Μια αδύνατη, μικροκαμωμένη φιγούρα προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε δύο ψηλές γόβες. Πίνει κρασί και γελάει με φίλες. Μοιάζει με γυναίκα, επειδή είναι γυναίκα-και ας μην γεννήθηκε με μουνί. Είναι ένα θηλυπρεπές αγόρι που ντύνεται γυναικεία, αλλά ο χαρακτηρισμός crossdresser επαρκεί για να περιγράψει τη Νάσια, που βαφτίστηκε ”Θανάσης”; Δέχεται τον ετεροπροσδιορισμό της τρανς γυναίκας, αλλά από την άλλη, δεν την ενδιαφέρουν και πολύ οι ταμπέλες. Είναι 31 ετών και μένει μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Δουλεύει ως σεξεργάτρια, για να βγάλει τα προς το ζην-το νοίκι, το φαγητό, την ένδυση και το μακιγιάζ της.
Από μικρή ηλικία, ο Θανάσης ήξερε ότι του αρέσουν τα αγόρια. Από το λύκειο ξεκίνησε να φορά γυναικεία εσώρουχα και, μόλις τελείωσε το σχολείο, άρχισε να ντύνεται κανονικά σαν κορίτσι, σαν γυναίκα. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Νάσια και τα γούστα της, την ροπή της για τον αισθησιασμό και την καύλα τα έκανε επάγγελμα.
«Οι πελάτες μου είναι σταθεροί, αλλά, ανά καιρούς έρχονται και καινούργια άτομα. Προσπαθώ να ικανοποιώ τα περισσότερα γούστα και φετίχ τους. Η αρχή σε αυτήν την δουλειά ήταν πολύ δύσκολη, είχε ρίσκο. Για να το κάνεις, πρέπει στ’ αλήθεια να το θες, συνιστώ προσοχή στα κορίτσια και τα αγόρια που θα το επιλέξουν, γιατί κρύβει κινδύνους. Άλλο πράγμα είναι η ανάγκη, αν δηλαδή είναι η τελευταία σου επιλογή για να επιβιώσεις. Οι δικές μου προτιμήσεις είναι να είμαι υποτακτική, παθητική. Γουστάρω πολύ τ’ αρσενικά, αν και δεν λέω όχι σε μερικά καλά στραποναρίσματα και από κοπέλες που γουστάρουν! Η καθημερινή μου ρουτίνα ποικίλλει ανάλογα την δουλειά. Είναι και μέρες που κάθομαι. Αλλά μέρες με ραντεβού, ξεκινάω με περιποίηση σώματος, μπάνιο, αποτρίχωση, κλύσμα, ενυδάτωση σώματος, μακιγιάζ, όλα. Θέλω να είμαι πεντακάθαρη και άκρως θηλυκή. Καμιά φορά, τυχαίνουν πρωινά ραντεβού, οπότε από το προηγούμενο βράδυ θα έχω κάνει τις προετοιμασίες μου. Οι άντρες φυσικά με προτιμούν θηλυκό: σέξι εσώρουχα, μίνι φορέματα, ψηλοτάκουνα πέδιλα ή γόβες.
Το πέος μου είναι πολύ μικρό, το νιώθω περισσότερο ως μια μεγάλη κλειτορίδα. Δηλαδή, νιώθω κι εγώ γυναίκα. Συχνά, το ”φυλακίζω” σε ειδικό κλουβί πέους (chastity) που έχω. Αν λοιπόν κάποιος τολμηρός θέλει να κάνει σεξ μαζί μου παθητικά, φοράω στραπόν και τον γαμάω. Συχνά μου ζητείται αυτό το πράγμα από στρέιτ άντρες με τα όλα τους. Όταν το κάνω, νιώθω σαν αφέντρα γυναίκα, όχι σαν γκέι άντρας. Κάποιοι πελάτες, με προτιμούν θηλυπρεπές αγόρι. Με το στρινγκ ή το μπραζίλ μου, χωρίς περούκες και μακιγιάζ. Δεν λέω ποτέ όχι-κάνω σχεδόν τα πάντα στην δουλειά μου, με όριό μου τους τραυματισμούς και την κοπρολαγνεία. Το αγαπημένο δικό μου φετίχ, εκτός από το πρωκτικό σεξ, είναι η ποδολαγνεία. Απολαμβάνω να μου γλείφουν τα πόδια, σα να ήταν μασάζ, ας πούμε… Μου αρέσει ό, τι έχει να κάνει και με BDSM. Στην αρχή δεν είχα καθόλου ζήτηση. Δεν είναι το ίδιο να είσαι τρανς γυναίκα με το να είσαι κανονική γυναίκα, με μουνί και στήθος. Άλλο το πώς νιώθω, το πώς νιώθουμε.
Τις ελεύθερες μέρες, κάνω ψώνια και βόλτες. Μαγειρεύω, αν βαριέμαι παραγγέλνω σουβλάκια, all time classic αγαπημένο φαγάκι, καθαρίζω τον χώρο μου, μιας που εκεί λαμβάνουν χώρα τα ραντεβού-ή σε ξενοδοχείο. Ποτέ στον χώρο του άλλου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έχω πάντα το νου μου, προσπαθώ να παραμένω ασφαλής. Στην καθημερινότητά μου, εννοείται πως έχω αντιμετωπίσει ρατσιστικά σχόλια και υποτιμητικά βλέμματα. Ακόμα κι όταν βγαίνω σαν αγόρι έξω. Τους ενοχλεί κάποιους ανθρώπους η εικόνα, η ιδέα του ”πούστη”. Όμως, έχω κοινωνική ζωή και αρκετούς φίλους και παρέες που με αγαπάνε και με σέβονται για αυτό που είμαι. Όσο για τους γονείς μου, πλέον έχουμε καλή σχέση. Δεν δεχόντουσαν ότι το αγόρι τους είναι ομοφυλόφιλο, ούτε μπορούσαν να αντιληφθούν την θηλυκότητα της ψυχής μου, που με οδηγεί στο να ντύνομαι γυναικεία. Με τα χρόνια, την σεξουαλικότητά μου την έχουν δεχθεί, αλλά να με δουν γυναίκα δεν μπορούν κι εγώ δεν τους κρατάω κακία γι’ αυτό.
Έχω μεγαλώσει και ζω ακόμα στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη με όλα τα καλά: όμορφη και φιλόξενη, αυτή και οι άνθρωποί της. Ο κανόνας σίγουρα δεν είναι αυτό που συνέβη το Σάββατο 9 Μαρτίου στην πλατεία Αριστοτέλους. Αλλά ούτε και η εξαίρεση. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η τρανσφοβία είναι υπαρκτά φαινόμενα και καθημερινά που συνυπάρχουν με την αποδοχή, την ευγένεια και τον σεβασμό. Πάντα πολεμούσαν τις τρανς γυναίκες οι άνθρωποι, αλλά αυτό το φαινόμενο των πολύ νέων αγοριών που βγάζουν τόσο μίσος, στις μέρες μας, με τρομάζει, με ξενίζει. Είμαστε ακίνδυνες, δεν θα κάναμε ποτέ κακό σε κανέναν. Στην θέση των ατόμων που τους πέταξαν μπουκάλια και τους έβρισαν, θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ. Μα κι εγώ έχω υπάρξει θύμα λεκτικής βίας, και ούτε θέλω να σκεφτώ πώς είναι να σε φτύνουν, να σε βαράνε, να σου επιτίθενται. Το ”πούστρα” και το ”ξεσκισμένη πουτάνα” είναι το σύνηθες. Η αλήθεια είναι πως κάποιες μέρες ξεχνάω τον φόβο. Μετά από αυτό που συνέβη τις προάλλες όμως, αισθάνομαι πως φοβάμαι ξανά, πως βρίσκομαι σε μεγάλη επιφυλακή.»
Η Νάσια είναι πραγματικό πρόσωπο. Την ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη της στο μοίρασμα αυτό.
Μια αδύνατη, μικροκαμωμένη φιγούρα προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε δύο ψηλές γόβες. Πίνει κρασί και γελάει με φίλες. Μοιάζει με γυναίκα, επειδή είναι γυναίκα-και ας μην γεννήθηκε με μουνί. Είναι ένα θηλυπρεπές αγόρι που ντύνεται γυναικεία, αλλά ο χαρακτηρισμός crossdresser επαρκεί για να περιγράψει τη Νάσια, που βαφτίστηκε ”Θανάσης”; Δέχεται τον ετεροπροσδιορισμό της τρανς γυναίκας, αλλά από την άλλη, δεν την ενδιαφέρουν και πολύ οι ταμπέλες. Είναι 31 ετών και μένει μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Δουλεύει ως σεξεργάτρια, για να βγάλει τα προς το ζην-το νοίκι, το φαγητό, την ένδυση και το μακιγιάζ της.
Από μικρή ηλικία, ο Θανάσης ήξερε ότι του αρέσουν τα αγόρια. Από το λύκειο ξεκίνησε να φορά γυναικεία εσώρουχα και, μόλις τελείωσε το σχολείο, άρχισε να ντύνεται κανονικά σαν κορίτσι, σαν γυναίκα. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Νάσια και τα γούστα της, την ροπή της για τον αισθησιασμό και την καύλα τα έκανε επάγγελμα.
«Οι πελάτες μου είναι σταθεροί, αλλά, ανά καιρούς έρχονται και καινούργια άτομα. Προσπαθώ να ικανοποιώ τα περισσότερα γούστα και φετίχ τους. Η αρχή σε αυτήν την δουλειά ήταν πολύ δύσκολη, είχε ρίσκο. Για να το κάνεις, πρέπει στ’ αλήθεια να το θες, συνιστώ προσοχή στα κορίτσια και τα αγόρια που θα το επιλέξουν, γιατί κρύβει κινδύνους. Άλλο πράγμα είναι η ανάγκη, αν δηλαδή είναι η τελευταία σου επιλογή για να επιβιώσεις. Οι δικές μου προτιμήσεις είναι να είμαι υποτακτική, παθητική. Γουστάρω πολύ τ’ αρσενικά, αν και δεν λέω όχι σε μερικά καλά στραποναρίσματα και από κοπέλες που γουστάρουν! Η καθημερινή μου ρουτίνα ποικίλλει ανάλογα την δουλειά. Είναι και μέρες που κάθομαι. Αλλά μέρες με ραντεβού, ξεκινάω με περιποίηση σώματος, μπάνιο, αποτρίχωση, κλύσμα, ενυδάτωση σώματος, μακιγιάζ, όλα. Θέλω να είμαι πεντακάθαρη και άκρως θηλυκή. Καμιά φορά, τυχαίνουν πρωινά ραντεβού, οπότε από το προηγούμενο βράδυ θα έχω κάνει τις προετοιμασίες μου. Οι άντρες φυσικά με προτιμούν θηλυκό: σέξι εσώρουχα, μίνι φορέματα, ψηλοτάκουνα πέδιλα ή γόβες.
Το πέος μου είναι πολύ μικρό, το νιώθω περισσότερο ως μια μεγάλη κλειτορίδα. Δηλαδή, νιώθω κι εγώ γυναίκα. Συχνά, το ”φυλακίζω” σε ειδικό κλουβί πέους (chastity) που έχω. Αν λοιπόν κάποιος τολμηρός θέλει να κάνει σεξ μαζί μου παθητικά, φοράω στραπόν και τον γαμάω. Συχνά μου ζητείται αυτό το πράγμα από στρέιτ άντρες με τα όλα τους. Όταν το κάνω, νιώθω σαν αφέντρα γυναίκα, όχι σαν γκέι άντρας. Κάποιοι πελάτες, με προτιμούν θηλυπρεπές αγόρι. Με το στρινγκ ή το μπραζίλ μου, χωρίς περούκες και μακιγιάζ. Δεν λέω ποτέ όχι-κάνω σχεδόν τα πάντα στην δουλειά μου, με όριό μου τους τραυματισμούς και την κοπρολαγνεία. Το αγαπημένο δικό μου φετίχ, εκτός από το πρωκτικό σεξ, είναι η ποδολαγνεία. Απολαμβάνω να μου γλείφουν τα πόδια, σα να ήταν μασάζ, ας πούμε… Μου αρέσει ό, τι έχει να κάνει και με BDSM. Στην αρχή δεν είχα καθόλου ζήτηση. Δεν είναι το ίδιο να είσαι τρανς γυναίκα με το να είσαι κανονική γυναίκα, με μουνί και στήθος. Άλλο το πώς νιώθω, το πώς νιώθουμε.
Τις ελεύθερες μέρες, κάνω ψώνια και βόλτες. Μαγειρεύω, αν βαριέμαι παραγγέλνω σουβλάκια, all time classic αγαπημένο φαγάκι, καθαρίζω τον χώρο μου, μιας που εκεί λαμβάνουν χώρα τα ραντεβού-ή σε ξενοδοχείο. Ποτέ στον χώρο του άλλου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έχω πάντα το νου μου, προσπαθώ να παραμένω ασφαλής. Στην καθημερινότητά μου, εννοείται πως έχω αντιμετωπίσει ρατσιστικά σχόλια και υποτιμητικά βλέμματα. Ακόμα κι όταν βγαίνω σαν αγόρι έξω. Τους ενοχλεί κάποιους ανθρώπους η εικόνα, η ιδέα του ”πούστη”. Όμως, έχω κοινωνική ζωή και αρκετούς φίλους και παρέες που με αγαπάνε και με σέβονται για αυτό που είμαι. Όσο για τους γονείς μου, πλέον έχουμε καλή σχέση. Δεν δεχόντουσαν ότι το αγόρι τους είναι ομοφυλόφιλο, ούτε μπορούσαν να αντιληφθούν την θηλυκότητα της ψυχής μου, που με οδηγεί στο να ντύνομαι γυναικεία. Με τα χρόνια, την σεξουαλικότητά μου την έχουν δεχθεί, αλλά να με δουν γυναίκα δεν μπορούν κι εγώ δεν τους κρατάω κακία γι’ αυτό.
Έχω μεγαλώσει και ζω ακόμα στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη με όλα τα καλά: όμορφη και φιλόξενη, αυτή και οι άνθρωποί της. Ο κανόνας σίγουρα δεν είναι αυτό που συνέβη το Σάββατο 9 Μαρτίου στην πλατεία Αριστοτέλους. Αλλά ούτε και η εξαίρεση. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η τρανσφοβία είναι υπαρκτά φαινόμενα και καθημερινά που συνυπάρχουν με την αποδοχή, την ευγένεια και τον σεβασμό. Πάντα πολεμούσαν τις τρανς γυναίκες οι άνθρωποι, αλλά αυτό το φαινόμενο των πολύ νέων αγοριών που βγάζουν τόσο μίσος, στις μέρες μας, με τρομάζει, με ξενίζει. Είμαστε ακίνδυνες, δεν θα κάναμε ποτέ κακό σε κανέναν. Στην θέση των ατόμων που τους πέταξαν μπουκάλια και τους έβρισαν, θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ. Μα κι εγώ έχω υπάρξει θύμα λεκτικής βίας, και ούτε θέλω να σκεφτώ πώς είναι να σε φτύνουν, να σε βαράνε, να σου επιτίθενται. Το ”πούστρα” και το ”ξεσκισμένη πουτάνα” είναι το σύνηθες. Η αλήθεια είναι πως κάποιες μέρες ξεχνάω τον φόβο. Μετά από αυτό που συνέβη τις προάλλες όμως, αισθάνομαι πως φοβάμαι ξανά, πως βρίσκομαι σε μεγάλη επιφυλακή.»
Η Νάσια είναι πραγματικό πρόσωπο. Την ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη της στο μοίρασμα αυτό.
