O DJ Pascal aka Τάσος Πασχάλης δεν περνάει ποτέ απαρατήρητος. Όχι λόγω του τεράστιου ύψους του αλλά γιατί από το πρώτο τραγούδι που θα ανέβει να παίξει σε κάποιο booth, καταλαβαίνεις πως είναι δική του επιλογή και πως δεν θα σε απογοητεύσει. Είναι στην ομάδα εκείνων των ανθρώπων που γουστάρουν βαθιά τη μουσική, σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια όταν είναι οι κυρίαρχοι του πάρτυ και δεν έχουν αστεία κολλήματα σχετικά με τους συνδυασμούς των καλλιτεχνών σε όποιο είδος και να ανήκουν.

Μπορεί να μην τον έζησα στα ολόχρυσα 90’s, αλλά αρκετά χρόνια μετά αρκετά από τα ωραιότερα hangover, ήταν μετά από δικά του πάρτυ που μας έβρισκαν κάποια μέτρα πάνω από το έδαφος να μαζεύουμε δυνατές στιγμές. Αργότερα, ως μέλη του ίδιου ραδιοφωνικού σταθμού, ανακάλυψα πως τα σετ του και οι παραγωγές του ως Holy Deep ακούγονται όλες τις ώρες της ημέρας και πως έχει το ταλέντο να φτιάχνει το soundtrack που συνοδεύει κάθε συναίσθημα ενώ παράλληλα σε ξαφνιάζει με κάτι που δεν ξέρεις.

Δεν τον ενδιαφέρει να είναι διδακτικός και να δείχνει με κάθε ευκαιρία όλες τις μεγάλες εμπειρίες, οι οποίες τον ανέβασαν σε θρόνους. Κερδίζει το σεβασμό με τον τροπο που αντιμετωπίζει τη ζωή γενικότερα γιατί την έχει βιώσει στο 100% χωρίς να είναι περαστικός, οπότε όλα τα άλλα, είναι περιττά.

Λίγες ώρες πριν φύγει για μία σειρά από πάρτυ στη Βόρεια Καρολίνα, μας έδωσε εικόνες από μία εποχή που έκλεισε τον κύκλο της αλλά συνεχίζει να μας εμπνέει όλους.

Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα από τις 90’s νύχτες που σου έρχεται στο μυαλό;
Μια κλασική εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό ειναι χιλιάδες clubbers έξω απο το Tessera και το Άλσος στις άρχες των 90’s. Η έννοια του πορτιέρη πλέον έχει αλλάξει. Τότε όμως ηταν super stars και είχαν status αντίστοιχο με τον dj η τον promoter.

Πώς θα περιέγραφες την επικοινωνία με το κοινό στα κλαμπ και ποια αντίδραση τους σε ανέβαζε πιο πολύ;
Το κοινό στα club ήταν πολύ εκδηλωτικό και ζούσε την μουσική. Κάνοντας μια πολυ πετυχημένη αλλαγή ή βάζοντας ένα καινούριο πολύ καλό κομμάτι ισοδυναμούσε με εκατοντάδες κόσμου να ειναι κυριολεκτικά στον αέρα, να αγκαλιάζονται και πολλές φορές να δακρύζουν. Η μουσική άγγιζε πολυ περισσότερο τη νεολαία τοτε αλλά μπορεί βέβαια να έφταιγαν και τα drugs.

Υπάρχουν κάποιοι clubbers που θυμάσαι πιο έντονα; 
Και βεβαια. Τον Τζίμη με την άφανα, τον Ποπάϋ στο Sunrise, τον Mission (ντυμένος σαν το συγκρότημα), την Ντόρις, τον “Μανώλα” και δεκαδες άλλους με απίθανα εκκεντρικά ντυσίματα. Πολλοί απο τους clubbers του τότε θα ηταν fashion icons και influencers σημέρα. Ακόμη κι εγώ όταν δεν έπαιζα μουσική, έκανα ανελέητο clubbing και κυκλοφορούσα με δερματινά παντελόνια, μπότες, χαϊμάλια και κελεμπίες. Οι αρχές των 90’s ηταν μια ενδιαφέρουσα εποχή, όπου ροκαδες, μεταλαδες, ρέιβερς συνυπήρχαν αρμονικά με κοινό παρονομαστή την αγάπη για την μουσική και τον τρόπο ζωής των clubbers.

Πώς προμηθευόσουν τους δίσκους και από πού ενημερωνόσασταν για τη νέα μουσική;
Υπήρχαν δισκάδικα, όπως ο Δισκοβόλος ή και εισαγωγείς όπως η Velvet. Aλλά μία με 2 φορές τον χρόνο το ταξίδι στο Λονδίνο για δίσκους ήταν επιτακτικό για κάθε dj που σεβόταν τον εαυτό του. Η ενημέρωση γινόταν κυρίως από τα live set των djs ή τις κάσετες που κυκλοφορούσαν και στη συνέχεια, άκουγες εκατοντάδες δίσκους προσπαθώντας να βρεις τα διαμάντια που είχες ανακαλύψει. Η μνήμη έπαιζε βέβαια σημαντικό ρόλο τότε, ενώ ερωτήσεις τύπου το τρίτο κομμάτι, που έπαιξε ο τάδε dj το Σαββάτο στο Άλσος ή το κομμάτι, που είχε ένα sample απο το Blade Runner ήταν κλασικές και συχνά οδηγούσε σε ευτράπελες καταστάσεις.

Το MTV, επίσης σε μικρότερο βαθμό ήταν μια ακόμα πηγή. Δυστυχώς αντίθετα με το εξωτερικό, το ραδιόφωνο στην Ελλάδα ήταν και παραμένει ανύπαρκτο για την ηλεκτρονική σκηνή. Όλοι οι επαγγελμάτιες club djs ημασταν και συνεχίζουμε να είμαστε αποκλεισμένοι γιατί δεν παίζουμε playlists και δεν είμαστε ενα προϊόν για εκμετάλευση. Χωρίς να θέλω να θίξω πρόσωπα και πράγματα, οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί djs έγιναν γνωστοί μέσα απο το ραδιόφωνο και μεταπήδησαν στα clubs ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Ποιο είναι το πιο θρυλικό κλαμπ των 90’s που έχεις παίξει;
Έχω παίξει σε όλα τα θρυλικά κλαμπ των 90’s εκτός του Faz. Στο Mad ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα σε πολύ μικρή ηλίκια και συνέχισα στα Alsos, Lab, Amfiteatro, Cavo Paradiso, City Groove, Wild Rose, Plus Soda, Ergostasio, στα οποία είχα residencies και όχι απλές εμφανίσεις.

Πότε, πώς και γιατί ξεθώριασε η ηλεκτρονική σκηνή των 90’s;
Θεωρώ στις αρχές των 00’s. Πολλοί μαγαζάτορες εκμεταλλεύτηκαν όλη την κατάσταση που ειχε δημιουργηθεί και με γνώμονα το κέρδος βομβάρδιζαν την αθηναϊκή νύχτα με δεκάδες μετακλήσεις ξένων djs, έστηναν μαγαζιά που έκλειναν μετά απο κάποιες εβδομάδες ενώ υποβάθμιζαν με κάθε τρόπο τους Έλληνες djs και promoters, οι οποίοι ειχαν χτίσει με αγάπη και γνώση αυτή την σκηνή. Promoters με μεγάλη παρουσία και γνώση, όπως οι Magna, ο Χρήστος Καλοπήτας, το Sunrise, εγώ και πολλοί άλλοι, ξαφνικά βρεθήκαμε να κυνηγάμε να πληρωθούμε απο events ενώ τα clubs έκλεβαν τα concept και τα έκαναν μόνοι τους.
Η σκηνή και η μουσική άρχισε να θεωρείται μόδα και αυτό έφερε τον κορεσμό. Οι ίδιοι μαγαζάτορες είχαν μαγαζιά που έπαιζαν ελληνικά. Έχω πολλες ιστορίες με τεραστια ποσά που δεν δόθηκαν για bookings καλλιτεχνών, καταχρήσεις χορηγιών, όπλα που βγηκαν, μπράβοι που με συνόδεψαν έξω απο το dj booth και άλλα απίθανα πραγματικά σενάρια, με τα οποία θα μπορούσανε να φτιάξουμε χολιγουντιανή ταινία.

Τι σήμαινε clubbing τότε και τι σημαίνει τώρα; Υπάρχει clubbing τώρα;
Βεβαιως και υπαρχει clubbing και τώρα. Θα ηταν τρελό και ανυπόστατο να λέγαμε ότι όλα σταμάτησαν στο τέλος των 90’s. Η μουσική εξελίσσεται μαζί με την τεχνολογία. Είναι μεν λιγότερα τα mega clubs αλλά υπάρχουν υπερπενταπλάσια bar με άποψη.
Σημαντική διαφορά είναι η έλλειψη επαγγελματιών djs καθώς τώρα υπάρχουν εκατοντάδες χομπίστες που παίζουν με μικρές αμοιβές και γνώμονα το πόσους φίλους στο Instagram έχουν πάρα το σημαντικότερο όλων που ειναι αν μπορούν να παιξουν καλη μουσική.
Ο dj για μένα εχει χρέος οχι μόνο να κανει τον κόσμο να χορεύει αλλα και να ενημερώνει το κοινό για τις νέες τάσεις και να προχωράει τη σκηνή μπροστά.

Ποια ήταν η μόδα της εποχής στα ρούχα; Υπάρχει κάτι που έχεις κρατήσεις και το φοράς ακόμα;
Όπως προανεφερα, τα 90’s ηταν η εποχή που συνυπηρχαν στα club ροκάδες, ρέηβερς, μεταλάδες, fashion victims. Οπότε υπηρχε μια πολυχρωμία και ενα μπλέξιμο των στυλ. Εγώ εχω δεκαδες μπλουζάκια απο ροκ συγκροτήματα από τότε.Αρκετά δε μου κανουν και τα φοράω ακόμα! Οπως επισης, αλυσίδες και δαχτυλίδια.

Επικρατούσε περισσότερη ελευθερία τότε σε σχέση με σήμερα;
Θα έλεγα ναι αλλα πιο πολύ, υπήρχε δίψα για μουσική. Ο κόσμος ήθελε να ξεφύγει απο τα λαικά και την κουλτούρα της ψαροκώσταινας. Στον μικρόκοσμο των κλαμπ ήταν ολοι καλοδεχούμενοι, φτωχοί και πλούσιοι, αρκεί να σέβονταν τους κανόνες και να είχαν ανοιχτά τα αυτιά τους.

Τι σου λείπει από αυτή την εποχή και τι δεν θα ήθελες να ξαναζήσεις ποτέ;
Μου εχει λείψει η αυθεντικότητα σε ολα τα επίπεδα. Από τον μαγαζάτορα και τον dj έως τον μπάρμαν και τον πορτιέρη. Όλοι ειχουν τον ρόλο τους σαν ενα οικοσύστημα. Δεν θα ηθελα να ξαναζησω τις εποχές που κουβαλούσα τρεις τεράστιες κούτες με δίσκους για να παιξω μουσική. Όλοι οι παλιοι djs θα με καταλαβουν!

Ποια είναι τα πέντε κομμάτια που όταν ακούγονταν, «γκρεμιζόταν» το μαγαζί;
Phoenix – If i ever feel better (Buffalo bunch remix)
Johnick – Open up your eyes
Chicago – Street Player (white label)
MAW – To be in Love
Happy Mondays – Hallelujah

Τρεις λέξεις, οι οποίες περιγράφουν αυτή την εποχή για κάποιον που δεν την έχει ζήσει.
Αυθεντικότητα
Ενθουσιασμός
Σύμπνοια.

Hangover και chill out. Τι συνειρμούς σου προκαλούν αυτές οι έννοιες που καθιερώθηκαν στα 90’s;
Τα chill out ηταν απαραίτητα μετά από το πολύωρο clubbing. Ήμουν τυχερος γιατι είχα αποκτησει πάρα πολλούς φίλους και η συνήθης ιεροτελεστία ήταν να μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι μετά, κάτι που μας έδεσε. Εχω κρατήσει ακόμα όλους τους φιλους που βγαίναμε τότε αν και αρκετοι εχουν «αποσυρθεί». Το hangover ηταν ο λογος που καναμε chill out.

Πώς φλέρταραν τότε; Έχεις κάποια ιστορία να διηγηθείς;
Δεν νομίζω να εχει αλλάξει ουσιαστικά το φλερτ. Θα πω όμως ότι υπήρχε περισσότερος σεβασμός απέναντι στις γυναίκες. Εγώ, σαν dj είχα αρκετές επιτυχίες αν και όχι ιδιαίτερα όμορφος. Έχω και μια αστεία ιστορία από τα πρώτα μου βηματα: Στο Mad club, το dj booth ήταν ψηλά σε πατάρι και εγώ ανέβαινα νωρίς στις 11:00 και κατέβαινα στο τέλος της βράδιας. Έτσι, αν μια κοπελα ηθελε να με γνωρισει, θα επρεπε να εχει το κουράγιο να ανέβει μια μεγάλη και στενή σκάλα σε ενα καταμεστο club για να πουμε δυο κουβέντες. Ευτυχώς, καποιες το τόλμησαν και μαλιστα με μία απο αυτες, είχα 10 χρονια σχέση.

Τι συναισθήματα σου γεννιούνται μιλώντας γι’ αυτή την εποχή;
Σίγουρα θυμάμαι με νοσταλγία τις εποχές της διαρκούς μουσικής αναζήτησης και των εξόδων μου για κλάμπινγκ με 50+ φίλους. Κάναμε bar hopping και σκάγαμε σαν μια μικρή στρατιά.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News