Όταν ο Philip Broughton επιβιβάστηκε σε μια πτήση για το σταθμό Amundsen-Scott του Νότιου Πόλου το 2002, δεν είχε σκοπό να γίνει μπάρμαν στην Ανταρκτική – πόσο μάλλον στο Club 90 South. Έπειτα από μια απαίσια μέρα στη δουλειά, είχε αποφασίσει να ξεφύγει, και, μετά από μια αναζήτηση στο Google και μια διετή διαδικασία υποβολής αιτήσεων, βρέθηκε σε έναν αμερικανικό ερευνητικό σταθμό στην Ανταρκτική, όπου εργαζόταν ως τεχνικός κρυογενετικής και επιστημονικής τεχνολογίας.

«Ήθελα να επισκεφθώ την Ανταρκτική από τότε που ήμουν παιδί, αλλά τελικά ήταν μια κουραστική δουλειά στη Silicon Valley που με οδήγησε να κάνω το βήμα. Μετά από μια ιδιαίτερα άσχημη μέρα στο γραφείο, σκέφτηκα: “Πού είναι το πιο μακρινό μέρος που μπορώ να πάω για να ξεφύγω;”.Προς μεγάλη μου χαρά, μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο αποκάλυψε ότι υπήρχε διαθέσιμη εργασία σε τρεις ερευνητικούς σταθμούς των ΗΠΑ. Έπεισα τους κατάλληλους ανθρώπους ότι ήμουν ο άνθρωπος που χρειάζονταν για να φροντίζω το υγρό άζωτο και το ήλιο που χρησιμοποιούνται ως ψυκτικά μέσα για τα ραδιοτηλεσκόπια στο σταθμό του Νότιου Πόλου», είχε πει σε μια προ ετών συνέντευξή του στην Guardian.

Λίγες εβδομάδες μετά την άφιξή του, το καλοκαίρι του 2002, ο Broughton μπήκε στο τοπικό ποτάδικο, το Club 90 South. «Η μόνη θέση που είχε απομείνει ήταν αυτή πίσω από το μπαρ», λέει ο Broughton, ο οποίος κάθισε πίσω από το μπαρ και έβαλε τα πόδια του πάνω στη βιτρίνα με τις μπύρες. Αναπόφευκτα, κάποιος ζήτησε μια μπύρα. Του την έδωσε.

Στη συνέχεια όμως κάποιος τον ρώτησε αν ήξερε να φτιάξει ένα κοκτέιλ. Το οποίο ήξερε να κάνει, χάρη σε έναν οδηγό κοκτέιλ του περιοδικού Playboy. Χρησιμοποιώντας το δικό του απόθεμα από Angostura bitters, έφτιαξε ένα «Μανχάταν».

«Ένα Σαββατόβραδο λίγο μετά την άφιξή μου, μπήκα μέσα και η θέση πίσω από το μπαρ ήταν η μόνη ελεύθερη. Κάποιος είπε: “Έι, μπορείς να μου φέρεις μια μπύρα;”.”Σου μοιάζω για μπάρμαν;”Ρώτησα. “Λοιπόν”, είπε, “είσαι πίσω από το μπαρ.Ξέρεις να ανακατεύεις τίποτα;” Ήμουν 26 ετών και είχα μάθει μερικά κόλπα σε πάρτι. “Για την ακρίβεια, ξέρω”, είπα. Και αυτομάτως έγινα μπάρμαν για το υπόλοιπο της παραμονής μου εκεί», θυμάται ο Broughton.

Κάθε χρόνο, χιλιάδες επιστήμονες, ερευνητές, προσωπικό σταθμών, ακόμη και καλλιτέχνες καταφθάνουν στις συνολικά 45 ερευνητικές βάσεις της Ανταρκτικής για να ζήσουν και να εργαστούν στην άκρη του κόσμου.

Αλλά αυτές οι χιλιάδες μειώνονται σε μερικές εκατοντάδες κατά τη διάρκεια των έξι σχεδόν ηλιόλουστων χειμερινών μηνών. Μόλις τελειώσει το καλοκαίρι, τα αεροπλάνα και τα πλοία σπάνια μπορούν να φτάσουν στην Ανταρκτική λόγω των καταιγίδων και των θερμοκρασιών υπό το μηδέν που παγώνουν τα καύσιμα. Η μόνη εξωτερική επαφή τους γίνεται μέσω τηλεφώνου και διαδικτύου. Έτσι, οι “χειμερινοί” έρχονται προετοιμασμένοι… με άφθονο αλκοόλ μαζί τους.

«Η εξωτερική θερμοκρασία έπεφτε κάθε βράδυ κάτω από το -50 και ζούσαμε σε σχεδόν συνεχές σκοτάδι. Σύντομα είχα υπηρεσία τις περισσότερες νύχτες, φτιάχνοντας ποτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Δεν υπήρχε ιερέας στη βάση- νομίζω ότι ήμουν το πιο κοντινό πράγμα σε έναν», θυμάται.

Club 90 South, το πιο διάσημο όλων

Το Club 90 South ήταν ένα από τα πολλά μπαρ που εξυπηρετούσαν τους ερευνητικούς σταθμούς της Ανταρκτικής κατά τη διάρκεια του χειμώνα στην ήπειρο. Ο Broughton λέει ότι σχεδόν κάθε ένας από τους 45 σταθμούς έχει ένα μπαρ.

«Αφού μπήκαμε μέσα από θερμοκρασίες που έφτασαν τους -30 βαθμούς», λέει ο Broughton, «το Club 90 South ήταν σαν μια πύλη επιστροφής στον πραγματικό κόσμο». Ο φιλόξενος χώρος είχε τη ζεστή, καπνιστή ατμόσφαιρα των κλασικών λιμανίσιων μπαρ με καρέκλες, καναπέδες και ένα κλασικό ξύλινο μπαρ – όλα μέσα σε ένα δωμάτιο με πολύ χαμηλή οροφή.

Πάνω από το μπαρ, άδειες μπλε σακούλες από ουίσκι μάρκας Crown Royal (το αγαπημένο ποτό όλων μέσα στο Club 90 South) κρέμονταν από χριστουγεννιάτικα φωτάκια (δείτε την φωτό παραπάνω).

Ο καταψύκτης ήταν μια… τρύπα στον τοίχο προς το παγωμένο χιόνι και τον πάγο έξω. Η συνοδευτική ψυχαγωγία περιελάμβανε τουρνουά πόκερ, παρακολούθηση τηλεόρασης, ακρόαση μουσικής, ανάγνωση βιβλίων που είχαν απομείνει, συνομιλίες με την οικογένεια και τους φίλους στην πατρίδα και την εμπειρία της παράδοσης του σταθμού να γδύνεσαι γυμνός (εκτός από τα παπούτσια) και να τρέχεις από τη σάουνα του σταθμού μέχρι το σημάδι-δείκτη του Νότιου Πόλου.

Κανείς δεν πλήρωνε τα ποτά του

Το Club 90 South δεν ανήκε σε κανέναν και κανείς δεν πλήρωνε τα ποτά του. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι μοιράζονταν τις προμήθειες που έφερναν από το σπίτι τους (ως μέρος των 125 κιλών αποσκευών που αναλογούσαν σε κάθε άτομο) ή που αγόραζαν από το κατάστημα του σταθμού. Ο δε μπάρμαν δεν έπαιρνε μισθό φυσικά, παρά μόνο τα εύσημα των θαμώνων για την ποιότητα των κοκτέιλ που έφτιαχνε.

Ο Broughton άρχισε να σερβίρει στο μπαρ τις Παρασκευές και τα Σάββατα και σύντομα πέρασε τις περισσότερες νύχτες μετά το δείπνο αναμειγνύοντας κοκτέιλ. Σερβίριζε αψέντι, ρούμι Black Seal που βρήκε από έναν επιστήμονα στη βάση McMurdo και ρούμι Bundaberg από έναν Αυστραλό.

Το Club 90 South, με τη σπιτική διακόσμηση του, την αίθουσα μπιλιάρδου και την άνετη ατμόσφαιρα, έγινε σανίδα σωτηρίας για πολλούς barflys. Σε ένα μέρος με σχεδόν αιώνιο σκοτάδι που στερούνταν εστιατόρια και κινηματογράφους, έγνε ο τόπος συγκέντρωσης και συνάθροισης δεκάδων. «Όλοι στο μπαρ γνώριζαν τις ιστορίες όλων των θαμώνων», προσθέτει.

«Το είχα πάρει πολύ προσωπικά να είμαι ο τελευταίος που έφευγε από το κλαμπ κάθε βράδυ, και συχνά έπιανα τον εαυτό μου να βάζει το ένα ουίσκι μετά το άλλο για κάποιους από τους θαμώνες. Έμαθα να εντοπίζω τα σημάδια που έδειχναν ότι κάποιος ήταν πιθανό να περιπλανηθεί μεθυσμένος μέσα στην Ανταρκτική νύχτα, και είχα ακούσει πάρα πολλές ιστορίες ανθρώπων που επέστρεφαν στη βάση με υποθερμία και κρυοπαγήματα. Η θεωρία μου ήταν ότι είναι ευκολότερο να αναρρώσεις από το πολύ ποτό παρά να ξαναβγάλεις ένα χαμένο, από κρυοπάγημα, μέλος», τονίζει ο ίδιος.

Αλκοολισμός στις εσχατιές της Γης

Κάποιοι άνθρωποι έπιναν για να κάνουν τις μέρες να περάσουν πιο γρήγορα. Πολλοί από αυτούς γίνοντας… ζάντες από το αλκοόλ. Αλλοι ξερνούσαν κάθε βράδυ. Οι θαμώνες χρησιμοποιούσαν μέχρι και… αξίνες για να καθαρίσουν τον παγωμένο εμετό από τον πάγο έξω από το Club 90 South.

Ο αλκοολισμός μπορεί να είναι μεγάλο ζήτημα στην Ανταρκτική. Αν και δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές, σε ορισμένους σταθμούς γίνονταν συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών. Λόγω των αναφορών για μέθη στη δουλειά και καυγάδες με «καύσιμο» το αλκοόλ, το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, το οποίο υποστηρίζει και λειτουργεί τα αμερικανικά επιστημονικά συμφέροντα στην ήπειρο, εξετάζει μέχρι και σήμερα το ενδεχόμενο υποχρεωτικών αλκοτέστ.

Όμως ο Broughton λέει ότι το σύστημα τιμής και η κοινοτική ατμόσφαιρα στο Club 90 South βοήθησαν στην αποτροπή των καυγάδων. «Έκανε τους ανθρώπους να πίνουν μαζί, αντί να πίνουν μόνοι τους στα δωμάτιά τους», λέει ο Broughton. «Ενώ μπορεί να πίνεις περισσότερο από το κανονικό με καλή παρέα, αυτό εξακολουθεί να είναι πιο υγιεινό από το να πίνεις ανεξέλεγκτα μόνος σου, καθώς η καλή παρέα μπορεί επίσης να σε επιβραδύνει ως προς την κατανάλωση οινοπνεύματος».

Ο Broughton λέει ότι αντικατέστησε τη σόδα με αλκοόλ όταν οι άνθρωποι έπιναν πάρα πολύ, και προτιμούσε να σερβίρει τους ανθρώπους ώστε να μπορούν να λιποθυμήσουν στο μπαρ, αντί να τους βλέπει να βγαίνουν έξω από την πόρτα όπου, εντελώς μεθυσμένοι, θα μπορούσαν να χτυπήσουν ή να λιποθυμήσουν στο χιόνι.

Αφού ο Broughton έφυγε από τον ερευνητικό σταθμό το 2003, το Club 90 South έκλεισε. Αλλά η κληρονομιά του συνεχίζεται σε άλλα μπαρ του σταθμού, όπως το Gallagher’s Pub, το Southern Exposure και το Tatty Flag. Ο Broughton, εν τω μεταξύ, εργάζεται ως ειδικός για την ασφάλεια της ακτινοβολίας στο UC Berkeley.

«Θα επέστρεφα ευχαρίστως για έναν ακόμη χειμώνα, αν μπορούσε να έρθει μαζί μου η αρραβωνιαστικιά μου. Ονειρεύομαι την Ανταρκτική σχεδόν κάθε βράδυ. Είναι ένα στοιχειωμένο μέρος. Το να παρακολουθείς το σέλας με ένα κοκτέιλ στο χέρι δεν είναι μια εμπειρία που αφήνεις εύκολα πίσω σου», καταλήγει εμφατικά ο ίδιος.