Ο D-Light γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ασχολείται ενεργά με το hip-hop από το 2006 όταν και κυκλοφόρησε το πρώτο του demo. Αυτό το demo στάθηκε η αιτία για ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με σκοπό την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου. Μετά από διάφορες δυσκολίες, αναποδιές και αναβολές των σχεδίων και με τη συμμετοχή του καλού του φίλου Stereo Mike και του ιστορικού DJ “S”, κυκλοφόρησε ψηφιακά το single “Άνθρωπε Ξύπνα” το 2014, το οποίο του άνοιξε και πάλι την όρεξη για δημιουργία.
Τελικά, ο πρώτος του δίσκος με τίτλο “Μέχρι Τ’ Αστέρια” έφτασε τον Απρίλιο του 2016 ανεξάρτητα και χωρίς τη βοήθεια κάποιας εταιρείας με κάποιες δυνατές συμμετοχές όπως αυτές του Δημήτρη Μεντζέλου, DJ “S” (πάλι), Stereo Mike (πάλι), Κόμη Χ και αρκετών άλλων και κατάφερε να αποσπάσει πολύ καλά λόγια από όσες και όσους τον τσέκαραν. Χρειάστηκε μια πενταετή παύση μέχρι το επόμενό του βήμα, το οποίο ήρθε στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς.
Πριν από λίγους μήνες και πιο συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2021, επανήλθε με τον δεύτερο δίσκο του με τίτλο “Τρόπος Tου Λέγειν” πάλι ανεξάρτητα, με το άλμπουμ να διατίθεται -προς το παρόν- μόνο ψηφιακά, αλλά στόχος είναι να τυπωθεί και σε cd όπως έγινε με τον προκάτοχό του. Δεν εμφανίζεται ζωντανά, αλλά μπορείτε να τσεκάρετε τη σελίδα του μιας και ενίοτε παίζει μουσική ως dj σε διάφορα στέκια της πόλης.
– Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι βασικές διαφορές από την αρχή της φάσης του ελληνικού hip hop σε σύγκριση με το τώρα;
Οι διαφορές είναι πολλές κι έντονες με πρώτη κατ’ εμέ το πολύ ανεβασμένο επίπεδο στις παραγωγές και στο mcing. Το είδος έχει μεγαλώσει πλέον στη χώρα μας με αποτέλεσμα να βγαίνουν πολύ πιο δουλεμένες
κυκλοφορίες.
– Ποιο ήταν το ερέθισμα (καλλιτέχνες, άλμπουμ, περιστατικά κλπ) για να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;
Ανέκαθεν έτρεφα αγάπη για το ρυθμό και τη γκρούβα. Οι καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν να το τολμήσω κι εγώ ήταν ο Xzibit, ο Nas, ο Eminem, οι Mobb Deep και όλα τα μεγάλα ονόματα των late 90s και early 00s τα οποία μεσουρανούσαν τότε.
– Πώς έχει εξελιχθεί η διαδικασία της παραγωγής σχετικά με την ηχογράφηση και τη δημιουργία των κομματιών;
Πλέον είναι αρκετά εύκολο σε σχέση με παλαιότερα. Στην ουσία κρατάς όλη τη διαδικασία της δημιουργίας και της ηχογράφησης στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις από το 0 ως το 1 και μετά ξέρεις ακριβώς πως να το κάνεις. Σαφώς, με κάθε δίσκο αυτό βελτιώνεται και τελειοποιείται.
– Εξακολουθεί να υπάρχει η νοοτροπία ότι το underground είναι το αυθεντικό hip hop ή είναι πιο ανεκτική πλέον η σκηνή στην «εμπορικότητα» και στη συνεργασία με δισκογραφικές;
Χωρίς να παρακολουθώ πλέον ιδιαίτερα τα δρώμενα, έχω την αίσθηση πως σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό υπάρχει ακόμα αυτή η νοοτροπία. Ωστόσο, υπάρχει ακόμα παρερμηνεύεται ο όρος underground στη χώρα μας. Underground δεν είναι λούπα, κακής ποιότητας ηχογράφηση και ταξικός στίχος. Underground είναι η δουλειά σου να κυκλοφορεί εντελώς ανεξάρτητα, χέρι με χέρι ή ελεύθερη στις πλατφόρμες του διαδικτύου.
– Είναι πιο συχνές πλέον οι συνεργασίες με καλλιτέχνες άλλων μουσικών ειδών. Αυτό αντιμετωπίζεται ακόμα επιφυλακτικά από τη σκηνή;
Θέλω να πιστεύω πως όχι. Υπάρχουν εντελώς ετερόκλητες συνεργασίες οι οποίες πραγματικά έχουν δημιουργήσει πολύ όμορφα τραγούδια οπότε κατ’ εμέ δεν είναι θέμα ονομάτων, αλλά θέμα τελικού αποτελέσματος και αισθητικής.
– Η hip-hop παραμένει το μέσο να εκφραστούν τα παιδιά της εργατικής τάξης για ό,τι τους απασχολεί σχετικά με την κοινωνία και την εξουσία;
Η hip-hop παραμένει το μέσο να εκφραστεί ο οποιοσδήποτε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν χρειάζεται να προέρχεσαι από την εργατική τάξη για να είσαι στοιχειωδώς ευαισθητοποιημένος για όλα τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Είναι θέμα σπιτιού, παιδείας και ευρύτερης καλλιέργειας.
– Στην αμερικανική κουλτούρα, αρκετοί rappers είναι πλέον εκατομμυριούχοι αλλά εξακολουθούν να γράφουν και να κερδίζουν το σεβασμό. Αυτό μπορεί να συμβεί στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς να αλλοιώσει την ουσία του μηνύματος;
Όπως έλεγε σωστά ένας παλιός στίχος «άλλο η Αμερική, άλλο η Ελλάδα…»! Θεωρώ πως οι άνθρωποι οι οποίοι έβγαλαν πάρα πολλά χρήματα στη χώρα μας είναι ελάχιστοι. Αυτό από μόνο του, δεν σημαίνει πως δε μπορούν να εξακολουθούν να βγάζουν ποιοτικές κυκλοφορίες. Γνωρίζω και περιπτώσεις λιγότερο εμπορικών ονομάτων με ταξικό στίχο που πληρώνονται πάρα πολύ καλά και έχουν τον σεβασμό του κόσμου.
– Τι θεωρείς ότι δεν θα έπρεπε να κάνει ένας rapper/παραγωγός που εκτιμάς και είναι μέσα στις επιρροές σου;
Να μην κάνει τίποτα με το οποίο δε νιώθει άνετα μόνο και μόνο για να γίνει γνωστός ή πλούσιος. Ό,τι κάνουμε, μένει στον χρόνο και μας ακολουθεί. Άρα το να είσαι ο εαυτός σου είναι για εμένα μονόδρομος και ο κόσμος θα το αναγνωρίσει αυτό αργά ή γρήγορα.
– Τι συνεχίζει να παρεξηγεί ο κόσμος για το ελληνικό hip hop και τη φιλοσοφία του;
Θα έλεγα πως είναι μια μουσική για μικρά παιδιά που κουνάνε τα χέρια τους πάνω-κάτω και φαίνονται λίγο «μπέμπηδες». Στην πραγματικότητα υπάρχουν hip hop στίχοι οι οποίοι είναι αληθινά ποιήματα και σε κλωτσάνε στο στομάχι. Αυτό το hip-hop αξίζει να ψάξει ο κόσμος και θα αναιρέσει τις όποιες παρεξηγήσεις έχει για αυτή τη μουσική.
– Πώς έχει διαμορφωθεί πια η εικόνα (βίντεο κλιπ, social media, φωτογραφία, graphic design) και πόσο έχει συμβάλλει στο σύγχρονο λανσάρισμα της μουσικής σου;
Επειδή η μουσική μου κυκλοφορεί εντελώς ανεξάρτητα και προέρχομαι από ένα heavy metal υπόβαθρο δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στην ευρύτερη εικόνα μου, όσο στη μουσική μου. Σαφώς το graphic design παίζει μεγάλο ρόλο αλλά από εκεί κι έπειτα θεωρώ πως η καλή μουσική δεν χάνεται και μακροπρόθεσμα ο κόσμος θα την ανακαλύψει.
– Κεφάλαιο trap: Ένα γράμμα, πολλές διαφορές. Υπάρχει κάτι που ενώνει την εγχώρια trap με το hip hop; Και πόσα τους χωρίζουν;
Για να είμαι ειλικρινής δεν παρακολουθώ καθόλου αυτό το είδος. Ό,τι έχει φτάσει στα αφτιά μου, έχει κάποιες ομοιότητες με το hip hop αλλά μόνο σε επίπεδο εκφοράς και έμμετρου λόγου. Με το hip-hop ως κουλτούρα κατ΄εμέ, ελάχιστες.
Σεξισμός και ρίμες. Στη σύγχρονη εποχή, πώς αναφέρονται οι mcs στη γυναίκα σε σχέση με παλιότερα;
Αυτοί οι στίχοι -σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό- υπήρχαν πάντα ιδίως στον Αμερικάνικο στίχο. Υπάρχει όμως και στίχος που σέβεται τις γυναίκες και τις εξυμνεί, τις προστατεύει και τις αγαπά. Θεωρώ απαράδεκτο τον σεξιστικό στίχο ο οποίος προσβάλλει τις γυναίκες και τις θεωρεί αντικείμενα. Όλες και όλοι από μία γυναίκα έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Τις γυναίκες τις αγαπάμε και τις σεβόμαστε!
Πάντα επικρατούσε μία άγρια κατάσταση αλλά ειδικά τώρα, το bullying, η ομοφοβία, οι ρατσιστικές επιθέσεις, η μη συμπερίληψη έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Πώς μπορεί η μουσική να αλλάξει τη στάση της ζωής και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων;
Ο στίχος είναι όπλο και οι ρίμες είναι σφαίρες. Έχουν δύναμη και μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, να τους προβληματίσουν και να τους ξυπνήσουν. Όλα είναι εκεί έξω πλέον για οποιονδήποτε άνθρωπο θέλει να ζει καλύτερα και να κάνει τη διαφορά. Υπάρχει μουσική και κανάλια στο διαδίκτυο τα οποία είναι μικρά πανεπιστήμια και υπάρχουν και οι κάδοι σκουπιδιών. Όπως υπάρχει και η επιλογή για το ποια από αυτά θα ακολουθήσεις. Σε κάθε περίπτωση, βλέπω πολύ μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση από τα νέα παιδιά σε σχέση με τη δικιά μου τη γενιά και ασχολούνται πολύ περισσότερο με αυτά τα
τόσο σοβαρά ζητήματα τα οποία θα έπρεπε να μας αφορούν όλους.
Τι εισπράττεις, τι παρατηρείς και τι σε πορώνει από τη συμπεριφορά του κοινού (ως ακροατές και ως θεατές στις συναυλίες) που παρακολουθεί τη hip hop σκηνή;
Όπως και στο metal (πολύ περισσότερο εκεί για εμένα), έτσι και στη hip hop σκηνή μου αρέσει πολύ το νεύρο και το πάθος. Μου αρέσει ο παλμός σε μια συναυλία και γουστάρω να βλέπω ένα πωρωμένο και αφοσιωμένο κοινό που ξέρει απ’ έξω τους στίχους και γίνεται με τον καλλιτέχνη που ραπάρει εκείνη τη στιγμή. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής!
– Το φινάλε δικό σου…
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας. Να είστε πάντα καλά, να προσέχετε τους εαυτούςσας και να τους οχυρώνετε με έξυπνες και υγιείς συνήθειες όπως τη μουσική, το διάβασμα και τη γυμναστική! Και φυσικά να στηρίζετε έμπρακτα τη metal και hip hop σκηνή της χώρας μας!
INFO >>>
