Ξεκίνησε ως ηθοποιός από το θέατρο Σημείο του Νίκου Διαμαντή και μεγάλωσε με το θέατρο του Θεοδωρόπουλου, του Τάρλοου, του Μοσχόπουλου, του Λιβαθινού και του Ρήγου, καλλιτέχνες που εκτιμώ και σέβομαι. Έχει διαγράψει, εκτός από τα μικρά ή μεγάλα του βήματα ως ηθοποιού, μια πυκνή σκηνοθετική πορεία που αρχίζει το 2015 από την πρώτη του παράσταση για την ζωή του Σατοβριάνδου στη Νέα Σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Οι «Ιστορίες καθ’ οδόν Νο2» στο Εθνικό, η «Κολεξιόν» του Πίντερ και το «Blink» του Φιλ Πόρτερ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανήκουν στις παραστάσεις εκείνες που τον έκαναν να συζητηθεί και, εν πολλοίς, τον καθιέρωσαν ως σκηνοθέτη της νεότερης γενιάς, από τον οποίο δικαιούμαστε να περιμένουμε πράγματα, μιας που ο ίδιος φροντίζει να ψηλώνει διαρκώς τον πήχη. Μένει στον Κολωνό με τον γάτο του τον Σταύρο, σηκώνεται πολύ πρωί, με ένα γεμάτο πρόγραμμα, πρόβες, συναντήσεις, προγραμματισμό επόμενων παραστάσεων και αγόγγυστη δουλειά γι’ αυτό που αγαπά πιο πολύ απ’ όλα: το θέατρο. Ένα θέατρο, όμως, φωτεινό, υγιές, λαμπερό, ανοιχτό. Αυτές είναι, άλλωστε, και αρχές που διέπουν τον δραστήριο, ευαίσθητο Τάσο Πυργιέρη και ως άνθρωπο και ως σκηνοθέτη.

– Νιώθω ότι έκανες ένα επαναλανσάρισμα εαυτού ως δραστήριος, άκρως ενεργητικός και παραγωγικός σκηνοθέτης, τα τελευταία χρόνια. Πώς συνέβη αυτό και τι σημαίνει για σένα;
Ήταν μια συνειδητή απόφαση το τάξιμό μου στην σκηνοθεσία. Κουράστηκα πολύ στο επάγγελμα του ηθοποιού, στην ανεύρεση εργασίας, αλλά και στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των ανθρώπων που κατακλύζουν το επάγγελμα. Δεν είχα την εξέλιξη που επιθυμούσα, ούτε τους ρόλους που ήθελα. Ήθελα να κάνω μεγαλύτερους ρόλους από αυτούς που έκανα, πάντα στις διανομές έπαιρνα συμπληρωματικό ρόλο, αυτό με είχε κουράσει. Μετά μεγαλώνοντας, ξέρεις, αλλάζει το φιζίκ σου, η ψυχολογία σου, δεν έχεις τις αντοχές, ίσως και την υπομονή, που μπορεί να είχες στα 20 και τα 25. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αποφάσισα να επιλέγω τι θέλω να κάνω, με τους ανθρώπους που επιθυμώ και με επιθυμούν. Νομίζω ότι μου βγήκε. Αυτό που κάνω το αγαπώ πάρα πολύ και προσπαθώ να το υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ, με το να είμαι ειλικρινής και υγιής, εγώ και η συνθήκη που φτιάχνω. Με ενδιαφέρει η ευφροσύνη και η δικαιοσύνη πολύ. Πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης είναι, κατά βάση, ένας project manager, ένας άνθρωπος που πρέπει να εμπνέει τους συνεργάτες του, να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς τους. Πιστεύω πολύ στην δύναμη και την σημασία της συμπεριφοράς ενός σκηνοθέτη με την ομάδα του.

– Έχεις κάνει αρκετή τηλεόραση, σήριαλ, διαφημίσεις. Είσαι, επίσης, απόφοιτος του Κουν και είναι γνωστό ότι το συγκεκριμένο θέατρο και κάποιοι από τους ανθρώπους του είναι εναντίον των συνεργασιών που κάνει ένας ηθοποιός εκτός θεάτρου, λίγο πολύ. Πώς λειτούργησε αυτό σε σένα που είσαι ένα τόσο ανήσυχο πνεύμα, αλλά κι ένας άνθρωπος που γουστάρεις να δουλεύεις πολύ και σε όποια συνθήκη σε ικανοποιεί;
Υπάρχει πολύ νέο δυναμικό ηθοποιών και μια πραγματικότητα (πλατφόρμες, καινούργια, ποιοτικά σήριαλ) που απόψεις σαν αυτές τις έχουν καταστήσει, με έναν τρόπο…συντηρητικό παρελθόν. Οι νέοι ηθοποιοί δεν είναι δυνατό να κλείνονται σε τέτοια στενά σχήματα και απόψεις. Άσε που, πια, τα παιδιά είναι πολυεργαλεία: είναι εμφανίσιμα, πολυταξιδεμένα, έχουν πτυχία σε άλλα αντικείμενα, έχουν πιο ανοιχτές προσλαμβάνουσες, παίζουν μουσική, μιλούν γλώσσες, χορεύουν, είναι αθλητές. Ένα πιο εξελιγμένο μοντέλο, με λίγα λόγια. Όσο για μένα, μπορώ να πω ότι έκανα πάνω κάτω πράγματα που θέλησα, πράγματα που με έμαθαν, που με πήγαν παρακάτω, σίγουρα και που με πλήγωσαν ή με έβαλαν να σκεφτώ.

– Στο εδώ και στο τώρα, τι κρατάς, τελικά, από όλα αυτά; Σε ποιο σημείο μπορούμε να πούμε ότι κατάφερες να φτάσεις;
Έχω γεμάτες μπαταρίες, έχω εφόδια, έχω πράγματα που θέλω να μεταλαμπαδεύσω σε νεότερους ανθρώπους και σε μελλοντικές συνεργασίες. Δεν έχω κανένα απωθημένο, ζω από αυτήν την δουλειά τα τελευταία 20 χρόνια, έχω κερδίσει χρήματα από αυτήν, έχω φυσικά κουραστεί, γιατί στην αρχή, για να τα καταφέρεις πρέπει να κάνεις κι άλλα. Έχω δουλέψει σε μπαρ, ως πωλητής, ως ντελιβεράς, αλλά όλα αυτά τα θεωρώ εργαλεία της δουλειάς, σου μαθαίνουν κλειδιά συμπεριφοράς για να ανταπεξέλθεις στην κοινωνική συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους. Νομίζω είμαι καλά, σε καλό σημείο, γιατί νιώθω πλήρης.

– Από ποια δουλειά έλαβες την πρώτη, μεγάλη αναγνώριση;
Θα έλεγα από το σήριαλ Singles. Ήταν ο Ηλίας, από τους πρώτους ανοιχτά gay ρόλος, χωρίς να είναι καρικατούρα ή μονόπλευρα κωμικός, της ελληνικής τηλεόρασης. Αν αυτό το σήριαλ γυριζόταν τώρα, το ότι θα έπαιζε αυτόν τον ρόλο θα είχε συζητηθεί πολύ περισσότερο. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι σε σχέση με τα ΛΟΑΤΚΙ θέματα, τα τελευταία χρόνια είναι ενεργή η κοινότητα και υπάρχει ορατότητα σε κάποια ζητήματα και προβληματικές. Εντάξει, άλλη εποχή τότε, άλλη τώρα…

– Θα σκηνοθετούσες εσύ ποτέ σήριαλ;
Είναι άλλο πράγμα η τηλεοπτική σκηνοθεσία από την θεατρική. Σκηνοθετώ τα τρέιλερ των παραστάσεων, ας πούμε, με έναν καλό μου συνεργάτη. Αλλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν ξέρω αν θα σκηνοθετούσα σήριαλ, σίγουρα είναι κάτι που αν μου παρουσιαζόταν ως πρόκληση, από όσο με ξέρω, θα ήθελα να την αναλάβω. Όμως, έχω έρωτα με το θέατρο, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω τι έχω πάθει με αυτό το πράγμα, έχω τρέλα και εμμονή-από 12 χρονών, από έκτη δημοτικού! Κι έχω φτάσει 43, έτσι; (γέλια) Νομίζω ότι και αυτό όμως, το θέατρο εννοώ, με έχει αγαπήσει πάρα πολύ. Έχω θυσιάσει πολλά γι’ αυτό, ίσως και την προσωπική μου ζωή. Πρόσφατα, έφυγα και από μια σχέση μακροχρόνια, γιατί δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω λόγω έλλειψης χρόνου. Μπορώ να πω, αν θέλω να είμαι έντιμος, ότι το θέατρο είναι αυτό που με νοιάζει περισσότερο από όλα στην ζωή μου. Είναι προτεραιότητά μου.

Τάσος Πυργιέρης
Φωτ.: Άσπα Κουλύρα / Olafaq

– Τι ακριβώς οραματίζεσαι θεατρικά; Τι θες να κάνεις και να πετύχεις ως σκηνοθέτης;
Πέρα από το να φέρνω στη σκηνή κείμενα και χαρακτήρες που με ενδιαφέρουν και με εμπνέουν, ώστε να μοιράσω ομορφιά και προβληματισμό στο κοινό, στους ανθρώπους, οραματίζομαι και κάτι ακόμα. Θέλω να συμβάλλω, από μεριάς μου, σε μια βελτίωση και μια αλλαγή, επιτέλους, στις συνθήκες, τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές που επικρατούν στον θεατρικό χώρο. Το καλλιτεχνικό δεν μπορεί να μην υποστηρίζεται από το κοινωνικό όραμα. Και υπάρχουν αρκετά μελανά σημεία, κάποια εξ αυτών βγήκαν και στην φόρα όλα αυτά τα χρόνια: συμπεριφορές απαράδεκτες, παραβιαστικές, εξουσιαστικές. Χώρια, βέβαια, τα περί του οικονομικού, που είναι δύσκολο κομμάτι, δεν υπάρχουν χρήματα, αν και κάτι πάει να γίνει, με τις συλλογικές συμβάσεις, με την αντίδραση των φοιτητών υποκριτικής…

– Ποια είναι η άποψή σου για το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου, που είναι ο επίσημος, κεντρικός και κρατικός θεατρικός φορέας; Αισθάνομαι ότι από το Εθνικό υπαγορεύονται αισθητικές, αλλά και ηθικές προεκτάσεις του τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός, σκηνοθέτης, του τι σημαίνει να ασχολείσαι με το θέατρο. Ή τουλάχιστον πρέπει να υπαγορεύονται!
Κοίταξε, πιστεύω πως το Εθνικό Θέατρο αυτή τη στιγμή, δεν έχει αφήσει κάποιο συγκεκριμένο στίγμα με το ρεπερτόριο του. Έχω την εντύπωση πως διοικώντας ένα μεγάλο κρατικό πολιτιστικό φορέα όπως είναι το Εθνικό Θέατρο, η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή είναι πολιτική, πράγμα που σημαίνει πως ο εκάστοτε διευθυντής δεν μπορεί να διαμορφώνει τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό με περιορισμένα κριτήρια μίας ιδιωτικής κρατικής επιχείρησης. Οφείλει, βάσει της καταστατικής λειτουργίας του θεάτρου, να λαμβάνει υπόψη όλες τις δυνάμεις της ελληνικής θεατρικής σκηνής λειτουργώντας πέρα από προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες.

– Γνωρίζω ότι είσαι από τους καλλιτέχνες που πηγαίνουν και βλέπουν δουλειές συναδέλφων τους, δεν μένεις ομφαλοσκοπικά στα δικά σου πράγματα, γενικώς κυκλοφορείς και αυτό είναι σημαντικό. Ποιους σκηνοθέτες θα ξεχώριζες, Τάσο;
Μου αρέσουν οι δουλειές του Μπινιάρη, του Μπογδάνου, του Λασκαρίδη, του Κουτλή και της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Γενικά, ναι, παρακολουθώ συνεχώς θέατρο γιατί θέλω να ενημερώνομαι.

– Εσύ, από μεριάς σου, πώς και γιατί επέλεξες φέτος το έργο της Στέλλας Ζαφειροπούλου «Παγώνια» που θα ανεβεί στο Bios;
Αναζητώντας νέα σύγχρονα θεατρικά κείμενα, έπεσαν στα χέρια μου τα «Παγώνια» της Στέλλας Ζαφειροπούλου. Ο τίτλος και μόνο μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Διαβάζοντας το, εκτίμησα τη σύγχρονη θεατρική γραφή της και το πόσο έχει συμπηκνωσει θέματα που με απασχολούσαν και συνεχίζουν να με απασχολούν για τις δυσκολίες αλλά και την ματαιοδοξία του επαγγέλματος του ηθοποιού. Έτσι πήραμε την απόφαση με την Ζαφειροπούλου να επιχειρήσουμε να το ανεβάσουμε, επιλέγοντας τρεις από του καλύτερους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, τον Γιώργο Παπαπαύλου, την Φιόνα Γεωργιάδη και τον Πέτρο Σκαρμέα, συναδέλφους που θαυμάζω για το ήθος και την εργατικότητα τους.

Info για την παράσταση ”Παγώνια”:

‘’Παγώνια’’ της Στέλλας Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία: Τάσος Πυργιέρης
Σκηνικά/κοστούμια: Ελίνα Δράκου
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Τσαούσης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Προκοπίου
Βοηθός σκηνογράφου: Στέφανος Σιμιτσής

Εμφανίζονται με αλφαβητική σειρά: Φιόνα Γεωργιάδη, Γιώργος Παπαπαύλου, Πέτρος Σκαρμέας

Παραγωγή: BOILING POINT

Πρεμιέρα: Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2024 έως Κυριακή 17 Μαρτίου 2024
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00 &Κυριακή στις 19:00