Να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα για αρχή: το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου.
Είναι τα γενέθλιά μου, είναι η ζέστη, είναι οι νύχτες με αστέρια, είναι οι αναμνήσεις ανέμελων καλοκαιριών, είναι η ανακουφιστική και αναγκαία ανάπαυλα ανάεμσα στις περιόδους δουλειάς, σπουδών και κανονικότητας.
Το καλοκαίρι είναι κάτι Μη Κανονικό. Όλοι ζεσταίνονται-εκτός από μένα, που απολαμβάνω ακόμα και τον καύσωνα, άντε και μερικούς άλλους πυροβολημένους που γουστάρουν τις υψηλές θερμοκρασίες, λες κι είμαστε κατσαρίδες.
Δεν λέω ποτέ την λέξη διακοπές. Δεν διακόπτω τίποτα. Λέω καλοκαίρι. Απλώς.
Καλοκαίρι ίσον Αθήνα και Κυκλάδες. Ένα καταπληκτικό κοκτέιλ με ίσες δόσεις αποσταγμάτων πόλης και νησιών. Της Απόλυτης πόλης και των Ομορφότερων νησιών. Το καλοκαίρι, όμως, είναι μια φαντασιακή κατάσταση: το ζω μέσα μου. Ανασύρω και μερικούς στίχους Ελλήνων ποιητών, κοτσάρω και λίγη Φλέρυ Νταντωνάκη, περπατώ ξιπόλητη όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, τιγκάρω με πάγο το ούζο μου, γράφω ό, τι μπορώ, απέχω λιγάκι από το λάπτοπ και το κινητό και ονειρεύομαι, εν μέσω καλοκαιριού, το ιδανικό καλοκαίρι.
Μέσα στο κεφάλι μου, το ιδανικό καλοκαίρι είναι:
Ψάθινο, κρουστό, με αιώρα, τέλειο μαύρισμα, Επίδαυρος-Τήνος-Νάξος-Διακοφτό-Καλαμάτα (αυτά μια φορά γίνονται και ποτέ δεν επαναλαμβάνονται, καμιά φορά το όνειρο γίνεται ένα με την πραγματικότητα), φιλιά, σύκα στο πήλινο πιάτο, έρωτας στην άμμο, μηχανάδα, αέρας στο πλοίο, γλυκιά μέθη από αφρώδεις οίνους, μεγάλες παρέες, πανηγύρια, οι γάμπες της μαμάς μου στην αγαπημένη της παραλία στην Μάνη να με γαληνεύουν.
Έξω μου, πεταμένο στην πραγματική ροή του χρόνου, το καλοκαίρι είναι:
Κολλώδες
Αγχωτικό αν δεν έχεις πολλά λεφτά
Μελαγχολικό αν δεν έχεις σχέση ή αν δεν κάνεις σεξ
Τραγικό αν σου λείπει Κάποια ή Κάποιος, ναι, ζέστη και το φως διαστέλλουν τα πάντα.
Μοναχικό αν οι φίλοι σου φεύγουν διακοπές κι εσύ όχι
Κατσαριδάτο (δεν έχω χειρότερο, δεν υπάρχει χειρότερο)
Γιατί το καλοκαίρι λέει και πολλά ψέματα, επίσης.
Ότι θα κρατήσει για πάντα αυτός ο καλοκαιρινός έρωτας-αρκεί να πιστεύεις στους μονόκερους και τις νεράιδες. Ότι θα περάσεις τέλεια στη συναυλία-αρκεί να ξέρεις ότι πρέπει να φοράς κλειστό παπούτσι και ότι, ακόμα και στον Θανάση, κάνουν πιτ κι ανοίγουν ρουθούνια. Ότι θα βρεις θέση στο καράβι να την αράξεις για λίγο ύπνο-αρκεί να αντέχεις να φύγεις για διακοπές Μάη ή Σεπτέμβρη. Ότι θα βρεις πρώτο τραπέζι πίστα στη Λέτα Κορρέ-αρκεί να περιμένεις από τις 19:00 για να βγει στις 00:00 λες κι είναι η Βίσση.
Ότι φαίνεσαι χαριτωμένη σαν τη Σακίρα όταν χορεύεις μεθυσμένη στο κλαμπ του νησιού-αρκεί να αντέξεις και να μην πέσεις στην αγκαλιά του πρώτου πρόθυμου εξίσου μεθυσμένου τύπου που καμώνεται τον Πικέ σου.
Το καλοκαίρι είναι κάπως κουραστικό. Πόσα φεστιβάλ, πόσες εκδηλώσεις; Αφίσες παντού. Υπάρχει πάντοτε εκείνος ο φίλος που καταφέρνει και γνωρίζει τι παίζει πού, ποια μέρα, ποιες ώρες, πού αξίζει να πας, πού όχι. Τα νεύρα σου. Και τα δικά μου! Αφίσες στα φανάρια κολλημένες. Festival, festival, festival… Δε φτάνει ο χρόνος, ακόμα κι αν είχαμε εκατομμύρια. Και πώς επιλέγεις; Το να διαβάζεις Olafaq.gr άραγε αρκεί;
Η θάλασσα στην ειδυλλιακή παραλία που περίμενες όλη τη χρονιά είναι κατουρημένη, κυματισμένη και γεμάτη φύκια. Η μαγαζάρα όπου έσκασες τριψήφιο ποσό να φας και να πιεις αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών σου. Κι εκείνο το φιλικό ζευγάρι που είχατε τη φαεινή ιδέα να διακοπάρετε από κοινού αποδείχθηκαν ούλτρα βαρετοί τύποι, νυσταλέοι από τις 22:00 και πολύ γκρινιάρηδες.
Επέστρεψες, μετά από δέκα δεκαπέντε χρόνια, στο νησί που πέρασες τις πρώτες σου διακοπές ως 18άρης. Καμία σχέση. Φάε απογοήτευση, τώρα. Άξαφνα, η Αθήνα κι η Πατησίων φαντάζουν όνειρο. Θερινής νυκτός, εννοείται.
Το καλοκαίρι μπορεί να είναι σκέτη αναγούλα με αυτά τα φασόν λουκουματζίδικα με την τηγανίλα στα λιμάνια. Τις φασαριόζικες οικογένειες στις ξαπλώστρες. Τα σκουπίδια τους μετά στην ακτή. Τα αγαπημένα σου σημεία κατάμεστα από άνιωθο κόσμο. Την υπερ-τουριστίλα. Το καλοκαίρι όλα μοιάζουν πανάκριβα. Εκείνο το φόρεμα πυο σε γλυκοκοιτάζει στη βιτρίνα της Νάουσας στην Πάρο ή στα Ματογιάννια: μισός μισθός και βάλε. Άστο καλύτερα.
Τα περσινά σου σανδάλια ξέφτισαν από τον ήλιο, αλλά φοριούνται κάλλιστα άλλη μια φορά. Δεν μαυρίζεις, εύκολα, πια. Σου τη δίνει η άμμος που κολλάει παντού, πια.
Μήπως το καλοκαίρι, όπως και τα Χριστούγεννα, είναι μόνο για τα παιδάκια;
Μην ακούσω για νέα κοκτεϊλάδικα στην πόλη φέτος, θα τρελαθώ. Μην δω άλλη μια φορά τα Φτηνά Τσιγάρα του Χαραλαμπίδη, θα τρελαθώ. Σώπα κι εσύ, ρε Λάνα, με το Summertime Sadness σου. Σους, κοπέλα μου.
Κάτι καινούργιο να συμβεί θέλω φέτος
Ένα καλοκαίρι που σε τίποτα δεν θα θυμίζει την καπιταλιστική του αποτύπωση με παγωτάρες, παγωμένες μπίρες (ποτέ όμως), κορμάρες, πισινούς, wet look πετυχημένα και πιώματα σε κότερα ως το πρωί με Sidarta διαπασών.
Ας είμαι κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο. Να μπορώ να ακούω την θάλασσα μέσα μου να παφλάζει όμορφα. Κι έξω να βρέχει.
Το πιο αληθινό πράγμα στα καλοκαίρια: οι βροχές που σβήνουν την τσίκνα του δεκαπενταύγουστου και μοσχοβολούν κάτι σαν γιασεμί, κοχύλι ιδρωμένο.
