Η πρωταθλήτρια του στίβου που μας χάρισε μετάλλια και διακρίσεις αλλά κυρίως μας συγκίνησε με την απλότητα, την αγωνιστικότητα και την ειλικρίνειά της, μιλά στο Olafaq για το πώς ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής  αλλά δεν αρκεί για να την ολοκληρώσει ως προσωπικότητα, για την μητέρα της που χωρίς αυτή  δεν μπορούσε να μετατρέψει σε εφόδια τις δυσκολίες και για την ανάγκη που έχουν οι αθλητές να τους αγκαλιάζουμε στην αποτυχία όπως και στην επιτυχία.

– Πώς αποφασίσατε να μιλήσετε για την πορεία σας ως σήμερα και να μοιραστείτε όσα περάσατε;

Φέτος μίλησα πρώτη φορά για την μέχρι τώρα διαδρομή μου. Όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι δεν τα σκέφτεσαι αυτά αλλά μόνο πώς θα φτάσεις εκεί που θέλεις. Όταν πλέον φτάσεις, τότε στέκεσαι και αναδρομικά αναλογίζεσαι τι έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια και πώς το πέτυχες. Οι απαντήσεις βγαίνουν εύκολα από μέσα σου γιατί είναι όλα όσα έχεις βιώσει και όλη η ζωή σου που ανοίγεται μπροστά σου χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις. Επιπλέον, η διαφορά του πριν με το τώρα είναι ότι πριν δεν με ήξερε κανένας ενώ τώρα με γνωρίζουν όλοι.  Οι δικοί μου άνθρωποι ήξεραν και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, και το πώς τις αντιμετώπιζα αλλά και τον απολογισμό της κάθε χρονιάς. Τώρα τα μοιράστηκα όλα αυτά με τον κόσμο πολύ απλά γιατί με γνώρισε ο κόσμος. Η φωνή μου ακούστηκε περισσότερο χωρίς να το επιδιώξω, ήρθε μόνο του. Οι άνθρωποι με προσεγγίζουν με πάρα πολύ ωραίο τρόπο, τους αισθάνομαι κι αυτούς πολύ δικούς μου και έτσι πλέον τα μοιράζομαι και μαζί τους. Τους μιλάω άνετα και εύκολα γιατί έτσι με κάνουν να αισθάνομαι.

– Μου είχε κάνει εντύπωση η δήλωσή σας για την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Όρεγκον «Μπορεί να μην ήμουν έτοιμη για το μετάλλιο». Θέλει θάρρος για να το ομολογήσει αυτό ένας πρωταθλητής που στοχεύει πάντα στην κορυφή.

Ο κάθε αθλητής πρέπει να ξέρει το πώς έχει δουλέψει, για το πού προορίζεται, πού μπορεί να φτάσει. Αν ήμουν έτοιμη θα το είχα πάρει το μετάλλιο αλλά δεν ήταν ώριμο ούτε το μυαλό μου, ούτε το σώμα μου για έναν τόσο υψηλό στόχο. Ίσως κρατιόμουν και λιγάκι γιατί ο βασικός στόχος της χρονιάς ήταν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

– Αυτή η ωριμότητα του μυαλού και του σώματος πότε φτάνει; Πότε ξέρετε ότι είστε σε αυτό το σημείο;

Ο κάθε αθλητής πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στην προπόνηση που κάνει. Ειδικά για εμάς που δεν έχουμε συχνή αγωνιστική δράση, λόγω των πολλών χιλιομέτρων, είναι πιο δύσκολο να παρακολουθήσουμε την εξέλιξή μας διαφορετικά. Συνεπώς πρέπει να δουλεύουμε πολύ συνειδητά στην προπόνηση, για να βλέπουμε τα αποτελέσματα και να στοχεύουμε αναλόγως.

– Έχετε πει ότι το βάδην κατά κάποιο τρόπο σας διάλεξε, ακόμη και εσείς ήσασταν διστακτική στην αρχή στο να το επιλέξετε ως το αγώνισμά σας.

Το βάδην είναι ένα αγώνισμα που στην Ελλάδα δεν είναι αναγνωρίσιμο.  Είναι λίγο περίεργο, τότε το έβλεπαν κάποιοι και γελούσαν, ακόμη μπορεί να συμβεί αυτό. Είναι όμως ένα από τα αγωνίσματα που μπορεί να φέρει μετάλλια στη χώρα μας. Πιστέψτε με είναι πάρα πολύ δύσκολο αγώνισμα. Λόγω των κανόνων είναι εύκολο ο αθλητής να φάει ποινή ενώ υπάρχει καταπόνηση του σώματος και του μυαλού. Οι μεγάλες αποστάσεις γενικά – είτε στην κολύμβηση, είτε στην ποδηλασία, είτε στο μαραθώνιο- είναι σε μεγάλο ποσοστό παιχνίδι μυαλού και ψυχολογίας. Όταν όμως έχεις δουλέψει στην προπόνηση δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Την χρονιά που μας πέρασε δούλεψα πολύ σκληρά γιατί είχα κίνητρο το μετάλλιο στο Μόναχο.

– Νιώθατε ότι είχατε την κατάλληλη στήριξη για να δουλέψετε σκληρά;

Σημαντικό για τον αθλητή είναι να τον πιστεύουν οι δικοί του άνθρωποι. Σε αυτούς συγκαταλέγονται η οικογένεια, οι φίλοι, ο προπονητής, η ομοσπονδία.  Πρόκειται στην ουσία για ένα ευρύ κοινό που εάν δεν πιστέψει σε εσένα, ούτε εσύ θα πιστέψεις στον εαυτό σου. Εγώ είχα δίπλα μου ένα πολύ δυνατό γκρουπ που με πίστευε πάρα πολύ. Αυτοί οι άνθρωποι μού έδωσαν κίνητρο, με έκαναν να πιστεύω στον εαυτό μου, να γυαλίζουν τα μάτια μου και να στοχεύω ψηλά.

– Ο κόσμος δίνει κίνητρο;

Ο κόσμος μού μεταδίδει μια τρομερή ενέργεια. Ήμουν στην Αθήνα τώρα για λίγες ημέρες και έκανα την προπόνησή μου στο Ζάππειο. Περνούσε κόσμος, οικογένειες, παιδάκια και σταματούσαν για να με δουν, να με καμαρώσουν, να με χειροκροτήσουν, με φώναζαν με το μικρό μου όνομα. Δεν πίστευα ότι θα με αναγνώριζε τόσος κόσμος στην Αθήνα. Δεν ξέρω τι έγινε όταν εγώ έλειπα στο Μόναχο αλλά γυρίζοντας πίσω βλέπω ότι η αγάπη από τον κόσμο είναι φοβερή. Αυτό που ζω με τους ανθρώπους που με χαιρετούν, μου μιλούν, με αναγνωρίζουν είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.  Είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για μένα.

– Το ότι σας αναγνωρίζουν άλλαξε τους ρυθμούς της ζωής σας;

Είμαι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος όπως όλοι μας, κάνω το πρόγραμμά μου όπως το κάνεις κι εσύ, δεν αλλάζω δηλαδή πράγματα της καθημερινότητάς μου λόγω της αναγνωρισιμότητας. Ακριβώς επειδή είμαι απλός άνθρωπος ο κόσμος με στηρίζει τόσο πολύ. Ο κόσμος βλέπει την αλήθεια στα μάτια μου, έζησε μαζί μου αυτό που έζησα κι εγώ στον τερματισμό, πήρε το συναίσθημά μου και το έκανε δικό του. Απλά, καθημερινά πράματα.

– Συνεχίζετε να εργάζεστε κανονικά στην οικογενειακή ταβέρνα.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει η μονοτονία, δηλαδή προπόνηση και τίποτα άλλο και στην τελική έχω μάθει να δουλεύω αρκετά πράγματα μαζί για να μπορώ να νιώθω ολοκληρωμένη. Αν ήμουν μόνο αθλήτρια και τίποτα άλλο δεν θα ήμουν ολοκληρωμένη. Νομίζω ότι ένιωθα κενά που λόγω της ηλικίας μου δεν θα προλάβαινα να τα αναπληρώσω. Γι’ αυτό προσπάθησα να κάνω όσα έκανα μαζί ώστε να μπορέσω να καλύψω κάποια κομμάτια για το μέλλον και όχι μόνο για το παρόν.

– Πώς τα προλαβαίνετε όλα;

Υπάρχουν μέρες που δεν μου φτάνει το 24ωρο. Θα αφήσω λοιπόν κάτι για την επόμενη ημέρα, αυτό που σίγουρα δεν θα αφήσω είναι η προπόνησή μου. Δεν έχω χρόνο να πάω για έναν καφέ, θα το κάνω αυτό σε περίοδο διακοπών αλλά όχι στην καθημερινότητά μου γιατί είναι χρόνος που έχω επιλέξει να τον αξιοποιήσω αλλιώς. Δεν το κατακρίνω φυσικά που ως λαός μας αρέσει να βγούμε για έναν καφέ και να δούμε τους φίλους μας. Το έχω κι εγώ ανάγκη αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Υπάρχουν όμως στιγμές που καταφέρνω να ξεκλέψω λίγο χρόνο.

– Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τι σκέφτεστε;

Σε έναν αγώνα κυνηγάς το χρονόμετρο, κυνηγάς τον συναθλητή σου και βασικά θέλεις να είσαι μέσα στα όρια που έχεις θέσει από πριν. Υπάρχει τακτική δηλαδή, ειδικά στις μεγάλες αποστάσεις υπάρχει πολλή δουλειά που γίνεται πίσω από αυτό που βλέπετε, δηλαδή τον αγώνα. Στα 100 μέτρα, χτυπάει η σκανδάλη και πρέπει να φύγεις, να τα δώσεις όλα. Στις μεγάλες αποστάσεις πρέπει να αντέξεις μέχρι το τέλος οπότε δουλεύεις συνειδητά από πριν γι’ αυτό. Εκείνη την ώρα σίγουρα κοιτάς τους συναθλητές σου για να δεις σε τι κατάσταση είναι. Πρόκειται για ένα περίεργο παιχνίδι. Αν είσαι ήρεμος θα βγεις κερδισμένος.  Οι μεγάλες αποστάσεις απαιτούν ηρεμία και όχι βιαστικές κινήσεις.

– Η ηρεμία πώς επιτυγχάνεται;

Οι δικοί μας αγώνες θέλουν καθοδήγηση. Ένας πολύ καλός προπονητής μπορεί να καθοδηγήσει σωστά έναν αθλητή ώστε να νιώσει ηρεμία και ασφάλεια μέσα στον αγώνα. Είχα την ευκαιρία να έχω τον κ. Κεφαλόπουλο ως προπονητή, με κατεύθυνε σε όλους μου τους αγώνες με πάρα πολύ σωστό τρόπο, με ηρεμία, σύμφωνα με τις δυνατότητές μου. Ήξερε πώς να με φτάσει εκεί όπου θα διακριθώ. Τον άκουσα, δεν ξέφυγα από όσα μου έλεγα και έτσι πετύχαμε. Κάναμε 2-3 πολύ σημαντικούς αγώνες μαζί μέσα στο 2022.

– Έχετε νιώσει ότι λόγω της ηλικίας σας υπήρξε προκατάληψη για τις δυνατότητές σας;

Ναι, μέχρι και πέρυσι την ένιωθα αυτή την προκατάληψη, όχι όμως από τους συναθλητές μου. Οι συναθλητές μου πάντα έβλεπαν στο πρόσωπό μου τη θέληση, κάτι που δεν είδαν οι χορηγοί. Δεν με πειράζει, με ευχαριστεί που το είδαν μετά τις νίκες γιατί ποτέ δεν είναι αργά να δίνονται ευκαιρίες στους ανθρώπους. Θεωρώ ότι ίσως μου έκανε και καλό, με πείσμωσε λίγο παραπάνω το να μην πιστεύουν σε εμένα, να μην πιστεύουν ότι στην ηλικία μου μπορώ να φτάσω εκεί που θέλω. Για μένα όλο αυτό αποτέλεσε κίνητρο, οπότε τους ευχαριστώ γι’ αυτό.  Έλεγαν επίσης ότι το βάδην δεν είναι αγώνισμα «τηλεοπτικό». Όμως οι Έλληνες το καλοκαίρι έμειναν μέσα, συντονισμένοι για να δουν τον αγώνα στην ΕΡΤ. Το βάδην έχει πολλές ανατροπές, μπορείς να δεις τον πρώτο να χάνει στο τέλος, να νικά κάποιος που μέχρι τότε ήταν πίσω. Ένας αγώνας βάδην έχει πολύ σασπένς, το νιώθουμε και εμείς που είμαστε μέσα. Ήμουν μέσα στον αγώνα και με είχε συναρπάσει, σκεφτόμουν «ουάου, τι γίνεται εδώ σήμερα».

– Προσωπικά το βρίσκω τηλεοπτικό αγώνισμα γιατί στις μεγάλες αποστάσεις βλέπεις μπροστά στα μάτια σου πώς η προσπάθεια σε μεγάλη χρονική έκταση επηρεάζει τους αθλητές και τους φέρνει στα όρια τους.

Η προσπάθεια των αθλητών μεγάλων αποστάσεων είναι πραγματικά φοβερή. Για παράδειγμα οι αθλητές των αλμάτων έχουν την ευκαιρία να σκεφτούν τι μπορεί να πήγε λάθος σε ένα άλμα μέχρι να δοκιμάσουν για το επόμενο άλμα, εμείς δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Είμαστε συνέχεια μέσα στον αγώνα, λίγο να μην αισθανθούμε καλά, πρέπει να το ξαναβρούμε αμέσως. Πρέπει να βρίσκουμε συνεχώς κίνητρο, πρέπει διαρκώς να κυνηγάμε κάτι κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

 

– Είχατε από πριν χαρακτήρα ικανό να σας βοηθήσει να αντεπεξέλθετε σε τέτοιους είδους αγώνες ή οι αγώνες έχτισαν αυτή τη φιλοσοφία περί διαρκούς κινήτρου;

Είμαι πολύ υπομονετικός άνθρωπος οπότε όλα στη ζωή μου έρχονται με υπομονή. Σίγουρα επιμένω πολύ για να κερδίσω. Επειδή η προπόνηση είναι μεγάλης διάρκειας και τα χιλιόμετρα είναι πάρα πολλά αναγκάζεσαι να πειθαρχείς μέσα σε αυτό, δηλαδή μαθαίνεις να έχεις επιμονή και υπομονή. Η πειθαρχία μου με έχει φέρει έως εδώ.  Αυτό που εσείς βλέπετε είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι του αγώνα. Η προπόνησή μας είναι το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλη αυτή τη διαδικασία. Σκεφτείτε ότι προπονούμαστε σε όλη τη διάρκεια του έτους για να πάρουμε μέρος σε δύο αγώνες. Κάπως έτσι στενεύουν τα περιθώρια που σου επιτρέπεται να κάνεις λάθος, ακόμη και στην προπόνηση. Είχα ως άνθρωπος την υπομονή και το αγώνισμα  με βοήθησε να αναπτύξω την επιμονή και τα θέλω μου, λίγο παραπάνω.

– Πού προπονείστε;

Ζω στην Καρδίτσα, οπότε εκεί γίνονται οι προπονήσεις μου, εκεί εργάζομαι, εκεί είναι η ζωή μου. Όταν φτάνω στην τελική φάση της προετοιμασίας, φεύγω για 1-2 μήνες. Όλοι οι αθλητές κάνουν την προετοιμασία τους ανάλογα με τον αγώνα που έχουν μπροστά τους. Έτσι κάνω κι εγώ, αφήνω τη δουλειά και την καθημερινότητά μου για να ενταθεί η προετοιμασία.

– Κάποια στιγμή αποσυρθήκατε για οκτώ χρόνια. Σκεφτόσασταν τους αγώνες εκείνη την περίοδο;

Καθόλου. Εκείνη την περίοδο δεν είχα κίνητρο μέσα μου, δεν ήθελα άλλο. Ίσως ήταν η ηλικία μου, ίσως ήταν οι σπουδές μου που με είχαν απορροφήσει, ίσως βρήκα το άλλοθι για να φύγω επειδή είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν τα πράγματα. Δεν ξέρω. Πιθανόν να ήταν όλα μια συγκυρία, ίσως έπρεπε να φύγω εκείνη τη στιγμή. Εάν δεν είχα φύγει τότε, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα.

– Στον απολογισμό δηλαδή καταλαβαίνετε ότι κι αυτή η περίοδος είχε τη χρησιμότητά της;

Όταν επέστρεψα ήμουν πλέον ώριμη. Τότε αισθανόμουν αλλιώς, σαν νεαρή, έφηβη, ήθελα να τα κάνω όλα, ήθελα πάντα να κερδίζω, ήμουν εγωίστρια. Τώρα πια τα βλέπω πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Είμαι πολύ πιο ώριμη, ξέρω ακόμη και μια ήττα τι μπορεί να μου κοστίσει και δεν φοβάμαι να χάσω ενώ τότε δεν ήθελα να χάνω. Πλέον αισθάνομαι καλά και με την αποτυχία. Ένας αθλητής μπορεί και να αποτύχει, έτσι είναι τα πράγματα. Ο κόσμος απαιτεί πάντα την κορυφή αλλά μη ξεχνάμε ότι κι εμείς απλοί άνθρωποι είμαστε. Πρέπει να ξέρουμε πως το παραμικρό λάθος που μπορεί να γίνει μια ημέρα ή και λίγες ώρες πριν τον αγώνα, οι συνθήκες του αγώνα, ένα κακό ξύπνημα μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Μπορεί ο αθλητής να μην καταφέρει να πετύχει τον στόχο του εξαιτίας απλών πραγμάτων.

– Οι Έλληνες έχουμε την νοοτροπία ότι ο πρωταθλητισμός είναι η υπέρτατη αξία αλλά δεν εντάσσουμε εύκολα στη ζωή μας τον αθλητισμό;

Οι Έλληνες γενικά έχουν ανάγκη να έχουν πρωταθλητές. Προσωπικά θεωρώ ότι ο κόσμος με έχει δει διαφορετικά και δεν θέλει από μένα μόνο τη νίκη, μόνο το μετάλλιο. Νομίζω ότι τον ενδιαφέρει κυρίως η προσπάθεια γιατί είδε άλλα πράγματα σε μένα. Πιστεύω ότι ο κόσμος με έχει αγαπήσει και για άλλα πράγματα, όχι μόνο για τη νίκη οπότε ακόμη κι αν χάσω νιώθω ότι θα ξαναπάρω αγάπη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η προσπάθεια έχει νόημα, από εκεί και πέρα η νίκη με την ήττα είναι πολύ κοντά.

– Πώς μετά από οκτώ χρόνια αποχής σκεφτήκατε ότι θέλετε να προσπαθήσετε ξανά;

Είχα ανθρώπους δίπλα μου που πίστευαν ότι δεν είχε τελειώσει μέσα μου όλο αυτό. Ήταν αυτοί που με παρακίνησαν να το ξαναβρώ μέσα μου. Ήταν εύκολο να επανενταχθώ γιατί όντως δεν μου είχε τελειώσει. Ήταν η κατάλληλη στιγμή.

– Τι θα λέγατε σε ένα παιδί που θα σας δήλωνε ότι θέλει να γίνει σαν κι εσάς, ότι θέλει να κερδίσει μετάλλια;

Να ψάξει να βρει μέσα του ποιος είναι ο λόγος που θέλει να κερδίσει μετάλλια, να δει αν μπορεί να στοχεύσει. Αν ρωτάτε για εμένα αυτό που κάνω είναι να βάζω κάθε μέρα ένα δρόμο μπροστά μου και να λέω «αυτό τον δρόμο σήμερα θα τον περάσω». Μου έχουν έρθει πολλά εμπόδια που τα μετέτρεψα σε εφόδια. Δεν μου αρέσει να ρουτινιάζω, να γκρινιάζω και να λέω «δεν μπορώ να το κάνω». Λέω «μπορώ να το κάνω», «μπορώ και σήμερα» κι έτσι βήμα-βήμα έρχεται όλο αυτό το αποτέλεσμα. Το ξαναλέω ότι αύριο μπορεί να μην είναι το ίδιο, αλλά σήμερα έφτασα μέχρι εδώ. Η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Έναν αθλητή πρέπει να τον αγκαλιάσουμε στην αποτυχία του όπως και στην επιτυχία του.  Εκεί το έχουμε ανάγκη, για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.

– Μεγαλώσατε σε μια οικογένεια γυναικών. Μαμά και τέσσερις κόρες που αγωνίστηκαν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να σταθούν στα πόδια τους σε μια επαρχιακή πόλη. Πόσο σας επηρέασε αυτό;

Έχω μια πάρα πολύ δυναμική μητέρα που δεν θα μπορούσα να πω μπροστά της «κουράστηκα», ντρέπομαι να το κάνω. Είναι ένας άνθρωπος που έχει καταβάλει πολύ μεγάλη προσπάθεια να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά του, ένας άνθρωπος που στέκεται δίπλα στα επτά εγγόνια του σαν να είναι δικά του παιδιά, που παλεύει καθημερινά για πάρα πολύ απλά πράγματα και παλεύει με ό,τι μπορεί. Το μόνο που την ενδιαφέρει είμαστε εμείς, τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Οφείλω στην μητέρα μου όλο αυτόν τον χαρακτήρα και όλα όσα μου έχει δώσει ώστε να προσπαθώ να κάνω τα εμπόδια εφόδια. Χωρίς την μητέρα μου πραγματικά δεν θα μπορούσα να το κάνω.

– Της το λέτε αυτό; Της το δείχνετε;

Μου πήρε πολλά χρόνια για να της το εκφράσω, να της το πω με τόση αγάπη γιατί έβαζα μπροστά τον εγωισμό μου. Πίστευα ότι θα τα καταφέρω μόνη μου, μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα πού βρήκα τη δύναμη για να κάνω ό,τι έχω κάνει.

– Τι σας λέει τώρα;

Είναι μεγάλο στήριγμα η μαμά μου, σε όλα. Όταν χρειάζεται να φύγω για την τελική φάση της προπόνησης μού λέει «Δεν πειράζει. Φύγε και θα κάτσω εγώ εδώ, στη δουλειά». Δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Είναι ο άνθρωπος που υπάρχει για να είμαστε εμείς καλά, το μόνο της θέλω είναι το πώς θα πετύχουν τα παιδιά της.

– Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι;

Το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στη Βουδαπέστη και η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι. Θα είναι οι τρίτοι μου, ευελπιστώ, Ολυμπιακοί Αγώνες.

– Σκέφτεστε τη στιγμή που θα σταματήσετε τους αγώνες;  Έχετε βάλει κάποιο χρονικό όριο;

Ναι, αλλά επειδή μιλάμε για μένα αύριο μπορεί να αλλάξει αυτό. Είμαι ένας άνθρωπος που κάνει διαρκώς όνειρα και σχέδια και αυτό δεν ξέρω πότε σταματάει.

– Μακάρι να μη σταματήσει ποτέ.

Κάποια στιγμή θα σταματήσει γιατί σώμα είναι, έχει τις αντοχές του.

– Μπορεί όμως να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο, έτσι δεν είναι;

Ναι, μπορεί. Πολλοί βαδιστές νιώθουμε ηρεμία όταν κάνουμε βάδην, αφήνουμε πίσω τα προβλήματά μας, βρίσκουμε λύσεις. Αυτά για μένα είναι από τα βασικά στοιχεία που με έχουν κρατήσει τόσα χρόνια στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός με ηρεμεί, μου δίνει κίνητρο, με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, με κάνει να αισθάνομαι πάρα πολύ νέα. Δεν μπορώ να σκεφτώ την καθημερινότητά μου χωρίς να βγω να τρέξω, να κάνω γυμναστική, χωρίς να νιώθω αυτή την κούραση αλλά παράλληλα την ομορφιά της προσπάθειας.  Αυτή είναι η καθημερινότητά μου από μικρό παιδάκι. Όταν δεν έκανα αθλητισμό όπως κάνω τώρα σπούδαζα στη Γυμναστική Ακαδημία οπότε ήμουν στον χώρο. Ακόμη και τα μικρά πράγματα που έκανα τότε με γέμιζαν. Σίγουρα αθλητισμό θα κάνω μέχρι να πεθάνω, είναι τρόπος ζωής.