Όταν ήμουν στο λύκειο, ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι συμμαθητές μου δεν με συμπαθούσαν.

Λογικό το βρίσκω σήμερα: ήμουν εμφανισιακά απωθητικός (χοντρός, με πατομπούκαλα για γυαλιά και γεμάτος με ακμή), ενώ άκουγα είτε μέταλ, είτε κλασική μουσική.

Δεν υπήρξα ούτε για μια στιγμή της μαθητικής και σχολικής μου ζωής ένας, όπως λέμε, κουλ τύπος.

Επιπλέον, με θεωρούσαν ενοχλητικό ως χαρακτήρα (λίγο αλαζόνα δίχως λόγο, λίγο ξερόλα, λίγο politically incorrect από τότε) – οπότε, για να είμαι ειλικρινής, στα 15 μου μάλλον ήμουν όντως πολύ ενοχλητικός.

Για μήνες ήμουν εξοστρακισμένος. Μου πήρε λίγο χρόνο για να ξαναμπώ στις διάφορες παρέες, αλλά ήδη είχα κουραστεί πολύ να προσπαθώ να λάβω την αποδοχή των συμμαθητών μου.

Αλλά, όπως έγραψε και ο σπουδαίος David Foster Wallace στο Infinite Jest (σπουδαίος οδηγός ανθρωπίνων σχέσεων), «ορισμένα άτομα απλά δεν θα σε συμπαθήσουν ποτέ, ό,τι κι αν κάνεις».

Βέβαια, η απόρριψη είναι απόρριψη. Είναι κάτι δυσάρεστο, ό,τι θετικό και αν σκεφτείς και όσο και αν το «ζαχαρώσεις» μέσα σου για να μην είναι πικρό (το ποτήρι της απόρριψης).

Είναι αδύνατο να τους ευχαριστήσετε όλους

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα με όλους εκείνους που δεν με συμπαθούσαν (ακόμη και όταν προσπαθούσα να έρθω στα «κυβικά τους»).

ΟK, δίπλα στους 10 που δεν θα σε συμπαθήσουν, θα υπάρξουν 3 που θα το κάνουν, αλλά όταν είσαι 15-18-20 χρονών δεν θέλεις την ποιότητα, αλλά την ποσότητα.

Έχετε, ο καθένας από εσάς, τη δική σας μοναδική προσωπικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι θα σας αγαπήσουν και θα σας λατρέψουν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι.

Βέβαια, ενώ αυτή η έννοια είναι εύκολο να κατανοηθεί εκ πρώτης όψεως, είναι δύσκολο να διατηρήσετε την προοπτική σας υπό έλεγχο όταν διαπιστώνετε ότι, ας πούμε, μένετε εκτός προσκλήσεων για happy hours με συναδέλφους, ή παίρνετε μη δεσμευτικές απαντήσεις από πιθανούς νέους φίλους, ή ακούτε τους συγκατοίκους σας να σας κακολογούν.

Η απόρριψη είναι οδυνηρή σε οποιαδήποτε μορφή, είτε πρόκειται για κοινωνική, είτε για ερωτική, και είναι μεγάλο πλήγμα στον εγωισμό σας.

Οδηγός για ξεσκαρτάρισμα

Πριν φρικάρετε με την σκέψη αυτή, να θυμάστε ότι δεν είναι απλώς φυσιολογικό να σας αντιπαθούν περιστασιακά, αλλά στην πραγματικότητα είναι υγιές.

Η απόρριψη είναι ένας τρόπος για να καταλάβετε ποιος είναι συμβατός με ποιον, και όπως το να σας παρατήσει κάποιος ερωτικά, στην πραγματικότητα σάς αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να βρείτε έναν πιο κατάλληλο σύντροφο.

Το να σας διώξουν από μια κοινωνική ομάδα, σάς δίνει χώρο για να βρείτε ανθρώπους που είναι λίγο πιο κοντά σας σε γούστα, απόψεις και αντιλήψεις.

Επιπλέον, είναι εξαιρετικά ενδυναμωτικό (φτιάχνει χαρακτήρα, που λέμε) το να μην φοβάσαι ότι δεν θα σε συμπαθήσουν.

Να μην σπαταλάς ενέργεια για να διαμορφώσεις την προσωπικότητά σου με την προσωπικότητα κάποιου άλλου για να γίνεις αποδεκτός -βασικά, αυτές ακριβώς οι σχέσεις είναι πολύ εξαντλητικές για να τις διατηρήσεις.

Λίγος ψυχικός πόνος δεν έκανε κακό σε κανένα

Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά πλάσματα και έτσι βιώνουμε επώδυνες βιολογικές αντιδράσεις στην απόρριψη.

Όταν μας απορρίπτουν, ο εγκέφαλός μας καταγράφει μια συναισθηματική χημική αντίδραση τόσο ισχυρή, που μπορεί να πονέσει σωματικά. Είναι επίσης πιθανό να περάσουμε κυκλικά από μια σειρά αντιδράσεων που δεν διαφέρουν από τα στάδια του πένθους.

Πρώτον, αρχίζει το παιχνίδι των ευθυνών, δηλαδή να κατηγορούμε τον εαυτό μας κυρίως και πρωτίστως.

Ακολουθεί η ντροπή.

Στη συνέχεια, όπως κάθε άτομο που απορρίφθηκε, πιθανότατα θα προσπαθήσετε να κερδίσετε πίσω τον άνθρωπο που σας απέρριψε.

Κια προσοχή: Όχι επειδή, απαραιτήτως και σώνει και ντε, θέλετε να σας συμπαθήσει, αλλά απλώς δεν σας αρέσει αυτό το συναίσθημα ότι σας αντιπαθούν.

«Ας σε κάνω να με συμπαθήσεις για να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου».

Οχι, αυτός είναι πολύ κακός οδηγός κλεισίματος ψυχολογικών πληγών.

Δεν φταίτε (εντελώς) εσείς

Αυτά τα συναισθήματα δεν είναι ακριβώς ευχάριστα, αλλά είναι επίσης απολύτως υγιή και φυσιολογικά, αρκεί να μην καταλήξετε να ασχολείστε ΜΟΝΟ με αυτά, εμποδίζοντας τον εαυτό σας να προχωρήσει μπροστά.

Είναι εύκολο να αρχίσετε να αμφισβητείτε την αξία του εαυτού σας όταν κάποιος ξεκαθαρίζει ότι δεν σας συμπαθεί.

Όλοι μας όμως ενεργούμε με βάση τις δικές μας ανασφάλειες και τις μοναδικές μας εμπειρίες, και ως επί το πλείστον, το να μας αντιπαθούν είναι ένα μέτρο αμοιβαίας συμβατότητας.

Ή, τουλάχιστον, έτσι το καταλαβαίνω εγώ.

Έτσι, δεν είναι στην πραγματικότητα ότι δεν φταίτε εσείς αλλά αυτοί, αλλά ότι φταίτε και εσείς και αυτοί.

Έχουμε προτιμήσεις όσον αφορά την προσωπικότητα και αυτό δεν σημαίνει ότι η προσωπικότητά σας είναι κακή. Ή αδιάφορη.

Απλά πείτε μέσα σας: «είναι διαφορετική από τη δική μου και προτιμώ να κάνω παρέα με ανθρώπους που είναι παρόμοιοι με μένα».

Όπως και να έχει, η συμπάθεια έχει να κάνει πολύ με το τι προσφέρετε στην ψυχή κάποιου άλλου, είτε το συνειδητοποιείτε είτε όχι.

Αυτό ακριβώς το βλέπουμε να συμβαίνει σε όλα τα είδη.

Τείνουν κατά προτίμηση να περνούν χρόνο είτε με άτομα που τους μοιάζουν ως προς την ιδιότητα, είτε με άτομα που τους μοιάζουν ως προς την προσωπικότητα, είτε με άτομα που τους μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο γενετικά.

Έτσι, αν δεν έχετε κάτι κοινό που να είναι εξίσου πολύτιμο και για τα δύο μέρη, τότε πιθανότατα θα απορριφθείτε. Είναι σχεδόν νομοτελειακά αναπόφευκτο.

Αλλά τελικά μήπως φταίτε και λίγο εσείς;

Αν και δεν πρέπει πάντα να κατηγορείτε τον εαυτό σας αν κάποιος δεν σας συμπαθεί, αν διαπιστώνετε ότι αυτό είναι ένα μοτίβο, ίσως να θέλετε να ρίξετε μια αμερόληπτη ματιά στη δική σας συμπεριφορά.

Ένας τρόπος για να μάθετε τι συμβαίνει είναι να ζητήσετε feedback σχετικά με το γιατί δεν σας συμπαθούν.

Στη συνέχεια, αν κάποιος σας πει, ας πούμε, ότι είστε υπερβολικά καυχησιάρης ή εγωπαθής, μπορείτε να κάνετε ένα βήμα πίσω και να αναλύσετε αν υπάρχει κάποια εγκυρότητα στην κριτική του αυτή.

Ωστόσο, να θυμάστε ότι ενώ κάποιες από τις συμπεριφορές σας μπορεί να απωθούν τους ανθρώπους, η συμπάθεια είναι συνήθως αμφίδρομη.

Μια τελευταία σκέψη

Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι καλύτερο να αποδεχτείτε ότι έχετε κάποιους εχθρούς.

Να το απολαμβάνετε.

Αν οι άνθρωποι σας ζηλεύουν ή σας επιβουλεύονται, οκ, πάσο, όλα τα συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα.

Η ζωή συνεχίζεται, είτε με αυτούς στο προσκήνιο, είτε με αυτούς στο παρασκήνιο.

Μια χαρά θα είστε εσείς, μια χαρά θα είναι και αυτοί.

Δεν ταιριάζουν όλοι με όλους.