Τα κείμενα της Ειρήνης Γεωργή τα διαβάζω τουλάχιστον μια οκταετία. Κατά έναν τρόπο, έχει επηρεάσει τη γραφή μου, αφού εκεί διάβασα για πρώτη φορά όρους όπως κουλτούρα βιασμού, οργασμικό κενό και γκρίζοι βιασμοί, πολύ πριν ασχοληθώ ακαδημαϊκά με τη θεωρία του φύλου. Πριν λίγα χρόνια γνωριστήκαμε φευγαλαία σε κάτι βραβεία. Δεν προλάβαμε να πούμε και πολλά. Μέχρι που φέτος μου είπε ότι κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Αυτός που θέλουν οι γυναίκες». Πρόκειται για έναν φεμινιστικό οδηγό dating για άντρες, που κάλλιστα ωστόσο διαβάζεται κι από γυναίκες. Ο στόχος της, όπως λέει, είναι να γεφυρώσει δύο κόσμους που παραμένουν πεισματικά μακριά: «των αντρών που αισθάνονται μπερδεμένοι στη μετά #metoo εποχή, και των γυναικών που νιώθουν θυμό από τη χρόνια καταπίεση, και επιτέλους έχουν βρει φωνή».

Μιλήσαμε για πολλά, πάρα πολλά. Συγγνώμη, δε μπορούσα να περιμένω να ξαναπετυχηθούμε σε βραβεία. Έπρεπε να τη ρωτήσω τα πάντα στη συνάντηση μας, γιατί είναι πολύ σπάνιο να γνωρίζεις κάποι@ που μιλάτε την ίδια γλώσσα.

• • •

-Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Εδώ και 20 χρόνια δουλεύω στη διαφήμιση και μέχρι πριν λίγες μέρες ήμουν creative director σε διαφημιστική εταιρεία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και η καταγωγή μου είναι από τη Μυτιλήνη. Θα σου πω τι θα κάνω τώρα στο τέλος.

-Τι σε ενέπνευσε να γράψεις το βιβλίο αυτό και σε ποιους απευθύνεται;
Ξεκίνησα να γράφω γκομενικές ιστορίες στα social media κι αργότερα σε blog το 2011. Στόχος μου ήταν να γράφω πολύ ανάλαφρα πράγματα. Σκεφτόμουν ότι τα γκομενικά έχουν πλάκα. Μετά από κάθε ΣΚ, τις Δευτέρες έγραφα κι από μια ιστορία. Ο κόσμος διασκέδαζε κι άρχισα να νιώθω την αίσθηση της κοινότητας. Αρκετά χρόνια μετά, είχα αρχίσει να γράφω πιο αναλυτικές ιστορίες βάζοντας μέσα και τον εσωτερικό μου μονόλογο. Τον Ιούνιο του 2016, διάβασα την ανοιχτή επιστολή μιας κοπέλας μετά την δικαστική απόφαση για τον Brock Turner, που την είχε βιάσει πίσω από κάτι σκουπιδοτενεκέδες έξω από ένα πάρτι. Περαστικοί τον έπιασαν στα πράσα και τον έδειραν. Ωστόσο το δικαστήριο αποφάσισε ότι ήταν φέρελπις νέος, φοιτητής του Στάνφορντ και κολυμβητής και θα ήταν κρίμα να του καταστρέψουν το μέλλον για «20 λεπτά διασκέδασης» όπως είπε κι ο πατέρας του. Η κοπέλα στην επιστολή μιλούσε για όλα όσα συνέβησαν στο δικαστήριο, το slutshaming, την κουλτούρα του βιασμού και το victim blaming. Τότε χωρίς κα να ξέρω τη λέξη triggered, έγινα triggered από όλη την κατάσταση. Ψάχνοντας στο ίντερνετ να διαβάσω για αυτούς τους όρους, δεν υπήρχε τίποτα στα ελληνικά πέραν από κάποια ακαδημαϊκά κείμενα. Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για την κουλτούρα του βιασμού και να εξηγήσω αυτούς τους όρους. Τι πιο λογικό από το να χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα αυτά που είχαν συμβεί σε μένα, δηλαδή τους βιασμούς μου. Δεν ήταν μόνο ένας – και ήταν όλοι σε πλαίσιο dating. Έγραψα ένα κείμενο περιγράφοντας ό,τι μου είχε συμβεί. Η ανταπόκριση που είχα από αυτό το κείμενο, άλλαξε τη ζωή μου. Άρχισα να λαμβάνω σταδιακά εκατοντάδες μηνύματα από κορίτσια και γυναίκες που είχαν περάσει παρόμοια πράγματα. Αυτό κράτησε για χρόνια και με παρακαλούσαν να συνεχίσω να γράφω. Έγινε ο σκοπός μου να προσπαθώ να φτάσω στη καρδιά αυτών των ζητημάτων. Μετά, έκανα ένα TedX και στην τελευταία παράγραφο απευθύνομαι στους άντρες και λέω «πρέπει να αρχίσετε να μιλάτε μεταξύ σας γιατί εσείς μπορείτε να αλλάξετε τα πράγματα». Είχα δει ένα Ted talk του Jackson Katz για την ενδοοικογενειακή βία. Έλεγε ότι μέχρι τώρα μιλάμε στις γυναίκες για την ενδοοικογενειακή βία, αλλά το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για «αντρική» βία. Άρα στους άντρες πρέπει να μιλήσουμε. Δεν είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσουν οι γυναίκες. Για χρόνια αναφερόμουν κυρίως σε γυναίκες και όλες μας είχαμε πολλές συνειδητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, μετά το ελληνικό και το παγκόσμιο #MeToo. Θεώρησα ότι αρκετά έχω μιλήσει στις γυναίκες. Ώρα οι πληροφορίες αυτές να περάσουν σε αυτούς που όντως μπορούν να σταματήσουν να βιάζουν και άρα το πρόβλημα να σταματήσει να υπάρχει. Γιαυτό και το βιβλίο μου απευθύνεται στους άντρες.

-Όταν μιλάμε για έμφυλα ζητήματα, υπάρχουν δύο βασικές πεποιθήσεις: Α. Πρέπει να μιλήσουν και οι άντρες, να συμμετέχουν κι αυτοί στον διάλογο και να μην επωμιστούν το βάρος του αγώνα και της αλλαγής μόνο οι γυναίκες. Και Β. Οι άντρες μιλάνε εδώ και χιλιετίες, ας ακουστούν επιτέλους οι γυναικείες φωνές, ας κάνουν ένα βήμα πίσω, δε χρειαζόμαστε αντιπροσώπους. Προς τα πού κλίνεις εσύ;

Αρχικά να πω ότι στόχος μου δεν είναι να είμαι η τέλεια φεμινιστρια. Δεν είμαι και δε θα είμαι, αυτό το παιχνίδι θα το χάσω. Στόχος μου είναι να βάλω ένα λιθαράκι ώστε κάτι να αλλάξει. Καταλαβαίνω απόλυτα την άποψη ότι πρέπει να το βουλώσουν για λίγο οι άντρες και να δωθεί βήμα στις γυναικείες φωνές. Το κάνουμε ήδη και πρέπει να γίνεται. Το θέμα είναι ότι αν παραμείνουμε στα safe spaces, όπου μιλάμε οι γυναίκες μεταξύ μας, ο πραγματικός παράγοντας που φέρει την ευθύνη θα μείνει απέξω. Αν αποκλείσουμε τους άντρες, θα μεγαλώσουμε το χάσμα. Έτσι, δημιουργούμε πιο συνειδητοποιημένες και αφυπνισμένες γυναίκες ενώ οι άντρες παραμένουν στάσιμοι. Όχι απλά δε λύνουμε το πρόβλημα των βιασμών, αλλά και οι γυναίκες που ψάχνουν άντρες υποψήφιους για σχέσεις, θα είναι όλο και πιο απογοητευμένες. Γιατί πλέον γνωρίζοντας περισσότερα είναι λογικό να ζητάμε και περισσότερα. Άρα, δέχομαι να είμαι εγώ η «κακιά φεμινίστρια» που απευθύνεται στους άντρες. Το θέμα μου δεν είναι να τους δώσω βήμα για να μιλήσουν στις γυναίκες. Στόχος μου είναι οι άντρες να μιλήσουν στους άλλους άντρες, να δημιουργήσουμε κάτι σαν ambassadors, που δε θα είναι αντιπρόσωποι του φεμινισμού, αλλά πολύ απλά θα κρατάνε άλλους άντρες υπόλογους. Θα μπορούν να πουν σταμάτα να βιάζεις, να κάνεις σεξιστικά αστεία, να μιλάς υποτιμητικά για γυναίκες, να παρενοχλείς. Γιατί οι άντρες, δυστυχώς, ακούνε άλλους άντρες. Δε θα ακούσουν εμένα. Κι αν κανείς δεν τους μιλάει, στρέφονται σε άντρες όπως ο Jordan Peterson και ο Andrew Tate.

-Στην παρουσίαση του βιβλίου, στο πάνελ ήταν καλεσμένοι μόνο άντρες. Φαντάζομαι αυτό ήταν συνειδητή επιλογή.
Εντελώς.

-Κάποιοι το σχολίασαν αρνητικά.
Αυτό που ήθελα είναι να προβάλουμε πού και πού θετικά πρότυπα αρρενωπότητας, γιατί δεν υπάρχουν. Στο βιβλίο λέω ότι το μόνο θετικό πρότυπο αρρενωπότητας που έχουμε στην ποπ κουλτούρα είναι ο Deadpool. Πρέπει να έχουμε και αληθινούς ανθρώπους. Ο εκδοτικός οίκος πρότεινε στο πάνελ να φέρω διάσημους ηθοποιούς για να έρθει κόσμος. Είπα ότι δεν τους ξέρω προσωπικά. Κι αν αύριο βγει κάποια καταγγελία για αυτούς (πράγμα πάρα πολύ πιθανό); Στο πάνελ έφερα κόσμο που ξέρω καλά. Όχι ότι είναι απίθανο να βγει κάτι και γι’αυτούς στο μέλλον. Αλλά τουλάχιστον τους έχω γνωρίσει και μπορώ να ξέρω πώς είναι στις σχέσεις τους και πώς μιλάνε στις γυναίκες.

-Γιατί θεωρείς ότι πολλοί άντρες αλλά και γυναίκες εναντιώνονται στον φεμινισμό; Τι μπορεί να τους απειλεί;
Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα είναι η λέξη «φεμινισμός». Ο κόσμος έχει κατά νου την καρικατούρα της φεμινίστριας, της άπλυτης, αξύριστης που υστεριάζει. Παλεύουμε να αλλάξουμε αυτό το στερεότυπο. Από την άλλη η ίδια η λέξη έχει ως πρώτο συνθετικό το femme. Πολλοί θεωρούν ότι έχει να κάνει με γυναικεία κυριαρχία κι όχι με ισότητα των φύλων. Η λέξη που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε είναι «αντισεξισμός». Όπως λέμε αντιρατσισμός. Αυτό είναι ο φεμινισμός.

-Υπάρχουν φεμιναζί και μίσανδρες;
Μπορεί να υπάρχουν σε κάποια μέρη του πλανήτη κάποια κοινόβια που μένουν μόνο γυναίκες και απαγορεύονται οι άντρες ή οι στρειτ σχέσεις. Αν υπάρχουν τέτοια μέρη θα μπορούσε κανείς να πει ότι ίσως αυτές είναι μίσανδρες. Στην καθημερινότητα όμως δεν υπάρχει μισανδρία με τον τρόπο που υπάρχει μισογυνισμός, που είναι κάτι δομημένο και συστημικό. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει φεμιναζισμός. Ο φεμινισμός είναι ισότητα.

-Μου φαίνεται εξαιρετικά αστείο το ότι προκειμένου να σχολιάσουν το πόσο υπερβολικές είναι οι φεμινίστριες, αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τον πιο υπερβολικό παραλληλισμό που μπορούν να σκεφτούν. «Α θέλουν ισότητα; Αυτό είναι κυριολεκτικά σαν να κάνεις ανθρώπους σαπούνια».
Παίρνουν ένα κίνημα ισότητας και το συγκρίνουν με την έλλειψη ισότητας.

-Στο βιβλίο σου μιλάς για «γκρίζους βιασμούς». Θες να εξηγήσεις τι είναι; Θυμάμαι την πρώτη φορά που το είχες σχολιάσει στο ίντερνετ υπήρξαν αντιδράσεις και από γυναίκες.
Είναι λογικό να αντιδράσουν. Αν ξέραμε όλοι τα όρια τη συναίνεσης δε θα υπήρχαν γκρίζοι βιασμοί. Το ονόμασα έτσι για να ορίσω κάποιες καταστάσεις που έχουμε βιώσει τόσες γυναίκες αλλά δε θα μπορούσαν να σταθούν σε δικαστήριο. Αλλά ούτε και τα ίδια τα θύματα δε θα μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν εκείνη τη στιγμή ότι έχουν υποστεί βιασμό. Μπορεί να ξέρουμε ότι «όχι σημαίνει όχι». Αλλά η πραγματική συναίνεση είναι καταφατική, το ενθουσιώδες «ναι». Όχι το «αντε ας το κάνω, να πάει στο διάολο». Όταν ο άλλος σε πίεζε επί μία ώρα κι εσύ έλεγες «όχι ακόμα, περίμενε, δε νιώθω άνετα» και στο τέλος είπες «εντάξει», ακόμα κι αυτό είναι βιασμός και ίσως κανένας από τους δύο δεν το κατάλαβε. Πρέπει να ξέρουμε τα πάντα για τη συναίνεση για να το καταλάβουμε. Δεν είναι πραγματικά «γκρίζοι» βιασμοί. Δεν μπορείς να τους πας στο δικαστήριο, αλλά είναι πραγματικοί βιασμοί. Αν σου συνέβη αυτό, σε βίασε.

-Υπάρχει κι ένας άλλος όρος που νομίζω πρώτη φορά τον διάβασα σε δικό σου κείμενο κι αργότερα έγραψα κι εγώ γι’αυτό. Πρόκειται για το οργασμικό κενό.
Είναι το χάσμα μεταξύ του ποσοστού των πιθανοτήτων να έχουν οργασμό οι άντρες όταν κάνουν σεξ με γυναίκες, σε σχέση με τις πιθανότητες να έχουν οργασμό οι γυναίκες όταν κάνουν σεξ με άντρες. Είναι δραματικά λιγότεροι οι οργασμοί που έχουν οι γυναίκες, σε σχέση με τους άντρες. Το ξέρουν όλοι εκτός από κάτι πρώην που λένε «μα εμένα η δικιά μου πάντα τελείωνε». Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Όταν ο άντρας βλέπει τη γυναίκα σαν αντικείμενο, ως μέσο για να «πάρει» σεξ δε μπορεί να τη δει ως οντότητα και δεν τον ενδιαφέρει η αμοιβαιότητα. Έχουμε μάθει ότι οι γυναίκες παραχωρούν σεξ σε αυτόν που το ζητά. Δεν υπάρχει γυναικεία επιθυμία ή σεξουαλικότητα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το σεξ γίνεται για αμοιβαία απόλαυση. Είναι κρίμα να νομίζεις ότι είναι κάτι που το «κλέβεις», το «αποσπάς». Ευτυχώς υπάρχουν και άντρες που ενστικτωδώς το ξέρουν αυτό.

-Ηθική πορνογραφία και ηθική κατανάλωση ερωτικού περιεχομένου μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία που ζούμε;
Βεβαίως αλλά έτσι όπως έχουν τεθεί οι βάσεις είναι δύσκολο γιατί ο κόσμος πάει στη δωρεάν πορνογραφία που κατά κύριο λόγο δεν είναι ηθική, σε πολλά επίπεδα. Μέχρι πρόσφατα προσπαθούσαμε να βγάλουμε από το Pornhub όχι μόνο βίντεο revenge porn, αλλά και βιασμών. Το κεφάλαιο της πορνογραφίας στο βιβλίο μου έχει τις περισσότερες υποσημειώσεις. Όταν είχα γράψει στο ίντερνετ ότι η πορνογραφία θέτει λανθασμένα πρότυπα, μου είχαν πει ότι αυτό είναι kinkshaming για την κοινότητα του BDSM. Μα το πρόβλημα είναι ότι δεν έψαξα «bdsm», υποτίθεται αυτό που βλέπουμε δεν είναι bdsm. Έψαξα κάτι βασικό και απλό και μου βγαίνουν πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν στην κατηγορία bdsm. Βλέπεις πράγματα κακοποιητικά και ακόμα κι όταν παρουσιάζεται η γυναικεία απόλαυση, γίνεται με τρόπο εντελώς μη ρεαλιστικό. Άντε να μάθεις πώς λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα βλέποντας αυτά. Έχουμε μάθει να βλέπουμε προειδοποιήσεις σε προϊόντα και υπηρεσίες που καταναλώνουμε. «Απολαύστε υπεύθυνα», «Μπορεί να προκαλέσει εθισμό», «Μην το δοκιμάσετε σπίτι». Δε μπορούμε να βάλουμε μια υποσημείωση «Ζήτα πάντα συναίνεση». Δυστυχώς ο κόσμος μαθαίνει να κάνει σεξ από τις τσόντες γιατί δεν υπάρχει άλλη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ηθική πορνογραφία υπάρχει από μικρούς δημιουργούς και πρέπει να πληρώσεις για το υλικό τους. Πόσοι θα πληρώσουν; Ελάχιστοι.

-Ποια είναι για σένα τα red flags σε έναν άντρα;
Γλοιώδη σχόλια και μηνύματα-κονσέρβα που τα στέλνει σε όλες. Τα υπερβολικά μπουμερίστικα «ωραία μου δεσποινίδα», κλπ. Όταν αναφέρουν το σεξ εξαρχής. Ένα meme αγαπημένο λέει «Πώς να σταματήσεις να γουστάρεις κάποιον; Ρώτα τον για κοινωνικά ζητήματα». Μην ρωτήσεις τι γνώμη έχει για τον φεμινισμό, αλλά απέξω-απέξω. «Μπορεί μια γυναίκα να πει όχι στη μέση του σεξ;». Θα καταλάβεις το πνεύμα του.

-Μπορεί ένας άντρας να είναι φεμινιστής ή είναι οικειοποίηση ενός όρου που δεν του ανήκει;
Δε ξέρω ποια είναι η σωστή απάντηση. Αν φεμινισμός είναι ο αγώνας για ισότητα, τότε ναι. Η προσπάθειά μου είναι να κάνω τους άντρες φεμινιστές. Δε θέλω να παλεύουμε μόνες μας.

-Στο ίντερνετ μιλάς συχνά για προσωπικές σου ιστορίες. Σου έχει κοστίσει ποτέ αυτό; Πχ στο εξωτερικό υπάρχει ο όρος digital footprint (η ζωή και οι ψηφιακές δραστηριότητες ενός χρήστη στο ίντερνετ). 
Μου έχει συμβεί να σχολιαστεί αλλά όχι να μου κοστίσει επαγγελματικά. Βέβαια η δουλειά μου είναι ιδιαίτερη, σε κάποιον άλλον κλάδο ίσως να κόστιζε. Υπάρχουν νόμοι που λένε ότι δε μπορείς να χάσεις τη δουλειά σου για κάτι που ανέβασες στο ίντερνετ, εκτός κι αν είναι ρητορική μίσους και κακοποιητικός λόγος. Βέβαια το ότι νομικά είναι παράνομο δε σημαίνει ότι δεν συμβαίνει. Εμένα μου κόστισε σε προσωπικό επίπεδο. Τα πρώτα χρόνια η αντίδραση της οικογένειάς μου ήταν πολύ αρνητική. Μου είχαν πει ότι τους εκθέτω και δε θα με πάρει κανένας ποτέ στα σοβαρά. Και σε γκομενικό επίπεδο μου έχει στοιχίσει. Μου έχουν πει άντρες ότι δε με προσέγγισαν γιατί δε θα ήθελαν να γράψω ιστορία για αυτούς.

-Τι απαντάς στο #Notallmen; Είναι το αντίστοιχο #Alllivesmatter του έμφυλου;
Μόλις έσκασε το #metoo κάποιοι άντρες ένιωσαν σοκ από το πόσα πολλά θύματα υπάρχουν. Ένιωσαν επίθεση στο φύλο τους και αυφόρμητα τους βγήκε να πουν ότι αυτοί δεν έχουν βιάσει. «Δεν είναι όλοι οι άντρες, γιατί δεν είμαι εγώ». Το ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αλλά είναι τόσοι άντρες που δεν έχει σημασία. Αυτό είναι που μας νοιάζει; Ότι δεν είσαι εσύ, Μπάμπη; Ειλικρινά δες τη μεγαλύτερη εικόνα. Λέμε ότι σχεδόν όλες έχουμε υπάρξει θύματα παρενόχλησης. Δε μας νοιάζει η δική σου ιστοριούλα. Ας επικεντρωθούμε στο πρόβλημα. Ακόμα κι εσύ που δεν υπήρξες ποτέ θύτης, έκανες ποτέ κάτι για το πρόβλημα; Αντέδρασες όταν είδες τον φίλο σου να πηγαίνει σπίτι με μια μεθυσμένη κοπέλα;

– Η Judith Butler λέει ότι το φύλο είναι επιτελεστικό, σαν μια περφόρμανς. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
Αν ρωτούσες ένα κοινό ποιες λέξεις χαρακτηρίζουν την αρρενωπότητα θα άκουγες «δύναμη, αντοχή, σκληρότητα». Αν ρωτήσεις τι είναι θηλυκότητα θα ακούσεις «φροντίδα, γλυκύτητα, απαλότητα». Αυτό που θέλει η πατριαρχία είναι να υπάρχει δίπολο, οι ιδιότητες που μας προσδίδονται να μην ακουμπούν η μία την άλλη. Στην πραγματικότητα έχουμε πάρει ένα υγιέστατο πλάσμα και το έχουμε διχοτομήσει. Έχουμε πει ότι εσύ έχεις δικαίωμα να έχεις αυτά τα χαρακτηριστικά κι εσύ τα άλλα, ενώ όλοι έχουμε λίγο από όλα. Καλούμαστε κάθε μέρα να επιτελούμε το κομμάτι της θηλυκότητας. Πχ: Ως αφεντικό, σοκάρονται όταν με ακούνε να φωνάζω, ενώ όταν το κάνουν οι άντρες περνάει «ασάλιωτο». Γιατί δεν επιτελούσα την θηλυκότητά μου. Κάθε μέρα ντύνομαι, βάφομαι, χτενίζομαι για να «μοιάζω με γυναίκα», με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι γυναίκα. Το αντρικό βλέμμα υπάρχει μέσα μας, σαν εσωτερικός παρατηρητής, ακόμη κι όταν είμαστε μόνες σπίτι με την πιτζάμα. Ή από την άλλη το αντρικό τραύμα, που το μαθαίνουν τα αγόρια από 2-3 χρονών όταν τους λένε «οι άντρες δε κλαίνε». Δεν έχουν δικαίωμα να δείξουν ευαλωτότητα. Είμαστε φυλακισμένοι στα καλούπια του φύλου μας.

-Στις κοινωνικές επιστήμες υπάρχει ο όρος «διαθεματικότητα» (intersectionality, όρος της Kimberlé Crenshaw), που εξηγεί ότι τα συστήματα καταπίεσης δεν μας επηρεάζουν όλους με τον ίδιο τρόπο. Πχ: διαφορετικά βιώνει την πατριαρχία μια τρανς γυναίκα, μια λεσβία αστή ή μια στρέιτ μουσουλμάνα στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε έναν girlboss, neoliberal φεμινισμό ειδικά σε πολιτικά και corporate περιβάλλοντα. Σου λέει «Οι γυναίκες τα μπορούμε όλα, είμαστε ποιο δυνατές από όλους, you go girl». Τι σχέση έχει η ταξικότητα με τον φεμινισμό;
Η τάξη έχει σχέση με όλα και όλα τα συστήματα καταπίεσης συνδέονται. Εγώ που γράφω για τον φεμινισμό ως λευκή, cis, straight, able Ελληνίδα στην Ελλάδα δεν έχω ιδέα τι μπορεί να βιώνει μια γυναίκα χωρίς αυτά τα προνόμια. Δε μιλάω εξ ονόματός της. Έχει χρησιμοποιηθεί ο φεμινισμός ως girlbossing, για να μοιάζει συμπεριληπτικός. Δε θέλω να είμαι ο μαλάκας που κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου, αλλά θα πω ότι ακόμη και σε corporate, καπιταλιστικά περιβάλλοντα, αν γίνονται θετικές δράσεις είναι κλό. Πχ: ένα email που να εξηγεί σε όλους τι είναι παρενόχληση και τι κυρώσεις θα υπάρχουν. Καλό είναι να υπάρχουν αγώνες σε ό,τι επίπεδο γίνεται αλλά φυσικά αυτό δε φτάνει. Το girlbossing είναι καταπίεση προς άλλες γυναίκες που είναι πιο κάτω. Εκτός κι αν βρεθείς σε ένα περιβάλλον που έχεις από κάτω σου μόνο άντρες και λες «χαχα σας την έφερα!». Μιλάμε για αντιφεμινισμό. Δυναμικές αντιφεμινίστριες που λένε ότι δε χρειάζονται τον φεμινισμό γιατί είναι αφεντικά και τα καταφέρνουν μόνες τους. Εντελώς καπιταλιστικό κι αντιφεμινιστικό.

-Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Είμαι στη διαδικασία να κάνω μια τεράστια στροφή στη ζωή μου. Είμαι 20 χρόνια στη διαφήμιση, νομίζω ήταν αρκετά. Είναι κάτι που δεν έχει γίνει πουθενά, δε μπορώ να ξέρω αν θα πάει καλά. Την τελευταία χρονιά έχω κάνει κάποιους κύκλους σπουδών ειδικά για την πατριαρχία και τις σχέσεις. Το βιβλίο μου είναι οδηγός για φεμινιστικό dating. Θέλω να αναλύσω ακόμα περισσότερο την έννοια αυτή. Το dating όπως το ξέρουμε είναι αναχρονιστικό και ξεπερασμένο. Θέλω να γίνω dating coach πάνω στο φεμινιστικό dating. Το dating coaching που υπάρχει σήμερα έχει να κάνει με pickup artists και «τρικς για να την/τον ρίξεις». Είναι επιφανειακό στην καλύτερη και κακοποιητικό στη χειρότερη. Θέλω να το πάω πιο βαθιά, να μιλήσω για την ουσία της αρρενωπότητας. Οι άντρες θέλω να είναι το κοινό μου, γιατί οι γυναίκες τα περισσότερα τα ξέρουν ήδη. Το όνειρό μου θα ήταν να υπάρχει κάποτε ένα Feminist Dating Academy. Αλλά αυτό χάνεται στα βάθη του μέλλοντος.