Θυμάστε τους Flakes;

Την πατρινή μπάντα που έσκασε μύτη στα εγχώρια μουσικά πράγματα κάπου μεταξύ 2008-2010;

Η Yodashe ή Γιώτα, όπως την γνώρισα προ 15ετίας, ήταν η τραγουδίστριά τους, μια εκρηκτική και άκρως ταλαντούχα περσόνα, εντός και εκτός στούντιο, που όφειλε πολλά τόσο στις προσωπικές της «μουσικές οπτασίες», όσο και σε συναδέλφους της από το εξωτερικό, όπως την Κρίσι Χάιντ των Pretenders και την Karen O. των Yeah Υeah Yeahs.

Η Υodashe τα τελευταία χρόνια μπαινόβγαινε καθημερινά στα στούντιο του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο σπουδάζοντας μουσική παραγωγή. Οι σπουδές της ολοκληρώθηκαν και σαν πτυχιακή της εργασία έχει ετοιμάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό, σε δικιά της παραγωγή, με την απαραίτητη συνδρομή από τον επιβλέποντα καθηγητή της, τον σπουδαίο παραγωγό Mikko Gordon, ο οποίος έχει συνεργαστεί [και προταθεί μέχρι και με βραβείο Grammy] για τις παραγωγές που έχει κάνει στους Thom Yorke και Jonny Greenwood (Radiohead), Arcade Fire, Idles, Gaz Coombes (Supergrass), μεταξύ πολλών άλλων.

Με τα δυο πρώτα δείγματα δουλειάς της που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2023, τα ‘’Salarywomxn’’ και ’’Visualization’’, είναι ξεκάθαρο το ότι η Yodashe έχει αποφασίσει να κινηθεί σε πιο πειραματικά μουσικά μονοπάτια, ηλεκτρονικά και μη. Οι απανωτές ηλεκτρονικές στρώσεις της minimal / synth-wave μουσικής της θυμίζουν από Autechre μέχρι Boards Of Canada, ενώ στα τραγούδια της μπορεί να ακούγεται την μια στιγμή σαν Aphex Twin και την αμέσως επόμενη σαν… F k a twigs ή σαν μια πιο μεσογειακή και ambient εκδοχή της Björk που οδηγεί ένα ολοένα και κοχλάζον και βραδυφλεγές ηχητικό ηφαίστειο σε dub/techno κορυφώσεις.

Yodashe battles the music algorithms*

Σήμερα, Τετάρτη, η Yodashe, από το Λονδίνο όπου είναι μόνιμα εγκατεστημένη εδώ και χρόνια, κυκλοφορεί το νέο της single, αναρωτώμενη για τις συνθήκες της σύγχρονης τραγουδοποιίας και μουσικής παραγωγής.

Το single με τίτλο “MRKTPLC” (σημαίνει «marketplace» δηλαδή «αγορά») είναι ένα electronic/synth punk κομμάτι που εξετάζει το ρόλο των προσδοκιών της «αγοράς» και του κοινού στη διαμόρφωση της μουσικής δημιουργίας.

Η ελληνίδα μουσικός αναρωτιέται ευθέως και πλαγίως κατά πόσο η σύγχρονη μουσική βιομηχανία που στηρίζεται στους αλγόριθμους και στην κατηγοροποίηση / τυποποίηση (moods/playlists/genres) καθοδηγεί τελικά τη μουσική παραγωγή;

«Την καθοδηγεί φουλ, από το πόσο διαρκεί η εισαγωγή του κομματιού, μέχρι το βέλτιστο εύρος των δυναμικών εναλλαγών μέσα στο κομμάτι ώστε δουλεύουν με το normalisation των streaming platforms κτλ. Το θέμα είναι ως μουσικοί πώς επιλέγουμε να κινηθούμε μέσα σε αυτά τα όρια», μου λέει η ίδια, μιλώντας μου από το Λονδίνο, προσθέτοντας ότι το όλο αυτό πρότζεκτ, δηλαδή ένας ολόκληρος δίσκος ως μια πτυχιακή εργασία, «ήταν σίγουρα αγχωτικό, γιατί ο στόχος ήταν να ολοκληρώσω ένα full-length άλμπουμ – κάτι που δεν έχω ξανακάνει μόνη μου – μέσα σε 4 μήνες (παραγωγή και μίξη). Αλλά ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που ο επιβλέπων μου σε αυτό το εγχείρημα θα ήταν ο Mikko Gordon. Είναι καταπληκτικός παραγωγός και πολύ αποτελεσματικός στο να μεταδίδει ξεκάθαρα τη γνώση που θεωρεί ότι θα βοηθήσει τους δημιουργούς με συγκεκριμένες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν».

Στην συνέχεια μού κάνει λόγο για εκείνες «τις ξεχωριστές στιγμές που έρχονται συνήθως όταν, δουλεύοντας με ένα όργανο, synthesizer ή plugin chain στο Ableton, ανακαλύπτω έναν ήχο που μπορεί να μην είναι προφανής από την αρχή ως preset ή δυνατότητα του οργάνου. Οπότε το συναρπαστικό της υπόθεσης είναι η ανακάλυψη μέσω των δοκιμών και της εξερεύνησης ενός ηχοχρώματος που μπορεί να μην έχω ξανακούσει, αυτό είναι που με ενθουσιάζει. Οι παραπάνω στιγμές ανακάλυψης και δημιουργίας μέσα στο στούντιο που το βλέπω σαν μια παιδική χαρά γεμάτη με μουσικά ‘παιχνίδια’ που μου επιτρέπει να φτιάχνω ηχητικούς κόσμους και να δημιουργώ με τους δικούς μου όρους είναι αυτές που αξίζουν».

Παραδέχεται ότι τις στιγμές που νιώθει ανέμπνευστη, αυτό που βάζει ξανά το μυαλό και την δημιουργικότητά της στο σωστό δρόμο είναι «η συνέπεια: το να παρουσιαστώ, ανεξαρτήτως συνθηκών, στο session που έχω κλείσει, στην ώρα μου και να αρχίσω να δουλεύω πάνω σε κάτι. Αυτό είναι ο μισός δρόμος», ενώ γνωρίζει ότι ένα τραγούδι είναι τελειωμένο και δεν χρειάζεται να το δουλέψει και άλλο όταν «σε επίπεδο παραγωγής, σταματάω όταν δε μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο που μπορεί να αφαιρεθεί ή να προστεθεί, με τη συγκεκριμένη ενορχήστρωση, για να επικοινωνήσει το concept του κομματιού».

Οπότε, Υodashe, πως ορίζεις εσύ την επιτυχία ενός άλμπουμ ή ενός τραγουδιού;

«Για μένα επιτυχημένο άλμπουμ ή τραγούδι είναι αυτό που έχει αποδώσει με συνέπεια την αρχική πρόθεση των δημιουργών του. Όταν το τελικό αποτέλεσμα, μετά από τη στουντιακή επεξεργασία καταφέρνει να διατηρεί τον ενθουσιασμό και τη δυναμική της αρχικής ιδέας. Επιπλέον, όταν έχει δική του ηχητική ταυτότητα και έχει να προσφέρει μια καινοτομία, κάτι νέο (μουσικά), μια νέα εμπειρία στο κοινό».

Για το τέλος, τής έχω επιφυλάξει ένα «ευκολάκι»: να μου πει 5 σημαντικά μαθήματα/αρχές περί μουσικής παραγωγής που έχει διδαχθεί από τον Mikko Gordon.

«Να δουλεύεις γρήγορα,
να τελειώνεις όλα τα κομμάτια,
αν κάτι δουλεύει να μην το πειράζεις,
να μην κάνεις μουσική κοιτώντας δείκτες/μετρήσεις των plugins και τέλος
η απρόσκοπτη ακρόαση να είναι το κριτήριο που καθοδηγεί το τελικό αποτέλεσμα και τη μίξη».

Bρείτε την Yodashe στα social media και τις πλατφόρμες:

ffm.to

linktr.ee

Instagram

Facebook

youtu.be

Βandcamp

*Παράφραση του «Yoshimi Battles the Pink Robots», του τίτλου του άλμπουμ των Flaming Lips από το 2002.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News