Η επιστροφή στο σπίτι μετά από μία κουραστική ημέρα γεννά την επιθυμία χουχουλιάσματος στον καναπέ. Όμως, δεν είναι τόσο απλή αυτή η συνθήκη. Όταν ζεις μόνος σου, αυτό το έπιπλο που έχει τοποθετηθεί με τόση ευλάβεια στο σαλόνι, έχει την ικανότητα να προσφέρει μερικές φορές όσα μπορεί να αποζητάμε από έναν άνθρωπο. Η έλλειψη της παρουσίας του άλλου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, μπορεί να μας αναπτύξει έντονα το αίσθημα της μονάξιας. Όμως, δεν είμαστε τόσο μόνοι, όσο νομίζουμε. Ακόμα κι αν σας φαίνεται παράξενο, ο καναπές είναι πολλά περισσότερα από ένα καλαίσθητο έπιπλο που διακοσμεί ένα κομμάτι του σπιτιού.

Παρατηρώντας εμένα, πρέπει να ομολογήσω, ότι στον καναπέ λέω τα περισσότερα ψέματα για να κάνω τον εαυτό μου να αισθανθεί καλύτερα. Για παράδειγμα, όταν κάθομαι παρόλο που νιώθω ενοχές γιατί με περιμένουν τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη, γιατί τα ρούχα δεν μπορούν μείνουν κι άλλο στην απλώστρα αφού σε λίγο βραδιάζει και θα τα συναντήσει η υγρασία, γιατί το κουμπί του θερμοσίφωνα δεν πρόκειται να πάει προς τα πάνω μόνο του, για να ανοίξει, λέω «δεν πειράζει, σε 5 λεπτά θα σηκωθώ». Το «σε 5 λεπτά θα σηκωθώ», συνήθως δεν γίνεται πράξη με αποτέλεσμα οι προαναφερθείσες δουλειές να πηγαίνουν πίσω. Ο καναπές, όμως, ήξερε από την αρχή ποια είναι η πραγματική διάρκεια αυτών των 5 λεπτών, αφού δεν το βλέπει να συμβαίνει για πρώτη φορά.

Πόσες φορές έχει ακούσει να λέμε «όχι, δεν θα στείλω μήνυμα» και να μας βλέπει να στέλνουμε τελικά μετά από μερικά δευτερόλεπτα; Πιθανολογώ, αρκετές. Ωστόσο, ποτέ δεν μας έχει κρίνει, όπως θα έκανε κάποιος αν βρισκόταν εκείνη τη στιγμή εκεί. Βέβαια, είναι λογικό, αφού μιλάμε για ένα άψυχο αντικείμενο.

Με το που ξαπλώνω στον καναπέ, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να σηκωθώ σύντομα. Είναι σα να δημιουργείται ένα τοπικό μαγνητικό πεδίο, που με τραβάει με δύναμη προς τα κάτω και με κάνει να βουλιάζω. Από την άλλη μπορεί κάποιο μαγνητικό πεδίο από τη Γη να δημιουργεί αυτή τη συνθήκη, συγκεκριμένα και μόνο σε αυτό το έπιπλο. Αν αυτό απεικονιζόταν με κάποιον τρόπο σε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας ή σε κάποιο κόμικ, θα βλέπατε μία δύναμη με διαυγές υλικό να έρχεται με ταχύτητα φωτός από τα έγκατα της Γης, το δευτερόλεπτο που θα ακουμπούσε το κεφάλι σας το μπράτσο του καναπέ. Αυτή η δύναμη, θα περνούσε μέσα από τον καναπέ, θα σας τραβούσε προς τα κάτω και θα σας καθιστούσε ανήμπορους να κάνετε οποιαδήποτε κίνηση που θα σας επέτρεπε να σηκωθείτε.

Αυτή η “δύναμη”, λοιπόν, δεν ξέρω αν είναι υπαρκτή, αλλά σίγουρα το αίσθημα του βουλιάγματος δημιουργείται. Ωστόσο, θεωρώ ότι η λέξη «βούλιαγμα» μειώνει την ουσιαστική αίσθηση που προσφέρει. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μία αγκαλιά. Ο τρόπος που αγκαλιάζουν το σώμα τα μαξιλάρια του καναπέ είναι μοναδικός. Κάθε στροφή που κάνει το σώμα για να αλλάξει πλευρό, είναι και ένα χάδι που προσφέρει θαλπωρή και την προαναφερθείσα ζεστασιά. Ήδη μπορεί το σώμα να τον έχει ζεστάνει, όμως και αυτός δεν διστάζει να ανταποδώσει τη ζεστασιά σε κάθε κίνηση. Προσφέρει αυτό το οικείο χάδι που είναι σα να νιώθεις ότι σου ψιθυρίζει «όλα θα πάνε καλά», ακόμα κι αν δεν το κάνει στην πραγματικότητα. Είναι πάντα εκεί και για εσένα, κυριολεκτικά. Όμως, δεν θα μείνω μόνο στη σωματική επαφή.

Στο ντους και στον καναπέ μοιραζόμαστε τις πιο βαθιές μας σκέψεις και ανησυχίες, τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Ίσως φταίει ότι και τα δύο έχουν την ικανότητα να μας δημιουργούν μία περίεργη αίσθηση μοναχικότητας που για κάποιο λόγο μας ωθεί στην ανάγκη για ενδοσκόπηση. Πώς είναι τα πράγματα στη ζωή μου; Είμαι στη σωστή κατεύθυνση; Τα βήματα που έχω κάνω μέχρι τώρα είναι σωστά; Θα άλλαζα κάτι; Αυτές και άλλες ερωτήσεις μπορούν να γεννηθούν όταν βρίσκομαι στην “αγκαλιά” του.

Τα ερωτήματα σαφώς και δεν μένουν αναπάντητα. Ωστόσο, οι απαντήσεις με βυθίζουν ακόμη περισσότερο στα μαξιλάρια, που δεν μπορούν να μου απαντήσουν για να αισθανθώ καλύτερα. Αυτή η απαλή αίσθηση που προσφέρουν, συνεχίζει να είναι παρήγορη. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορούσε κάποιος να μου απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Αυτή η ενδοσκόπηση που προσφέρει η συνθήκη του καναπέ, είναι δίκοπο μαχαίρι, είτε θα σε παρακινήσει, είτε θα σε ρίξει στα τάρταρα.

Προσωπικά, θεωρώ μαγική αυτή τη σχέση. Σίγουρα δεν πιστεύω ότι ένα άψυχο έπιπλο θα μπορούσε να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Παρόλα αυτά, σου προσφέρει μία διαλογικότητα, ακόμη κι αν μονολογείς. Υπάρχει μία άτυπη απεύθυνση, χωρίς να σημαίνει ότι περιμένεις κάποια απάντηση. Η ανάγκη για επαφή, καλύπτεται απρόσμενα, έτσι νιώθω τουλάχιστον. Η κουβέρτα θα βάλει και αυτή το λιθαράκι της, τώρα που χειμωνιάζει και ανυπομονώ να δω πώς θα εξελιχθεί αυτή η σχέση.