Μάχη για τη ζωή του δίνει από τα ξημερώματα της Δευτέρας ένας 16χρονος Ρομά, τον οποίο πυροβόλησαν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ στο κεφάλι μετά από καταδίωξη.

Ποιο ήταν το «έγκλημά» του; Λίγο μετά την 01:00 τα μεσάνυχτα της Κυριακής προς Δευτέρα, έφυγε από ένα βενζινάδικο χωρίς να πληρώσει τα καύσιμα αξίας είκοσι ευρώ που μόλις είχε βάλει στο ΙΧ αυτοκίνητό του, σε πρατήριο βενζίνης επί της οδού Μοναστηρίου στην Θεσσαλονίκη.

Ο ανήλικος υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, καθώς διαπιστώθηκε ότι όντως έφερε τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι. Η σφαίρα, που προήλθε από ένα όπλο οργάνου της ομάδας ΔΙΑΣ, αφαιρέθηκε και ο 16χρονος Ρομά νοσηλεύεται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο της συμπρωτεύουσας.

Δίνει βέβαια μια τεράστια μάχη για την ζωή του -άλλωστε, μια σφαίρα στο κεφάλι δέχτηκε και τα 16 χρόνια της (νεανικής) ηλικίας του μπορεί να λειτουργούν υποβοηθητικά ως προς την αποθεραπεία του, αλλά μια σφαίρα δεν παύει να είναι ικανή να αφήσει από τεράστια «κουσούρια» μέχρι μόνιμη αναπηρία.

Δεν περιμέναμε φυσικά κάτι άλλο από τους αστυνομικούς της συγκεκριμένης ομάδας, μιας αμείλικτης συμμορίας βαριά εξοπλισμένων και εντεταλμένων εκτελεστών οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να βαράνε στο ψαχνό και να δολοφονούν υπό την σιωπηλή ανοχή του άμεσου προϊσταμένου τους, του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκου.

Αν εσείς νιώθετε «αποτροπιασμό», εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω για τα συνεχόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας. Διαβάζω δε απο το πρωί άρθρα ότι η πράξη των φρουρών της ομάδας ΔΙΑΣ προκαλεί «προβληματισμό».

Σοβαρά τώρα; Όπως θα έλεγαν και στην Βρετανία, αυτό αποτελεί το «fuckin’ understatement of the year», δηλαδή μια πλήρη υποβάθμιση, μια ωραιοποίηση, έναν ευφημισμό ρε παιδί μου αυτού που πραγματικά θα έπρεπε να απασχολεί όλους μας, από τον τελευταίο πολίτη της χώρας μέχρι τον σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ (ο οποίος πρόσφατα αθωώθηκε): ότι, κατά βάση, με την ΕΛ.ΑΣ. που διαθέτουμε από καθαρή τύχη ζούμε ώρες ώρες.

Που κάθε φορά που, τα τελευταία 14 χρόνια, περνάω, είτε με τα πόδια, είτε με το ΙΧ μου, μπροστά από ένα περιπολικό, αμέσως και σχεδόν παυλοφικά με λούζει κρύος ιδρώτας και αγχώνομαι άνευ λόγου και αιτίας, λες και μεταφέρω ναρκωτικά ή όπλα στο πορτ-μπαγκάζ μου.

Σχεδόν 14 χρόνια μετά από εκείνη την τόσο ξεχωριστά δυσάρεστη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 που, ενόσω βρισκόμουν στη μέση μιας συναυλίας στο CLUB 22 της Λεωφόρου Βουλιαγμένης, πήρα ένα μήνυμα στο κινητό μου ότι υπάρχει «νεκρό παιδί στα Εξάρχεια από όπλο μπάτσου τρομοκράτη», που τραγούδησε λίγο μετά και ο The Boy στο τραγούδι του, «Κουστουμάκι».

Και όπως πολύ όμορφα και ταιριαστά τραγούδησε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, τότε όντως «σταμάτησε η Γη να γυρίζει». Και βγήκαμε όλοι στους δρόμους.

Και η Αθήνα κάηκε για 72 ώρες. Όπως έπρεπε δηλαδή, για να τιμήσουμε την μνήμη του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Και για να κάταλάβουν, επιτέλους, ορισμένοι ότι σε μια σύγχρονη Δημοκρατία δεν επιτρέπεται από έναν «μπάτσο» να σηκώνει το όπλο του και να πυροβολεί. Είτε απέναντί του είναι ένα 15χρονο αγόρι, είτε ένας 75χρονος συνταξιούχος.

Μια τέτοια πράξη αποτελεί ένα θεσμικό dealbreaker και μια υπολανθάνουσα μορφή Δημοκρατίας.

Περίεργη φάρα, εμείς οι άνθρωποι

Παρόλ’ αυτά, εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργη φάρα. «Στολίζουμε» το προφίλ μας με ένα «Je suis Paris» ή ένα «Je suis Bataclan» μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2015, αλλά, λίγο παραδίπλα μας, που γίνονται ολοκαυτώματα και εκκαθαρίσεις ανθρώπων στην Υεμένη, την Σομαλία ή οπουδήποτε, εκεί δεν ασχολούμαστε.

Εκεί, οι πολίτες ανήκουν σε έναν «κατώτερο θεό» – το οποίο είναι αλήθεια, καθώς τώρα δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με τον κάθε «άπλυτο και βρωμιάρη» Ινδουιστή, Ισλαμιστή ή Βουδιστή, αφού ως γνωστόν, ο Ιησούς Χριστός ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος Θεός όλων. Ο υπέρτατος. Σαν την Αννα Βίσση ένα πράγμα.

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού» εδώ στην Ελλάδα: σήμερα είναι ο 16χρονος που χαροπαλεύει επειδή ένα καθίκι με στολή τον πυροβόλησε στο κεφάλι.

Πέρσι, να υπενθυμίσουμε, ήταν ο 18χρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης, ο οποίος δολοφονήθηκε (δίχως λόγο και αφορμή) στο Πέραμα πάλι από άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ, το βράδυ της Παρασκευής 22 Οκτωβρίου 2021.

Νωρίτερα, πριν τον Σαμπάνη, είχαν δολοφονηθεί πολλοί ακόμη ομόφυλοί του: μια 13χρονη το 2018 στην Άμφισσα, ένας 52χρονος που πυροβολήθηκε για δύο κοτόπουλα το 2019 στο Ζευγολατιό και ένας 18χρονος Ρομά το 2020 στην Πιπερίτσα.

Υπάρχει ένα ξεκάθαρο pattern εδω πέρα, αν δεν το βλέπουμε: γενικά, το κράτος και οι κρατικοί του λειτουργοί και υπάλληλοι δεν πολυγουστάρουν τους Ρομά. Όπου τους βλέπει, τους πυροβολεί.

Οπότε το δικό μου ερώτημα παραμένει ένα και, πιθανώς, αναπάντητο: όταν δολοφονείται ένας 15χρονος στα Εξάρχεια, καίγεται δικαίως η μισή Αθήνα.

Τώρα που ένας Ρομά συνομήλικός του χαροπαλεύει εξαιτίας μιας παρόμοιας σφαίρας, θα καεί η μισή Θεσσαλονίκη;

Και αν τελικά, ο 16χρονος δεν τα καταφέρει και καταλήξει, τι θα γίνει; Θα το καταπιούμε και αυτό; Θα καταπιούμε, ως πολίτες, ακόμη ένα περιστατικό αστυνομικής βίας;

Ή, βασικά, χεστήκαμε κιόλας γιατί πέθανε ένα «γυφτάκι»; Που, στο κάτω κάτω, είναι το παιδί «ενός κατώτερου Θεού»;

Για να μην μιλήσω καν για άλλα, επίσης αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία πρέπει να υποβληθούν στο αρμόδιο υπουργείο, ερωτήματα όπως «ποια η κοινωνική ωφελιμότητα μιας ένοπλης καταδίωξης μέσα στον αστικό ιστό από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη;» ή «δικαιολογείται η χρήση όπλων μέσα στον αστικό ιστό»;

Εν τέλει, ποιο αδίκημα νομιμοποιεί την (πιθανώς) αφαίρεση δια απανωτών πυροβολισμών της ζωής ενός άοπλου 16χρονου;

Το ότι έφυγε από ενα βενζινάδικο, ως άλλος Γιάννης Αγιάννης, και αντί για ένα καρβέλι ψωμί, «έκλεψε» από τον βενζινά ένα 20ευρω;

Αλλά δεν πειράζει. Ας πεθάνει το «γυφτάκι».

Σημασία έχει εμείς οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ να λαμβάνουμε από την ΕΛ.ΑΣ. το καθημερινό δελτίο τύπου για τα «πεπραγμένα» του υπουργού Τάκη Θεοδωρικάκου.