Όλοι μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κάρο προβλήματα, άλλοτε μικρά κι άλλοτε μεγάλα. Κάποια προσωπικά και κάποια επαγγελματικά. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν προβλήματα. Από ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο μέχρι έναν εκατομμυριούχο. Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη.
Αλλά, όντως τα αντιμετωπίζουμε;
Κάθε φορά που είμαστε απογοητευμένοι ή δεν αισθανόμαστε καλά, οι άλλοι αρχίζουν να μας δίνουν συμβουλές, κάνε αυτό ή κάνε εκείνο …
Χωρίς να χάσουμε χρόνο, σκαρφιζόμαστε κάθε άλλο τρόπο για να κρατήσουμε τον εαυτό μας απασχολημένο, ώστε να αποφύγουμε τις δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις. Εγώ τουλάχιστον, αυτό κάνω. Κάθε φορά που είμαι λυπημένη ή δεν αισθάνομαι καλά, βάζω στο πικάπ τους πιο ανεβαστικούς δίσκους που έχω, σε ψυχεδελικούς, Indie και Dreampop ήχους για να αλλάξω διάθεσή, και πραγματικά λειτουργεί. Βάζω και ακούω Slowdive, Beach House, All Them Witches, Brian Jonestown Massacre και Black Angels και πραγματικά εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Ή απλά πηγαίνω στο πιο κοντινό μπαρ και ξεχνιέμαι πίνοντας ένα, δύο ή τρία τζιν τόνικ και χαζολογάω με τους γνωστούς μου.
Μια άλλη αγαπημένη μου απόδραση είναι να βλέπω anime. Σίγουρα ο κόσμος των anime είναι καλύτερος από την πραγματικότητα. Όλα εκεί είναι τόσο απρόσκοπτα, τόσο όμορφα, αγάπη, φροντίδα, ευτυχία, και ειρήνη. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές έχω φανταστεί τον εαυτό μου να ζει στην ύπαιθρο της Ιαπωνίας, να έχω ένα μικρό διαμέρισμα, να τρώω σούσι, να κολυμπάω σε τιρκουάζ-μωβ λίμνες με νούφαρα και να φοράω κιμονό. Αυτό οφείλεται στο ότι τα παρουσιάζουν με έναν τρόπο που νιώθουμε πολύ άνετα και όμορφα βλέποντάς τα.
Το να κάνετε ένα βήμα πίσω από την πραγματικότητα είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική τεχνική για να έχετε μερικές στιγμές ανακούφισης. Όταν αφιερώνουμε χρόνο για να βγούμε από την πραγματικότητά μας και να βιώσουμε μια περίοδο διαφυγής από τις δυσκολίες της ύπαρξής μας, βιώνουμε μια απόδραση. Αυτή η απόδραση είναι καλή σε κάποιο βαθμό, αλλά όχι πάντα. Προσπαθώ πάντα να αποφεύγω αυτές τις καταστάσεις, καθώς πίστευα ότι δεν είμαι καλή στο να χειρίζομαι τα πράγματα. Πάντα τα έκανα θάλασσα. Αλλά πόσο καιρό μπορώ να αποφεύγω την πραγματικότητα; Θα έρθει εκείνη η μέρα που όλοι θα την αντιμετωπίσουμε. Οπότε είναι καλύτερα να μην ξεφεύγουμε ανελλιπώς και να μάθουμε να χειριζόμαστε αυτές τις καταστάσεις.
Πριν λίγο καιρό άκουσα ένα podcast, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του καλεσμένου. Αφηγήθηκε μια ιστορία. Κάποτε, ένα μικρό παιδί συντετριμμένο από τις περιστάσεις που ζούσε, ρώτησε τον Θεό: «Γιατί νιώθω τόσο πόνο; Η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν δεν υπήρχε τόσος πόνος». Ο Θεός χαμογέλασε γλυκά και ρώτησε το παιδί: «Τι θα έκανες αν το χέρι σου ερχόταν σε επαφή με τη φωτιά;». «Θα τραβήξω τα χέρια μου μακριά από τις φλόγες», είπε το παιδί. Ο Θεός ρώτησε για άλλη μια φορά: «Γιατί;» Το παιδί απάντησε ότι αν δεν το έκανε, τα χέρια του θα καίγονταν στη φωτιά. Ο Θεός χαμογέλασε και είπε ότι «αν δεν νιώσεις ποτέ αυτόν τον αρχικό πόνο, θα καείς. Αυτός ο πόνος είναι απαραίτητος για να σου υπενθυμίζει, ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος».
Αυτή η ιστορία εξηγεί τόσο υπέροχα τα μαθήματα ζωής. Κάποια στιγμή, έπειτα από μια ενδοσκόπηση, συνειδητοποίησα ότι ζούσα με τη φυγή. Απέφευγα τα προβλήματα και τις δύσκολες καταστάσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Έκανα οτιδήποτε για να ξεχαστώ και να μην έρθω μούρη με μούρη με όλα εκείνα που καλούμουν να αντιμετωπίσω. Υπαρξιακά, επαγγελματικά, προσωπικά, οικονομικά και οικογενειακά ζητήματα. Από το καζανάκι της τουαλέτας που παρέμενε για μήνες ολόκληρους σπασμένο, μέχρι συζητήσεις που όλο έλεγα να κάνω στη δουλειά και δεν έκανα, και ένα σωρό άλλα θέματα που έθαβα επιμελώς στο πίσω του μυαλού μου. Και αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο, το έκανα από μικρό παιδί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Κάποια στιγμή λοιπόν, κούνησα το κεφάλι μου και αναρωτήθηκα: «Πού βρίσκομαι, στον πραγματικό κόσμο ή στο φανταστικό μου σύμπαν;». Αυτό με τρόμαξε. Από εδώ και στο εξής αλλάζω τη διαφυγή μου. Και δεν θα τρέχω να ξεφύγω από την κατάσταση- θα την αντιμετωπίσω όποιες κι αν είναι οι συνέπειες θα αναλάβω αυτή την ευθύνη.
Οι τρόποι που ξεφεύγουμε είναι πολλοί, νόμιμοι και μη, ευχάριστοι ή αυτοκαταστροφικοί. Αντί όμως να αφήνουμε το μυαλό μας να περιπλανιέται παθητικά, και χωρίς κανέναν φραγμό στους αγρούς του φαντασιακού -όσο κι αν μας έλκει η ιδέα- καλό είναι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα και να μάθουμε από αυτήν.
Διαβάστε επίσης: Όχι, η αναβλητικότητα δεν είναι τεμπελιά
Όλοι μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κάρο προβλήματα, άλλοτε μικρά κι άλλοτε μεγάλα. Κάποια προσωπικά και κάποια επαγγελματικά. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν προβλήματα. Από ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο μέχρι έναν εκατομμυριούχο. Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη.
Αλλά, όντως τα αντιμετωπίζουμε;
Κάθε φορά που είμαστε απογοητευμένοι ή δεν αισθανόμαστε καλά, οι άλλοι αρχίζουν να μας δίνουν συμβουλές, κάνε αυτό ή κάνε εκείνο …
Χωρίς να χάσουμε χρόνο, σκαρφιζόμαστε κάθε άλλο τρόπο για να κρατήσουμε τον εαυτό μας απασχολημένο, ώστε να αποφύγουμε τις δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις. Εγώ τουλάχιστον, αυτό κάνω. Κάθε φορά που είμαι λυπημένη ή δεν αισθάνομαι καλά, βάζω στο πικάπ τους πιο ανεβαστικούς δίσκους που έχω, σε ψυχεδελικούς, Indie και Dreampop ήχους για να αλλάξω διάθεσή, και πραγματικά λειτουργεί. Βάζω και ακούω Slowdive, Beach House, All Them Witches, Brian Jonestown Massacre και Black Angels και πραγματικά εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Ή απλά πηγαίνω στο πιο κοντινό μπαρ και ξεχνιέμαι πίνοντας ένα, δύο ή τρία τζιν τόνικ και χαζολογάω με τους γνωστούς μου.
Μια άλλη αγαπημένη μου απόδραση είναι να βλέπω anime. Σίγουρα ο κόσμος των anime είναι καλύτερος από την πραγματικότητα. Όλα εκεί είναι τόσο απρόσκοπτα, τόσο όμορφα, αγάπη, φροντίδα, ευτυχία, και ειρήνη. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές έχω φανταστεί τον εαυτό μου να ζει στην ύπαιθρο της Ιαπωνίας, να έχω ένα μικρό διαμέρισμα, να τρώω σούσι, να κολυμπάω σε τιρκουάζ-μωβ λίμνες με νούφαρα και να φοράω κιμονό. Αυτό οφείλεται στο ότι τα παρουσιάζουν με έναν τρόπο που νιώθουμε πολύ άνετα και όμορφα βλέποντάς τα.
Το να κάνετε ένα βήμα πίσω από την πραγματικότητα είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική τεχνική για να έχετε μερικές στιγμές ανακούφισης. Όταν αφιερώνουμε χρόνο για να βγούμε από την πραγματικότητά μας και να βιώσουμε μια περίοδο διαφυγής από τις δυσκολίες της ύπαρξής μας, βιώνουμε μια απόδραση. Αυτή η απόδραση είναι καλή σε κάποιο βαθμό, αλλά όχι πάντα. Προσπαθώ πάντα να αποφεύγω αυτές τις καταστάσεις, καθώς πίστευα ότι δεν είμαι καλή στο να χειρίζομαι τα πράγματα. Πάντα τα έκανα θάλασσα. Αλλά πόσο καιρό μπορώ να αποφεύγω την πραγματικότητα; Θα έρθει εκείνη η μέρα που όλοι θα την αντιμετωπίσουμε. Οπότε είναι καλύτερα να μην ξεφεύγουμε ανελλιπώς και να μάθουμε να χειριζόμαστε αυτές τις καταστάσεις.
Πριν λίγο καιρό άκουσα ένα podcast, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του καλεσμένου. Αφηγήθηκε μια ιστορία. Κάποτε, ένα μικρό παιδί συντετριμμένο από τις περιστάσεις που ζούσε, ρώτησε τον Θεό: «Γιατί νιώθω τόσο πόνο; Η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν δεν υπήρχε τόσος πόνος». Ο Θεός χαμογέλασε γλυκά και ρώτησε το παιδί: «Τι θα έκανες αν το χέρι σου ερχόταν σε επαφή με τη φωτιά;». «Θα τραβήξω τα χέρια μου μακριά από τις φλόγες», είπε το παιδί. Ο Θεός ρώτησε για άλλη μια φορά: «Γιατί;» Το παιδί απάντησε ότι αν δεν το έκανε, τα χέρια του θα καίγονταν στη φωτιά. Ο Θεός χαμογέλασε και είπε ότι «αν δεν νιώσεις ποτέ αυτόν τον αρχικό πόνο, θα καείς. Αυτός ο πόνος είναι απαραίτητος για να σου υπενθυμίζει, ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος».
Αυτή η ιστορία εξηγεί τόσο υπέροχα τα μαθήματα ζωής. Κάποια στιγμή, έπειτα από μια ενδοσκόπηση, συνειδητοποίησα ότι ζούσα με τη φυγή. Απέφευγα τα προβλήματα και τις δύσκολες καταστάσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Έκανα οτιδήποτε για να ξεχαστώ και να μην έρθω μούρη με μούρη με όλα εκείνα που καλούμουν να αντιμετωπίσω. Υπαρξιακά, επαγγελματικά, προσωπικά, οικονομικά και οικογενειακά ζητήματα. Από το καζανάκι της τουαλέτας που παρέμενε για μήνες ολόκληρους σπασμένο, μέχρι συζητήσεις που όλο έλεγα να κάνω στη δουλειά και δεν έκανα, και ένα σωρό άλλα θέματα που έθαβα επιμελώς στο πίσω του μυαλού μου. Και αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο, το έκανα από μικρό παιδί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Κάποια στιγμή λοιπόν, κούνησα το κεφάλι μου και αναρωτήθηκα: «Πού βρίσκομαι, στον πραγματικό κόσμο ή στο φανταστικό μου σύμπαν;». Αυτό με τρόμαξε. Από εδώ και στο εξής αλλάζω τη διαφυγή μου. Και δεν θα τρέχω να ξεφύγω από την κατάσταση- θα την αντιμετωπίσω όποιες κι αν είναι οι συνέπειες θα αναλάβω αυτή την ευθύνη.
Οι τρόποι που ξεφεύγουμε είναι πολλοί, νόμιμοι και μη, ευχάριστοι ή αυτοκαταστροφικοί. Αντί όμως να αφήνουμε το μυαλό μας να περιπλανιέται παθητικά, και χωρίς κανέναν φραγμό στους αγρούς του φαντασιακού -όσο κι αν μας έλκει η ιδέα- καλό είναι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα και να μάθουμε από αυτήν.
Διαβάστε επίσης: Όχι, η αναβλητικότητα δεν είναι τεμπελιά
