Τώρα που είμαι 38 ετών, καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι λένε να ταξιδεύεις όσο είσαι νέος, γιατί όταν μεγαλώσεις δεν θα έχεις την ευκαιρία.

Αλλά δεν είναι ότι δεν θα έχεις την ευκαιρία. Είναι ότι φαντάζει πολύ πιο δύσκολο όταν είσαι μεγαλύτερος.

Για να το ξεκαθαρίσω, δεν μιλάω για το είδος των ταξιδιών που γεμίζουν επιμελώς και τακτοποιημένα τις δώδεκα ημέρες των ετήσιων διακοπών που σου αναλογούν. Όχι, αυτό το είδος ταξιδιού στις πλείστες των περιπτώσεων είναι ξέφρενο αλλά παράλληλα απόλυτα προγραμματισμένο και τυποποιημένο. Σου επιτρέπει να «ξεφύγεις» τόσο όσο, περιορίζοντας σε σέ έναν αφύσικο κύκλο αέναης επιθυμίας για κάτι περισσότερο.

Μιλάω για το είδος των απρογραμμάτιστων, μακροπρόθεσμων ταξιδιών, όπου διαρρηγνύεται η καθημερινότητά σου, αφήνεις πίσω σου την ασφάλεια και τη σταθερότητα του σπιτιού σου, τα αγαπημένα σου πράγματα, την οικογένεια, και πιθανόν τον/την σύντροφο και το κατοικίδιό σου. Μαθαίνεις να ζεις απλά και με χαμηλό budget και περιπλανιέσαι στον πραγματικό κόσμο για μήνες ολόκληρους χωρίς να έχεις κάποιον ευδιάκριτο στόχο ή πλάνο. Στα μέσα ή σε κάποια φάση του ταξιδιού μπορεί και να χρειαστεί να δουλέψεις σε κάποια πρόσκαιρη ή εποχική εργασία γιατί είναι πολύ πιθανόν να ξεμείνεις από χρήματα. Αναφέρομαι σε εκείνο το είδος του ταξιδιού που ήταν εφικτό να κάνεις ακριβώς μετά την αποφοίτησή σου, όταν έριχνες το σακίδιο στην πλάτη σου και πηδούσες στο πρώτο βαγόνι με προορισμό έναν άγνωστο κόσμο, καθώς περιφερόσουν ανέμελα όπου φυσούσε ο άνεμος.

Είναι αυτό το είδος ταξιδιού που, με την ηλικία, αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα ακριβό έργο τέχνης που θαυμάζεις αλλά ωστόσο ποτέ δεν αγοράζεις.

Γνωρίζω πολύ καλά τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να μπεις σε μια τέτοια περιπέτεια. Ο κατάλογος των περιορισμών, πραγματικών ή φανταστικών, είναι ατελείωτος. Το να τα αφήσεις όλα πίσω σου – να εγκαταλείψεις τη ζωή σου – μια κατάμαυρη σκιά φόβου προσκολλάται στην ιδέα και μόνο μιας τόσο δραστικής αλλαγής. Έχεις κολλήσει σαν βδέλλα στην πεπατημένη, σε ένα γνώριμο μοτίβο. Έχεις λογαριασμούς να πληρώσεις, ασφάλεια υγείας, αυτοκίνητο, οικογένεια, μωρά, αποταμιεύσεις για συνταξιοδότηση, φόρους, κατοικίδια σκυλιά, γάτες και ιγκουάνα. Ο περισσότερος κόσμος δεν θέλει να βγει από την ασφάλεια του γραφείου του. Είναι ζεστά και χνουδωτά εκεί. Πιο βαρετά πεθαίνεις.

Αλλά βλέπεις, έτσι είναι η ζωή.
Σκέψου το λίγο αυτό.
Προσπάθησε να αποδεχτείς ότι έτσι ακριβώς είναι η ζωή.
Δεν θα γίνει ποτέ ευκολότερη, απλώς θα αρχίσει να ξεθωριάζει.

Μόλις το νιώσεις αυτό, εννοώ να συμφιλιωθείς με την πραγματικότητα και να αποδεχτείς την πικρή αλήθεια, είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να κάνεις: να βρεις έναν τρόπο να παραιτηθείς από τη δουλειά σου και να ριχτείς στα ταξίδια.

Θα πρέπει να το κάνεις αυτό γιατί ακριβώς τα ταξίδια θα σε κάνουν να νιώσεις πιο ζωντανός. Θα σε εμπνεύσουν ξανά, θα ανάψουν αυτή τη χαμένη φλόγα της δημιουργικότητας, μέχρι που νέες ιδέες θα αρχίσουν να βράζουν και να αναβλύζουν από τα βάθη της ψυχής σου. Θα σου επιτρέψουν να δημιουργήσεις περισσότερο, να νιώσεις να σε γαργαλάει αυτή η λαίμαργη επιθυμία για περιπέτεια και ζωή, να νιώσεις  ξανά ελεύθερος και να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή.

Τα ταξίδια θα θέσουν υπό αμφισβήτηση τα στεγανά και τις παγιωμένες αντιλήψεις σου. Τις χιλιοειπωμένες πεποιθήσεις, τις ακλόνητες θέσεις, τις κοσμοθεωρίες και τις συνήθειές σου. Θα ταρακουνήσει τα βαρετά παλιά σου πρότυπα, θα σε κάνουν να νιώσεις κάθε σταγόνα βροχής και να γευτείς κάθε δαγκωματιά από χουρμά σε ένα χωριό στην Κρήτη ή στο κάθε μπουκιά από αρνάκι με αρωματικά και χουρμάδες στο Μαρόκο, μαγειρεμένο στην καυτή άμμο της ερήμου καθώς θα περιφέρεσαι μια κελεμπία και χωρίς εσώρουχα. Θα σε εκπλήξει και θα σε ενθουσιάσει. Θα σε κάνεις να γελάς δυνατά με τις αστείες γερμανικές προφορές και να σωριαστείς στις βρώμικες καρέκλες του αεροδρομίου, εξαντλημένος και απογοητευμένος που είσαι ξύπνιος εδώ και 24 ώρες και ακόμα δεν ξέρεις πού θα γείρεις το κεφάλι σου. Ταξιδεύοντας με αυτόν τον τρόπο μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να νιώσεις άβολα, ή ακόμα και φοβισμένος καθώς πιθανόν να έχεις να αντιμετωπίσεις απρόβλεπτες καταστάσεις, αλλά παρόλα αυτά θα είναι ένα ταξίδι υπερβατικό. Ένα ταξίδι που θα σε εμπνεύσει να πειραματιστείς με νέες ιδέες, ανθρώπους και καταστάσεις, όπου δεν θα είσαι ένας απλά παθητικός παρατηρητής αξιοθέατων, αλλά θα βουτάς με τα μούτρα στο τοπικό βίωμα ενός καινούργιου τόπου και θα το βιώνεις εκ των έσω. Έτσι, θέλοντας και μη, ο ακλόνητος εαυτός σου θα πάει «περίπατο», και αναπόφευκτα, θα εξελιχθείς  συνειδησιακά.

Στην πορεία, θα μαζέψετε πολλές ακόμα τελίτσες, και μετά θα είναι στο χέρι σου να τις συνδέσεις, όπως λέει η Amanda Palmer. Βέβαια, μπορεί να μην ξέρεις πάντα πού να πας για να εντοπίσεις αυτές τις  τελίτσες, ούτε θα ξέρεις ακριβώς πότε θα επιστρέψεις ή ποιον θα συναντήσεις στην πορεία, αλλά αυτό δεν θα έχει σημασία, γιατί όταν θα μπεις στον χορό, απλά θα χορέψεις. Μια μέρα, όλη αυτή η ομορφιά και οι καταστάσεις που έχεις δει και βιώσει, θα ενωθούν και θα βγάλουν νόημα, και αυτές οι ανακαλύψεις θα σε απελευθερώσουν.

Πάνω απ’ όλα, τα ταξίδια θα σε κάνουν να εκτιμήσεις την οικειότητα του σπιτιού σας. Θα επαναφέρουν την αίσθηση του παιδικού σου θαυμασμού για όσα ήδη υπήρχαν εκεί. Και όταν με το καλό επιστρέψεις, θα θυμηθείς και πάλι τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ζωντανός.

Δείτε ακόμα: Νάξο ή Βουδαπέστη; Ή, αλλιώς, το κουραστικό δίλημμα των καλοκαιρινών διακοπών.