Μισό χρόνο περίπου πριν κλείσω τα τριάντα έστειλα στο Protagon ένα κείμενο με τίτλο «Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες» . Από τότε, πέρασαν δύο σχεδόν χρόνια και το ζήτημα με απασχολεί πολύ. Ο Κωνσταντίνος, ένας παλιός συμφοιτητής, το Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια ρωτά εμένα και την κολλητή μου πώς μας έχει φανεί το έμπα στην καινούργια δεκαετία, την τέταρτη της ζωής μας.
Σιωπή. Τέταρτη δεκαετία, είπατε; Ναι. 0-10 ετών, μια δεκαετία. 10-20 ετών, δύο δεκαετίες. 20-30 ετών, τρεις δεκαετίες. 30-40, τέσσερις δεκαετίες. Πέρασε κιόλας ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής και πέραν του ότι πέρασε γλυκά, ωραία, δύσκολα, πικρά, είναι γεγονός ότι πέ-ρα-σε. Πάει. Και αυτό που θα έρθει, αυτό που βρίσκεται μπροστά μας, επίσης θα περάσει. Κι ότι αυτό το κείμενο μπορεί να διαβάζεται την μέρα εκείνη που θα εξαφανιστεί πλήρως και το τελευταίο υλικό αποδεικτικό στοιχείο ότι η γράφουσα είχε σώμα, μαλλιά και μάτια σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Που θα πει: τα κείμενα ζουν πάντοτε περισσότερο από εκείνον που τα γράφει.
Επειδή (και αυτό είναι η νούμερο 1 ψευδαίσθηση που είχα), νόμιζα πως θα είχα ένα παιδί στα 30 και δεν έχω και δεν πειράζει (πολύ), θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το κομμάτι, αυτό το θέμα στο παιδί μου, αν τελικά έρθει ποτέ. Να θυμηθώ να της/του το δώσω να το διαβάσει στα 30ά γενέθλιά του, τα οποία ελπίζω να καταφέρω να γιορτάσω μαζί της/του χωρίς να είμαι πολύ γριά και πολύ κουρασμένη. Έτσι για να γελάσει και να δει πόσο κοινοί είμαστε οι άνθρωποι παρά τον χρόνο που περνά, πόσο κοινούς φόβους και πόσες κοινές ελπίδες έχουμε.
Οι άλλες 29 ψευδαισθήσεις που είχα για τα 30
2. Θα έκανα ό, τι ακριβώς ήθελα, χωρίς περιορισμούς.
Πλέον, περιορίζω μόνη τον εαυτό μου σε ορισμένα πράγματα και αυτό δεν είναι πάντα κακό.
3. Τρεις φορές τον χρόνο θα βρισκόμουν και σε άλλη χώρα!
Επειδή πρόλαβα στα πρώιμα φοιτητικά χρόνια κάποιες φτηνότερες τιμές όπως όλοι οι μιλένιαλς, νόμιζα πως τα ταξιδάκια στας Ευρώπας θα ήταν πανεύκολα. Πού να ήξερα…
4. Θα έβγαινα για φαγητό και ψώνια με τη μαμά μου σαν φίλες…
Έχουμε γίνει κάπως φίλες, αλλά δεν κάνουμε τέτοια. Ίσως να το βάλω στόχο για τα 40 μου.
5. Θα είχα στο σπίτι μου μια θεϊκη φωτογραφία από τον υποτιθέμενο γάμο μου που θα είχε προηγηθεί.
6. Θα έκανα τέλεια ιππασία. Και τέλειο windsurf.
Δεν έχω προλάβει ακόμα να γίνω pro σε αυτά τα δύο που τόσο αγαπώ.
7. Θα έβλεπα ταινίες χωρίς υπότιτλους και θα διάβαζα βιβλία στα γαλλικά, στα αγγλικά και τα ισπανικά.
Παρά τη γνώση των ξένων γλωσσών, η τεμπελιά νικά και η απόλαυση χρειάζεται τη μητρική μου γλώσσα.
8. Θα έφτιαχνα τέλεια γλυκά.
Ευτυχώς, φτιάχνω αξιοπρεπέστατα φαγιά: παστίτσιο, κοτόπουλο, μπριζόλες, λαδερά κατσαρόλας, πατάτες φούρνου και τα τοιαύτα.
9. Θα είχα γίνει νονά!
Μεγάλο παράπονο. Αλλά δεν είναι ότι και οι φίλοι μου έγιναν γονείς και δεν μου πρότειναν να βαπτίσω τα βλαστάρια τους…
10. Θα φορούσα πανάκριβες γόβες, ναι, όπως η Κάρι Μπράντσω.
Τα ψηλοτάκουνα τα εγκατέλειψα σχετικά μετά τα 28 και είμαι μια χαρά. Έχω φυσικά μπόλικα. Αλλά είναι των 50 ευρώ, στην καλύτερη. Αυτό το ζευγάρι πέδιλα Μανόλο όμως, πού θα πάει, θα τα πάρω. Κάποια στιγμή.
11. Θα ήμουν γνωστή συγγραφέας.
Φαντασιώσεις, φαντασιώσεις, φαντασιώσεις!
12. Θα είχα μια καλύβα ολόδική μου σε ένα νησί των Κυκλάδων.
Όταν το ονειρευόμουν αυτό, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ένα ταπεινό 4ήμερο στην Σίφνο το καλοκαίρι του 2023 θα κόστιζε 400 ευρώ-με σουβλάκια και κρασί και room-to-let, έτσι;
13. Θα περέμενα κορμάρα ό, τι κι αν έτρωγα γιατί «έχω καλό σκαρί».
Άλλο που στα 25 ήμουν 65 κιλά και τώρα, στα 31, 74. Χριστέ. Κάνω ακριβώς ό, τι έκανα! Τι εννοείς παχαίνουν τα Pringles;
14. Θα είχα κορεστεί από τους έρωτες, το φλερτ και όλο το παιχνίδι.
Εδώ γελάμε. Ίσως και να κλαίμε και λίγο. Καλά, πολύ.
15. Θα ένιωθα μεγάλη, γυναίκα, ώριμη, γνώστρια, έμπειρη.
Ενώ σίγουρα, σε γενικές γραμμές και τις περισσότερες φορές, δε νιώθω το απάτητο των προηγούμενων νεανικών χρόνων, είναι φορές που αισθάνομαι παντελώς χαμένη, χειρότερα κι από έφηβη. Κι αυτό έχει πλάκα! Είναι ενδιαφέρον!
16. Δεν θα πήγαινα σε ψυχολόγο. Ούτε στα 30, ούτε και ποτέ πιθανώς.
Πού να φανταζόμουν ότι η ψυχοθεραπεία θα αποτελούσε το must ολόκληρης της γενιάς μου;
17. Θα είχα διαβάσει όλους τους μεγάλους, κλασικούς συγγραφείς.
Τρομάρα μου…
18. Θα βαριόμουν, πια, το λούνα παρκ.
Μα πώς τα σκεφτόμουν αυτά; Θέλω να ξέρω.
19. Δεν θα είχα καμία άσπρη τρίχα. Στην οικογένειά μου δεν έχουμε άσπρες τρίχες.
Να σου μια χοντρή, άσπρη τρίχα στην κορυφή του κεφαλιού μου ένα ωραιότατο πρωί. Σοκ. Αλλά την έχω κιόλας αγαπήσει.
20. Δεν θα κουραζόμουν ποτέ από την Αθήνα και το κέντρο, γιατί είναι το τέλειο μέρος να ζεις.
Δεν ήξερα ότι θα χρειαζόταν να κάνω ακροβατικά πάσης φύσεως για να επιβιώσω στα 30 μου σε αυτήν την πόλη.
21. Το σπίτι μου θα ήταν πάντοτε φροντισμένο, καθαρό και τακτοποιημένο.
No comment. No, no, no.
22. Θα άλλαζα επιτέλους γνώμη για τα μανιτάρια.
Κι όμως, η δυσανεξία μου απέναντί τους βαστάει γερά προς μεγάλη μου θλίψη.
23. Θα ζούσα πολύ κοντά με τους κολλητούς και τις κολλητές μου. Ει δυνατόν, στον ίδιο δρόμο. Αν όχι στην ίδια πολυκατοικία.
Λέω πάλι καλά που έχω 2-3 σημαντικούς ανθρώπους κοντά μου.
24. Θα είχα μάθει ένα ρημάδι μουσικό όργανο.
Προς ώρας, μόνο η φωνή. Κι έχω κι ένα γιουκαλίλι σπίτι, δώρο από αγαπημένο φίλο.
25. Θα οδηγούσα, φυσικά!
Ο φόβος και ο τρόμος μου απέναντι στο τιμόνι συνεχίζουν επίμονα.
26. Θα κοιμόμουν ελάχιστα γιατί ο ύπνος τρώει χρόνο από την ζωή.
Όποτε έχω ευκαιρία, κοιμάμαι έστω για μισή ώρα. Γιατί η ζωή (μου) δεν τραβάει αλλιώς.
27. Θα ξεφοβόμουν επιτέλους τον θάνατο κι όλα αυτά τα παιδικά.
Κάποιος κάποτε μου είπε: «Οι παιδικές ασθένειες ταλαιπωρούν πάντοτε τους πιο ευαίσθητους ενήλικες». Αποφάσισα να είμαι ευαίσθητη ενήλικας, δεν ξέρω πότε, πού και γιατί. Μα καταλάβατε.
28. Θα ξυπνούσα με ευκολία το πρωί.
Π-ο-τ-έ. Ίσως μια μικρή πρόοδος μόνο. Αλλά morning bird γεννιέσαι, νομίζω, δεν γίνεσαι.
29. Θα έκανα παρέα με τον αδερφό μου, τον αγαπημένο μου άνθρωπο πάνω στη γη.
Παραμένει ο αγαπημένος μου άνθρωπος πάνω στη γη, κι ας μην κάνουμε (πολλή) παρέα…
