“Δέκα τρόποι για summer body”, “Tips για να είσαι κορμάρα (sic) στην παραλία”, “Summer body express της τελευταίας στιγμής” (φοβάμαι), είναι λίγοι μόνο από τους τίτλους που με βομβαρδίζουν κάθε χρόνο. Κάθε καλοκαίρι, η ίδια υπόθεση. Περιοδικά (sites στις ημέρες μας), εκπομπές και TikTokers φωνάζουν πως ξέρουν το κόλπο, έχουν τον τρόπο και το μυστικό συνδυασμό για να αποκτήσεις το summer body των ονείρων σου. Όλα δείχνουν πως το να πας έτσι όπως είσαι και να πετάξεις την ύπαρξη σου σε μία θάλασσα δεν παίζει. Πρέπει και για αυτό να κάνεις προετοιμασία, βάρη, pilates, διατροφή για να περάσεις τον έλεγχο της παραλίας. Αλλιώς που πας με το περσινό μπικίνι και το όχι ιδανικό σώμα; Μην αυταπατάστε ότι αυτά είναι για τους mainstream αλλά εμείς οι εναλλακτικοί (φασαίοι) δεν έχουμε τέτοια. Κάθε φυλή έχει την στολή της, αλλά το summer body δεν γνωρίζει από κουλτούρες. Το ιδανικό σώμα είναι παντού λεπτό και γυμνασμένο. Και αυτό δεν είναι (πολύ) καινούριο.
Αν είσαι γυναίκα, μόλις μπεις εφηβεία ξεκινάς να μισείς το σώμα σου. Είναι μέρος της εκπαίδευσης σου ως γυναίκα μάλλον. Θα έλεγε κανείς ότι μας μαζεύει όλες μία κρυφή ώρα στο σχολείο, κάποια ειδική εκπαιδεύτρια, και μας αναλύει πόσο λάθος είναι όλα πάνω μας (αν έχετε κάνει μπαλέτο, τότε αυτό λογικά σας έχει όντως συμβεί). Όλες οι γυναίκες που ξέρω δεν συμπαθούν το σώμα τους. Και αν το συμπαθούν γενικά, δεν το αγαπάνε. Και ακόμα κι αν έχουν καταφέρει να το αγαπήσουν έχουν σίγουρα πολλές κακές μέρες σε αυτή την σχέση. Τραβάμε μεγάλα ζόρια με την εμφάνιση μας, κακά τα ψέματα. Και το σώμα μας είναι το μεγαλύτερο ζόρι εξ αυτών.
Τα πρότυπα ομορφιάς, αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα της εκάστοτε κοινωνίας. Το skinny δεν ήταν πάντοτε στην κορφή της λίστας. Στην αρχαιότητα και τη αναγέννηση οι πιο chubby γυναίκες είχαν την τιμητική τους. Οι άνθρωποι βέβαια είχαν άλλα προβλήματα τότε, κυρίως επιβίωσης. Οι φτωχές ήταν ασθενικές και αδύνατες αναγκαστικά και η μόδα δεν ήταν κάτι που απασχολούσε τον απλό κόσμο. Στις αρχές του 19ου αιώνα με την άνοδο του κινήματος του ρομαντισμού, η ασθενική όψη (αδύνατο σώμα, λευκή επιδερμίδα) αρχίζει να αποκτά θαυμαστές στις ανώτερες τάξεις, μία μόδα που θα κρατήσει για περίπου έναν αιώνα.
Με την αυγή του 20ου αιώνα, το οικονομικό κραχ και τους πολέμους το skinny παραμένει στην “μόδα” για λόγους ανάγκης. Την δεκαετία του ’50 ωστόσο, που είναι η εποχή του αμερικάνικου κομφορμισμού και η υγεία είναι η νέα μόδα, μόνο η μέση πρέπει να είναι λεπτή. Μεγάλο στήθος, μεγάλα οπίσθια, λεπτή μέση είναι τώρα το νέο (αφύσικο) πρότυπο ομορφιάς που για πρώτη φορά περνάει σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Σώματα πάνε και έρχονται τις επόμενες δεκαετίες, τίποτα όμως δεν θα επικρατήσει ως μόνη επιλογή. Η αδύνατη Twiggy μπορεί να έγινε πρότυπο στα 60s αλλά δεν ακολούθησαν πολλές το παράδειγμα της και τα κανονικά σώματα μαζί με την ελευθερία και την αποδοχή του κινήματος των χίπηδων, έφεραν μία απρόσμενη ισορροπία στο θέμα. Όλα αλλάζουν στα 90s.
Η δεκαετία των supermodels, του skinny, του lifestyle. Εξωπραγματικά όμορφες γυναίκες φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο της Vogue και εκτοξεύονται στην κορφή του κόσμου. Linda Evangelista, Cindy Crawford, Naomi Campbell και άλλα τεράστια ονόματα είναι τα “It girls” που θέλουν όλοι για τα show τους. Ένα νέο πρότυπο έχει καθιερωθεί, το λεπτό, λιπόσαρκο είναι εδώ, και όποια δεν το έχει να κοιτάξει να το αποκτήσει αλλιώς να μας αδειάσει την γωνιά. Το σέξι γίνεται απαραίτητο στοιχείο για την εμφάνιση της γυναίκας. Ξαφνικά το skinny γεμίζει τα περιοδικά, τις πασαρέλες και τα νούμερα των ρούχων μικραίνουν. Όχι μόνο των οίκων (που λένε ότι αυτό γίνεται για λόγους οικονομικού συμφέροντος) αλλά και των brands που ντύνουν τον απλό κόσμο.
Το νούμερο που φοράς, μπορεί να γίνει το μυστικό σου όπλο αν είναι αρκετά μικρό. Φυσικά αυτές οι διαστάσεις δεν είναι για όλους και οι κοπέλες που έγιναν super models είχαν αρχικά μία τέτοια βάση από την φύση τους και δεύτερον προσπάθησαν να διατηρήσουν αυτό το σώμα με εξαντλητική προσπάθεια. Ήταν η δουλειά τους αυτή καθώς ως μοντέλο πληρωνόσουν για να έχεις το ιδανικό δέρμα και σώμα. Όσες δεν είχαν ευνοηθεί από την φύση (η πλειοψηφία) κατέφυγαν σε επικίνδυνες δίαιτες, ναρκωτικά ακόμα και σε κατανάλωση βαμβακιού αντί για κανονική τροφή προκειμένου να μην πάρουν. Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, πολλά κορίτσια νόσησαν με διατροφικές διαταραχές και αρκετά πέθαναν είτε από ασιτία είτε προσπαθώντας να μείνουν αδύνατες με χάπια, ναρκωτικά και αλκοόλ. Όμως και εκτός του χώρου της μόδας τα πράγματα δεν πήγαν εξαιρετικά καλύτερα. Για πρώτη φορά μπαίνει και φυτεύεται για τα καλά στο μυαλό των κοριτσιών ένα γενικό πρότυπο σώματός. Αφύσικο και επικίνδυνο μεν, αδιανόητα γοητευτικό και εισιτήριο για τον κόσμο δε.
Μικρές στο Zara, μικρές και στην ψυχή: Μεγαλώνοντας στη δεκαετία που μας έμαθε να μισούμε το σώμα μας
Όσες μεγαλώσαμε σε αυτήν την δεκαετία δεν είχαμε ελπίδα. Μάθαμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τέλεια προϊόντα μιας βιομηχανίας που κέρδιζε από αυτά και αντίστοιχα επένδυε δισεκατομμύρια. Η σύγκριση αυτή είναι που έφερνε το κέρδος καθώς αν αγοράσουμε το τάδε προϊόν θα γίνουμε και εμείς σαν αυτές, το τάδε ρούχο, την τάδε κρέμα κ.ο.κ.. Το male gaze εννοείται πως ήταν και αυτό εναντίον μας, καθώς σέξι σήμαινε το σώμα των supermodels, επομένως επιλογή δεν υπήρχε. Δίαιτα, γυμναστική, φαγητά με τύψεις, κλάματα στα δοκιμαστήρια, ζήλεια για την αδύνατη φίλη που τρώει παγωτά και μένει στέκα. Η ζωή μας όλη.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ματαιόδοξα, ανόητα, επιφανειακά και κομπλεξικά και το χειρότερο είναι ότι όντως είναι. Φαίνονται ασήμαντα και ότι το πρόβλημα δεν είναι η μόδα, αλλά εμείς που “μασάμε”. Δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό, γιατί αν ήταν δεν θα υπήρχε στο βαθμό που υπάρχει. Και ναι είναι κυρίως γυναικείο, καθώς η κοιλιά στον άντρα είναι σέξι, τα γένια είναι σέξι, η “καράφλα” είναι σέξι κλπ. Γενικά η αρσενική ομορφιά είναι κάτι σχετικό, ενώ η θηλυκή όχι. Και αν δεν έχεις βρεθεί στην θέση αυτή δεν μπορείς να το καταλάβεις. Αν δεν έχεις νιώσει ότι η μούρη σου είναι λάθος, δεν μπορείς να καταλάβεις. Αν δεν έχεις νιώσει ένα τόσο δα σκουπιδάκι γιατί δεν χωράς στο small του Zara δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι παράλογο και τρελό αλλά έτσι έχουμε μεγαλώσει. Με το αγόρι που μας αρέσει να μας ζητάει να χάσουμε τρία κιλά, να πεταχτούν λίγο τα κοκαλάκια στην μέση όπως στο τάδε μοντέλο που τον καυλώνει. Με την μαμά μας να μας λέει να μην τρώμε γλυκά γιατί δεν θα βρούμε άντρα. Με την πωλήτρια να μας κοιτάει με οίκτο όταν ζητάμε ένα νούμερο μεγαλύτερο μαγιό.
Τα κορίτσια των ’90s και το άγιο δισκοπότηρο του αδύνατου σώματος
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου ναι μεν τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα, έστω και πλασματικά βλέπουμε πλέον πιο καθημερινά σώματα σε καμπάνιες, οι άνθρωποι έχουν ευαισθητοποιηθεί περισσότερο σε ζητήματα ψυχικής υγείας και διατροφικών διαταραχών και όλοι προσπαθούμε για την αλλαγή. Εγώ έζησα “τύχερη” μέχρι τα 28. Έζησα όλη μου την ζωή αδύνατη. Naomi Campbell (στο πιο κοντό OK) από κούνια. Ήμουν το παιδάκι που κυνηγούσαν για να φάει και αυτό έτρεχε. Ήμουν μία χαρά με τα (λίγα) κιλά μου, φόραγα ό,τι ήθελα και δεν ήξερα τι είναι η γυμναστική. Απορούσα με τις φίλες μου που βασανιζόντουσαν με δίαιτες, δεν καταλάβαινα προς τι τόση πίκρα και σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι να μην νιώθεις καλά με το σώμα σου.
Στα 28 όμως, λόγω ενός mental breakdown, έχασα σχεδόν δέκα κιλά σε ένα καλοκαίρι. Καμία απολύτως σχέση με εμφάνιση, απλά δεν μπορούσα να φάω από το άγχος μου. Έγινα σκελετός. Με έσυραν σε ψυχίατρο, διαγνώστηκα με ιδεοψυχαγκαστική (welcome, welcome) διαταραχή προσωπικότητας και ξεκίνησα αγωγή και θεραπεία. Από τις πρώτες συνεδρίες, ανακάλυψα πολύ εύκολα, ότι όταν είμαι στεναχωρημένη ή αγχωμένη δεν τρώω για λόγους που σχετίζονται με την ιδεοψυχαναγκαστική. Μια που το ανακάλυψα και μια που το έκοψα. Μαχαίρι. Αυτό ήταν, το φαγητό έφυγε από την λίστα μου, έτρωγα πια ανεξάρτητα από διάθεση, έτρωγα όποτε πεινούσα. Και ναι, πεινούσα συνέχεια. Άρχισα να βάζω κιλά. Από τρομαχτικά αδύνατη έγινα αδύνατη, μετά κανονική, μετά κανονική προς το chubby και φτάσαμε στο σήμερα. Chubby επίσημα. Με κάποια κιλάκια, για να το πω τρυφερά, χοντρή, για να το πως όπως νιώθω. Τέσσερα χρόνια μετά, είμαι σχεδόν είκοσι κιλά πάνω από τα πρώην αιώνια μου κιλά. Και εννοείται πως ως ένα κλασικό κορίτσι των 90s δεν είμαι τελικά καθόλου οκ με αυτό. Μόλις ένιωσα άσχημα με το σώμα μου αμέσως το πρότυπο που είχε φυτευτεί στο κεφάλι εμφανίστηκε να με κρίνει. Και τότε κατάλαβα.
Μπορεί να το κρύβουμε πια και να παριστάνουμε τις άνετες, μπορεί και να γκρινιάζουμε ανοιχτά για τα χοντρά (στο μυαλό μας) πόδια που έχουμε.Ακόμα κάνουμε δίαιτες (που όλοι μαζί, οι «φωτισμένοι», βαφτίσαμε «διατροφή»), ακόμα χτυπιόμαστε στη γυμναστική για να κάψουμε τα γλυκά γιατί «η γυμναστική μάς ηρεμεί», κι ακόμα δεν αγαπάμε το σώμα μας. Η αφίσα της Naomi δεν έχει κατέβει από το εφηβικό δωμάτιο του μυαλού μας και ούτε πρόκειται. Για εμάς τα κορίτσια των 90s, το ΑΔΥΝΑΤΟ σώμα ήταν, είναι και θα είναι, το άγιο μας δισκοπότηρο. Δεν γίνεται να μας το βγάλετε από το μυαλό, δεν μπορείτε. Είμαστε καμένα χαρτιά, χαμένες υποθέσεις, ναι για εμάς είναι αργά.
Λυπάμαι βαθιά για αυτό. Λυπάμαι για εμένα που παλεύω να μην μαυρίσω ΚΑΙ το φετινό μου καλοκαίρι επειδή τα κιλά μου με κάνουν να νιώθω ένα χοντρό τίποτα. Λυπάμαι που εγώ που λατρεύω την θάλασσα τώρα και μόνο η σκέψη μου προκαλεί άγχος. Το σώμα μου έχει βαρεθεί να το ρωτάω «πως είσαι έτσι;». Γενικά με έχει βαρεθεί, το ξέρω, για αυτό μου πέταξε στα μούτρα μία λεύκη μπας και το βουλώσω αλλά εγώ εκεί. Κρεβατομουρμούρα. Λυπάμαι και για τις πανέμορφες φίλες μου, οι οποίες παρ’ όλο που παλεύουν για να είναι αδύνατες με διατροφές και γυμναστική, και είναι κορμάρες, δεν τους αρκεί. Δεν είναι μόνο τα κιλά άλλωστε. Ο λόγος είναι βαθύτερος και όχι δεν φταίει η Naomi Campbell. Όλοι έχουν λόγο για την εικόνα μας, εκτός από εμάς τις ίδιες. Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει τη δύναμη να διαμορφώνει το γυναικείο σώμα, ενώ η κοινωνία εκφράζει άποψη γι’ αυτό με βάση τα πρότυπα που της έχουν επιβληθεί. Δεν ήταν τελικά ποτέ επιλογή μας πως θα είναι το σώμα μας, αλλά επιλογή κάποιου άλλου. Εμείς έπρεπε απλώς να συμμορφωθούμε σε αυτό.
Για εμάς είναι αργά, το χάσαμε το παιχνίδι. Θα παίζουμε ανάμεσα στην παράνοια και την λογική με καλές και κακές μέρες και θα δίνουμε τον αγώνα της αποδοχής των σωμάτων μας με μικρές νίκες και μεγάλες ήττες. Το έχουμε πάρει απόφαση. Τον σηκώνουμε τον σταυρό χρόνια τώρα. Έχουμε όμως ορκιστεί μεταξύ μας κάτι. Αυτό το κακό, δεν θα το κάνουμε ποτέ στις κόρες μας. Δεν θα τις αφήσουμε να περάσουν ότι περνάμε. Και όποια το ξεχνάει η άλλη θα είναι εκεί να της το θυμίζει. Οι κόρες μας θέλουμε να απολαμβάνουν το σώμα τους και το φαγητό όπως γουστάρουν. Να έχουν μία υγιή σχέση με αυτό, να το σέβονται. Να το αγαπάνε στα αλήθεια, ρε γαμώτο. Ο κόσμος αλλάζει ναι. Και ελπίζουμε ότι οι κόρες μας θα τα πάνε καλύτερα από εμάς.
➪Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
“Δέκα τρόποι για summer body”, “Tips για να είσαι κορμάρα (sic) στην παραλία”, “Summer body express της τελευταίας στιγμής” (φοβάμαι), είναι λίγοι μόνο από τους τίτλους που με βομβαρδίζουν κάθε χρόνο. Κάθε καλοκαίρι, η ίδια υπόθεση. Περιοδικά (sites στις ημέρες μας), εκπομπές και TikTokers φωνάζουν πως ξέρουν το κόλπο, έχουν τον τρόπο και το μυστικό συνδυασμό για να αποκτήσεις το summer body των ονείρων σου. Όλα δείχνουν πως το να πας έτσι όπως είσαι και να πετάξεις την ύπαρξη σου σε μία θάλασσα δεν παίζει. Πρέπει και για αυτό να κάνεις προετοιμασία, βάρη, pilates, διατροφή για να περάσεις τον έλεγχο της παραλίας. Αλλιώς που πας με το περσινό μπικίνι και το όχι ιδανικό σώμα; Μην αυταπατάστε ότι αυτά είναι για τους mainstream αλλά εμείς οι εναλλακτικοί (φασαίοι) δεν έχουμε τέτοια. Κάθε φυλή έχει την στολή της, αλλά το summer body δεν γνωρίζει από κουλτούρες. Το ιδανικό σώμα είναι παντού λεπτό και γυμνασμένο. Και αυτό δεν είναι (πολύ) καινούριο.
Αν είσαι γυναίκα, μόλις μπεις εφηβεία ξεκινάς να μισείς το σώμα σου. Είναι μέρος της εκπαίδευσης σου ως γυναίκα μάλλον. Θα έλεγε κανείς ότι μας μαζεύει όλες μία κρυφή ώρα στο σχολείο, κάποια ειδική εκπαιδεύτρια, και μας αναλύει πόσο λάθος είναι όλα πάνω μας (αν έχετε κάνει μπαλέτο, τότε αυτό λογικά σας έχει όντως συμβεί). Όλες οι γυναίκες που ξέρω δεν συμπαθούν το σώμα τους. Και αν το συμπαθούν γενικά, δεν το αγαπάνε. Και ακόμα κι αν έχουν καταφέρει να το αγαπήσουν έχουν σίγουρα πολλές κακές μέρες σε αυτή την σχέση. Τραβάμε μεγάλα ζόρια με την εμφάνιση μας, κακά τα ψέματα. Και το σώμα μας είναι το μεγαλύτερο ζόρι εξ αυτών.
Τα πρότυπα ομορφιάς, αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα της εκάστοτε κοινωνίας. Το skinny δεν ήταν πάντοτε στην κορφή της λίστας. Στην αρχαιότητα και τη αναγέννηση οι πιο chubby γυναίκες είχαν την τιμητική τους. Οι άνθρωποι βέβαια είχαν άλλα προβλήματα τότε, κυρίως επιβίωσης. Οι φτωχές ήταν ασθενικές και αδύνατες αναγκαστικά και η μόδα δεν ήταν κάτι που απασχολούσε τον απλό κόσμο. Στις αρχές του 19ου αιώνα με την άνοδο του κινήματος του ρομαντισμού, η ασθενική όψη (αδύνατο σώμα, λευκή επιδερμίδα) αρχίζει να αποκτά θαυμαστές στις ανώτερες τάξεις, μία μόδα που θα κρατήσει για περίπου έναν αιώνα.
Με την αυγή του 20ου αιώνα, το οικονομικό κραχ και τους πολέμους το skinny παραμένει στην “μόδα” για λόγους ανάγκης. Την δεκαετία του ’50 ωστόσο, που είναι η εποχή του αμερικάνικου κομφορμισμού και η υγεία είναι η νέα μόδα, μόνο η μέση πρέπει να είναι λεπτή. Μεγάλο στήθος, μεγάλα οπίσθια, λεπτή μέση είναι τώρα το νέο (αφύσικο) πρότυπο ομορφιάς που για πρώτη φορά περνάει σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Σώματα πάνε και έρχονται τις επόμενες δεκαετίες, τίποτα όμως δεν θα επικρατήσει ως μόνη επιλογή. Η αδύνατη Twiggy μπορεί να έγινε πρότυπο στα 60s αλλά δεν ακολούθησαν πολλές το παράδειγμα της και τα κανονικά σώματα μαζί με την ελευθερία και την αποδοχή του κινήματος των χίπηδων, έφεραν μία απρόσμενη ισορροπία στο θέμα. Όλα αλλάζουν στα 90s.
Η δεκαετία των supermodels, του skinny, του lifestyle. Εξωπραγματικά όμορφες γυναίκες φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο της Vogue και εκτοξεύονται στην κορφή του κόσμου. Linda Evangelista, Cindy Crawford, Naomi Campbell και άλλα τεράστια ονόματα είναι τα “It girls” που θέλουν όλοι για τα show τους. Ένα νέο πρότυπο έχει καθιερωθεί, το λεπτό, λιπόσαρκο είναι εδώ, και όποια δεν το έχει να κοιτάξει να το αποκτήσει αλλιώς να μας αδειάσει την γωνιά. Το σέξι γίνεται απαραίτητο στοιχείο για την εμφάνιση της γυναίκας. Ξαφνικά το skinny γεμίζει τα περιοδικά, τις πασαρέλες και τα νούμερα των ρούχων μικραίνουν. Όχι μόνο των οίκων (που λένε ότι αυτό γίνεται για λόγους οικονομικού συμφέροντος) αλλά και των brands που ντύνουν τον απλό κόσμο.
Το νούμερο που φοράς, μπορεί να γίνει το μυστικό σου όπλο αν είναι αρκετά μικρό. Φυσικά αυτές οι διαστάσεις δεν είναι για όλους και οι κοπέλες που έγιναν super models είχαν αρχικά μία τέτοια βάση από την φύση τους και δεύτερον προσπάθησαν να διατηρήσουν αυτό το σώμα με εξαντλητική προσπάθεια. Ήταν η δουλειά τους αυτή καθώς ως μοντέλο πληρωνόσουν για να έχεις το ιδανικό δέρμα και σώμα. Όσες δεν είχαν ευνοηθεί από την φύση (η πλειοψηφία) κατέφυγαν σε επικίνδυνες δίαιτες, ναρκωτικά ακόμα και σε κατανάλωση βαμβακιού αντί για κανονική τροφή προκειμένου να μην πάρουν. Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, πολλά κορίτσια νόσησαν με διατροφικές διαταραχές και αρκετά πέθαναν είτε από ασιτία είτε προσπαθώντας να μείνουν αδύνατες με χάπια, ναρκωτικά και αλκοόλ. Όμως και εκτός του χώρου της μόδας τα πράγματα δεν πήγαν εξαιρετικά καλύτερα. Για πρώτη φορά μπαίνει και φυτεύεται για τα καλά στο μυαλό των κοριτσιών ένα γενικό πρότυπο σώματός. Αφύσικο και επικίνδυνο μεν, αδιανόητα γοητευτικό και εισιτήριο για τον κόσμο δε.
Μικρές στο Zara, μικρές και στην ψυχή: Μεγαλώνοντας στη δεκαετία που μας έμαθε να μισούμε το σώμα μας
Όσες μεγαλώσαμε σε αυτήν την δεκαετία δεν είχαμε ελπίδα. Μάθαμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τέλεια προϊόντα μιας βιομηχανίας που κέρδιζε από αυτά και αντίστοιχα επένδυε δισεκατομμύρια. Η σύγκριση αυτή είναι που έφερνε το κέρδος καθώς αν αγοράσουμε το τάδε προϊόν θα γίνουμε και εμείς σαν αυτές, το τάδε ρούχο, την τάδε κρέμα κ.ο.κ.. Το male gaze εννοείται πως ήταν και αυτό εναντίον μας, καθώς σέξι σήμαινε το σώμα των supermodels, επομένως επιλογή δεν υπήρχε. Δίαιτα, γυμναστική, φαγητά με τύψεις, κλάματα στα δοκιμαστήρια, ζήλεια για την αδύνατη φίλη που τρώει παγωτά και μένει στέκα. Η ζωή μας όλη.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ματαιόδοξα, ανόητα, επιφανειακά και κομπλεξικά και το χειρότερο είναι ότι όντως είναι. Φαίνονται ασήμαντα και ότι το πρόβλημα δεν είναι η μόδα, αλλά εμείς που “μασάμε”. Δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό, γιατί αν ήταν δεν θα υπήρχε στο βαθμό που υπάρχει. Και ναι είναι κυρίως γυναικείο, καθώς η κοιλιά στον άντρα είναι σέξι, τα γένια είναι σέξι, η “καράφλα” είναι σέξι κλπ. Γενικά η αρσενική ομορφιά είναι κάτι σχετικό, ενώ η θηλυκή όχι. Και αν δεν έχεις βρεθεί στην θέση αυτή δεν μπορείς να το καταλάβεις. Αν δεν έχεις νιώσει ότι η μούρη σου είναι λάθος, δεν μπορείς να καταλάβεις. Αν δεν έχεις νιώσει ένα τόσο δα σκουπιδάκι γιατί δεν χωράς στο small του Zara δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι παράλογο και τρελό αλλά έτσι έχουμε μεγαλώσει. Με το αγόρι που μας αρέσει να μας ζητάει να χάσουμε τρία κιλά, να πεταχτούν λίγο τα κοκαλάκια στην μέση όπως στο τάδε μοντέλο που τον καυλώνει. Με την μαμά μας να μας λέει να μην τρώμε γλυκά γιατί δεν θα βρούμε άντρα. Με την πωλήτρια να μας κοιτάει με οίκτο όταν ζητάμε ένα νούμερο μεγαλύτερο μαγιό.
Τα κορίτσια των ’90s και το άγιο δισκοπότηρο του αδύνατου σώματος
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου ναι μεν τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα, έστω και πλασματικά βλέπουμε πλέον πιο καθημερινά σώματα σε καμπάνιες, οι άνθρωποι έχουν ευαισθητοποιηθεί περισσότερο σε ζητήματα ψυχικής υγείας και διατροφικών διαταραχών και όλοι προσπαθούμε για την αλλαγή. Εγώ έζησα “τύχερη” μέχρι τα 28. Έζησα όλη μου την ζωή αδύνατη. Naomi Campbell (στο πιο κοντό OK) από κούνια. Ήμουν το παιδάκι που κυνηγούσαν για να φάει και αυτό έτρεχε. Ήμουν μία χαρά με τα (λίγα) κιλά μου, φόραγα ό,τι ήθελα και δεν ήξερα τι είναι η γυμναστική. Απορούσα με τις φίλες μου που βασανιζόντουσαν με δίαιτες, δεν καταλάβαινα προς τι τόση πίκρα και σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι να μην νιώθεις καλά με το σώμα σου.
Στα 28 όμως, λόγω ενός mental breakdown, έχασα σχεδόν δέκα κιλά σε ένα καλοκαίρι. Καμία απολύτως σχέση με εμφάνιση, απλά δεν μπορούσα να φάω από το άγχος μου. Έγινα σκελετός. Με έσυραν σε ψυχίατρο, διαγνώστηκα με ιδεοψυχαγκαστική (welcome, welcome) διαταραχή προσωπικότητας και ξεκίνησα αγωγή και θεραπεία. Από τις πρώτες συνεδρίες, ανακάλυψα πολύ εύκολα, ότι όταν είμαι στεναχωρημένη ή αγχωμένη δεν τρώω για λόγους που σχετίζονται με την ιδεοψυχαναγκαστική. Μια που το ανακάλυψα και μια που το έκοψα. Μαχαίρι. Αυτό ήταν, το φαγητό έφυγε από την λίστα μου, έτρωγα πια ανεξάρτητα από διάθεση, έτρωγα όποτε πεινούσα. Και ναι, πεινούσα συνέχεια. Άρχισα να βάζω κιλά. Από τρομαχτικά αδύνατη έγινα αδύνατη, μετά κανονική, μετά κανονική προς το chubby και φτάσαμε στο σήμερα. Chubby επίσημα. Με κάποια κιλάκια, για να το πω τρυφερά, χοντρή, για να το πως όπως νιώθω. Τέσσερα χρόνια μετά, είμαι σχεδόν είκοσι κιλά πάνω από τα πρώην αιώνια μου κιλά. Και εννοείται πως ως ένα κλασικό κορίτσι των 90s δεν είμαι τελικά καθόλου οκ με αυτό. Μόλις ένιωσα άσχημα με το σώμα μου αμέσως το πρότυπο που είχε φυτευτεί στο κεφάλι εμφανίστηκε να με κρίνει. Και τότε κατάλαβα.
Μπορεί να το κρύβουμε πια και να παριστάνουμε τις άνετες, μπορεί και να γκρινιάζουμε ανοιχτά για τα χοντρά (στο μυαλό μας) πόδια που έχουμε.Ακόμα κάνουμε δίαιτες (που όλοι μαζί, οι «φωτισμένοι», βαφτίσαμε «διατροφή»), ακόμα χτυπιόμαστε στη γυμναστική για να κάψουμε τα γλυκά γιατί «η γυμναστική μάς ηρεμεί», κι ακόμα δεν αγαπάμε το σώμα μας. Η αφίσα της Naomi δεν έχει κατέβει από το εφηβικό δωμάτιο του μυαλού μας και ούτε πρόκειται. Για εμάς τα κορίτσια των 90s, το ΑΔΥΝΑΤΟ σώμα ήταν, είναι και θα είναι, το άγιο μας δισκοπότηρο. Δεν γίνεται να μας το βγάλετε από το μυαλό, δεν μπορείτε. Είμαστε καμένα χαρτιά, χαμένες υποθέσεις, ναι για εμάς είναι αργά.
Λυπάμαι βαθιά για αυτό. Λυπάμαι για εμένα που παλεύω να μην μαυρίσω ΚΑΙ το φετινό μου καλοκαίρι επειδή τα κιλά μου με κάνουν να νιώθω ένα χοντρό τίποτα. Λυπάμαι που εγώ που λατρεύω την θάλασσα τώρα και μόνο η σκέψη μου προκαλεί άγχος. Το σώμα μου έχει βαρεθεί να το ρωτάω «πως είσαι έτσι;». Γενικά με έχει βαρεθεί, το ξέρω, για αυτό μου πέταξε στα μούτρα μία λεύκη μπας και το βουλώσω αλλά εγώ εκεί. Κρεβατομουρμούρα. Λυπάμαι και για τις πανέμορφες φίλες μου, οι οποίες παρ’ όλο που παλεύουν για να είναι αδύνατες με διατροφές και γυμναστική, και είναι κορμάρες, δεν τους αρκεί. Δεν είναι μόνο τα κιλά άλλωστε. Ο λόγος είναι βαθύτερος και όχι δεν φταίει η Naomi Campbell. Όλοι έχουν λόγο για την εικόνα μας, εκτός από εμάς τις ίδιες. Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει τη δύναμη να διαμορφώνει το γυναικείο σώμα, ενώ η κοινωνία εκφράζει άποψη γι’ αυτό με βάση τα πρότυπα που της έχουν επιβληθεί. Δεν ήταν τελικά ποτέ επιλογή μας πως θα είναι το σώμα μας, αλλά επιλογή κάποιου άλλου. Εμείς έπρεπε απλώς να συμμορφωθούμε σε αυτό.
Για εμάς είναι αργά, το χάσαμε το παιχνίδι. Θα παίζουμε ανάμεσα στην παράνοια και την λογική με καλές και κακές μέρες και θα δίνουμε τον αγώνα της αποδοχής των σωμάτων μας με μικρές νίκες και μεγάλες ήττες. Το έχουμε πάρει απόφαση. Τον σηκώνουμε τον σταυρό χρόνια τώρα. Έχουμε όμως ορκιστεί μεταξύ μας κάτι. Αυτό το κακό, δεν θα το κάνουμε ποτέ στις κόρες μας. Δεν θα τις αφήσουμε να περάσουν ότι περνάμε. Και όποια το ξεχνάει η άλλη θα είναι εκεί να της το θυμίζει. Οι κόρες μας θέλουμε να απολαμβάνουν το σώμα τους και το φαγητό όπως γουστάρουν. Να έχουν μία υγιή σχέση με αυτό, να το σέβονται. Να το αγαπάνε στα αλήθεια, ρε γαμώτο. Ο κόσμος αλλάζει ναι. Και ελπίζουμε ότι οι κόρες μας θα τα πάνε καλύτερα από εμάς.
➪Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
