πριν το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Σταματάς να ενεργοποιείς τα έξτρα μάτια σου για να προσέχεις από όλες τις πλευρές και περνάς από τις γειτονιές μες μία (ελεγχόμενη) δόση σεροτονίνης.
Το να κυκλοφορείς στην Αθήνα με ποδήλατο είναι σαν κάνεις κάποιου είδους extreme sport. Από τα χρόνια που μαζευόμασταν με φίλους κάποια παρασκευιάτικα βράδια για freeday βόλτες και για διάφορες επιδρομές γύρω από την πόλη, έως τώρα που αυτό έχει ελαττωθεί, συνεχίζουμε ο καθένας όπως μπορεί, την ψυχοθεραπεία του πεταλιού σαν να κινούμαστε στο αντίθετο ρεύμα (#διπλης). Όπως και με άλλα πιο σοβαρά ζητήματα σ’ αυτή τη χώρα, κάνουμε πάρα πολύ αργά βήματα σλοθ προς τη βελτίωση συμπεριφοράς μας στους δρόμους κι ειδικά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όσους είναι πάνω σε δύο ποδηλατικές ρόδες.
Εκείνους δηλαδή που ζουν σε ένα γαλατικό χωριό, το οποίο όταν μεγαλώσει, θέλει να μοιάζει στο Άμστερνταμ και οι κάτοικοι του θα θεωρούν αυτονόητο πως πρέπει να σέβεσαι όλα τα οχήματα στον ίδιο βαθμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον τύπο που βγήκε από το παρκαρισμένο αμάξι του χωρίς να δει αν έρχεται κάποιος, με τη φόρα μπλοκμπαστερικού ήρωα που παγώνει τον χρόνο και συγκρούστηκαμε με μεγάλη ακρίβεια με την πόρτα του. Προσγειώθηκα ανάσκελα στο οδόστρωμα ραγίζοντας το ισχίο. Κι επειδή κρατάμε τα αστεία από τα άσχημες εμπειρίες, όποτε το θυμάμαι, γελάω με τον αξιαγάπητο ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του καφενείου έξω από το οποίο έπεσα, που πάνω στον πανικό και στα «το κορίτσι κάτι έπαθε» και «ποιος ειναι αυτός, δεν τον έχουμε ξαναδεί» των θαμώνων, μου έφερε ένα κολονάτο ποτήρι φουλαρισμένο με ουίσκι για να συνέλθω.
Διαδρομή covid-19. Κατά τη διάρκεια της πανδημικής καραντίνας, οι πωλήσεις των ποδηλάτων αυξήθηκαν παγκοσμίως και κάποιες πόλεις έκαναν αλλαγές στους δρόμους για να διευκολυνθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων. Συγκεκριμένα, στην Αμερική αυξήθηκαν κατά 75% και τον Ιούνιο, κατά 63%, το Παρίσι πρόσθεσε 400 μίλια ποδηλατοδρόμων τον Μάιο, το Αuckland και η Νέα Υόρκη απαγόρευσαν σε πολλά μέρη τη διέλευση αυτοκινήτων και μηχανών και τα μετέτρεψαν σε ποδηλατοδρόμους. Επίσης, η Γαλλία παρέχει έκπτωση περίπου 50 ευρώ για τους αναβάτες που αναζητούν προληπτική συντήρηση ενώ η Ιταλία προσφέρει επιστροφή 60% της τιμής σε οποιαδήποτε αγορά ποδηλάτου. Επιπλέον, στο πλαίσιο ενός διαδικτυακού συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της ECF, στις Βρυξέλλες, είχε ειπωθεί πως οι Ευρωπαίοι αναμένεται να αγοράζουν 10 εκατομμύρια περισσότερα ποδήλατα το χρόνο έως το 2030.
Εδώ, σε αρκετά σπίτια βγήκαν τα δίκυκλα από τις αποθήκες ή αγοράστηκαν νέα αλλά παραμένουμε στη γαλαρία της παραπάνω λίστας. Ευτυχώς έχουμε τη φωτεινή περίπτωση των high tech Τρικάλων, που εκτός του ότι τρελαίνονται να καινοτομούν με apps και bitcoins (το λεγόμενο tricoin), φροντίζουν και να κάνουν τη ζωή ποδήλατο στους κατοίκους, με την ανάποδη έννοια. Καλά όλα αυτά αλλά μην ξεχνιόμαστε. Δίπλα από την πραγματική ζωή, προχωράει με πιο γρήγορο βήμα και η ψηφιακή, όπου πολλοί πάντα με απροσπέλαστη ασπίδα την οθόνη, διασκορπίζουν συνέχεια κονφετί μίσους. Κοινώς, όσα δεν ακούς σε ζωντανή μετάδοση ενώ ψάχνεις έδαφος χωρίς λακκούβα, τα λούζεσαι στο ίντερνετ.
Και νευριάζεις, παραπονιέσαι, εξαντλείσαι και παρατάς τα σχόλια στο διαβάστηκε. Όμως, υπάρχουν κάποιοι που δεν σταματούν να επιμένουν μέχρι κάποιοι να αλλάξουν μυαλά. Ένας από αυτούς είναι ο ποδηλάτης,ακτιβιστής και προγραμματιστής Andrew Tierney, με 39.600 followers στο προφίλ του στο twitter προφίλ του Cybergibbons Αφού παρατήρησε μια αύξηση των σχολίων μίσους και των βίαιων απειλών κατά των ποδηλατών στα social media, ανέλαβε δράση. Απαντά σε όλους τους φωστήρες με τον σωστό τρόπο, με αποτέλεσμα πολλοί να διαγράφουν τις αναρτήσεις και τους λογαριασμούς τους.
Έχουν στο προφίλ τους βίντεο με τα παιδιά τους, και παρόλα αυτά γράφουν σχόλια ότι θέλουν να βλάψουν κάποιον και πιστεύουν ότι αυτό είναι απολύτως αποδεκτό. Αυτό με συγκλόνισε πραγματικά. Άρχισα να βλέπω σχόλια από ανθρώπους που έλεγαν ότι θα έπεφταν πάνω σε ποδηλάτες την επόμενη φορά που θα μπουν στη λωρίδα κυκλοφορίας, παρόλο που είναι απολύτως νόμιμο.
Κάποιος που δηλώνει στα social media, «Ας χτυπήσουμε με το αυτοκίνητο τους ποδηλάτες» κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο είναι αποδεκτό. Aκόμα κι αν είναι απλώς ένα αστείο, όσοι διαβάζουν αυτά τα σχόλια παίρνουν το θάρρος να κάνουν κάτι τέτοιο στην πραγματική ζωή δήλωσε πολύ σωστά στη Guardian. Και δεν μένει στα report και τα block. Έχει καταφέρει να βρει και τις πραγματικές ταυτότητες κάποιων σκληροπυρηνικών χρηστών που πετάνε τις ευχές τους για θανάτους και σπλατερικά σενάρια καταστροφής. Επιπλέον, όταν ο τζάμπα μάγκες σχολιαστές είναι επαγγελματίες οδηγοί, αν δεν διαγράψουν, ο Tierney επικοινωνεί με τις εταιρείες τους.
Τερματισμός: Καλλιθέα.
Σκέφτομαι πως όσο υπάρχουν τριγύρω avengers όπως ο Andrew, θα κάνουμε σούζες, θα πέφτουμε και θα σηκωνόμαστε πιστεύοντας ότι ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, όπως τις ταχύτητες μας και οι ευθείες να μην είναι πια δύσβατες σαν ανηφόρες.
