Δυο μέρες τώρα, τα εξωτικά δέντρα, τα φοινικόδεντρα, αφαιρούνται από τον οδό Πανεπιστημίου. Είχαν τοποθετηθεί στο πλαίσιο του Μεγάλου Περιπάτου. Τι βάναυσο κι αυτό το πράγμα: να αφαιρείς από τη γη ένα δέντρο!
Τα ημερολόγια έδειχναν 14 Ιουνίου του 2020, όταν δημιουργήθηκε ο ποδηλατόδρομος μήκους σχεδόν ενός χιλιομέτρου. Παράλληλα, διαμορφώθηκε ένας πεζόδρομος, που δύο από τις υφιστάμενες λωρίδες κυκλοφορίας, μήκους 900 μέτρων και συνολικής έκτασης 7.000 τ.μ.
Την ίδια εποχή δημιουργήθηκε μία λωρίδα αποκλειστικής χρήσης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, σε μία από τις υφιστάμενες λωρίδες, ώστε να μειωθεί σημαντικά ο χρόνος της διαδρομής των Μέσων, να αυξηθεί ο αριθμός των δρομολογίων τους και να μειωθεί ο αριθμός των επιβατών ανά δρομολόγιο.
Θυμάστε την ταλαιπωρία που βιώναμε περνώντας με το αυτοκίνητο από εκεί πριν δύο χρόνια, για όχι σύντομο διάστημα;
Κάποια στιγμή, έσκασαν μύτη και οι φοίνικες, για διάκοσμο. Για φύση, για γαρνιτούρα, για μαγκιά. Εικοσιδύο υπερήφανα φοινικόδεντρα, σύμβολα εξωτισμού, χώρεσαν μες στην καρδιά της Αθήνας. Κόστισαν 42.000 ευρώ! Και τώρα, όπως ενημερωνόμαστε, με μεγάλη προσοχή και συμμετοχή των γεωπόνων, με φροντίδα, μπαίνει λινάτσα στη ρίζα τους, και ετοιμάζονται για μεταφύτευση αλλού. Πριν αναστηθεί ο Χριστός για φέτος, θα έχουν βρει τον προορισμό τους, λέγεται. Και μελλοντικά, ειδοποιούν οι εκπρόσωποι Τύπου του Δήμου Αθηναίων, θα επιστρέψουν στο κέντρο της Αθήνας, να φυτευτούν από εδώ κι από εκεί, σε διάφορα σημεία.
Οι έρημες οι τεράστιες μεταλλικές ζαρντινιέρες,αδειανές τώρα, μοιάζουν ίδιες με αμμιέρες κάποιας γιγάντιας, τρομακτικής γάτας που ζει κάπου στην πόλη και από ώρα σε ώρα θα τις επισκεφθεί για να ανακουφίσει τις ανάγκες της.
Έρημες λοιπόν οι ζαρντινιέρες να υπενθυμίζουν ότι αυτό το πρότζεκτ με τον Μεγάλο Περίπατο δεν πήγε καλά. Φτάσαμε στο 2023, έχουμε άνοιξη και Πάσχα και ολόκληρη Πανεπιστημίου μοιάζει ξανά με στρατόπεδο! Σύντομα, λέει, θα φυτευτούν πλατάνια. Ενενήντα τον αριθμό. Μα, γιατί δεν φυτεύτηκαν εξαρχής; Γιατί αγαπάμε τόσο την «θεραπεία» σε αυτήν την χώρα και ξεχνάμε συνεχώς το στάδιο της «πρόληψης»;
Γιατί, λέει, οι φοίνικες φυτεύτηκαν σε στάδιο…πιλοτικό του έργου, του πρότζεκτ.
Είναι γεγονός ότι ο αντιδήμαρχος Αθηναίων μάς υπενθύμισε ότι το καλοκαίρι που θα ολοκληρωθεί για τα καλά το πρότζεκτ Πανεπιστημίου (να το δούμε και να μην το πιστεύουμε), θα έχουν ολοκληρωθεί, ουσιαστικά, τα τρία από τα τέσσερα έργα που περιλαμβάνονται στον Μεγάλο Περίπατο:
«Η Ομόνοια που αποτέλεσε το πρώτο έργο, η κάτω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος που ήταν το δεύτερο, η Πανεπιστημίου και τέλος η Βασιλίσσης Όλγας, και αναμένεται να ολοκληρωθεί σε οκτώ με εννέα μήνες. Άρα στο κέντρο της Αθήνας ολοκληρώνονται ή θα ολοκληρωθούν στο εγγύς μέλλον τέσσερα μεγάλα έργα που έχουν στόχο την αύξηση του ελεύθερου δημόσιου χώρου και του πρασίνου».
Δεν βρίσκω καμιά ποιητικότητα ή κινηματογραφικότητα σε αυτό το «ταξίδι του φοίνικα», γιατί έχει επικρατήσει ένας θυμός που έχει σκεπάσει όλα τα άλλα συναισθήματα. Δύο χρόνια, η Αθήνα είναι πεδίο μάχης, είναι κάποιο πειραματικό εργαστήρι στο οποίο ασκούν τις αντοχές μας και την φαντασία τους άνθρωποι που, προφανώς, δεν το κατοικούν το κέντρο στ’ αλήθεια, δεν το πονούν στ’ αλήθεια.
Αν κατοικούσαν εδώ, αν ζούσαν στ’ αλήθεια εδώ, δεν θα το άφηναν για μια ολόκληρη διετία σε αυτήν την κατάσταση. Δυο πουκάμισα και μια πετσέτα είναι για κανά τριήμερο στην άκρη του κρεβατιού ή της πολυθρόνας και σε πιάνει κατάθλιψη και σηκώνεσαι και αρχίζεις να συμμαζεύεις. Πόσα σλάλομ ακόμα; Πόση ανοχή στην ακαλαισθησία; Στην εικόνα συντριμμιών που αντικρίζουμε;
Θυμάμαι ένιωθα έτσι για το Μετρό στον Πειραιά, πριν κάποια χρόνια. Λέω, άντε, πότε επιτέλους; Γιατί αργούσε κάπως κι αυτό. Αλλά έγινε. Κι άστραψε ο τόπος. Βολεύει φανταστικά τους κατοίκους του Πειραιά, η παρουσία μετρό. Κι είναι και άλλου βεληνεκούς έργο το μετρό, από έναν πεζόδρομο, όπως και να το κάνουμε.
Τι είναι καλό για μια πόλη; Γι’ αυτήν την πόλη; Κι εμείς οι κάτοικοι πόσο διεκδικούμε, τελικά, το δικαίωμά μας στο αυτονόητο;
Ο ξεριζωμένος φοίνιξ είναι το σύμβολο του πολίτη που τον μετατοπίζουν ενεργειακά και ψυχολογικά οι εκάστοτε ιθύνοντες κάθε τόσο. Που στην αρχή έτσι, και μετά αλλιώς. Που «θα δούμε μετά» τι θα σε κάνουμε. Αυτό το αρειμάνιο πήγαινε έλα μας, μην και σταθούμε να στεριώσουμε, να κατασταλάξουμε πουθενά και χάσουμε το μεγαλείο της ελληνικότητάς μας…
Από παρτέρι σε παρτέρι να γυρνάμε!
Δυο μέρες τώρα, τα εξωτικά δέντρα, τα φοινικόδεντρα, αφαιρούνται από τον οδό Πανεπιστημίου. Είχαν τοποθετηθεί στο πλαίσιο του Μεγάλου Περιπάτου. Τι βάναυσο κι αυτό το πράγμα: να αφαιρείς από τη γη ένα δέντρο!
Τα ημερολόγια έδειχναν 14 Ιουνίου του 2020, όταν δημιουργήθηκε ο ποδηλατόδρομος μήκους σχεδόν ενός χιλιομέτρου. Παράλληλα, διαμορφώθηκε ένας πεζόδρομος, που δύο από τις υφιστάμενες λωρίδες κυκλοφορίας, μήκους 900 μέτρων και συνολικής έκτασης 7.000 τ.μ.
Την ίδια εποχή δημιουργήθηκε μία λωρίδα αποκλειστικής χρήσης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, σε μία από τις υφιστάμενες λωρίδες, ώστε να μειωθεί σημαντικά ο χρόνος της διαδρομής των Μέσων, να αυξηθεί ο αριθμός των δρομολογίων τους και να μειωθεί ο αριθμός των επιβατών ανά δρομολόγιο.
Θυμάστε την ταλαιπωρία που βιώναμε περνώντας με το αυτοκίνητο από εκεί πριν δύο χρόνια, για όχι σύντομο διάστημα;
Κάποια στιγμή, έσκασαν μύτη και οι φοίνικες, για διάκοσμο. Για φύση, για γαρνιτούρα, για μαγκιά. Εικοσιδύο υπερήφανα φοινικόδεντρα, σύμβολα εξωτισμού, χώρεσαν μες στην καρδιά της Αθήνας. Κόστισαν 42.000 ευρώ! Και τώρα, όπως ενημερωνόμαστε, με μεγάλη προσοχή και συμμετοχή των γεωπόνων, με φροντίδα, μπαίνει λινάτσα στη ρίζα τους, και ετοιμάζονται για μεταφύτευση αλλού. Πριν αναστηθεί ο Χριστός για φέτος, θα έχουν βρει τον προορισμό τους, λέγεται. Και μελλοντικά, ειδοποιούν οι εκπρόσωποι Τύπου του Δήμου Αθηναίων, θα επιστρέψουν στο κέντρο της Αθήνας, να φυτευτούν από εδώ κι από εκεί, σε διάφορα σημεία.
Οι έρημες οι τεράστιες μεταλλικές ζαρντινιέρες,αδειανές τώρα, μοιάζουν ίδιες με αμμιέρες κάποιας γιγάντιας, τρομακτικής γάτας που ζει κάπου στην πόλη και από ώρα σε ώρα θα τις επισκεφθεί για να ανακουφίσει τις ανάγκες της.
Έρημες λοιπόν οι ζαρντινιέρες να υπενθυμίζουν ότι αυτό το πρότζεκτ με τον Μεγάλο Περίπατο δεν πήγε καλά. Φτάσαμε στο 2023, έχουμε άνοιξη και Πάσχα και ολόκληρη Πανεπιστημίου μοιάζει ξανά με στρατόπεδο! Σύντομα, λέει, θα φυτευτούν πλατάνια. Ενενήντα τον αριθμό. Μα, γιατί δεν φυτεύτηκαν εξαρχής; Γιατί αγαπάμε τόσο την «θεραπεία» σε αυτήν την χώρα και ξεχνάμε συνεχώς το στάδιο της «πρόληψης»;
Γιατί, λέει, οι φοίνικες φυτεύτηκαν σε στάδιο…πιλοτικό του έργου, του πρότζεκτ.
Είναι γεγονός ότι ο αντιδήμαρχος Αθηναίων μάς υπενθύμισε ότι το καλοκαίρι που θα ολοκληρωθεί για τα καλά το πρότζεκτ Πανεπιστημίου (να το δούμε και να μην το πιστεύουμε), θα έχουν ολοκληρωθεί, ουσιαστικά, τα τρία από τα τέσσερα έργα που περιλαμβάνονται στον Μεγάλο Περίπατο:
«Η Ομόνοια που αποτέλεσε το πρώτο έργο, η κάτω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος που ήταν το δεύτερο, η Πανεπιστημίου και τέλος η Βασιλίσσης Όλγας, και αναμένεται να ολοκληρωθεί σε οκτώ με εννέα μήνες. Άρα στο κέντρο της Αθήνας ολοκληρώνονται ή θα ολοκληρωθούν στο εγγύς μέλλον τέσσερα μεγάλα έργα που έχουν στόχο την αύξηση του ελεύθερου δημόσιου χώρου και του πρασίνου».
Δεν βρίσκω καμιά ποιητικότητα ή κινηματογραφικότητα σε αυτό το «ταξίδι του φοίνικα», γιατί έχει επικρατήσει ένας θυμός που έχει σκεπάσει όλα τα άλλα συναισθήματα. Δύο χρόνια, η Αθήνα είναι πεδίο μάχης, είναι κάποιο πειραματικό εργαστήρι στο οποίο ασκούν τις αντοχές μας και την φαντασία τους άνθρωποι που, προφανώς, δεν το κατοικούν το κέντρο στ’ αλήθεια, δεν το πονούν στ’ αλήθεια.
Αν κατοικούσαν εδώ, αν ζούσαν στ’ αλήθεια εδώ, δεν θα το άφηναν για μια ολόκληρη διετία σε αυτήν την κατάσταση. Δυο πουκάμισα και μια πετσέτα είναι για κανά τριήμερο στην άκρη του κρεβατιού ή της πολυθρόνας και σε πιάνει κατάθλιψη και σηκώνεσαι και αρχίζεις να συμμαζεύεις. Πόσα σλάλομ ακόμα; Πόση ανοχή στην ακαλαισθησία; Στην εικόνα συντριμμιών που αντικρίζουμε;
Θυμάμαι ένιωθα έτσι για το Μετρό στον Πειραιά, πριν κάποια χρόνια. Λέω, άντε, πότε επιτέλους; Γιατί αργούσε κάπως κι αυτό. Αλλά έγινε. Κι άστραψε ο τόπος. Βολεύει φανταστικά τους κατοίκους του Πειραιά, η παρουσία μετρό. Κι είναι και άλλου βεληνεκούς έργο το μετρό, από έναν πεζόδρομο, όπως και να το κάνουμε.
Τι είναι καλό για μια πόλη; Γι’ αυτήν την πόλη; Κι εμείς οι κάτοικοι πόσο διεκδικούμε, τελικά, το δικαίωμά μας στο αυτονόητο;
Ο ξεριζωμένος φοίνιξ είναι το σύμβολο του πολίτη που τον μετατοπίζουν ενεργειακά και ψυχολογικά οι εκάστοτε ιθύνοντες κάθε τόσο. Που στην αρχή έτσι, και μετά αλλιώς. Που «θα δούμε μετά» τι θα σε κάνουμε. Αυτό το αρειμάνιο πήγαινε έλα μας, μην και σταθούμε να στεριώσουμε, να κατασταλάξουμε πουθενά και χάσουμε το μεγαλείο της ελληνικότητάς μας…
Από παρτέρι σε παρτέρι να γυρνάμε!
