Όταν το 1971 ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ οραματιζόταν τη μεταφορά του μυθιστορήματος του Άντονι Μπέρτζες “Το Κουρδιστό Πορτοκάλι“, χρειαζόταν κάποιον που μιλούσε τη γλώσσα της κλασικής μουσικής. Αλλά χρειαζόταν επίσης έναν συνθέτη που να ξέρει πώς να ανατρέπει την κλασική ομορφιά με τρόπο καυστικό -που να μπορεί να συλλάβει τις αντιφάσεις και την οδύνη της διαβόητης σκηνής όπου ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ θα βασανιζόταν την ώρα που θα άκουγε Μπετόβεν.

Ως εκ τούτου, το original soundtrack του Κουρδιστού Πορτοκαλιού, φιλοτέχνησε ο τότε Walter και στη συνέχεια Wendy Carlos. Διασκεύασε ηλεκτρότροπα μια σειρά κλασικών κομματιών, κυρίως από τον Μπετόβεν. Μια από αυτές τις διασκευές ονομαζόταν “Suicide Scherzo,” που ουσιαστικά ήταν το δεύτερο μέρος της 9ης Συμφωνίας. Εκεί στο φινάλε λοιπόν, όπου το κεφάλι του δεκαπεντάχρονου Άλεξ είναι καλωδιωμένο καθώς εξαναγκάζεται να παρακολουθήσει αποτρόπαιες σκηνές στο πλαίσιο της θεραπείας αποστροφής, και τα μάτια του κρατούνται ανοιχτά με κλειδαριές βλεφάρων που χρησιμοποιούνται σε ευαίσθητες οφθαλμολογικές επεμβάσεις, η Carlos, για να μας βάλει στο κεφάλι του αυτοκτονικού πλέον ήρωα, “λουπάρει” ένα σημείο του κομματιού που επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, κάτι που δεν υπήρχε στην αυθεντική σύνθεση. Αυτή η λούπα λοιπόν ένιωσα σα να σφυροκοπάει το κρύο κρέας του κρανίου μου, και μου κίνησε την περιέργεια να το ψάξω περισσότερο.

Στην αρχή, που ο Άλεξ, ως μεγάλος θαυμαστής του Μπετόβεν, νιώθει ακόμα γοητευμένος με τις μουσικές του, τις ακούμε με πλήρη ορχήστρα. Όσο όμως τις απώθει εξαιτίας της θεραπείας, τις ακούμε παραμορφωμένες από την ηλεκτρονική διασκευή της Carlos. Η “Ωδή στη Xαρά” ακούγεται σε ηλεκτρονική μορφή, τονίζοντας το νοσηρό ψυχισμό του, όταν ο Άλεξ ντυμένος ως Δανδής βολτάρει στο ψυχεδελικό εμπορικό κέντρο, ενώ το “March from a Clockwork Orange” περιέχει μία από τις πρώτες ηχογραφημένες χρήσεις του vocoder, που όπως θυμάται η Carlos στην ιστοσελίδα της, «Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν ομόφωνες: όλοι το μισούσαν!»

Στην αρχή λοιπόν αυτού που σήμερα αναγνωρίζουμε ως ηλεκτρονική μουσική, υπήρχε μια σπουδαία τρανς γυναίκα. Παρόλο που ο πρωτοποριακός δίσκος της κυκλοφόρησε με το γενέθλιο όνομα της Walter Carlos, περιείχε σε ευδιάκριτο σημείο μια νύξη για την ταυτότητά της. Και βρισκόταν εκεί, στο εξώφυλλο του άλμπουμ της που κυκλοφόρησε το 1968: Trans-Electronic Music Productions, Inc. Presents: Switched-On Bach.

Οι πρώτες συνθέσεις, ο Moog και η φυλομετάβαση

Την ιστορία της Carlos μπορεί να διαβάσει κανείς μέσω της ιστοσελίδας της, η οποία εξακολουθεί να είναι ενεργή. Γεννημένη το 1939 σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης στο Rhode Island των ΗΠΑ, οι γονείς της που αγαπούσαν τη μουσική δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν πιάνο. Έτσι, στα έξι της, ο πατέρας της σχεδίασε τα πλήκτρα του πιάνου σε χαρτί για να μπορεί να εξασκείται ανάμεσα στα μαθήματα πιάνου που παρακολουθούσε και στα 10 της χρόνια συνέθεσε το πρώτο της κλασικό έργο, το “A Trio for Clarinet, Accordion, and Piano”. Κατασκεύασε ένα σύστημα hi-fi για τους γονείς της κόβοντας ξύλα και κολλώντας καλώδια, ενώ στα 14 της χρόνια κέρδισε έναν επιστημονικό διαγωνισμό εφευρίσκοντας έναν υπολογιστή. Στη συνέχεια κατασκεύασε το πρώτο της μαγνητόφωνο για τη δημιουργία μουσικής, σαγηνευμένη από την πρωτόλεια ηλεκτρονική μουσική του Pierre Henry και της Bebe Barron. Κατά την ενηλικίωση,  περικυκλώθηκε με ήχους που κανείς δεν είχε ακούσει, αυτούς που προέρχονταν από υπολογιστές. Αργότερα, σπούδασε φυσική και μουσική και απέκτησε μεταπτυχιακό στη σύνθεση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου βρισκόταν το πρώτο κέντρο ηλεκτρονικής μουσικής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το διπλό ενδιαφέρον της Carlos για τη μουσική και τα ηλεκτρονικά την έφερε στη Νέα Υόρκη, όπου γνώρισε δύο ανθρώπους που θα άλλαζαν τη ζωή της για πάντα.

Ο πρώτος ήταν ο Robert Moog, ο εφευρέτης του πρώτου φορητού κι εμπορικά διαθέσιμου συνθεσάιζερ, τον οποίο γνώρισε μετά την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια με μεταπτυχιακό στη μουσική σύνθεση το 1964. Όπως αναφέρει η Carlos σε μια συνέντευξή της το 1989, οι δυο τους είχαν μια σύντομη συνεργασία: «Ήταν ο μηχανικός που μιλούσε για μουσική κι εγώ ήμουν η μουσικός που μιλούσε με όρους μηχανικής. Και μαζί, ήμασταν σε θέση να εφεύρουμε ιδέες που δεν νομίζω ότι θα τις είχε επινοήσει κανείς από μόνος του». Κατόπιν αιτήματός της, ο Moog εισήγαγε στα synths του πλήκτρα με ευαισθησία στην αφή, επιτρέποντας ένα παρόμοιο επίπεδο δυναμικής έκφρασης με τα πιάνα στα οποία βασίζονταν.

Ο δεύτερος μέντοράς της ήταν ο Χάρι Μπέντζαμιν, πρωτοπόρος της σύγχρονης τρανς ιατρικής, ο οποίος το 1966 έγραψε το ιατρικό εγχειρίδιο “The Transsexual Phenomenon“, το οποίο παραμένει ιστορικά σημαντικό, ενώ σήμερα είναι κάπως ξεπερασμένο και έχει τις ρίζες του στο gatekeeping. Όταν το βιβλίο έπεσε στα χέρια της, η Κάρλος κατάφερε να κατανοήσει τον εαυτό της- να δώσει όνομα και φωνή στις προκλήσεις της ταυτότητας που βίωσε από παιδί: τη δυσφορία φύλου. Το 1979 δήλωσε στο περιοδικό Playboy: «Το βιβλίο του Dr. Benjamin ήταν το πρώτο που παρείχε επαρκή κάλυψη στις ψυχικές [sic] ανάγκες, στη συναισθηματική φόρτιση, στις προσωπικές περιγραφές άλλων ανθρώπων που βίωναν κάτι παρόμοιο με μένα … Πρόσφερε μια εξήγηση για όλα τα συναισθήματα αλλοτρίωσης που είχα από τις πρώτες μου αναμνήσεις». Έγινε μόνιμη πελάτης του Μπέντζαμιν και το 1967 ξεκίνησε θεραπεία με θηλυκές ορμόνες.

Ο Bach, το Moog και η αναγνώριση

Το 1968, η CBS Records ξεκίνησε μια καμπάνια μάρκετινγκ με τίτλο “Bach to Rock“. Δεν είχαν πραγματικό Bach στον κατάλογό τους, έτσι δέχτηκαν μια πρόταση για άλμπουμ από την Carlos και την παραγωγό-συνεργάτη της Rachel Elkind για αυτό που θα ονομαζόταν Trans-Electronic Music Productions Presents: Switched-On Bach, μια συλλογή κομματιών του Johann Sebastian Bach της μπαρόκ εποχής, παιγμένα στο συνθεσάιζερ. Όπως ανέφερε η Carlos στο Playboy, η ιδέα ήταν επαναστατική.

«Απ’ όσο γνωρίζω, όταν ξεκίνησα υπήρχαν μόνο τρεις άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν το συνθεσάιζερ Moog. Ο κόσμος δεν μπορούσε καν να προφέρει τη λέξη-συνθεσάιζερ», ανέφερε.

Στις σημειώσεις για το βινύλιο του άλμπουμ, η Carlos λέει ότι επέλεξε τη μουσική του Bach επειδή οι καταιγισμοί από νότες του θα ήταν πιο εύκολο να αναπαραχθούν σε ένα πρωτόλειο συνθεσάιζερ από ό,τι τα πιο αργά, πιο παρατεταμένα ορχηστρικά κομμάτια. Παρά το γεγονός ότι περιλάμβαναν εξαιρετικά πολύπλοκα κυκλώματα, τα πρώτα συνθεσάιζερ της Moog ήταν μονοφωνικά, δηλαδή μπορούσαν να παίζουν μόνο μία νότα κάθε φορά, και ηχογραφούνταν, επίπονα, νότα προς νότα, με αναλογικό τρόπο. Το άλμπουμ χρειάστηκε πάνω από 1.100 ώρες δουλειάς για να ολοκληρωθεί.

Η ακρόαση του Switched-On Bach, 55 χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να είναι εντυπωσιακή. Αυτές οι ρυθμίσεις, τις οποίες επινόησε ουσιαστικά από το μηδέν, χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα ως βασικά synth patches, σε σχεδόν κάθε μουσικό κομμάτι που διαθέτει συνθεσάιζερ.

Ενώ οι Beatles και οι Beach Boys είχαν ήδη εντάξει συνθεσάιζερ σε ποπ τραγούδια από το 1966, το Switched-On Bach ήταν το αντιπροσωπευτικό άλμπουμ της πρώτης επανάστασης του συνθεσάιζερ. Έβγαλε το όργανο από την αφηρημένη σφαίρα των υφών και των πρωτοποριακών συνθέσεων και το έκανε να ακούγεται αρμονικό, οργανικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ως ήχος.

Η Carlos επανέφερε την κλασική μουσική στο παρόν και στο μέλλον της ποπ μουσικής. Το 1969, το Switched-On Bach έφτασε στο νούμερο 10 του Billboard 200. Μέχρι το 1986, ήταν το δεύτερο κλασικό άλμπουμ και το πρώτο ηλεκτρονικό άλμπουμ που έγινε πλατινένιο, πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στις Η.Π.Α. Το 1970, κέρδισε τρία Grammy, για το καλύτερο κλασικό άλμπουμ, την καλύτερη κλασική ερμηνεία – σολίστ οργάνου και τον καλύτερο ηχογραφημένο κλασικό δίσκο. Ήταν ένα πραγματικό φαινόμενο. Αλλά, σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο, μέσω του Switched-On Bach, τα θεμέλια της δυτικής κλασικής μουσικής και αρμονίας έγιναν επίσης τα θεμέλια της παγκόσμιας ποπ ηλεκτρονικής μουσικής.

«Θα ήμουν νεκρή [αν δεν προχωρούσε στη φυλομετάβαση]… Σίγουρα, ήταν απαραίτητη για μένα. Τώρα όμως που έλυσα την κρίση του φύλου μου, έχω ακόμα να αντιμετωπίσω τα άλλα κομμάτια της ζωής που συμβάλλουν στο να γίνεις ένα ευτυχισμένο άτομο: να ζήσεις μια δημιουργική ύπαρξη- να έχεις χρόνο για άλλους ανθρώπους- να έχεις χρόνο για πάθος και συμπόνια- να έχεις χρόνο να δημιουργήσεις και να διαμορφώσεις το πολυδιάστατο διαμάντι που μπορεί να είναι μια ωραία ζωή».

Οι μετέπειτα ηλεκτρονικοί συνθέτες χρίστηκαν βιρτουόζοι όχι για την ταχύτητα ή τον καινοτόμο τρόπο με τον οποίο έπαιζαν (όπως ο Rick Wakeman των Yes, με τα πολλά prog-rock πλήκτρα του), αλλά για τον πλούτο με τον οποίο χειρίζονταν το συνθεσάιζερ. Από τον Jean-Michel Jarre μέχρι τον Giorgio Moroder, κι από τους Depeche Mode μέχρι τον Aphex Twin, κι από τους Prodigy μέχρι το “Ray of Light” της Madonna, και από το “Blackout” της Britney Spears μέχρι τον Flume, πολλά από τα πιο εμβληματικά μεταγενέστερα έργα σε όλα τα είδη της ηλεκτρονικής μουσικής εμπνέονται από την ίδια (επαν)εφεύρεση των ηχητικών δυνατοτήτων του Switched-On Bach.

Εκείνη την εποχή, η Carlos ζούσε αποκλειστικά από τη μουσική της. Το άλμπουμ της Sonic Seasonings του 1972 είναι αξιοσημείωτο με τον αντίθετο τρόπο σε σχέση με τον Bach: αντί για τις pointillist νότες και κλίμακες της μπαρόκ μουσικής, άρχισε να χρησιμοποιεί συνθεσάιζερ για να δημιουργεί μακρύτερες, εξελισσόμενες υφές που είχαν περισσότερο να κάνουν με την επίκληση της ατμόσφαιρας. Το Sonic Seasonings έφτασε στην αυγή αυτού που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως ambient μουσική, πριν ο όρος αυτός τυποποιηθεί ως είδος. Το άλμπουμ περιείχε μία σύνθεση για κάθε εποχή, η κάθε μία από τις οποίες είχε διάρκεια πάνω από 20 λεπτά. Τα “Spring” και “Fall” είναι κυρίως χαλαρωτικά και ποιμενικά, ενώ το “Summer” αναφέρεται στο πώς ταλαιπωρείται κανείς από τον άνεμο, και το “Winter” χτίζεται με τα ουρλιαχτά των λύκων – και τα δύο κομμάτια είναι παράξενα οδυνηρά.

Τα χρόνια της δυσφορίας

Παρά την τεράστια επιτυχία και τις βραβεύσεις, η Carlos ήταν βαθιά προβληματισμένη. Στην ιδιωτική της ζωή ζούσε ήδη ως γυναίκα, αλλά με την επιτυχία αναπόφευκτα ερχόταν και η δημοσιότητα. Η προοπτική να δίνει συνεντεύξεις και ζωντανές παραστάσεις, να εκτίθεται δημοσίως, ενώ έπρεπε να κρύβει την πραγματική της ταυτότητα- την γέμιζε με τρόμο. Στη συνέντευξή της στο Playboy, θυμάται ότι «έκλαιγε υστερικά» όταν βρισκόταν σε καταστάσεις όπου αναγκαζόταν να παρουσιαστεί ως άνδρας. Ναι, τρανς άτομα είχαν ορτότητα και στο παρελθόν -κυρίως η Christine Jorgenson, η οποία το 1952 έγινε διάσημη επειδή είχε κάνει φυλομετάβαση- αλλά η κάλυψή τους από τα μέσα ενημέρωσης ήταν ένα τσίρκο εντυπωσιασμού θεάματος και αδιάκριτων και επιθετικών σχολιασμών. Δεν υπήρχε κανένα πρότυπο για να ακολουθηθεί, καμία εγγύηση ασφάλειας.

Έτσι, η Carlos συμβιβάστηκε. Στις δημόσιες εμφανίσεις της, όπως το παραπάνω βίντεο για μια εκπομπή του BBC το 1970, έκανε αυτό που οι σύγχρονες τρανσέξουαλ αποκαλούν σήμερα “boymoding” – ντύθηκε ως άνδρας για να αποδυναμώσει την πραγματική ταυτότητα φύλου της και τα εμφανή αποτελέσματα της ορμονοθεραπείας. Η περούκα της και οι σαφώς ψεύτικες φαβορίτες της προσδίδουν κάποιο χιούμορ στην όλη υπόθεση, όμως το αστείο δεν αφορά την ίδια. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά ασυνήθιστο να παρατηρείς, ότι μια όψη του αληθινού ενός τρανς ατόμου διαφαίνεται, παρά τις προσπάθειες του για να το κρύψει.

Δυστυχώς, αποσύρθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αποφεύγοντας ακόμη και τα τηλεφωνήματα από ονόματα όπως ο Stevie Wonder (του οποίου το κομμάτι “Village Ghetto Land” του 1976 δεν θα υπήρχε χωρίς την επιρροή της), ο George Harrison και ο Keith Emerson. Σε μια συνέντευξή της στο People το 1985 (η οποία είναι εξωφρενική ως προς την τρανσφοβία της για τα σύγχρονα δεδομένα), θυμήθηκε: «Δέχτηκα την τιμωρία, αλλά ήταν παράξενο από τη μια πλευρά η ζωή να σου ανοίγει πόρτες και από την άλλη να αισθάνομαι κλειδωμένη».

Μέχρι το 1981, η Carlos ήταν γνωστή παντού ως Wendy: είχε ολοκληρώσει την εγχείρηση επιβεβαίωσης του φύλου της το 1972, και μίλησε γι’ αυτό για πρώτη φορά σε μια συνέντευξη στο Playboy το 1979. Μόνο δύο στήλες ήταν αφιερωμένες στη μουσική της στο κομμάτι, κάτι που η ίδια είδε ως προδοσία. Παρ’ όλα αυτά, αποκάλυψε πόσο είχε επηρεάσει την καριέρα της η “αναγκαστική μυστικότητα”. Η δημοτικότητα του Switched-On Bach είχε κάνει τα πράγματα δύσκολα για εκείνη, είπε. Είχε “χάσει μια ολόκληρη δεκαετία” αποφεύγοντας τις ζωντανές εμφανίσεις και τις επαφές με άλλους καλλιτέχνες επειδή δεν ένιωθε ακόμη έτοιμη να αποκαλύψει δημόσια τη μετάβαση του φύλου της. Μια φορά, όταν ο Stevie Wonder την επισκεύθηκε για να δει το synthesiser set-up της, η Carlos κρύφτηκε όταν της χτύπησε την πόρτα. Η Sewell γράφει στο βιβλίο της πώς η Carlos αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα την προκατάληψη από τις δισκογραφικές εταιρείες:Η Warner Music δεν έχει ακόμα διορθώσει το όνομά της στο soundtrack του A Clockwork Orange.

Η τρανσοφοβία, η προκαταλήψεις και το Coming out της

«Κουράστηκα να λέω ψέματα. Νομίζω ότι τα τελευταία δύο χρόνια, οι κίνδυνοι του να φανερώσω την πραγματική μου ταυτότητα, έχουν μετριαστεί. Το κλίμα έχει αλλάξει και ήρθε η ώρα να το κάνω. Με την δημοσίευση αυτής της συνέντευξης, οι φίλοι μου δεν θα χρειάζεται πλέον να λένε συνεχώς ψέματα και να υποκρίνονται για μένα», δήλωσε.

Ο αντίκτυπος του coming out της ήταν διττός: αφενός, εξεπλάγη που η φυλομετάβασή της δεν φαινόταν να έχει μεγάλη σημασία για πολλούς. Το 1985, θυμήθηκε στο People: «Το κοινό αποδείχθηκε τρομερά δεκτικό ή, αν θέλετε, αδιάφορο. Δεν υπήρχε ανάγκη να προηγηθεί όλη αυτή η παρωδία. Έχασα τόσα πολλά χρόνια από τη ζωή μου».

Από την άλλη πλευρά, η Carlos μισούσε τη συνέντευξη που έδωσε. Οι συντάκτες του Playboy της είχαν υποσχεθεί οι ότι θα αφορούσε κυρίως τη μουσική της, αλλά η συνέντευξη παρουσιάζεται ως μια έρευνα για την ιστορία της ζωής της μέσα από την ιατρικά «ιδιόμορφη» σεξουαλικότητα και την ταυτότητα φύλου της. Ο συγγραφέας, Arthur Bell, πέφτει σε στερεότυπα, και δίνει μεγάλη έμφαση στις εγχειρήσεις έναντι άλλων πτυχών της φυλομετάβασης. Η Carlos άρχισε να δυσανασχετεί με την αντικειμενοποίηση, με το να περιορίζεται η παρουσίασή της στην τρανσέξουαλ ιδιότητά της.

Ωστόσο, το επίπεδο ειλικρίνειας και λεπτομέρειας στις απαντήσεις της Carlos καθιστούν τη συνέντευξη ένα απίστευτα σημαντικό αρχείο και απαραίτητο ανάγνωσμα για όποιον ενδιαφέρεται για τις ιστορικές αντιλήψεις περί τρανσέξουαλ. Οι περιγραφές της για την οδύνη, τη δυσφορία και την αποπροσωποποίηση θα είναι οικεία σε πολλούς τρανς αναγνώστες. Τελικά, όσο τα τρανς άτομα μπορούν να μιλούν για τους εαυτούς τους -όσο λανθασμένη κι αν είναι η διαμόρφωση του πλαισίου- μπορούν να εντοπίσουν αναλαμπές αναγνώρισης, ακόμη και αλληλεγγύης με τα δικά τους βιώματα.

Το 2020, η Washington Post τιτλοφόρησε την κριτική της βιογραφίας της ως εξής: “Wendy Carlos, η πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής που τυχαίνει να είναι τρανσέξουαλ“. Αν και με καλές προθέσεις και κοντά στην προτίμηση της ίδιας της Carlos για το πώς προτιμά να παρουσιάζεται, τέτοιες οπτικές γωνίες παραβλέπουν εντελώς τη διασταύρωση των ταυτοτήτων της.

Ακούγοντάς την, είναι σα να ακούς τη μαγεία της ηλεκτρονικής μουσικής- την ορμή πίσω από κάθε νότα. Είναι σα να ερωτεύεσαι ξανά τις άπειρες δυνατότητες όχι μόνο του ήχου, αλλά και της ζωής.

Τόσο η Switched-On Bach όσο και η φυλομετάβασή της είναι εξίσου σημαντικές ως σύμβολα, αλλά χάνουν το νόημά τους όταν αποκωδικοποιούνται. Για να εκτιμήσετε πλήρως την επίδραση της Carlos, πρέπει να την δείτε ως ένα είδος νονάς για τις τρανς γυναίκες. Ήταν ένα από τα πρώτα τρανς άτομα που έγιναν διάσημα για κάτι άλλο από το να είναι τρανς.

Όταν το Playboy τη ρώτησε τι θα συνέβαινε αν δεν είχε ακολουθήσει την ιατρική μετάβαση, εκείνη απάντησε: «Θα ήμουν νεκρή… Σίγουρα, ήταν απαραίτητη για μένα. Τώρα όμως που έλυσα την κρίση του φύλου μου, έχω ακόμα να αντιμετωπίσω τα άλλα κομμάτια της ζωής που συμβάλλουν στο να γίνεις ένα ευτυχισμένο άτομο: να ζήσεις μια δημιουργική ύπαρξη- να έχεις χρόνο για άλλους ανθρώπους- να έχεις χρόνο για πάθος και συμπόνια- να έχεις χρόνο να δημιουργήσεις και να διαμορφώσεις το πολυδιάστατο διαμάντι που μπορεί να είναι μια ωραία ζωή».

Η τρανς εμπειρία πολύ συχνά φέρνει τους ανθρώπους στην απόγνωση, αλλά η φυλομετάβαση αφορά πολύ περισσότερα από την ανακούφιση της δυσφορίας. Πρόκειται για τη διεκδίκηση της δυνατότητας της χαράς στη ζωή και τος απεριόριστες ανθρώπινες δυναμικές.

Η μουσική της Wendy Carlos δεν είναι απλά πρωτοποριακή – είναι θεμελιώδης. Περισσότερα από 50 χρόνια μετά, το Switched-On Bach εξακολουθεί να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ηλεκτρονικής μουσικής. Σήμερα, η Wendy στα 84 της χρόνια, ζει ανάμεσα στις γάτες και τα συνθεσάιζερ της, συνθέτοντας μουσική, ζωγραφίζοντας και ταξιδεύοντας για να φωτογραφίσει τις πιο όμορφες σεληνιακές εκλείψεις.

Ακούγοντάς την, είναι σα να ακούς τη μαγεία της ηλεκτρονικής μουσικής- την ορμή πίσω από κάθε νότα. Είναι σα να ερωτεύεσαι ξανά τις άπειρες δυνατότητες όχι μόνο του ήχου, αλλά και της ζωής.

✥ Δείτε επίσης: Γιατί τα συνθεσάιζερ κρίθηκαν ως παράνομα το 1982;

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News