Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται πώς να ζήσουν μια ηθική ζωή. Αρκεί να κάνεις καριέρα, να παντρευτείς, να κάνεις δύο παιδιά, να έχεις ένα καλό εισόδημα και να είσαι γενναιόδωρος προς τους άλλους; Ή μήπως πρέπει να σηκώσεις στις ράχες σου τα προβλήματα του κόσμου και να συμβάλεις στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου;
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για έναν ηθικό ανθρωπότυπο που θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής -υλικές και πνευματικές- και συνάμα να υπάρχει η βούληση για τη συλλογική δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για όλα τα πλάσματα που τον κατοικούν.
Αυτό με οδήγησε να αφιερώσω χρόνο για να σκεφτώ τον Λέοντα Τολστόι (1828-1910). Έζησε μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Γεννήθηκε σε μια αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια, κατατάχτηκε στο στρατό, πολέμησε γενναία στο στρατό, έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα παγκοσμίως, το Πόλεμος και Ειρήνη, που κατέληξε να κάνει μια τεράστια στροφή στις πεποιθήσεις και τη συμπεριφορά του. Ο αποτροπιασμός για τις φρικαλεότητες του πολέμου αυτού καθρεφτίστηκε στα «Διηγήματα της Σεβαστούπολης», όπου ο Τολστόι δείχνει φανατικά την έχθρα του προς τον πόλεμο και παράλληλα εγκωμιάζει τον ηρωισμό των συμπατριωτών του στρατιωτών.
Ο Τολστόι βίωσε μια βαθιά ηθική κρίση στη δεκαετία του 1870, την οποία ακολούθησε μια βαθιά πνευματική αφύπνιση. Αντί να αποδεχτεί τον κόσμο όπως ήταν, ένιωσε την ανάγκη για μια νέα ανθρωπιστική συνείδηση. Αν και καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αφοσιώθηκε με μεγάλη αγάπη στους μουζίκους, βοηθώντας τους και μελετώντας τη ζωή τους. Κατέληξε στην πεποίθηση ότι το σωστό είναι να βοηθήσει τους φτωχούς ιδρύοντας σχολεία και χαρίζοντας την περιουσία του.
Ο Τολστόι χαρακτήριζε τον εαυτό του χριστιανό, αλλά δεν ανήκε σε κάποια θεσμική εκκλησία, όπως η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Με τα θρησκευτικά κείμενά του ήρθε όμως σε αντιδικία με την εκκλησία της Ρωσίας, η οποία τον απέβαλε από τις τάξεις της το 1901. Δηλώνοντας Χριστιανός, ο Τολστόι εννοούσε ουσιαστικά ότι απλώς πίστευε στις 10 εντολές. Πίστευε στις διδασκαλίες του Ιησού, αλλά δεν σχολίαζε τα θαύματα ή τη θεότητα του Ιησού. Ο συγγραφέας πίστευε ότι έπρεπε να ζει μια απλή ασκητική ζωή. Προτιμούσε να είναι χορτοφάγος, να μην καπνίζει, να μην πίνει αλκοόλ και να είναι αγνός. Έχοντας ζήσει τη φρίκη του πολέμου, έγινε χριστιανός ειρηνιστής πιστεύοντας στη μη αντίσταση. Πίστευε ότι πρέπει να αγαπάς τον εχθρό σου, να μη θυμώνεις, να μην ποθείς. Προσπάθησε να βρει το αληθινό νόημα του Χριστιανισμού, πιστεύοντας πως σκοπός της ζωής δεν είναι να εξυπηρετεί την κατώτερη ζωική φύση, αλλά τη φωτεινή δύναμη, που βρίσκεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και η οποία βοηθάει τον άνθρωπο να αναγνωρίζει το αγαθό.
Γεμάτος θρησκευτική έξαρση και δεμένος με τα προβλήματα της εποχής του, προσπάθησε να βρει γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι και προσπάθησε να απελευθερώσει τον άνθρωπο και να αποκαταστήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ως καλλιτέχνης ο Τολστόι διακρίνεται για τη βαθιά γνώση των κρυφών πτυχών της ψυχής και την άμεση καθαρότητα του αισθήματος. Το έργο του είχε τεράστια σημασία και άσκησε γόνιμη επίδραση στη ρωσική και στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Ο Τολστόι ήταν επίσης επικριτικός απέναντι στο κράτος, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας, των δικαστηρίων και του στρατού. Θεωρούσε ότι οι κρατικοί φορείς ήταν ικανοί για ανήθικες, βίαιες και διεφθαρμένες πρακτικές. Του προκαλούσε αποτροπιασμό η δουλεία και η κατάσταση των δουλοπάροικων. Ενώ οι άνθρωποι που ασκούσαν κριτική ή αγωνίζονταν κατά των καταναγκαστικών κρατικών πολιτικών του ήταν ιδιαίτερα συμπαθείς.
Ο Τολστόι ίδρυσε έως και 13 σχολεία για την εκπαίδευση των παιδιών των δουλοπάροικων. Άρχισε να χαρίζει τμήματα της περιουσίας του. Αυτό εξόργισε τη σύζυγό του Σοφία, επειδή θεωρούσε ότι ο πλούτος τους ανήκε στα παιδιά τους, φοβούμενη ότι θα χρεοκοπούσε. Ο Τολστόι αποφάσισε τελικά να εγκαταλείψει τη γυναίκα του, αλλά λίγο αργότερα, το 1910, πέθανε από πνευμονία στην περιοχή Αστάποβο σε ηλικία 82 ετών.
Η ζωή του Τολστόι υπήρξε μια ζωή προβληματισμού, πνευματικών ανησυχιών και μετατοπίσεων. Η ανάγνωση της Η επί του Όρους Ομιλία στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, προκάλεσε το ενδιαφέρον του να βοηθήσει τους ανήμπορους. Ο Ιησούς παρείχε ένα πρότυπο της απλής αλλά υπηρετικής ζωής. Η μεταμόρφωση του Τολστόι αποτέλεσε έμπνευση για τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και τη φιλοσοφία της μη αντίστασης. Ο Τολστόι παραμένει έμπνευση για όσους θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον χριστιανισμό για να τον επαναφέρουν στις αρχικές του αξίες. Αποτελεί επίσης έμπνευση για όσους ασκούν κριτική και αντιτίθενται στις σκληρές, βίαιες ή διεφθαρμένες συμπεριφορές προσώπων που έχουν στα χέρια τους την κρατική εξουσία.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται πώς να ζήσουν μια ηθική ζωή. Αρκεί να κάνεις καριέρα, να παντρευτείς, να κάνεις δύο παιδιά, να έχεις ένα καλό εισόδημα και να είσαι γενναιόδωρος προς τους άλλους; Ή μήπως πρέπει να σηκώσεις στις ράχες σου τα προβλήματα του κόσμου και να συμβάλεις στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου;
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για έναν ηθικό ανθρωπότυπο που θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής -υλικές και πνευματικές- και συνάμα να υπάρχει η βούληση για τη συλλογική δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για όλα τα πλάσματα που τον κατοικούν.
Αυτό με οδήγησε να αφιερώσω χρόνο για να σκεφτώ τον Λέοντα Τολστόι (1828-1910). Έζησε μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Γεννήθηκε σε μια αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια, κατατάχτηκε στο στρατό, πολέμησε γενναία στο στρατό, έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα παγκοσμίως, το Πόλεμος και Ειρήνη, που κατέληξε να κάνει μια τεράστια στροφή στις πεποιθήσεις και τη συμπεριφορά του. Ο αποτροπιασμός για τις φρικαλεότητες του πολέμου αυτού καθρεφτίστηκε στα «Διηγήματα της Σεβαστούπολης», όπου ο Τολστόι δείχνει φανατικά την έχθρα του προς τον πόλεμο και παράλληλα εγκωμιάζει τον ηρωισμό των συμπατριωτών του στρατιωτών.
Ο Τολστόι βίωσε μια βαθιά ηθική κρίση στη δεκαετία του 1870, την οποία ακολούθησε μια βαθιά πνευματική αφύπνιση. Αντί να αποδεχτεί τον κόσμο όπως ήταν, ένιωσε την ανάγκη για μια νέα ανθρωπιστική συνείδηση. Αν και καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αφοσιώθηκε με μεγάλη αγάπη στους μουζίκους, βοηθώντας τους και μελετώντας τη ζωή τους. Κατέληξε στην πεποίθηση ότι το σωστό είναι να βοηθήσει τους φτωχούς ιδρύοντας σχολεία και χαρίζοντας την περιουσία του.
Ο Τολστόι χαρακτήριζε τον εαυτό του χριστιανό, αλλά δεν ανήκε σε κάποια θεσμική εκκλησία, όπως η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Με τα θρησκευτικά κείμενά του ήρθε όμως σε αντιδικία με την εκκλησία της Ρωσίας, η οποία τον απέβαλε από τις τάξεις της το 1901. Δηλώνοντας Χριστιανός, ο Τολστόι εννοούσε ουσιαστικά ότι απλώς πίστευε στις 10 εντολές. Πίστευε στις διδασκαλίες του Ιησού, αλλά δεν σχολίαζε τα θαύματα ή τη θεότητα του Ιησού. Ο συγγραφέας πίστευε ότι έπρεπε να ζει μια απλή ασκητική ζωή. Προτιμούσε να είναι χορτοφάγος, να μην καπνίζει, να μην πίνει αλκοόλ και να είναι αγνός. Έχοντας ζήσει τη φρίκη του πολέμου, έγινε χριστιανός ειρηνιστής πιστεύοντας στη μη αντίσταση. Πίστευε ότι πρέπει να αγαπάς τον εχθρό σου, να μη θυμώνεις, να μην ποθείς. Προσπάθησε να βρει το αληθινό νόημα του Χριστιανισμού, πιστεύοντας πως σκοπός της ζωής δεν είναι να εξυπηρετεί την κατώτερη ζωική φύση, αλλά τη φωτεινή δύναμη, που βρίσκεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και η οποία βοηθάει τον άνθρωπο να αναγνωρίζει το αγαθό.
Γεμάτος θρησκευτική έξαρση και δεμένος με τα προβλήματα της εποχής του, προσπάθησε να βρει γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι και προσπάθησε να απελευθερώσει τον άνθρωπο και να αποκαταστήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ως καλλιτέχνης ο Τολστόι διακρίνεται για τη βαθιά γνώση των κρυφών πτυχών της ψυχής και την άμεση καθαρότητα του αισθήματος. Το έργο του είχε τεράστια σημασία και άσκησε γόνιμη επίδραση στη ρωσική και στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Ο Τολστόι ήταν επίσης επικριτικός απέναντι στο κράτος, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας, των δικαστηρίων και του στρατού. Θεωρούσε ότι οι κρατικοί φορείς ήταν ικανοί για ανήθικες, βίαιες και διεφθαρμένες πρακτικές. Του προκαλούσε αποτροπιασμό η δουλεία και η κατάσταση των δουλοπάροικων. Ενώ οι άνθρωποι που ασκούσαν κριτική ή αγωνίζονταν κατά των καταναγκαστικών κρατικών πολιτικών του ήταν ιδιαίτερα συμπαθείς.
Ο Τολστόι ίδρυσε έως και 13 σχολεία για την εκπαίδευση των παιδιών των δουλοπάροικων. Άρχισε να χαρίζει τμήματα της περιουσίας του. Αυτό εξόργισε τη σύζυγό του Σοφία, επειδή θεωρούσε ότι ο πλούτος τους ανήκε στα παιδιά τους, φοβούμενη ότι θα χρεοκοπούσε. Ο Τολστόι αποφάσισε τελικά να εγκαταλείψει τη γυναίκα του, αλλά λίγο αργότερα, το 1910, πέθανε από πνευμονία στην περιοχή Αστάποβο σε ηλικία 82 ετών.
Η ζωή του Τολστόι υπήρξε μια ζωή προβληματισμού, πνευματικών ανησυχιών και μετατοπίσεων. Η ανάγνωση της Η επί του Όρους Ομιλία στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, προκάλεσε το ενδιαφέρον του να βοηθήσει τους ανήμπορους. Ο Ιησούς παρείχε ένα πρότυπο της απλής αλλά υπηρετικής ζωής. Η μεταμόρφωση του Τολστόι αποτέλεσε έμπνευση για τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και τη φιλοσοφία της μη αντίστασης. Ο Τολστόι παραμένει έμπνευση για όσους θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον χριστιανισμό για να τον επαναφέρουν στις αρχικές του αξίες. Αποτελεί επίσης έμπνευση για όσους ασκούν κριτική και αντιτίθενται στις σκληρές, βίαιες ή διεφθαρμένες συμπεριφορές προσώπων που έχουν στα χέρια τους την κρατική εξουσία.
