Στόχος του Miyake ήταν πάντα να βρίσκει νέα πρότζεκτ και να ανακαλύπτει ανθρώπους μέσω των οποίων θα αξιοποιούσε τη δύναμη του σχεδιασμού, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σύγχρονου τρόπου ζωής των ανθρώπων.
Γεννημένος στη Χιροσίμα, ο Issey Miyake ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με το ντιζάιν, όταν συνάντησε δύο γέφυρες που σχεδίασε ο Isamu Noguchi στο κέντρο της πόλης με το όνομα “Ikiru” («να ζεις») και “Shinu” («να πεθάνεις»). Συνειδητοποίησε ότι η δύναμη του ντιζάιν, έγκειται τόσο στην ενδυνάμωση των ανθρώπων να παρατηρούν όσο και στο να μπορούν να διασχίζουν «γέφυρες».
Τα πρώτα χρόνια στο Πανεπιστήμιο Τέχνης Tama
Το 1960, η Ιαπωνία φιλοξένησε για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Συνέδριο Ντιζάιν. Στόχος του ήταν να προωθήσει και να ενισχύσει τις αλληλεπιδράσεις του κόσμου με τις τάσεις του παγκόσμιου ντιζάιν. Ο Miyake, ο οποίος σπούδαζε στο Τμήμα Γραφιστικής του Πανεπιστημίου Τέχνης Tama, έστειλε επιστολή στη γραμματεία του συνεδρίου ρωτώντας γιατί το σχέδιο ρούχων του δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα. Η σχεδιαστική οπτική του στα ρούχα και όχι στη μόδα, τράβηξε την προσοχή τους.
Στη συνέχεια άρχισε να σχεδιάζει τα δικά του ρούχα και δημιούργησε κάποια για το «Ημερολόγιο του 1963» της Toyo Rayon (τώρα, Toray Industries, Inc.) κατόπιν αιτήματος του καλλιτεχνικού διευθυντή Jo Murakoshi. Αυτή ήταν η πρώτη του συλλογή. Το 1963, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, ανακοίνωσε το “Nuno to ishi no uta” («Ποιήματα από ύφασμα και πέτρα»).
Στους οίκους μόδας της Ευρώπης
Το 1965, ο Miyake ταξίδεψε στο Παρίσι και εργάστηκε ως βοηθός σε δύο οίκους μόδας. Έγινε μάρτυρας των ιστορικών ταραχών του Μαΐου του 1968, ένα γεγονός που ενέπνευσε την αποφασιστικότητα του να δημιουργήσει ρούχα για «τους πολλούς παρά για τους λίγους». Αυτή η ιδέα συντρόφευσε τον Miyake σε όλη του την πορεία.
Τον επόμενο χρόνο, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Απέκτησε εμπειρία στα αμερικάνικα έτοιμα ενδύματα, αλλά ταυτόχρονα άρχισε να βλέπει τις μελλοντικές δυνατότητες της Ιαπωνίας, η οποία αποκτούσε δυναμική σε πολλούς τομείς εν όψει της Ιαπωνικής Παγκόσμιας Έκθεσης στην Οσάκα. Το 1969 επέστρεψε στην Ιαπωνία.
Η επιστροφή του στις Ιαπωνικές ρίζες
Εκεί, το 1970, ο Miyake ίδρυσε το “Miyake Design Studio” και συμμετείχε στην “TORAY KNIT EXHIBITION”, παρουσιάζοντας μια ομάδα ρούχων σε κομμάτια που μπορούσαν να αναμειχθούν και να συνδυαστούν για να ταιριάζουν σε διαφορετικές περιστάσεις. Τον επόμενο χρόνο, συμμετείχε σε έκθεση της Νέας Υόρκης. Με την υποστήριξη του Didier Grumbach και του Andree Putman, τους οποίους γνώρισε σε εκείνη την εκδήλωση, ο Miyake άρχισε να παρουσιάζει τις συλλογές του στο Παρίσι ξεκινώντας το 1973.
Από την αρχή, το βασικό κόνσεπτ του Miyake ήταν η ιδέα της κατασκευής ρούχων από «ένα κομμάτι ύφασμα». Η διαδικασία που υιοθέτησε, διερεύνησε τη θεμελιώδη σχέση μεταξύ του σώματος, του υφάσματος που το καλύπτει, του χώρου και του δωματίου που δημιουργείται, αποβάλλοντας έτσι τις ετικέτες «Ανατολή» και «Δύση».
Στη δεκαετία του 1970, η μελέτη και ο πειραματισμός του Miyake με νέες και υπάρχουσες τεχνικές, οδήγησε στη δημιουργία νέων υφασμάτων, μορφών ρούχων και τεχνολογιών με τις οποίες τα κατασκεύαζε. Στο στούντιο του επικρατούσε μια ομαδική νοοτροπία. Υπήρχε το «εμείς» και όχι το «εγώ». Μέλη της ομάδας, όπως ο σχεδιαστής υφασμάτων Makiko Minagawa και άλλοι, συνέβαλαν στην ανάπτυξη μιας ευρείας σειράς νέων υλικών, τεχνικών και ιδεών σχεδιασμού.
Έλαβε παγκόσμια αναγνώριση για την προσπάθεια ενσωμάτωσης της σύγχρονης τεχνολογίας με τις παραδοσιακές τεχνικές που πρόσφεραν εξαιρετική λειτουργικότητα, αλλά είχαν χαρακτηριστεί ως ξεπερασμένες (σ.σ. όπως το κέντημα “sashiko” και οι γκέτες).
Ρούχα από διάφορα υλικά
Στη δεκαετία του 1980, ο Miyake προώθησε την εξερεύνηση των κινήσεων του σώματος και της μορφής του υφάσματος, αναλαμβάνοντας με ενθουσιασμό την πρόκληση του σχεδιασμού ενδυμάτων χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά εκτός από ύφασμα: πλαστικό, χαρτί και σύρμα. Ο τίτλος εκείνων των δημιουργιών ήταν “Body Works”. Το αμερικανικό περιοδικό τέχνης “Artforum” παρουσίασε στο εξώφυλλό του τον Φεβρουάριο του 1982, ένα ρούχο του Miyake από το φυσικό υλικό rattan. Ήταν η πρώτη φορά που ρούχα κάποιου σχεδιαστή, εμφανίστηκαν σε εξώφυλλο περιοδικού τέχνης.
Εν τω μεταξύ, κατά την ίδια περίοδο, ξεκίνησε να εργάζεται σε ένα νέο είδος ρούχων, σχεδιασμένο να προσαρμόζεται στις ανάγκες ενός πιο σύγχρονου τρόπου ζωής. Το 1981, κυκλοφόρησε το εμπορικό σήμα “Plantation”, το οποίο αφορούσε ρούχα που μπορούσαν να φορεθούν ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία ή το σχήμα του σώματος. Χρησιμοποίησε κυρίως φυσικά υλικά, παρουσίαζε απλά και χαλαρά σχέδια που ήταν επίσης εύκολα στη φροντίδα τους και παραμένουν δημοφιλής μέχρι και σήμερα.
Οι πρωτοπορίες των ‘90s – ‘00s
Το 1991, ο Miyake χρησιμοποίησε μια νέα και πρωτοποριακή τεχνική για να δημιουργήσει τα ρούχα των χορευτών της παράστασης “The Loss of Small Detail” απ’ το Μπαλέτο της Φρανκφούρτης. Δημιουργώντας αυτά τα ρούχα που θα επέτρεπαν στους χορευτές το είδος της ελευθερίας κινήσεων που χρειαζόντουσαν, ο Miyake βρήκε τα ρούχα που ονειρευόταν απ’ το 1968. Το 1993, κυκλοφόρησε τη σειρά “PLEATS PLEASE ISSEY MIYAKE” χρησιμοποιώντας τις μοναδικές του πιέτες στα ρούχα. Η σειρά αυτή, προσέφερε ρούχα που ήταν εύκολο να φορεθούν, να περιποιηθούν και να ταξιδέψει κάποιος φορώντας τα. Ήταν πρακτικά για όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, άνετα, οικονομικα και κομψά ταυτόχρονα.
Το 1998, ο Miyake άρχισε να αναπτύσσει το “A-POC” (A Piece Of Cloth) με τον Dai Fujiwara. Η τεχνολογία “A-POC”, όχι μόνο ήταν ικανή να δημιουργήσει μια νέα μορφή ρουχισμού μαζικής παραγωγής, αλλά ήταν επίσης σε θέση να ελέγξει την ποσότητα ρούχων που δημιουργούσαν οι μηχανές μέσω της χύτευσης. Το “A-POC” ήταν επαναστατικό και αυτό γιατί η διαδικασία του μετέτρεπε ένα μόνο νήμα σε ύφασμα με υφή, σχήμα και ρούχα, βασισμένα σε μια ιδέα/σε ένα μοτίβο του μηχανικού σχεδιασμού που υπήρχε στον υπολογιστή.
Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη, έχει μια από τις πρώτες εξελίξεις του “A-POC” (QUEEN) στη μόνιμη συλλογή του.
Το 2004, ο Miyake ίδρυσε το The Miyake Issey Foundation, το οποίο εκτός απ’ τη δημιουργία ενός αρχείου της δικής του δουλειάς, επιδιώκει να σπείρει τους σπόρους της εξέλιξης για το design στην κοινωνία και να τους μεταδώσει στην επόμενη γενιά, εκπαιδεύοντας επαγγελματίες και παρουσιάζοντας το έργο του Miyake σε νέους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Το “Miyake Issey Foundation” συγκέντρωσε επίσης μια επιλεγμένη ομάδα έμπειρων και νέων μελών του προσωπικού από το “Miyake Design Studio”, γνωστό ως “Reality Lab” για να ενθαρρύνει περαιτέρω την δημιουργία έργων που βασίζονται στην έρευνα και την ανάπτυξη.
Η συλλογή του “HOMME PLISSÉ ISSEY MIYAKE”, σχεδιάστηκε το 2013 ως μια μοντέρνα καθημερινή σειρά ρούχων για άνδρες, των οποίων οι καθημερινές ανάγκες δεν είναι πλέον κοστούμια και γραβάτες, αλλά αντικατοπτρίζουν τον τρέχοντα τρόπο ζωής τους.
Το legacy του Miyake
Το έργο και οι ιδέες του Miyake, ξεπέρασαν τις όποιες κατηγορίες και ταμπέλες, και συνεχίζουν να προσελκύουν το ενδιαφέρον παγκοσμίως. Η εστίαση του Miyake σε μια ομαδική προσέγγιση στο σχεδιασμό, έχει επηρεάσει όλους τους επόμενους σχεδιαστές μετά απ’ αυτόν. Η φιλοσοφία που είχε απευθυνόταν στην κοινωνία, προσαρμοζόταν στην εποχή και – ως έναν βαθμό – λειτουργούσε ως φυσική συνέχεια του περιβάλλοντος. Επίσης, απευθυνόταν σε μια ευρεία ποικιλία ανθρώπων, ανεξάρτητα από το εθνικό και πολιτιστικό τους υπόβαθρο.
Ο Issey Miyake εξέταζε την προέλευση της ανθρωπότητας ως έναν τρόπο για να ανακαλύψει νέες λύσεις για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίζαμε στο μέλλον μας. Μέχρι και τα τελευταία του έργα, προχωρούσε με την πεποίθηση ότι αυτή η φιλοσοφία, είναι η λύση για την αντιμετώπιση των αναγκών του ανθρώπου.
Στόχος του Miyake ήταν πάντα να βρίσκει νέα πρότζεκτ και να ανακαλύπτει ανθρώπους μέσω των οποίων θα αξιοποιούσε τη δύναμη του σχεδιασμού, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σύγχρονου τρόπου ζωής των ανθρώπων.
Γεννημένος στη Χιροσίμα, ο Issey Miyake ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με το ντιζάιν, όταν συνάντησε δύο γέφυρες που σχεδίασε ο Isamu Noguchi στο κέντρο της πόλης με το όνομα “Ikiru” («να ζεις») και “Shinu” («να πεθάνεις»). Συνειδητοποίησε ότι η δύναμη του ντιζάιν, έγκειται τόσο στην ενδυνάμωση των ανθρώπων να παρατηρούν όσο και στο να μπορούν να διασχίζουν «γέφυρες».
Τα πρώτα χρόνια στο Πανεπιστήμιο Τέχνης Tama
Το 1960, η Ιαπωνία φιλοξένησε για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Συνέδριο Ντιζάιν. Στόχος του ήταν να προωθήσει και να ενισχύσει τις αλληλεπιδράσεις του κόσμου με τις τάσεις του παγκόσμιου ντιζάιν. Ο Miyake, ο οποίος σπούδαζε στο Τμήμα Γραφιστικής του Πανεπιστημίου Τέχνης Tama, έστειλε επιστολή στη γραμματεία του συνεδρίου ρωτώντας γιατί το σχέδιο ρούχων του δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα. Η σχεδιαστική οπτική του στα ρούχα και όχι στη μόδα, τράβηξε την προσοχή τους.
Στη συνέχεια άρχισε να σχεδιάζει τα δικά του ρούχα και δημιούργησε κάποια για το «Ημερολόγιο του 1963» της Toyo Rayon (τώρα, Toray Industries, Inc.) κατόπιν αιτήματος του καλλιτεχνικού διευθυντή Jo Murakoshi. Αυτή ήταν η πρώτη του συλλογή. Το 1963, μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, ανακοίνωσε το “Nuno to ishi no uta” («Ποιήματα από ύφασμα και πέτρα»).
Στους οίκους μόδας της Ευρώπης
Το 1965, ο Miyake ταξίδεψε στο Παρίσι και εργάστηκε ως βοηθός σε δύο οίκους μόδας. Έγινε μάρτυρας των ιστορικών ταραχών του Μαΐου του 1968, ένα γεγονός που ενέπνευσε την αποφασιστικότητα του να δημιουργήσει ρούχα για «τους πολλούς παρά για τους λίγους». Αυτή η ιδέα συντρόφευσε τον Miyake σε όλη του την πορεία.
Τον επόμενο χρόνο, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Απέκτησε εμπειρία στα αμερικάνικα έτοιμα ενδύματα, αλλά ταυτόχρονα άρχισε να βλέπει τις μελλοντικές δυνατότητες της Ιαπωνίας, η οποία αποκτούσε δυναμική σε πολλούς τομείς εν όψει της Ιαπωνικής Παγκόσμιας Έκθεσης στην Οσάκα. Το 1969 επέστρεψε στην Ιαπωνία.
Η επιστροφή του στις Ιαπωνικές ρίζες
Εκεί, το 1970, ο Miyake ίδρυσε το “Miyake Design Studio” και συμμετείχε στην “TORAY KNIT EXHIBITION”, παρουσιάζοντας μια ομάδα ρούχων σε κομμάτια που μπορούσαν να αναμειχθούν και να συνδυαστούν για να ταιριάζουν σε διαφορετικές περιστάσεις. Τον επόμενο χρόνο, συμμετείχε σε έκθεση της Νέας Υόρκης. Με την υποστήριξη του Didier Grumbach και του Andree Putman, τους οποίους γνώρισε σε εκείνη την εκδήλωση, ο Miyake άρχισε να παρουσιάζει τις συλλογές του στο Παρίσι ξεκινώντας το 1973.
Από την αρχή, το βασικό κόνσεπτ του Miyake ήταν η ιδέα της κατασκευής ρούχων από «ένα κομμάτι ύφασμα». Η διαδικασία που υιοθέτησε, διερεύνησε τη θεμελιώδη σχέση μεταξύ του σώματος, του υφάσματος που το καλύπτει, του χώρου και του δωματίου που δημιουργείται, αποβάλλοντας έτσι τις ετικέτες «Ανατολή» και «Δύση».
Στη δεκαετία του 1970, η μελέτη και ο πειραματισμός του Miyake με νέες και υπάρχουσες τεχνικές, οδήγησε στη δημιουργία νέων υφασμάτων, μορφών ρούχων και τεχνολογιών με τις οποίες τα κατασκεύαζε. Στο στούντιο του επικρατούσε μια ομαδική νοοτροπία. Υπήρχε το «εμείς» και όχι το «εγώ». Μέλη της ομάδας, όπως ο σχεδιαστής υφασμάτων Makiko Minagawa και άλλοι, συνέβαλαν στην ανάπτυξη μιας ευρείας σειράς νέων υλικών, τεχνικών και ιδεών σχεδιασμού.
Έλαβε παγκόσμια αναγνώριση για την προσπάθεια ενσωμάτωσης της σύγχρονης τεχνολογίας με τις παραδοσιακές τεχνικές που πρόσφεραν εξαιρετική λειτουργικότητα, αλλά είχαν χαρακτηριστεί ως ξεπερασμένες (σ.σ. όπως το κέντημα “sashiko” και οι γκέτες).
Ρούχα από διάφορα υλικά
Στη δεκαετία του 1980, ο Miyake προώθησε την εξερεύνηση των κινήσεων του σώματος και της μορφής του υφάσματος, αναλαμβάνοντας με ενθουσιασμό την πρόκληση του σχεδιασμού ενδυμάτων χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά εκτός από ύφασμα: πλαστικό, χαρτί και σύρμα. Ο τίτλος εκείνων των δημιουργιών ήταν “Body Works”. Το αμερικανικό περιοδικό τέχνης “Artforum” παρουσίασε στο εξώφυλλό του τον Φεβρουάριο του 1982, ένα ρούχο του Miyake από το φυσικό υλικό rattan. Ήταν η πρώτη φορά που ρούχα κάποιου σχεδιαστή, εμφανίστηκαν σε εξώφυλλο περιοδικού τέχνης.
Εν τω μεταξύ, κατά την ίδια περίοδο, ξεκίνησε να εργάζεται σε ένα νέο είδος ρούχων, σχεδιασμένο να προσαρμόζεται στις ανάγκες ενός πιο σύγχρονου τρόπου ζωής. Το 1981, κυκλοφόρησε το εμπορικό σήμα “Plantation”, το οποίο αφορούσε ρούχα που μπορούσαν να φορεθούν ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία ή το σχήμα του σώματος. Χρησιμοποίησε κυρίως φυσικά υλικά, παρουσίαζε απλά και χαλαρά σχέδια που ήταν επίσης εύκολα στη φροντίδα τους και παραμένουν δημοφιλής μέχρι και σήμερα.
Οι πρωτοπορίες των ‘90s – ‘00s
Το 1991, ο Miyake χρησιμοποίησε μια νέα και πρωτοποριακή τεχνική για να δημιουργήσει τα ρούχα των χορευτών της παράστασης “The Loss of Small Detail” απ’ το Μπαλέτο της Φρανκφούρτης. Δημιουργώντας αυτά τα ρούχα που θα επέτρεπαν στους χορευτές το είδος της ελευθερίας κινήσεων που χρειαζόντουσαν, ο Miyake βρήκε τα ρούχα που ονειρευόταν απ’ το 1968. Το 1993, κυκλοφόρησε τη σειρά “PLEATS PLEASE ISSEY MIYAKE” χρησιμοποιώντας τις μοναδικές του πιέτες στα ρούχα. Η σειρά αυτή, προσέφερε ρούχα που ήταν εύκολο να φορεθούν, να περιποιηθούν και να ταξιδέψει κάποιος φορώντας τα. Ήταν πρακτικά για όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, άνετα, οικονομικα και κομψά ταυτόχρονα.
Το 1998, ο Miyake άρχισε να αναπτύσσει το “A-POC” (A Piece Of Cloth) με τον Dai Fujiwara. Η τεχνολογία “A-POC”, όχι μόνο ήταν ικανή να δημιουργήσει μια νέα μορφή ρουχισμού μαζικής παραγωγής, αλλά ήταν επίσης σε θέση να ελέγξει την ποσότητα ρούχων που δημιουργούσαν οι μηχανές μέσω της χύτευσης. Το “A-POC” ήταν επαναστατικό και αυτό γιατί η διαδικασία του μετέτρεπε ένα μόνο νήμα σε ύφασμα με υφή, σχήμα και ρούχα, βασισμένα σε μια ιδέα/σε ένα μοτίβο του μηχανικού σχεδιασμού που υπήρχε στον υπολογιστή.
Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη, έχει μια από τις πρώτες εξελίξεις του “A-POC” (QUEEN) στη μόνιμη συλλογή του.
Το 2004, ο Miyake ίδρυσε το The Miyake Issey Foundation, το οποίο εκτός απ’ τη δημιουργία ενός αρχείου της δικής του δουλειάς, επιδιώκει να σπείρει τους σπόρους της εξέλιξης για το design στην κοινωνία και να τους μεταδώσει στην επόμενη γενιά, εκπαιδεύοντας επαγγελματίες και παρουσιάζοντας το έργο του Miyake σε νέους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Το “Miyake Issey Foundation” συγκέντρωσε επίσης μια επιλεγμένη ομάδα έμπειρων και νέων μελών του προσωπικού από το “Miyake Design Studio”, γνωστό ως “Reality Lab” για να ενθαρρύνει περαιτέρω την δημιουργία έργων που βασίζονται στην έρευνα και την ανάπτυξη.
Η συλλογή του “HOMME PLISSÉ ISSEY MIYAKE”, σχεδιάστηκε το 2013 ως μια μοντέρνα καθημερινή σειρά ρούχων για άνδρες, των οποίων οι καθημερινές ανάγκες δεν είναι πλέον κοστούμια και γραβάτες, αλλά αντικατοπτρίζουν τον τρέχοντα τρόπο ζωής τους.
Το legacy του Miyake
Το έργο και οι ιδέες του Miyake, ξεπέρασαν τις όποιες κατηγορίες και ταμπέλες, και συνεχίζουν να προσελκύουν το ενδιαφέρον παγκοσμίως. Η εστίαση του Miyake σε μια ομαδική προσέγγιση στο σχεδιασμό, έχει επηρεάσει όλους τους επόμενους σχεδιαστές μετά απ’ αυτόν. Η φιλοσοφία που είχε απευθυνόταν στην κοινωνία, προσαρμοζόταν στην εποχή και – ως έναν βαθμό – λειτουργούσε ως φυσική συνέχεια του περιβάλλοντος. Επίσης, απευθυνόταν σε μια ευρεία ποικιλία ανθρώπων, ανεξάρτητα από το εθνικό και πολιτιστικό τους υπόβαθρο.
Ο Issey Miyake εξέταζε την προέλευση της ανθρωπότητας ως έναν τρόπο για να ανακαλύψει νέες λύσεις για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίζαμε στο μέλλον μας. Μέχρι και τα τελευταία του έργα, προχωρούσε με την πεποίθηση ότι αυτή η φιλοσοφία, είναι η λύση για την αντιμετώπιση των αναγκών του ανθρώπου.
