Ο Θανάσης Ζερίτης είναι από τις περιπτώσεις που ήξερε από μικρός τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Το θέατρο, λοιπόν, τον είχε κερδίσει και μέχρι στιγμής σίγουρα δεν έχει χάσει. Για παραπάνω από 10 χρόνια βρίσκεται πάνω και πίσω από τη σκηνή ως ηθοποιός και σκηνοθέτης μαζί με τους 4Frontal και πλέον, ανήκει και στο διδακτικό προσωπικό της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών, στη σχολή από όπου αποφοίτησε και ο ίδιος. Μπαίνοντας στη δραματική, αναγκάστηκε να παρατήσει τις σπουδές του στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, όμως μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι επέστρεψε και πήρε το πτυχίο του. Λέω ότι το επιβεβαιώνω γιατί το “σηκώσαμε” μαζί.
Τα έργα με τα οποία καταπιάνεται μαζί με τους 4Frontal, καταφέρνουν πάντα να ανοίξουν ένα παράθυρο διαλογικότητας με την ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Πάνω στη σκηνή λέγονται όσα δεν ακούγονται, όσα αγνοούμε, αλλά πάντα μας αφορούν. Ισορροπώντας ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ιστορία, ο Θανάσης καταφέρνει να αφήνει το στίγμα του μέσα από τη σκηνοθεσία των έργων. Τα κωμικά στοιχεία στους “Αριστερόχειρες” είναι αντιπροσωπευτικά της ευφυΐας και του χιούμορ του, τα οποία βέβαια υπογράμμιζαν τα δραματικά με τρομερή δεξιοτεχνία.
Η “Κακούργα Πεθερά” είναι ακόμα ένα έργο που έχουμε την ευκαιρία να δούμε αυτή τη σεζόν σε κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη και σε σκηνοθεσία του Θανάση. Ένα ακόμα έργο για το οποίο έχει γίνει πολλή έρευνα. Σε κάθε παράσταση των 4Frontal μπορεί να παρατηρήσει κανείς τις ατελείωτες ώρες δουλειάς που κρύβονται από πίσω. Αυτό το μεράκι είναι σπάνιο, αλλά πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που κάθε παράστασή τους γράφει μέσα μου για καιρό.
Συζητώντας για το θέατρο, την κοινωνία και τα ιστορικά γεγονότα που μας επηρεάζουν μέχρι και σήμερα, ο Θανάσης καταφέρνει να παραμένει αισιόδοξος και να βλέπει ακόμα φως γύρω του. Το γιατί, θα το καταλάβετε μόνοι σας.
– Ξεκινώντας, θα ήθελα να μου πεις που γεννήθηκες, που μεγάλωσες αλλά και ποια ήταν τα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Περιστέρι, αυτό έχει γράψει πάνω μου. (Γέλια!) Είμαι Περιστεριώτης και μου αρέσει πολύ, ναι, είμαι περήφανος γι’ αυτό! Ήμουν από αυτά τα παιδάκια που πήγαιναν στο θεατρικό εργαστήριο κάθε Κυριακή. Έκανα θέατρο από 10 χρονών και παρακολουθούσα επίσης συνέχεια θέατρο, δεν θα σου πω κάποια διαφορετική ιστορία… «Ήταν σίγουρο ότι το παιδί θα κάνει αυτό!». Εντάξει, πλέον το έχω αποδεχθεί. (Γέλια!) Το αστείο είναι ότι για τους Περιστεριώτες είμαι ο «φλώρος ο ηθοποιός» και για τον κλάδο των ηθοποιών είμαι ο Περιστεριώτης. (Γέλια κι από τους δύο) Θυμάμαι ότι είχα έναν δάσκαλο στη σχολή που μου έλεγε σταμάτα να περπατάς σαν Περιστεριώτης, δεν ήξερα βέβαια τι εννοεί… Είχα στο μυαλό ότι θα ακολουθούσα το δρόμο του θεάτρου, γι’ αυτό πήγα και στη θεατρολογία. Όταν ήμουν 18, μου έλεγαν κι εμένα οι γονείς μου «πήγαινε να σπουδάσεις κάτι παιδί μου» και κάπως έτσι μπήκα στη θεατρολογία, μετά την παράτησα για να γίνω ηθοποιός, η κλασική ιστορία. Όμως, κατά τη διάρκεια του κορονοϊού επέστρεψα πίσω σε αυτή και κάπως έτσι κατάφερα να είμαι πλέον και ηθοποιός και θεατρολόγος.
– Στα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα πώς ήταν πράγματα, σε σχέση με όσα μπορεί να είχες οραματιστεί μπαίνοντας στη σχολή;
Όταν μπήκαμε στη σχολή, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα στο θέατρο. Είμαστε η γενιά της μεγάλης κρίσης, βγήκαμε από τη σχολή το 2011 και πάλι καλά καταλάβαμε μέσα στη σχολή ότι η φάση έξω είναι πολύ δύσκολη και ότι μάλλον δεν θα βρούμε δουλειά. Μάλλον δεν θα παίζαμε στη τηλεόραση, δεν θα βγαζαμε λεφτά και θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε και κάποιες άλλες δουλειές για να επιβιώσουμε. Μας το έλεγαν πολλοί, αλλά το είχαμε καταλάβει και μόνοι μας. Ωστόσο, εμείς το καλοκαίρι του πρώτου έτους, είχαμε σκεφτεί ποιο έργο θα ανεβάσουμε όταν θα τελειώσουμε τη σχολή και αυτό είναι που μας κράτησε και μας έφερε εδώ σήμερα.
– Το 2011 δημιουργήθηκαν και οι 4Frontal…
Ναι, είχαμε αποφασίσει ότι μόλις τελειώναμε τη σχολή, θα κάναμε την πρώτη παράσταση μόνοι μας. Εν τέλει κάναμε τρεις εκείνη τη χρονιά και ετοιμάζαμε και μία τέταρτη, ήμασταν ακόμα φρέσκοι από τη σχολή, κολλημένοι και πορωμένοι… Αυτό, ότι το κάναμε μόνοι, ότι δεν είχαμε κάποιον ανάγκη, μας έδωσε μία μεγάλη ορμή. Κάποιοι τον πρώτο χρόνο έφυγαν κι έπαιξαν κατευθείαν και κάπου αλλού όπως η Νεφέλη (σ.σ. Μαϊστράλη), η Αμαλία (σ.σ. Νίνου), η Ευαγγελία (Καρακατσάνη). Εγώ πρώτα έπαιξα με τους 4Frontal και μετά πήγα παράλληλα και σε άλλες ομάδες. Αν δεν κάνω λάθος έχω συμμετάσχει με κάποιον τρόπο σε όλες τις
παραστάσεις που έχει ανεβάσει μέχρι στιγμής η ομάδα.
– Η σκηνοθεσία πώς προέκυψε;
Το είχα καταλάβει και μέσα από τη σχολή ότι θα γίνω σκηνοθέτης. Η ανάγκη της ομάδας με οδήγησε αυτό. Την πρώτη παράσταση τη σκηνοθέτησα μαζί με τον Σταύρο Γιαννουλάδη, την επόμενη την έκανα μόνος μου και μετά μπορεί να το έκανα μαζί με τον Χάρη (σ.σ. Κρεμμύδα), την Αμαλία, είτε πάλι μόνος μου. Όσο περνάνε τα χρόνια δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω να είμαι πιο πολύ: σκηνοθέτης ή ηθοποιός. Σήμερα, νομίζω θα πω σκηνοθέτης. Είναι πολύ ωραία να κάθεσαι από κάτω και να βλέπεις τους άλλους να ανθίζουν, κι εσύ να πρέπει να φτιάξεις ένα ασφαλές πλαίσιο. Είναι πολύ απελευθερωτικό.
– Αν αποδομούσαμε τους 4Frontal, ποια είναι αυτά τα ζωτικά στοιχεία της ομάδας που θα απέμεναν;
Οι άνθρωποι. Ο τρόπος που αλλάζουν και εξελίσσονται σχέσεις μεταξύ μας. Η κοινή σκέψη για το τι είναι αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα, τι πιστεύουμε ότι είναι αυτή η χώρα στην οποία ζούμε. Η ίδια η ιστορία, η πολιτική της χώρας καθώς και η σημειολογία της οικογένειας. Σαφώς, είναι και η ανάγκη μας να μιλήσουμε στο κοινό. Ακόμα κι όταν δεν κάναμε έργα της Νεφέλης, τώρα πια έχουμε κατευθυνθεί αρκετά προς τα εκεί, πάντα σπάγαμε τον τέταρτο τοίχο και λέγαμε τώρα εμείς μιλάμε γι’ αυτό παιδιά. Αυτό ακριβώς κάνουμε, λέμε απλά, λιτά και απέριττα «τώρα θα μιλήσουμε γι’ αυτό». Κάποτε μας είχε πει κάποιος ότι δεν παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας, παρότι ασχολούμαστε με πολύ σοβαρά θέματα και μου άρεσε, θα το λέω. Εντάξει, θέατρο κάνουμε. Θέλω να λέω ότι κάνουμε κοινωνικοπολιτικό έργο, ότι πραγματικά μιλάμε στον κόσμο για κάτι και προσπαθούμε να τον “αγγίξουμε” με κάποιον τρόπο, αλλά παραμένει θέατρο. Αν καταφέρεις να “προβληματίσεις” έναν, δυο θεατές, να τους μετακινήσεις έστω και λίγο κάτι έχεις καταφέρει.
– Τι είναι, λοιπόν, «αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα»;
Εγώ τη σιχαίνομαι και τη γουστάρω ταυτόχρονα. Η Ελλάδα είναι τα κόμπλεξ μας, οι οικογένειές μας, η κουλτούρα που κληρονομήσαμε… Είναι μία κακώς εννοούμενη λαϊκότητα, μια βλαχιά. Βέβαια, είναι και η αγκαλιά, τα ωραία ανοιχτά μάτια. Εντάξει, δεν γίνεται να μην αναφέρω και τα καλοκαίρια και τις θάλασσες… Στην Ελλάδα που έχω μέσα στο μυαλό μου, υπάρχει η προσπάθεια να κρύψουμε πράγματα και να μην τα πούμε, να πάμε παρακάτω, όπως έγινε στον εμφύλιο ας πούμε.
– Οι “Αριστερόχειρες” ανέβηκαν πρώτη φορά το 2021. Ποια είναι η διαλογικότητα που δημιουργούν τώρα, την εποχή που διανύουμε;
Οι “Αριστερόχειρες” μιλάνε για τον εμφύλιο και τις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης. Καταλήγουν στο 1989 και σε αυτό που λέγαμε πριν, ότι αυτή η χώρα δεν θέλει να αντιμετωπίσει τις πληγές της, δεν θέλει να κάτσουμε κάτω και να δούμε πραγματικά τι έγινε. Αν το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να φύγουν από τις θέσεις τους όλοι οι συνεχιστές αυτής της πολιτικής, οι επόμενες κυβερνήσεις. Όλα τα λάθη που έγιναν, γίνονται ακόμη και σήμερα. Στη συνέντευξη τύπου του Μπέλλου είχα πει ότι θέλω να παίζουμε τους “Αριστερόχειρες” όσο αυτή η χώρα είναι μπουρδέλο, έστω και δύο φορές τον χρόνο. Έγραψε η Νεφέλη ένα έργο για τις πληγές μας που είναι ανοιχτές, δεν κλείνουν και δεν συζητάμε κιόλας γι’ αυτές. Είναι απαράδεκτο για έναν λαό να μην μπορεί να συζητήσει ούτε αυτό. Το έχουν συζητήσει οι Γερμανοί για τον Χίτλερ κι εμείς δεν ξέρουμε τι έχει γίνει στο Σύνταγμα. Λέω στα μικρά παιδιά τι είναι τα Δεκεμβριανά και δεν έχουν ιδέα σε τι αναφέρομαι. Μία άλλη φορά που τους είχα ρωτήσει τι ήταν ο εμφύλιος, μου έλεγαν για τους Σπαρτιάτες με τους Αθηναίους και δεν το πίστευα.
– Ποια πράγματα έχουμε βάλει “κάτω από το χαλάκι” και δεν συζητάμε γι’ αυτά;
Δεν συζητάμε γι’ αυτούς που νίκησαν και τον τρόπο που το έκαναν. Δεν συζητάμε τι έγινε μετά. Δεν συζητάμε για τις σχέσεις της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Αμερική. Ακόμα και σήμερα το είδαμε με την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και την “μη-ψήφο” μας… Από την ίδρυσή μας είμαστε ένα Προτεκτοράτο και αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πραγματικότητα. Ελάτε να το συζητήσουμε να δούμε και τι θέλει ο λαός. Όταν κάναμε έρευνα για τους “Αριστερόχειρες”, έμενα συνεχώς με το στόμα ανοιχτό με αυτά που μάθαινα, δεν τα ξέρουμε όλα. Βασικά πράγματα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσες γιαγιάδες που τις λένε Φρειδερίκες; Που το βρήκαμε αυτό το όνομα; Πόσα παιδιά βαφτίστηκαν Φρειδερίκη και Λουίζα εκείνα τα χρόνια;
– Ποια πιστεύεις ότι είναι τα μεγαλύτερα ψέματα μέσα στα οποία ζούμε ως κοινωνία;
Νομίζω το «όλα είναι καλά». Αυτό και το «χαλάρωσε», «δούλεψε να έχεις τα λεφτά», «όλα πάνε προς το καλύτερο», όμως ποιο καλύτερο εννοούν; Μάλλον προς το χειρότερο πάμε, και δε χαίρομαι που το λέω. Η ζωή έχει γίνει πιο δύσκολη, οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο φτωχοί, η ψαλίδα ανοίγει, ενώ στην τηλεόραση μας λένε ότι όλα πάνε καλύτερα και υπάρχει δήθεν ανάπτυξη. Κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι «για ποιον πάνε καλύτερα; και πού είναι η ανάπτυξη».
– Εσύ λες ψέματα στον εαυτό σου;
Λέω καμιά φορά ότι «όλα θα πάνε καλύτερα». (Γέλια!) Λέω και να μην τα παρατάμε και να πηγαίνουμε παρακάτω. Ή καμιά φορά λέω «αυτό δεν πειράζει». Επίσης, εργασιακά καμιά φορά λέω ψέματα στον εαυτό μου, επειδή μεγάλωσα σε ένα σύστημα που σε μαθαίνουν, να μη λες τη γνώμη σου γιατί κινδυνεύεις να σε βαφτίσουν περίεργο, αριστερό.
– Ας μιλήσουμε και για την “Κακούργα Πεθερά”, σε κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη…
Η “Κακούργα Πεθερά”, βασίζεται σε ένα έγκλημα που έγινε στην Καλλιθέα το 1930 και προκάλεσε σάλο στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Δύο γυναίκες, η νύφη και η πεθερά καταδικάστηκαν σε θανατική ποινή από το δικαστήριο ως ηθικοί αυτουργοί για τον θάνατο του ανδρός του σπιτιού, του Αθανασόπουλου. Τον τεμάχισαν και τον πέταξαν στον Ιλισό ποταμό. Το τρομερά ενδιαφέρον που έγινε με αυτή την ιστορία ήταν ότι ο κόσμος -που μάθαινε τις εξελίξεις της δίκης μόνο μέσα από τις εφημερίδες- είχε πάθει μία ψύχωση με αυτές τις δύο γυναίκες. Πήγαινε στο δικαστήριο, τις έβριζαν και φώναζαν. Επίσης, η νύφη ήταν καλλονή και όταν την έβλεπαν ούρλιαζαν. Αυτό που συντάραξε την κοινωνία ήταν ότι δύο γυναίκες, παρότι δεν έκαναν οι ίδιες το φόνο, ήταν ικανές για μια τέτοια πράξη. Κι ας ήταν θύματα χρόνιας ενδοοικογενειακής βίας. Ψιλά γράμματα. Η ιστορία τους έγινε ένα πολύ δημοφιλές ρεμπέτικο. “Κακούργα Πεθερά” είναι ο τίτλος του τραγουδιού, εξού κι ο τίτλος του έργου. Οι γαμπροί έσπαγαν τους δίσκους από τα γραμμόφωνα των πεθερών τους για να “σπάσουν” το κακό. Έγινε Καραγκιόζης, έγινε οπερέτα στην Αμερική και υπάρχουν αναφορές και σε άλλα ρεμπέτικα τραγούδια. Συμβολοποίησαν το θηλυκό ως το κακό. Πολύ εύστοχα η Νεφέλη έχει γράψει εναν μονόλογο του εισαγγελέα που αναδεικνύει αυτό το μίσος. Ο μισογυνισμός βγήκε στην επιφάνεια με θεσμικό τρόπο. Αυτή ήταν η κακούργα πεθερά και η άλλη ήταν η πουτάνα η νύφη. Η κοινωνία ήθελε να εκδηλώσει κάτι που αισθανόταν, και βρήκε την ευκαιρία μέσα απο αυτές τις γυναίκες. Γι’ αυτό είχε τέτοια αναπαραγωγή και μέσα από τα ρεμπέτικα της εποχής, από τον τύπο, γουστάρανε. Ήθελαν να προσωποποιήσουν κάπως, αυτό που αισθάνονταν. Νομίζω ότι μέχρι σήμερα, αυτό δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ. Σίγουρα δεν υπάρχει σε αυτό τον βαθμό, αλλά αυτό που λέμε πατριαρχία, μισογυνισμός και ταμπέλα, υπάρχουν ακόμα. Αυτός είναι και ο λόγος που μου φαίνεται πολύ επίκαιρη αυτή η ιστορία. Είναι μία συνέχεια πάνω σε αυτό που συζητάμε και σε αυτό που κάναμε και στις “Σπυριδούλες”, στο ταξικό και στο έμφυλο ζήτημα. Στο πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η πατριαρχία μέσα σε όλους μας. Μέχρι σήμερα, έχουν γίνει βήματα, αλλά υπάρχει και θεσμικά ριζωμένο αυτό,το βλεπουμε καθημερινα και στις εργασιακές συνθήκες. Για να μην μιλήσω για τις γυναικοκτονίες και για όλα αυτά που πήραν τίτλο, μόλις πριν από μερικά χρόνια.
– Ποια ήταν η έρευνα που κάνατε για το έργο; Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτή την ιστορία;
Η ιστορία μας με την Κακούργα ξεκίνησε το 2017, όταν σε μια πρόβα για την παράσταση “Μπαμπά χορεύεις” του Ακύλλα Καραζήση, η Μάρθα Φριντζήλα μου διηγήθηκε την ιστορία με τον μοναδικό της τρόπο. Εγω με τη σειρά μου την διηγήθηκα στην Νεφέλη και κάπως έτσι φτάσαμε να την βλέπουμε στη σκηνή 6 χρόνια αργότερα… Η έρευνα και η τροπή που πήρε το έργο ανήκουν αποκλειστικά στη Νεφέλη φυσικά. Άλλωστε ένα μεγάλο μέρος του γράφτηκε στο πλαίσιο του Εργαστηρίου New Stages Southeast του Goethe Institute.
– Τα τελευταία χρόνια, επίσης, έχουν αυξηθεί πολύ τα περιστατικά βίας γενικά και στους ανήλικους, ειδικά μετά την καραντίνα. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;
Μάλλον η βία και η καταπίεση που βιώνουμε αλλά και όλο αυτό που συσσωρεύεται από τη κοινωνία, ψάχνει μία δίοδο να εκφραστεί. Άρα, μάλλον και τα παιδιά ψάχνουν ένα τρόπο να εκφράσουν την καταπίεση που βιώνουν. Όντως είναι πιο βίαια τα πράγματα σήμερα έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί σε βίαιους καιρούς.
– Εσύ πώς καταφέρνεις να επιβιώνεις μέσα σε αυτή την πραγματικότητα;
Κάνοντας αυτό που αγαπάω πολύ, με ανθρώπους που αγαπάω πολύ, ψάχνοντας μικρές νησίδες αισιοδοξίας και ελπίδας μέσα σε αυτό που βιώνουμε. Είναι πραγματικά πολύ ωραίο να μπορείς να συναντηθείς με ανθρώπους και να μπορείς να πεις αυτό που θέλεις. Έχουμε ένα δώρο εμείς οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες. Μπορούμε να πούμε αυτό που μας προβληματίζει. Τα παιδιά που κάνω μαθήματα στο Ωδείο μου δίνουν μια αίσθηση ελπίδας για το μέλλον. Βλέπεις ότι κάτι νέο υπάρχει, ο άλλος μπορεί να είναι 18 χρονών κι εγώ 37 και υπάρχει χάσμα ανάμεσά μας. Παρόλα αυτά μέσα από τον τρόπο που επικοινωνούν εγώ βλέπω κάτι ελπιδοφόρο. Να μιλάμε με το @, χωρίς φύλα και με μεγαλύτερο σεβασμό απ’ ότι μιλούσαμε παλαιότερα. Ετσι ίσως μπορούμε να πάμε και ένα βήμα παρακάτω, να είμαστε πραγματικά ευγενικοί ο ένας με τον άλλον και αυτό ίσως φέρει κάτι καλύτερο.
– Τα παιδιά τι τα ανησυχεί περισσότερο; Μπορεί να είναι μία ανησυχία που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή ή να μην κατάφερε να ακουστεί όσο θα έπρεπε.
Υπάρχει αυτή η τάση «δεν μιλάμε έτσι», «δεν είναι έτσι τα πράγματα», «αυτό είναι τοξικό» και μπορεί να φαίνεται υπερβολικό καμια φορά, αλλά στην τελική μπορεί και να έχουν δίκιο. Δηλαδή εγώ τώρα έχω μπει σε αυτή τη φάση. Μάλλον έχουν δίκιο. Πρέπει να ακούμε πιο ανοιχτά. Ένα κομμάτι από αυτήν την πολιτική ορθότητα που συζητιέται, είναι αλήθεια και κάτι μπορεί να βελτιωθεί μέσα από αυτή τη συζήτηση.
– Υπάρχει κάτι που θες να βελτιώσεις στον Θανάση;
Δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις και προσπαθώ να τις αποφύγω, αλλά αυτό είναι ένα θέμα για τον ψυχολόγο. (Γέλια!) Καμιά φορά η σύγκρουση είναι απαραίτητη για να πάμε παρακάτω. It’s ok, έτσι πρέπει να γίνει. Όμως, εγώ δεν το κάνω, δε συγκρούομαι εύκολα… Θα ήθελα να δουλεύω λιγότερο και να μπορώ να ζω σε αυτή τη χώρα, να με ακούω περισσότερο και να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τις ανάγκες μου.
– Υπάρχει κάποιο θέμα που θα ήθελες να αγγίξεις θεατρικά; Υπάρχει κάποιο θεατρικό απωθημένο;
Μου αρέσει πάρα πολύ το πολιτικό θέατρο. Το θέατρο άλλωστε είναι φύσει πολιτική πράξη. Θα ήθελα να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα που μας κινητοποιούν, σε καλύτερες συνθήκες.
➸ Info παράστασης “Αριστερόχειρες”
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Επιμέλεια κίνησης: Κατερίνα Φώτη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Παίζουν: Ελένη Βλάχου, Τάσος Δημητρόπουλος, Χάρης Κρεμμύδας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης
Ακούγεται ο Σταύρος Γιαννουλάδης και η Ευαγγελία Καρακατσάνη.
Κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Μπέλλος.
• Link Εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/aristeroxeires-1/
➸ Info παράστασης “Κακούργα Πεθερά”
Κείμενο: Νεφέλη Μαϊστράλη
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνογράφος: Γεωργία Μπούρδα
Ενδυματολόγος: Γεωργία Μπούρδα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Επιμέλεια κίνησης: Κατερίνα Φώτη
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Μακιγιάζ: Κατερίνα Μιχαλούτσου
Επιμέλεια κομμώσεων/περούκες: Κατερίνα Μιχαλούτσου
Μουσική: Ερατώ Α.Κρεμμύδα
Παίζουν: Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης, Εριέττα Μανούρη, Νεφέλη Μαϊστράλη, Ελένη Ουζουνίδου, Γιώργος Παπανδρέου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΤΑ: Μεσογείων 59, από 4.12.2023 έως 13.2.2024
• Link Εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/kakourga-pethera/
