Xωρίς καμιά αμφιβολία, το αυτοκίνητο έχει σημαντική παρουσία στη ζωή του Κώστα Στεφανή. Γεννήθηκε το 1949 στο Μοσχάτο και το μικρόβιο των αγώνων το κόλλησε από έναν συμμαθητή του στο σχολείο. Η αφορμή του δόθηκε στο Ράλι Ακρόπολις του 1966, όπου ύστερα από κοπάνα στο σχολείο, βρέθηκε μαζί με ένα συμμαθητή του, με το τρίκυκλο ποδήλατο του μπακάλη της γειτονιάς στους πρόποδες της Πάρνηθας. Η ανάβαση του βουνού ήταν μέσα στη διαδρομή του αγώνα και μετρούσε στην κατάταξη. Βλέποντας τα αγωνιστικά της εποχής, μαγεύτηκε από το δεξί κάθισμα του συνοδηγού, “Hot Seat”, το λένε οι Άγγλοι, και έβαλε στόχο ζωής να γίνει συνοδηγός. Εντυπωσιάστηκε από τα μουαγενόμετρα, τις χάλντες και προσωπικότητες όπως ο Λίντον, ο Παλμ και ο Πόρτερ. Τότε είπε μέσα του ότι θα γίνει επαγγελματίας συνοδηγός. Η δημοσιογραφία ήταν το κλειδί για να μπει στο μαγικό χώρο των ράλι.
Ποια ήταν η στιγμή που σας έκανε να ασχοληθείτε με τα ράλι;
“Σπούδασα σε σχολή δημοσιογραφίας, με σκοπό να γίνω συντάκτης αυτοκινήτου και έτσι να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού μέσα από τη δουλειά μου, αφού δεν προερχόμουν από κάποιο «τζάκι», που θα μου εξασφάλιζε επαφές με αυτούς τους ανθρώπους. Παράλληλα με τη σχολή, δούλευα βοηθός του Γιώργου Λιβέρη στην εφημερίδα Βραδινή. Τη θέση αυτή την εξασφάλισα, αφού προηγουμένως για πολλά χρόνια, τα ξημερώματα δούλευα διανομέας στην οικονομική εφημερίδα Nαυτεμπορική, που ήταν ίδιας ιδιοκτησίας με την πολιτική εφημερίδα που προανέφερα. Άρχισαν, λοιπόν, οι γνωριμίες, με το μαγικό κόσμο των αγώνων στο Βυζάντιο, το στέκι τους στο Κολωνάκι. Εκεί με τον φίλο μου τον Γιάννη Μπελέγρη, συμφωνήσαμε να πάμε μαζί στο Εαρινό Ράλι το 1970 με ένα NSU. Από αυτό το Εαρινό Ράλι ξεκίνησε μια πορεία με την ιδιότητα του συνοδηγού όπου και παραμένει για πενήντα χρόνια χωρίς να τα έχω παρατήσει. Έχω ξεκινήσει 29 ράλι Ακρόπολις με πρώτο το 1975 και τελευταίο το φετινό, με κάποια κενά στο ενδιάμεσο. Από το κάθισμα του συνοδηγού, ιδιαίτερα την περίοδο των δοκιμών γνώρισα μια Ελλάδα που ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Μια πανέμορφη Ελλάδα, που δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα. Τη λάτρεψα πραγματικά και λυπάμαι που κάποια κομμάτια της έχουν χαθεί στα χρόνια που πέρασαν.”
Τι κάνει ένας συνοδηγός;
“Πριν από τον αγώνα κάνει αναγνώριση των ειδικών διαδρομών που έχουν επιλεγεί και τις καταγράφει μέτρο προς μέτρο, στροφή προς στροφή. Μετά κάνει επαλήθευση, βγάζει πώς θα πάει ο οδηγός στα σέρβις, προγραμματίζει πόσα και τι είδους ελαστικά θα χρησιμοποιηθούν, ελέγχει πόσα καύσιμα θα χρειαστούν, δηλώνει συμμετοχή στον αγώνα και – στην Ελλάδα πάντα – οργανώνει και που θα μείνει η ομάδα. Όταν έρθει η ώρα του αγώνα, παρακολουθεί τα όργανα και τα χρονόμετρα και κατευθύνει τον οδηγό διαβάζοντας τις σημειώσεις του… 100 πατημένη δεξιά, σε πατημένη αριστερή διαρκείας, γυρίζει και κλείνει στον φράκτη, ανηφορίζει με 150 στο μεγάλο πεύκο… » μια ειδική διαδρομή δια στόματος Κώστα Στεφανή.
Τι είναι αυτό που κάνει το Ράλι Ακρόπολις συναρπαστικό αλλά ταυτόχρονα από τα πιο σκληροτράχηλα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος;
« Το Ράλι Ακρόπολις είναι από τους πιο ιστορικούς και φημισμένους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, ενώ παράλληλα διαθέτει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έχοντας βιώσει ως αγωνιζόμενος όλη την εξέλιξή του, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι πρόσφατα, είναι μεγάλη μου χαρά που επανέρχομαι για αυτή τη συμμετοχή, δίπλα στον Μάνο. Το Ακρόπολις μέχρι τα τέλη του ’90 ήταν πραγματική περιπέτεια. Και μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως ήταν όνειρο και στόχος των κατασκευαστών και των οδηγών να κερδίσουν το Ράλι Ακρόπολις και το Ράλι Σαφάρι. Ήταν οι δύο αγώνες που έδειχναν πως τα αυτοκίνητά τους μπορούσαν να αντέχουν στην κακή χρήση. Οι πιο παλιοί από εμένα έχουν προλάβει και δυσκολότερα, το Ράλι Ακρόπολις ήταν τέσσερις μέρες χωρίς ύπνο και άλλαζαν θέση ο οδηγός και ο συνοδηγός. Εγώ έχω προλάβει Ακρόπολις με 55 ειδικές διαδρομές – όλες από μία φορά. Αθήνα-Καλαμπάκα, με πρώτη ειδική διαδρομή Πάρνηθα ή Ριτσώνα μετά Πλατανάκι, Ξηρονομή, Πρόδρομος, Δίστομο, Καρούτες, Καλοσκοπή, Παύλιανη, Οινοχώρι, περνάγαμε από την πλευρά της Λαμίας, Μοσχοκαριά, Μακρυράχη και από τον Ταρζάν γυρνάγαμε Καλαμπάκα. Τέσσερις ώρες κενό και αμέσως ξεκινάγαμε την νυχτερινή. Μέσα από Βέρμιο, Γρεβενά, Όλυμπο Λεπτοκαριά επιστρέφαμε στις έξι το πρωί Καλαμπάκα. Τέσσερις ώρες κενό, μετά Καλαμπάκα-Αθήνα και αργά το επόμενο απόγευμα κάναμε Αθήνα, Αλεποχώρι, Σχοίνο κτλ, πηγαίναμε Ολυμπία στις 3-4 τα ξημερώματα και μετά κατά τις 5 ξεκινούσαμε πάλι! Τερματίζαμε μεσημεράκι είτε στα Καρνεζέικα, κάτω στο Γαλατά, είτε βγαίναμε παλιά Επίδαυρο και γυρνούσαμε στην Αθήνα. Κάνοντας κάποιες απίστευτες ειδικές, Πάρνωνα, Γεράκια, στον Ταύγετο. Θυμάμαι διάβαζα σημειώσεις, τετράδια ολόκληρα! Γνωρίζουμε πως τα ράλι έχουν αλλάξει πολύ σε σύγκριση με το παρελθόν, οπότε καλούμαστε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Το πρώτο μας βήμα θα είναι η σωστή προετοιμασία για έναν τόσο απαιτητικό και μεγάλο αγώνα, ενώ ακολούθως θα επιδιώξουμε να εξοικειωθούμε όσο το δυνατόν ταχύτερα με το νέο μας αυτοκίνητο, το Hyundai i20 N Rally 2. Σε έναν αγώνα όπως το Ράλι Ακρόπολις, η απόλυτη ταχύτητα περνά σε δεύτερο πλάνο, αφού στοιχεία όπως η στρατηγική και η διαχείριση των καταστάσεων, αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Προφανώς, η αγωνιστική μας αποχή συνεπάγεται την ανάγκη για χρόνο προσαρμογής, κάτι που θα λάβουμε υπ’ όψιν μας ώστε βήμα-βήμα να αυξάνουμε τον ρυθμό μας, πάντα εντός των ορίων που εκ φύσεως θέτουν, οι εκπληκτικές και συνάμα δύσκολες, ειδικές διαδρομές του αγώνα. Ραντεβού στα βουνά, με την ευχή άπαντες να ευχαριστηθούμε, διασφαλίζοντας πρώτα την ασφάλεια συμμετεχόντων και θεατών».
Στιγμές που σας έχουν μείνει αλησμόνητες;
«Αναμφίβολα στο μυαλό και την καρδιά μου είναι η ειδική διαδρομή του Ταρζάν. Ήταν από τις ωραιότερες. Η Λεπτοκαρυά επίσης, μία ειδική κάτω από τον Όλυμπο. Η Πελοπόννησος με τις δυσκολίες της. Από τις πιο δύσκολες στιγμές νομίζω όμως ότι ήταν το 1978. Και ψυχολογικά και σωματικά. Εκείνη την εποχή, κορυφαίο αυτοκίνητο ήταν το πισωκίνητο Ford Errord Group 4. Είχαμε όνειρο ζωής να μπούμε σε αυτό το αυτοκίνητο. Το είχαμε πάρει από τον David Sutton για να τρέξουμε αλλά στην πρώτη κιόλας ειδική διαδρομή, σε κατηφόρα στη Ριτσώνα, κάναμε μία μεγαλοπρεπέστατη τούμπα. Όπου παρότι δεν έφταιγε ο Ιαβέρης, πολύ σωστά είπε λάθος μου. Δεν ήταν όμως έτσι, παρότι κλασικά έβριζαν όλοι. Το αυτοκίνητο είχε ένα στραβοζανταρισμένο λάστιχο, το οποίο δεν είχε αντικατασταθεί, ξεφούσκωσε, τουμπάραμε. Στράβωσε η γέφυρα, έσπασαν τα παρμπρίζ αλλά εμείς συνεχίσαμε».
Μάνο τι σημαίνει για σένα η επιστροφή σας στο Ράλι Ακρόπολις;
«Από τη στιγμή που οριστικοποιήθηκαν οι τελευταίες λεπτομέρειες και πήραμε το πράσινο φως για τη συμμετοχή στο φετινό Ράλι Ακρόπολις, πραγματικά δε μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Πρόκειται αναμφίβολα για τον σημαντικότερο ελληνικό αγώνα, καθώς και έναν από τους κορυφαίους του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι, που όπως απέδειξε η περσινή του επιστροφή, διαθέτει αναλλοίωτη την αίγλη του παρελθόντος. Έχοντας βιώσει από παιδική ηλικία τη συμμετοχή του πατέρα μου, Κώστα, δε θα ήταν υπερβολή να δηλώσω πως το Ράλι Ακρόπολις αποτελεί μέρος του DNA μου. Σχετικά με τον αγώνα, η υπερειδική στο ΟΑΚΑ ξυπνά όμορφες μνήμες, ενώ οι ειδικές διαδρομές σε Κορινθία και Στερεά Ελλάδα είναι εξαιρετικές για οδήγηση και παρακολούθηση. Ανυπομονώ να βρεθώ πίσω από το τιμόνι του νέου Hyundai i20 N Rally2, ώστε καταρχήν να αντιληφθώ τις απαιτήσεις του και εν συνεχεία, να προσαρμόσω αναλόγως την οδήγησή μου. Στόχος μας, είναι να πραγματοποιήσουμε όλα τα αγωνιστικά χιλιόμετρα και να κινηθούμε αξιοπρεπώς, αυξομειώνοντας το ρυθμό μας ανάλογα με τις συνθήκες. Ευχαριστούμε πολύ τους χορηγούς μας, Hyundai Hellas και Coral A.E. – Shell Licensee, χωρίς τη βοήθεια των οποίων η αναβίωση αυτού του ονείρου δε θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα».
Είναι η δεύτερη συμμετοχή σου σε Ράλι Ακρόπολις. Η πρώτη αν θυμάμαι καλά ήταν το 2006 με τον Κώστα συνοδηγό, όπως και τώρα…
Σωστά 2 Ιουνίου 2006, το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου γίνεται πραγματικότητα. Βρέθηκα στην εκκίνηση του Ράλι Ακρόπολις πίσω από το τιμόνι ενός Ford Focus WRC. Την ιδέα μου την έριξε ο πατέρας μου, ένα χρόνο πριν, «Πώς θα σου φαινόταν να τρέξουμε μαζί στο Ράλι Ακρόπολις με WRC;» μου είπε. Η αντίδρασή μου αρχικά ήταν γέλιο. Μετά άρχισαν να γυρνούν μες στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις. θα καταφέρω να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο WRC; Θα προλαβαίνω να ακούω τις σημειώσεις του Κώστα; Επιπλέον η εμπειρία μου μέχρι τότε στο χώμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ο πατέρας μου όμως με βοήθησε νε ξεπεράσω τις όποις αμφιβολίες είχα.
Υπάρχει μια στιγμή που μένει ανεξίτηλη στη μνήμη μας, από την πρώτη μας φορά σε ότι και αν είναι αυτό. Τι σου έχει μείνει από την πρώτη σου συμμετοχή στο Ράλι Ακρόπολις;
Η Υπερειδική του Ακρόπολις στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πολύ άγχος καθώς είμαστε μπροστα σε 40.000 κόσμο, στενές επιφάνειες, ασφαλτίνη, κάτι που δυσκόλευε το Focus με τις χωμάτινες αναρτήσεις. «Μην αγχώνεσαι, πάμε να το διασκεδάσουμε, θα δεις θα έχει πολύ πλάκα, απλώς ν’ ακούς ό,τι σου διαβάζω», μου είπε ο Κώστας. Και έτσι ξεκινήσαμε. Κλειστά κομμάτια, χειρόφρενο μέσα στη στροφή και τελειώνουμε και βλέπω τον κόσμο να χειροκροτεί. Δεν μπορώ να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Νιώθω υπέροχα για λίγο γιατί αμέσως μετά τον τερματισμό μου λέει ο πατέρας μου: «Τώρα ηρέμησε γιατί αύριο στο βουνό θα είναι τελείως διαφορετικά, εκεί είναι το Ακρόπολις, εδώ ήταν απλώς ένα παιχνίδι». Και έτσι ακριβώς ήταν. Εκτός από τον αγώνα οι ομορφιές του Ράλι Ακρόπολις είναι πολλές. Η προετοιμασία του σε ποιές ειδικές θα πας, που θα στηθείς για να δεις τα περάσματα, η επαφή με τους ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα, η ησυχία πριν το πέρασμα των αυτοκινήτων. Πάνω απόλα όμως το επερχόμενο γρύλισμα ενός κινητήρα που σε διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα και σου θυμίζει για ποιο λόγο ήρθες. Το Ράλι Ακρόπολις δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ετοιμάσου να σκονίσεις τα ρούχα σου.
Xωρίς καμιά αμφιβολία, το αυτοκίνητο έχει σημαντική παρουσία στη ζωή του Κώστα Στεφανή. Γεννήθηκε το 1949 στο Μοσχάτο και το μικρόβιο των αγώνων το κόλλησε από έναν συμμαθητή του στο σχολείο. Η αφορμή του δόθηκε στο Ράλι Ακρόπολις του 1966, όπου ύστερα από κοπάνα στο σχολείο, βρέθηκε μαζί με ένα συμμαθητή του, με το τρίκυκλο ποδήλατο του μπακάλη της γειτονιάς στους πρόποδες της Πάρνηθας. Η ανάβαση του βουνού ήταν μέσα στη διαδρομή του αγώνα και μετρούσε στην κατάταξη. Βλέποντας τα αγωνιστικά της εποχής, μαγεύτηκε από το δεξί κάθισμα του συνοδηγού, “Hot Seat”, το λένε οι Άγγλοι, και έβαλε στόχο ζωής να γίνει συνοδηγός. Εντυπωσιάστηκε από τα μουαγενόμετρα, τις χάλντες και προσωπικότητες όπως ο Λίντον, ο Παλμ και ο Πόρτερ. Τότε είπε μέσα του ότι θα γίνει επαγγελματίας συνοδηγός. Η δημοσιογραφία ήταν το κλειδί για να μπει στο μαγικό χώρο των ράλι.
Ποια ήταν η στιγμή που σας έκανε να ασχοληθείτε με τα ράλι;
“Σπούδασα σε σχολή δημοσιογραφίας, με σκοπό να γίνω συντάκτης αυτοκινήτου και έτσι να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού μέσα από τη δουλειά μου, αφού δεν προερχόμουν από κάποιο «τζάκι», που θα μου εξασφάλιζε επαφές με αυτούς τους ανθρώπους. Παράλληλα με τη σχολή, δούλευα βοηθός του Γιώργου Λιβέρη στην εφημερίδα Βραδινή. Τη θέση αυτή την εξασφάλισα, αφού προηγουμένως για πολλά χρόνια, τα ξημερώματα δούλευα διανομέας στην οικονομική εφημερίδα Nαυτεμπορική, που ήταν ίδιας ιδιοκτησίας με την πολιτική εφημερίδα που προανέφερα. Άρχισαν, λοιπόν, οι γνωριμίες, με το μαγικό κόσμο των αγώνων στο Βυζάντιο, το στέκι τους στο Κολωνάκι. Εκεί με τον φίλο μου τον Γιάννη Μπελέγρη, συμφωνήσαμε να πάμε μαζί στο Εαρινό Ράλι το 1970 με ένα NSU. Από αυτό το Εαρινό Ράλι ξεκίνησε μια πορεία με την ιδιότητα του συνοδηγού όπου και παραμένει για πενήντα χρόνια χωρίς να τα έχω παρατήσει. Έχω ξεκινήσει 29 ράλι Ακρόπολις με πρώτο το 1975 και τελευταίο το φετινό, με κάποια κενά στο ενδιάμεσο. Από το κάθισμα του συνοδηγού, ιδιαίτερα την περίοδο των δοκιμών γνώρισα μια Ελλάδα που ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Μια πανέμορφη Ελλάδα, που δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα. Τη λάτρεψα πραγματικά και λυπάμαι που κάποια κομμάτια της έχουν χαθεί στα χρόνια που πέρασαν.”
Τι κάνει ένας συνοδηγός;
“Πριν από τον αγώνα κάνει αναγνώριση των ειδικών διαδρομών που έχουν επιλεγεί και τις καταγράφει μέτρο προς μέτρο, στροφή προς στροφή. Μετά κάνει επαλήθευση, βγάζει πώς θα πάει ο οδηγός στα σέρβις, προγραμματίζει πόσα και τι είδους ελαστικά θα χρησιμοποιηθούν, ελέγχει πόσα καύσιμα θα χρειαστούν, δηλώνει συμμετοχή στον αγώνα και – στην Ελλάδα πάντα – οργανώνει και που θα μείνει η ομάδα. Όταν έρθει η ώρα του αγώνα, παρακολουθεί τα όργανα και τα χρονόμετρα και κατευθύνει τον οδηγό διαβάζοντας τις σημειώσεις του… 100 πατημένη δεξιά, σε πατημένη αριστερή διαρκείας, γυρίζει και κλείνει στον φράκτη, ανηφορίζει με 150 στο μεγάλο πεύκο… » μια ειδική διαδρομή δια στόματος Κώστα Στεφανή.
Τι είναι αυτό που κάνει το Ράλι Ακρόπολις συναρπαστικό αλλά ταυτόχρονα από τα πιο σκληροτράχηλα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος;
« Το Ράλι Ακρόπολις είναι από τους πιο ιστορικούς και φημισμένους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, ενώ παράλληλα διαθέτει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Έχοντας βιώσει ως αγωνιζόμενος όλη την εξέλιξή του, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι πρόσφατα, είναι μεγάλη μου χαρά που επανέρχομαι για αυτή τη συμμετοχή, δίπλα στον Μάνο. Το Ακρόπολις μέχρι τα τέλη του ’90 ήταν πραγματική περιπέτεια. Και μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως ήταν όνειρο και στόχος των κατασκευαστών και των οδηγών να κερδίσουν το Ράλι Ακρόπολις και το Ράλι Σαφάρι. Ήταν οι δύο αγώνες που έδειχναν πως τα αυτοκίνητά τους μπορούσαν να αντέχουν στην κακή χρήση. Οι πιο παλιοί από εμένα έχουν προλάβει και δυσκολότερα, το Ράλι Ακρόπολις ήταν τέσσερις μέρες χωρίς ύπνο και άλλαζαν θέση ο οδηγός και ο συνοδηγός. Εγώ έχω προλάβει Ακρόπολις με 55 ειδικές διαδρομές – όλες από μία φορά. Αθήνα-Καλαμπάκα, με πρώτη ειδική διαδρομή Πάρνηθα ή Ριτσώνα μετά Πλατανάκι, Ξηρονομή, Πρόδρομος, Δίστομο, Καρούτες, Καλοσκοπή, Παύλιανη, Οινοχώρι, περνάγαμε από την πλευρά της Λαμίας, Μοσχοκαριά, Μακρυράχη και από τον Ταρζάν γυρνάγαμε Καλαμπάκα. Τέσσερις ώρες κενό και αμέσως ξεκινάγαμε την νυχτερινή. Μέσα από Βέρμιο, Γρεβενά, Όλυμπο Λεπτοκαριά επιστρέφαμε στις έξι το πρωί Καλαμπάκα. Τέσσερις ώρες κενό, μετά Καλαμπάκα-Αθήνα και αργά το επόμενο απόγευμα κάναμε Αθήνα, Αλεποχώρι, Σχοίνο κτλ, πηγαίναμε Ολυμπία στις 3-4 τα ξημερώματα και μετά κατά τις 5 ξεκινούσαμε πάλι! Τερματίζαμε μεσημεράκι είτε στα Καρνεζέικα, κάτω στο Γαλατά, είτε βγαίναμε παλιά Επίδαυρο και γυρνούσαμε στην Αθήνα. Κάνοντας κάποιες απίστευτες ειδικές, Πάρνωνα, Γεράκια, στον Ταύγετο. Θυμάμαι διάβαζα σημειώσεις, τετράδια ολόκληρα! Γνωρίζουμε πως τα ράλι έχουν αλλάξει πολύ σε σύγκριση με το παρελθόν, οπότε καλούμαστε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Το πρώτο μας βήμα θα είναι η σωστή προετοιμασία για έναν τόσο απαιτητικό και μεγάλο αγώνα, ενώ ακολούθως θα επιδιώξουμε να εξοικειωθούμε όσο το δυνατόν ταχύτερα με το νέο μας αυτοκίνητο, το Hyundai i20 N Rally 2. Σε έναν αγώνα όπως το Ράλι Ακρόπολις, η απόλυτη ταχύτητα περνά σε δεύτερο πλάνο, αφού στοιχεία όπως η στρατηγική και η διαχείριση των καταστάσεων, αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Προφανώς, η αγωνιστική μας αποχή συνεπάγεται την ανάγκη για χρόνο προσαρμογής, κάτι που θα λάβουμε υπ’ όψιν μας ώστε βήμα-βήμα να αυξάνουμε τον ρυθμό μας, πάντα εντός των ορίων που εκ φύσεως θέτουν, οι εκπληκτικές και συνάμα δύσκολες, ειδικές διαδρομές του αγώνα. Ραντεβού στα βουνά, με την ευχή άπαντες να ευχαριστηθούμε, διασφαλίζοντας πρώτα την ασφάλεια συμμετεχόντων και θεατών».
Στιγμές που σας έχουν μείνει αλησμόνητες;
«Αναμφίβολα στο μυαλό και την καρδιά μου είναι η ειδική διαδρομή του Ταρζάν. Ήταν από τις ωραιότερες. Η Λεπτοκαρυά επίσης, μία ειδική κάτω από τον Όλυμπο. Η Πελοπόννησος με τις δυσκολίες της. Από τις πιο δύσκολες στιγμές νομίζω όμως ότι ήταν το 1978. Και ψυχολογικά και σωματικά. Εκείνη την εποχή, κορυφαίο αυτοκίνητο ήταν το πισωκίνητο Ford Errord Group 4. Είχαμε όνειρο ζωής να μπούμε σε αυτό το αυτοκίνητο. Το είχαμε πάρει από τον David Sutton για να τρέξουμε αλλά στην πρώτη κιόλας ειδική διαδρομή, σε κατηφόρα στη Ριτσώνα, κάναμε μία μεγαλοπρεπέστατη τούμπα. Όπου παρότι δεν έφταιγε ο Ιαβέρης, πολύ σωστά είπε λάθος μου. Δεν ήταν όμως έτσι, παρότι κλασικά έβριζαν όλοι. Το αυτοκίνητο είχε ένα στραβοζανταρισμένο λάστιχο, το οποίο δεν είχε αντικατασταθεί, ξεφούσκωσε, τουμπάραμε. Στράβωσε η γέφυρα, έσπασαν τα παρμπρίζ αλλά εμείς συνεχίσαμε».
Μάνο τι σημαίνει για σένα η επιστροφή σας στο Ράλι Ακρόπολις;
«Από τη στιγμή που οριστικοποιήθηκαν οι τελευταίες λεπτομέρειες και πήραμε το πράσινο φως για τη συμμετοχή στο φετινό Ράλι Ακρόπολις, πραγματικά δε μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Πρόκειται αναμφίβολα για τον σημαντικότερο ελληνικό αγώνα, καθώς και έναν από τους κορυφαίους του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι, που όπως απέδειξε η περσινή του επιστροφή, διαθέτει αναλλοίωτη την αίγλη του παρελθόντος. Έχοντας βιώσει από παιδική ηλικία τη συμμετοχή του πατέρα μου, Κώστα, δε θα ήταν υπερβολή να δηλώσω πως το Ράλι Ακρόπολις αποτελεί μέρος του DNA μου. Σχετικά με τον αγώνα, η υπερειδική στο ΟΑΚΑ ξυπνά όμορφες μνήμες, ενώ οι ειδικές διαδρομές σε Κορινθία και Στερεά Ελλάδα είναι εξαιρετικές για οδήγηση και παρακολούθηση. Ανυπομονώ να βρεθώ πίσω από το τιμόνι του νέου Hyundai i20 N Rally2, ώστε καταρχήν να αντιληφθώ τις απαιτήσεις του και εν συνεχεία, να προσαρμόσω αναλόγως την οδήγησή μου. Στόχος μας, είναι να πραγματοποιήσουμε όλα τα αγωνιστικά χιλιόμετρα και να κινηθούμε αξιοπρεπώς, αυξομειώνοντας το ρυθμό μας ανάλογα με τις συνθήκες. Ευχαριστούμε πολύ τους χορηγούς μας, Hyundai Hellas και Coral A.E. – Shell Licensee, χωρίς τη βοήθεια των οποίων η αναβίωση αυτού του ονείρου δε θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα».
Είναι η δεύτερη συμμετοχή σου σε Ράλι Ακρόπολις. Η πρώτη αν θυμάμαι καλά ήταν το 2006 με τον Κώστα συνοδηγό, όπως και τώρα…
Σωστά 2 Ιουνίου 2006, το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου γίνεται πραγματικότητα. Βρέθηκα στην εκκίνηση του Ράλι Ακρόπολις πίσω από το τιμόνι ενός Ford Focus WRC. Την ιδέα μου την έριξε ο πατέρας μου, ένα χρόνο πριν, «Πώς θα σου φαινόταν να τρέξουμε μαζί στο Ράλι Ακρόπολις με WRC;» μου είπε. Η αντίδρασή μου αρχικά ήταν γέλιο. Μετά άρχισαν να γυρνούν μες στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις. θα καταφέρω να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο WRC; Θα προλαβαίνω να ακούω τις σημειώσεις του Κώστα; Επιπλέον η εμπειρία μου μέχρι τότε στο χώμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ο πατέρας μου όμως με βοήθησε νε ξεπεράσω τις όποις αμφιβολίες είχα.
Υπάρχει μια στιγμή που μένει ανεξίτηλη στη μνήμη μας, από την πρώτη μας φορά σε ότι και αν είναι αυτό. Τι σου έχει μείνει από την πρώτη σου συμμετοχή στο Ράλι Ακρόπολις;
Η Υπερειδική του Ακρόπολις στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πολύ άγχος καθώς είμαστε μπροστα σε 40.000 κόσμο, στενές επιφάνειες, ασφαλτίνη, κάτι που δυσκόλευε το Focus με τις χωμάτινες αναρτήσεις. «Μην αγχώνεσαι, πάμε να το διασκεδάσουμε, θα δεις θα έχει πολύ πλάκα, απλώς ν’ ακούς ό,τι σου διαβάζω», μου είπε ο Κώστας. Και έτσι ξεκινήσαμε. Κλειστά κομμάτια, χειρόφρενο μέσα στη στροφή και τελειώνουμε και βλέπω τον κόσμο να χειροκροτεί. Δεν μπορώ να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Νιώθω υπέροχα για λίγο γιατί αμέσως μετά τον τερματισμό μου λέει ο πατέρας μου: «Τώρα ηρέμησε γιατί αύριο στο βουνό θα είναι τελείως διαφορετικά, εκεί είναι το Ακρόπολις, εδώ ήταν απλώς ένα παιχνίδι». Και έτσι ακριβώς ήταν. Εκτός από τον αγώνα οι ομορφιές του Ράλι Ακρόπολις είναι πολλές. Η προετοιμασία του σε ποιές ειδικές θα πας, που θα στηθείς για να δεις τα περάσματα, η επαφή με τους ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα, η ησυχία πριν το πέρασμα των αυτοκινήτων. Πάνω απόλα όμως το επερχόμενο γρύλισμα ενός κινητήρα που σε διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα και σου θυμίζει για ποιο λόγο ήρθες. Το Ράλι Ακρόπολις δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ετοιμάσου να σκονίσεις τα ρούχα σου.
