Από τα πρώτα πράγματα που μου είπε, όταν βρεθήκαμε εκείνο το απόγευμα στο Παγκράτι ήταν πόσο περήφανη νιώθει για την τελευταία της δουλειά. «Είναι το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο, γιατί το φτιάξαμε μόνοι μας από το μηδέν». Πρόκειται για την παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε» στο θέατρο Πλύφα, η οποία, όπως με ενημερώνει, είναι sold-out. Γενικά, η χρονιά αυτή ήταν γεμάτη και τυχερή για την Άλκηστις Ζιρώ, με συμμετοχές στο θέατρο και την τηλεόραση. Πρόσφατα, ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της σειράς «Νούμερα», όπου υποδύεται τον ρόλο της Δανάης.

Είπαμε τόσα πολλά κατά την διάρκεια της συνέντευξης κι άλλα τόσα πριν και μετά. Η Άλκηστις όταν μιλάει έχει μια ευκολία να περνάει από το ένα θέμα στο άλλο, καταφέρνοντας πάντα -παρόλαυτά- να απαντάει στην ερώτηση. Το αγαπώ αυτό στους ανθρώπους, γιατί κι εγώ μόνο έτσι μπορώ να επικοινωνήσω. Οι «τακτοποιημένες» συζητήσεις είναι πληκτικές.

Τρομερά έξυπνη, ετοιμόλογη, θετική και εύθυμη, σε σημεία ξεχνούσα ότι δε γνωριζόμαστε κι από χθες. Μιλήσαμε για την πολυσυντροφικότητα, τον φεμινισμό, τις κρίσεις πανικού, την εργασιακή ασφάλεια κι άλλα τόσα, τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω.

– Πού μεγάλωσες;
Στην Αθήνα. Τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα στην Ερυθραία και στην Α’ Λυκείου πήγαμε στην Αγία Παρασκευή. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Πολύ παιχνίδι, αγάπη, τρυφερότητα, αποδοχή, στήριξη. Ό,τι τρέλα ήθελα, οι γονείς μου ήταν από πίσω και με στήριζαν. Μετά το δημοτικό πήγα στο καλλιτεχνικό σχολείο του Γέρακα, στην κατεύθυνση «θέατρο-κινηματογράφος».

– Ήθελες από μικρή να γίνεις ηθοποιός;
Δε θυμάμαι να λέω από μικρή ότι θα γίνω ηθοποιός. Κάπως απλώς έγινε. Σαν να συμφωνήσαμε ότι «η Άλκηστις θα γίνει ηθοποιός», χωρίς να έχουμε πει κάτι στην οικογένεια. Ήταν δική μου απόφαση να πάω σε καλλιτεχνικό σχολείο, γιατί μου άρεσε που δε γίνονταν μόνο τα βασικά μαθήματα. Είχαμε μάθημα 10 ώρες την ημέρα και ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου αλλά δε με ένοιαζε. Είναι το πιο ελευθεριακό σχολείο που ξέρω. Απόλυτη αποδοχή της διαφορετικότητας. Στη Β’ Λυκείου ξεκίνησα φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες. Έλεγα να πάω Θεατρικών Σπουδών, χωρίς πραγματικά να το θέλω. Στα καλοκαιρινά μαθήματα, πάω κλαίγοντας στη μαμά μου και της λέω ότι «Δε μπορώ άλλο. Δεν είναι για μένα, η ψυχή μου δεν το θέλει». Μου είπε ότι δε θα ξαναπάω. Θα ξεκινούσα μαθήματα θεάτρου για να μπω σε δραματική σχολή. Έτσι κι έγινε. Στη δραματική υπήρχε ιδρυματοποίηση γιατί περνούσαμε μίνιμουμ 10 ώρες την ημέρα εκεί. Με το που τελείωσα τη σχολή ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι και να βιοπορίζομαι από το θέατρο και την τηλεόραση. Βρήκα αμέσως δουλειά μετά την σχολή. Είμαι από τις τυχερές, αυτό δεν είναι ο κανόνας. Φυσικά, έχουν περάσει και περίοδοι που δεν έβρισκα δουλειά ως ηθοποιός και δούλεψα σέρβις -και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά την αποφοίτησή μου.

– Έχεις φτάσει σε σημείο που έχεις πλέον επαγγελματική ασφάλεια;
Αν κάποιος καλλιτέχνης πει «οκ, κλείδωσα την καριέρα μου, πλέον πάω μόνο μπροστά», κάνει λάθος. Είναι αλαζονικό. Όλοι είμαστε αναλώσιμοι. Μπορεί έναν χρόνο να έχω προτάσεις και τον άλλον να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν παίζει μόνο ρόλο το ταλέντο αλλά και το typecast. Μέχρι να το καταλάβω αυτό, με έπαιρνε από κάτω η απόρριψη. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά μπορεί να μην ταιριάζω με το όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Μπορεί να θέλει για κάποιον ρόλο μια κοπέλα με διαφορετικά χαρακτηριστικά από μένα κι αυτό είναι οκ. Δε μπορώ να πω ότι έχω κερδίσει το λαχείο και προχωράω. Είμαι πολύ έτοιμη για το ενδεχόμενο να μην έχω δουλειά.

– Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στα «Νούμερα»;
Πέρσι, τέλη Μαΐου με παίρνει τηλέφωνο ο Μιχάλης Σαράντης και με ρωτάει αν τραγουδάω. Του λέω, ναι αλλά δεν είμαι και η Μαρία Φαραντούρη. Μου είπε ότι θα με προτείνει στον Φοίβο (Δεληβοριά) για ένα σίριαλ που ετοιμάζει. Πήγα στο κάστινγκ, πήγε καλά αλλά ήξερα ότι είχε δει πάρα πολλές και συν τοις άλλοις δεν ήμουν και τραγουδίστρια . Ένιωθα ότι ο ρόλος αυτός ταιριάζει σε μένα. Τις περισσότερες φορές δε μου έδιναν τέτοιους ρόλους. Μου έδιναν πάντα τον ρόλο του κοριτσιού που βασανίζεται, που την παρατάνε οι γκόμενοι και κλαίει. Ίσως έχουν στο μυαλό τους ότι αυτό ταιριάζει στο φιζίκ μου. Αυτό παίζει πολύ στην Ελλάδα. «Κωμικός ρόλος; Θα βάλουμε έναν χοντρο». «Στον ρόλο του ποθητού άντρα που τον θέλουν όλες, θα βάλουμε έναν κούκλο» με βάση τα στερεότυπα της κοινωνίας. Στη ζωή δεν υπάρχει αυτό. Στη ζωή δε ξέρεις από πού θα σου’ ρθει. Το ίδιο βράδυ μετά το κάστινγκ, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι πήρα τον ρόλο. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη! Πέραν του ότι θαυμάζω πολύ τον Φοίβο για τη δουλειά του αλλά και για τις τοποθετήσεις του σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, ήξερα και για τους ανθρώπους που θα δουλέψουν σε αυτό το πρότζεκτ. Το πιο σημαντικό για μένα είναι άνθρωποι που θαύμαζα, τους γνώρισα στα «Νούμερα», δουλέψαμε μαζί και τους θαύμασα ακόμη περισσότερο. Για το ταλέντο και την γενναιοδωρία τους. Μου έχει συμβεί και το αντίστροφο, να θαυμάζεις κάποιον, να τον γνωρίζεις και να έρχεται η απόλυτη απομυθοποίηση.

– Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου στο σίριαλ.
Στην πρώτη ανάγνωση, η Δανάη ήταν μια κοπέλα λίγο «όπου πάει το κύμα». Δούλευε στην εστίαση, δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει με τη ζωή της, με τη μουσική δεν είχε καμία σχέση, ήταν ημιμαθής, πολύ ελεύθερο πνεύμα, δε χωρούσε σε κουτάκια, δοτική, θετική, η χαρά της ζωής. Μετά μου είπαν ότι είναι polyamorous. Εκεί ξετρελάθηκα, γιατί το θεώρησα πολύ σημαντικό να προβληθεί η επιλογή της πολυσυντροφικότητας  στην κρατική τηλεόραση. Μου άρεσαν και οι επιλογές των συντρόφων της, που ήταν τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ήμουν έτοιμη και για τις αντιδράσεις του κοινού. Εννοείται με το που αποκαλύφθηκε ότι είναι πολυγαμική, ξεκίνησαν τα σχόλια. Όλα αυτά τα ωραία που ακούμε καθημερινά. Δε με πείραξε, πρώτον γιατί είναι ένας ρόλος και δεύτερον γιατί αν μπορούν να μπαίνουν σιγά σιγά  δείγματα μέσα από την τηλεόραση στα σπίτια του κόσμου και να κανονικοποιούνται, είναι θετικό. Ακόμα κι αν δεν το γουστάρεις, κάποια στιγμή θα το αποδεχτείς.

– Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε εμπνέουν;
Ο αγαπημένος μου ξένος σκηνοθέτης είναι ο Castellucci. Δεν τον χάνω ποτέ όταν έρχεται στην Ελλάδα. Τις προάλλες πήγα στην παράστασή του. Ήταν ένα έτοιμο πλαίσιο και ταξίδευε σε διάφορες χώρες. Σε κάθε χώρα έπαιρνε ντόπιους ηθοποιούς. Στην παράσταση φορούσαν όλοι ακουστικά και τους έδιναν εντολές. Το έργο μιλούσε για την αστυνομοκρατία. Σαν κοινωνικό πείραμα, οι ηθοποιοί απλά άκουγαν κι εκτελούσαν. Όταν τελείωσε, ρώτησα έναν φίλο μου που συμμετείχε, πόσες πρόβες έκαναν. Μου είπε ότι δεν έκαναν, απλά ακολουθούσαν εντολές. «Το νούμερο 33 τώρα θα χτυπήσει το νούμερο 40». Είναι μια προσομοίωση της πραγματικότητας μέσα από το θέατρο. Σου έδειχνε πώς λειτουργούν τα όργανα της τάξης, πώς αναπαράγεται η τρομοκρατία. Είναι κυριολεκτικά εκτελεστικά όργανα. Θαυμάζω φυσικά και Έλληνες καλλιτέχνες, απλά αυτή τη στιγμή αναφέρω τον Castellucci γιατί με είχε συνταράξει πολύ η προσέγγισή του. Επίσης, ο Γιώργος Παλούμπης, που τον είχα και καθηγητή, είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Υπέροχος άνθρωπος, σκηνοθέτης και δάσκαλος. Είναι φως μέσα στο σκοτάδι που επικρατεί στον χώρο. Υπάρχουν τέτοια άνθρωποι, που φωτίζουν τον χώρο και εμείς θα παλέψουμε μέχρι ο χώρος αυτός να έχει περισσότερο φως, από ότι σκοτάδι.

– Πώς είδες να αλλάζει το θέατρο μετά το #MeToo;
Βρισκόμαστε στο σημείο της αλλαγής κι έρχεται, αλλά πολύ σταδιακά, γιατί έχουν γαλουχηθεί ολόκληρες γενιές θεωρώντας κακοποιητικές συμπεριφορές ως κάτι φυσιολογικό. Είχαν εμποτιστεί με την λογική ότι αν ο σκηνοθέτης δεν είναι μαλάκας, δεν είναι καλός σκηνοθέτης. Αν δεν πετάξει το τασάκι ή την καρέκλα, αν δε σε κάνει σκουπίδι, δεν έχει κύρος. Πλέον έχουν αποστηρωθεί λίγο τα πράγματα. Βλέπεις ότι ίσως αναρωτιούνται «είναι οκ τώρα να το κάνω αυτό;». Αλλά πρέπει να περάσουμε κι από αυτό το στάδιο, για να έρθει η ισορροπία και να νιώθουμε όλοι ασφάλεια να πηγαίνουμε στη δουλειά μας και να μη φοβόμαστε. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να φοβάσαι. Να πηγαίνεις με μισή καρδιά και να φεύγεις με ακόμη λιγότερη.

– Είχες αναφέρει στο παρελθόν ότι είχες δεχτεί κι εσύ κακοποίηση στη δουλειά σου. Πώς το αντιμετώπισες;
Αυτό που συνειδητοποίησα μετά το ξέσπασμα του #MeToo, είναι ότι κι εγώ είχα βιώσει περιστατικά που με είχαν σημαδέψει και δεν είχα καταλάβει ότι ήταν κακοποιητικά. Ενώ πίστευα ότι ήμουν δυνατή γιατί δεν επέτρεψα ορισμένα περιστατικά να με επηρεάσουν, τελικά ίσως δεν τα αντιμετώπισα όπως θα ήθελα. Πλέον θα το πήγαινα μέχρι τέλους, μέχρι ο θύτης να έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Μετέπειτα που μου συνέβη πάλι, έβαλα τα όριά μου. Αλλά και πάλι, η Άλκηστις του σήμερα θα το αντιμετώπιζε πολύ διαφορετικά. Έχω πάρει δύναμη από όλα τα θύματα που έχουν μιλήσει. Φυσικά, δε μας επηρεάζουν όλους το ίδιο αυτά τα περιστατικά. Ο καθένας έχει διαφορετικά αντανακλαστικά. Γι’ αυτό δε μπορείς να ζητάς από το θύμα να κάνει μαθήματα αυτοάμυνας και να παίξει μπουνιές. Το ζητούμενο είναι να μην τίθεται καν θέμα. Τι να πω δηλαδή σε ένα εν δυνάμει θύμα «Αν σου συμβεί αυτό, να τον χτυπήσεις»; Αλήθεια τώρα; Που εκείνη τη στιγμή σου παγώνει το αίμα και δε ξέρεις από πού σου ήρθε; Δε μπορούμε να ζητάμε από τα εν δυνάμει θύματα να είναι προετοιμασμένα. Το σύστημα να είναι προετοιμασμένο.

– Πώς φροντίζεις το μέσα σου;
Φέτος έβαλα την ψυχοθεραπεία στη ζωή μου, κάτι που ήθελα να κάνω χρόνια. Φοβόμουν να το κάνω γιατί ήξερα ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω πράγματα που δεν ήθελα. Τώρα, έχει μπει στην καθημερινότητά μου και μου έχει ανοίξει τον τρόπο σκέψης μου. Νιώθω πιο δυνατή, ώστε να αντιμετωπίσω τα πράγματα με καθαρότητα. Επίσης κάτι που με βοηθά να φροντίζω το μέσα μου είναι να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ.

– Ποια είναι η βασική σου πρόθεση ως ηθοποιός;
Να μην σταματήσω ποτέ να εξελίσσομαι. Να δοκιμάζομαι συνεχώς σε νέα πράγματα, να τρώω τα μούτρα μου και να ξαναπροσπαθώ, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω. Μέχρι στιγμής δεν έχω κανένα παράπονο, αυτό μου έχει ήδη συμβεί και με έχει εξελίξει. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο που αποφασίζουν να συμπεριφέρεται ο ρόλος τους, οι επιλογές που κάνουν. Και σίγουρα θα ήθελα να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία.

– Αν χώριζες τη ζωή σου σε κεφάλαιο, τώρα σε ποιο κεφάλαιο βρίσκεσαι; Τι τίτλο θα του έδινες;
Δεν είμαι στην αρχή της καριέρας μου αλλά δεν είμαι και στη μέση. «Βρίσκομαι ακριβώς εκεί που θα ήθελα να βρίσκομαι» θα ήταν ο τίτλος.

 – Γίνεσαι ο άνθρωπος που ήθελες πάντα να είσαι;
Μπορώ να πω πως ναι. Έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και την μικρή Άλκηστις που υπάρχει εδώ μέσα. Έχω παλέψει αρκετά, δε μου χαρίστηκε κάτι. Οπότε γίνομαι αυτός ο άνθρωπος.

– Είσαι καλή ηθοποιός;
Έλα ντε! Υπάρχουν περίοδοι που λέω ότι είμαι κι άλλες που με πιάνει η ανασφάλεια. Ευτυχώς το άγχος και ανασφάλεια σε μένα λειτουργούν δημιουργικά, με πεισμώνουν.

– Ποιο είναι το mantra σου;
Να πηγαίνω εκεί που μου λέει το μέσα μου. Αυτό μου το έμαθε κυρίως η μαμά μου. Να ακούω την καρδιά κι όχι το μυαλό μου. Είχα ερωτική απογοήτευση στο λύκειο και της έλεγε «Μαμά, θέλω να πάω να τον βρω». «Να πας» ήταν πάντα η απαντήση. Ποτέ «δεν πρέπει, σε πλήγωσε, αξίζεις καλύτερα». Μου έλεγε πήγαινε και φάε τα μούτρα σου. Δε μπορεί κάποιος να σου λέει να μην κάνεις κάτι. Είναι εξωτερικός παράγοντας, δε μπορεί να ξέρει την εξέλιξη. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους -και ειδικά τα παιδιά- να φάνε τα μούτρα τους. Έτσι θα διαμορφώσουν χαρακτήρα.

– Με την B.P.M., τη θεατρική σου ομάδα, ανεβάσατε τη φεμινιστική κωμωδία «Αυτές που δεν προλάβατε». Πες μας λίγα λόγια.
Παίζει μέχρι τις 11 Απριλίου αλλά έχουν μείνει ελάχιστα εισιτήρια. Το έγραψε η Δανάη Λιοδάκη, μέλος της B.P.M. Η ομάδα ιδρύθηκε το 2018, όταν αποφοιτήσαμε από τη σχολή. Αποτελείται από κάποιους φοιτητές εκείνου του έτους. Από τότε ανεβάζουμε παραστάσεις και προσπαθούμε να είναι δικά μας τα έργα, κείμενα, σκηνοθεσία, κλπ. Η Δανάη έγραψε το κείμενο – μια ωδή στη γυναικεία φιλία. Έχει χρησιμοποιήσει βιώματα δικά της και φίλων της. Είναι μια κωμωδία και για μένα αυτό είναι σημαντικό. Ο κόσμος έρχεται και γελάει μέσα από πολύ τραγικά γεγονότα, πέφτουν οι άμυνές του κι έτσι λαμβάνει πιο εύκολα την πληροφορία. Όταν πας να κουνήσεις το δάχτυλο, δε θα σε ακούσει κανένας. Ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες και μας έκανε εντύπωση που αρχίσαμε να μοιραζόμαστε δικά μας σχετικά βιώματα που δε γνωρίζαμε καν η μια για την άλλη. Ενώ είμαστε φίλες 8 χρόνια. Αυτό μας έδεσε περισσότερο. Ξεκινήσαμε μην έχοντας τίποτα, πέραν από το έργο και η μία την άλλη. Το στήσαμε με υπέροχους συνεργάτες. Άντρες και γυναίκες, γιατί υπάρχουν κι άντρες φεμινιστές που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω τέτοιες δουλειές. Βάλαμε δικά μας λεφτά, δικά μας χέρια, δικά μας μέσα. Αφισοκόλληση πόρτα-πόρτα, δικό μας τρέιλερ, άγχος πολύ. Και φτάνουμε στο σήμερα που είμαστε sold-out σε όλες τις παραστάσεις μας. Το κοινό ήταν αρχικά γυναίκες και πλέον έχει καταλήξει να είναι 50-50. Και ορισμένες φορές και μεγαλύτερο ποσοστό του αντρικού κοινού. Έχουν έρθει άντρες μετά την παράσταση και μας έχουν πει «Έφυγα ένας άλλος άνθρωπος». Βγήκαμε κερδισμένες από αυτό γιατί έρχονται άνθρωποι όλων των φύλων και των ηλικιών και ταυτίζονται. Νομίζουμε ότι έχουμε χάσμα γενεών αλλά τελικά όλοι για τα ίδια πράγματα παλεύουμε.

– Τι είναι φεμινισμός για σένα;
Είμαι τόσο επηρεασμένη από την παράσταση που θα πω ότι αυτό είναι φεμινισμός. Παλεύουμε όλοι για να εδραιώσουμε τα αυτονόητα. Μέσα από τα αυτονόητα έρχεται η αλλαγή. Έστω κι ένα πράγμα να πάρει ο θεατής, είναι κέρδος για την κοινωνία. Το θέατρο δε σου δίνει τις απαντήσεις. Το θέατρο σου θέτει τις κατάλληλες ερωτήσεις. Ο φεμινισμός είναι ένας ισχυρός πυρήνας και στο κέντρο του είναι η γυναίκα αλλά ενδυναμώνεται από τον καθένα που παλεύει για να μπορέσει ο πυρήνας να συμπεριλάβει όλους τους ανθρώπους.

– Μου είπες ότι η οικογένειά σου σε στήριξε όταν αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός. Όμως δε στηρίζουν όλες οι οικογένειες. Τι θα συμβούλευες ένα άτομο που θέλει να γίνει ηθοποιός χωρίς τη στήριξη των γύρω του;
Αν εσύ έχεις αποδεχτεί ότι αυτό θες να κάνεις, θα το κάνεις ο κόσμος να χαλάσει. Η αποδοχή από τους γύρω σου θα έρθει. Βέβαια, είμαι πολύ υπέρ της συζήτησης. Αν το συζητήσεις με την οικογένειά σου και «πέσεις σε τοίχο», εσύ συνεχίζεις. Οι άλλοι έφτασαν στο τέλμα, όχι εσύ. Οι τέχνες είναι αγχολυτικές. Αν η ανάγκη σου είναι να δημιουργήσεις, να το κάνεις για σένα, για το μέσα σου. Ασχέτως αν θα καταλήξεις να το κάνεις επαγγελματικά. Ξεκλειδώνεις πίστες κι επίπεδα της υπάρξής σου, που ούτε φαντάζεσαι. Πήγαινέ το όσο πάει, μέχρι να σου πει η ψυχή σου ότι «εδώ είμαι καλά».

– Το καλοκαίρι του 2021 έπαιξες για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Πώς ήταν η εμπειρία;
Ήταν τόσο πολλά τα συναισθήματα που ένιωθα ότι θα σκάσω. Σε αυτήν την σκηνή, νιώθεις τόσο δα μικρός. Ήμασταν πολύ ωραία ομάδα, το ευχαριστήθηκα πολύ. Δεν ένιωσα ποτέ εκτεθειμένη επάνω στη σκηνή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν τελείωσε η παράσταση κι ο κόσμος χειροκροτούσε, δε μπορούσαν τα μάτια μου να χωρέσουν το πλάνο. Έκλαιγα, με έπνιγαν τα συναισθήματα. Και τώρα που στο λέω, νιώθω το ίδιο. Δε λέω ότι ο στόχος ενός ηθοποιού είναι να παίξει στην Επίδαυρο γιατί τότε καταξιώνεσαι. Αυτά είναι βλακείες. Είναι το θέατρο που σου δημιουργεί αυτήν την ενέργεια, αυτός ο χώρος. Νιώθεις τα πάντα! Αν στην Επίδαυρο, κοιτάξεις προς τα πάνω και δεις πώς φαίνονται τα αστέρια και πόσο μικρός είσαι στον κόσμο, κάπως το απολαμβάνεις περισσότερο. Είπα «Ουάου! Αυτή τη στιγμή είμαι εδώ». Γι’ αυτό και δεν πρέπει το άγχος να μας καταπίνει. Γιατί αν αγχωθείς, δε θα δεις ούτε τα αστέρια, ούτε το κοινό που έχει σηκωθεί όρθιο και σε χειροκροτά. Δε θα βιώσεις την εμπειρία ατόφια. Και αν πάει κάτι στραβά, τι έγινε; Δε θα το θυμάται κανένας. Να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να μας στερεί εμπειρίες.

– Πολύ σημαντικό αυτό που είπες. Πραγματικά, γιατί μας φυλακίζουμε μόνοι μας έτσι;
Και το λέει ένας άνθρωπος που ζούσε με κρίσεις πανικού για χρόνια. Είχα βάλει τον εαυτό μου να ζει μέσα σε ένα κελί, γιατί φοβόμουν να ζήσω. Στο λέω και θέλω να βάλω τα κλάματα. Όταν έμπαινα στο λεωφορείο, κοιτούσα ποιος μπορεί να είναι γιατρός, έτσι ώστε αν πάθω κάτι να με σώσει. Όταν ταξίδευα, έψαχνα που υπάρχει κέντρο υγείας. Ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Κάποια στιγμή είπα «Άλκηστις, τι κάνεις; Γιατί αφήνεις τον εαυτό σου να παίζει έτσι μαζί σου; Μπορείς να απολαύσεις αυτό που σου συμβαίνει; Ζήτα βοήθεια». Παρολα αυτά όμως νιώθω δυνατή, που πέρασα κι από αυτό γιατί τώρα εκτιμώ περισσότερο τις καθημερινές στιγμές. Οι άνθρωποι δυσκολεύομαστε να καταλάβουμε το τέρας που ζει μέσα στους άλλους και πολλές φορές κι αυτό που ζει μέσα μας. Μπορεί να καθόμασταν και να σου έλεγα ξαφνικά «Σίντυ, φοβάμαι ότι κάτι θα πάθω». Αν μου απαντούσες «Πάλι τα ίδια. Χαλάρωσε ρε» θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί απορρίπτεις τον φόβο μου. Ε και αυτό γιγαντώνεται και σε στέλνει. Αλλά θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή και το αλλάζεις, και αλλάζεις κι εσύ μαζί του. Εμείς έχουμε το κλειδί εμείς και το λουκέτο, το μαχαίρι, το καρπούζι, ξέρεις.

– Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Με τα Νούμερα, ευελπιστούμε να συνεχίσουμε. Το κάναμε με πάρα πολλή  αγάπη. Οπότε θελουμε σίγουρα να συνεχιστεί αυτή η τρέλα. Επίσης, συζητάμε για 2η σεζόν το «Αυτές που δεν προλάβατε». Μακρινή σκέψη ακόμα αλλά ελπίζουμε να γίνει. Είναι η δουλειά για την οποία νιώθω πιο περήφανη απ’όλες, γιατί το χτίσαμε μόνοι μας. Ήταν όλο δικό μας και πέτυχε. Με συγκινεί πολύ αυτή η σκέψη. Βλέπω τις φίλες και συνεργάτιδές μου και λέω «Κορίτσια, τα καταφέραμε».

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News