Ακούω, βλέπω και διαβάζω να γίνεται πολύς λόγος για την απόφαση που πήρε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ σχετικά με την απαγόρευση των εκτρώσεων και δικαιολογημένα έχει εξοργίσει την πλειοψηφία των λογικών ανθρώπων παγκοσμίως, καθώς παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία έγιναν αγώνες επί αγώνων εδώ και πολλά χρόνια ώστε να κατοχυρωθεί το δικαίωμα της έκτρωσης- και έτσι καταρρίπτεται.

Θα περίμενε κανείς, τα θέματα της αυτοδιαχείρισης του σώματός μας να είναι λυμένα το 2022, όμως όπως αποδεικνύεται ο σκοταδισμός επανέρχεται πιο ενωμένος από ποτέ να εμποδίσει την πρόοδο στη ζωή μας.

Ακούω πολλούς ανθρώπους να λένε την άποψή τους, είτε είναι υπέρ είτε – δυστυχώς – είναι κατά της άμβλωσης, είτε έχουν μήτρα είτε δεν έχουν και κάποιοι προσπαθούν να υπερασπιστούν το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού, αυτού του παιδιού δηλαδή το οποίο δεν μπόρεσε να γεννηθεί, επειδή η μητέρα του αποφάσισε να διακόψει την κύησή της άρα δεν βρίσκεται ανάμεσά μας για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι το κάθε αγέννητο παιδί θα τους διόριζε υπερασπιστές του, ούτε ότι ξέρουν τι θα ήθελε πραγματικά να πει ώστε να το εκπροσωπήσουν, όμως διάβασα τις πιθανές τους θεωρίες περί του θέματος σκεπτική.

Έτσι, πήρα το θάρρος, να μιλήσω σαν ένα παιδί μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης η οποία όμως δεν διεκόπη, αλλά ολοκληρώθηκε και έφερε στον κόσμο ένα πλάσμα το οποίο έχαιρε άκρας υγείας. Όταν γεννήθηκα εγώ, στην Ελλάδα οι εκτρώσεις ήταν ακόμη παράνομες – ακριβώς όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε αρκετές πολιτείες της Αμερικής- αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν γίνονταν. Σαφώς και γίνονταν παράνομα, κάτι το οποίο ήταν αφ ενός περισσότερο επικίνδυνο για την δημόσια υγεία, αφ’ετέρου καλλιεργούσε την κουλτούρα της αισχροκέρδειας στους γιατρούς οι οποίοι αναλάμβαναν να κάνουν εκτρώσεις έναντι αδρών αμοιβών.

Το ότι γεννήθηκα λοιπόν, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήμουν ένα παιδί το οποίο η μητέρα του δεν ήθελε να φέρει στον κόσμο. Τώρα γιατί το έφερε; Πιθανόν συνέβαλε και το γεγονός ότι οι εκτρώσεις ήταν παράνομες.

Η ουσία είναι ότι γεννήθηκα, παραδόθηκα στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και η βιολογική μου μητέρα υπέγραψε στο ελάχιστο του περιθωρίου που όριζε ο νόμος να παραιτηθεί από την κηδεμονία μου. Ακολουθήθηκαν όλες οι νόμιμες διαδικασίες και έγινε δεύτερο δικαστήριο το οποίο όρισε ως γονείς και κηδεμόνες τους θετούς μου γονείς σε χρόνο express: Σε ηλικία μόλις έξι μηνών είχα βρει την παντοτινή μου οικογένεια. Από τους θετούς μου γονείς, τους οποίους ποτέ δεν αποκάλεσα θετούς, αλλά αποκλειστικά και μόνο γονείς, πήρα πάρα πολλή αγάπη και προσοχή, μεγάλωσα πραγματικά ευτυχισμένη, έζησα και συνεχίζω να ζω μια όμορφη ζωή, με υλικές ανέσεις αλλά περισσότερο από όλα, αισθάνομαι ότι με αγάπησαν πραγματικά και άνευ όρων, χωρίς να κάνουν κανέναν διαχωρισμό σχετικά με το αν ήμουν ή όχι βιολογικό τους παιδί.

Εξίσου πολύ, τους αγάπησα κι εγώ, αισθάνομαι -όπως κάθε παιδί θα πρέπει να αισθάνεται -ότι έχω τους καλύτερους γονείς του κόσμου, τους ένιωσα κοντά μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου εύκολη ή δύσκολη, στις επιτυχίες και στις αποτυχίες, έπαιρνα μεγάλη χαρά να τους βλέπω να είναι περήφανοι για εμένα και προσπαθούσα να γίνομαι ένας καλός άνθρωπος σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες με μεγάλωσαν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η μετέπειτα ζωή μου, ενώ ήμουν ένα έμβρυο που η μήτρα που το φιλοξένησε το θεώρησε αποδεδειγμένα ανεπιθύμητο, ήταν και συνεχίζει να είναι πραγματικά όμορφη. Δεν έχω κανένα παράπονο από τους γονείς μου, από τη ζωή μου, από την ανατροφή μου, από όσα μου προσέφεραν ψυχικά και υλικά. Νιώθω ειλικρινά το πιο τυχερό πλάσμα στον κόσμο γιατί η αντίθεση του ανεπιθύμητου εμβρύου με αυτή του υπεραγαπημένου παιδιού είναι έντονη και στην περίπτωσή μου συνέβη, σαν ένα μικρό θαύμα που μου το χρώσταγε η ζωή, αυτή που κέρδισα επειδή γεννήθηκα αλλά να, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Μπορεί να κέρδισα τη ζωή μου και μπορεί η ζωή μου να είναι μια καλή ζωή, όμως το τραύμα που κουβαλάω μέσα μου επειδή ως έμβρυο δεν ήμουν επιθυμητό, είναι κάτι που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ ποτέ πλήρως. Και όσο περνά ο καιρός, διαπιστώνω ότι αυτή η πληγή δεν επουλώνεται ούτε με το πέρασμα του χρόνου. Είναι πάντοτε εκεί ανοιχτή, αρκετές φορές τυλιγμένη με πολλούς επιδέσμους και μπορεί να πάψει να πονάει, αλλά όταν “αλλάζει ο καιρός”, σου δίνει μια σουβλιά και σου θυμίζει ότι ακόμα πονάει και βρίσκεται εκεί, καλά κρυμμένη μεν, αλλά υπαρκτή. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι άπαξ και ένα παιδί με μια μητέρα έχουν από τη σύλληψη κιόλας αρνητική σχέση, αυτό με κάποιον τρόπο θα επηρεάσει και τους δυο τους μελλοντικά τόσο τη μητέρα όσο και το παιδί και πιστέψτε με είναι κάτι που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. 

Καμια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν πρέπει να καταλήγει σε γέννηση αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη. Αργά ή γρήγορα η προβληματική αυτή σχέση θα επηρεάσει αρνητικά τη ζωή και της μάνας και του παιδιού.

Ναι, μπορεί να χαίρομαι σε γενικές γραμμές που γεννήθηκα και μάλιστα είχα και τόσο καλή τύχη, όμως ποτέ μου δεν ξεπέρασα το ότι η βιολογική μου μητέρα με κουβάλησε εννέα μήνες στην κοιλιά της αναγκαστικά, χωρίς να το επιθυμεί, με έφερε στον κόσμο, με κοίταξε και είπε “αυτό το παιδί δεν το θέλω και δεν το ήθελα ποτέ, θα το δώσω”, δεν με θήλασε ή με θήλασε με το ζόρι, ήμουν για εκείνη ένα βάρος το οποίο περίμενε εναγωνίως να ξεφορτωθεί μετά από τρεις μήνες όπως ορίζει ο νόμος. Και κανένα παιδί δεν νομίζω ότι θέλει να ξέρει ότι είναι ή ήταν ανεπιθύμητο, είναι ένα αβάσταχτο φορτίο το οποίο αν δεν το κουβαλήσεις δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να το φέρεις στις πλάτες σου. Η μητρότητα πρέπει να είναι επιλογή, όχι εξαναγκασμός. Κανένα παιδί δεν πρέπει να εισπράττει από την σύλληψή του κιόλας το αίσθημα της απόρριψης. Και προσωπικά, μπορεί να το μεταβόλισα και σχετικά θετικά, όμως είμαι σίγουρη πως για άλλα παιδιά αυτό μπορεί να είναι πραγματικά ακόμα πιο δύσκολο να το δεχθούν από ότι ήταν για εμένα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είμαι υπέρ του δικαιώματος της έκτρωσης.

Γιατί ώρες ώρες σκέφτομαι ότι ναι, εγώ επέζησα, αλλά με τι κόστος; Με ένα κόστος το οποίο μάλλον δεν γνωρίζουν όσοι δεν το έχουν βιώσει. Αν θα ήθελα να μην είχα έρθει στον κόσμο; Δεν ξέρω, είναι γλυκιά η ζωή και μπορεί να είμαι υπερβολική αν πω ότι θα προτιμούσα να είχα πεθάνει. Όμως, θα καταλάβαινα και θα σεβόμουν απόλυτα την επιλογή της μητέρας μου αν το είχε κάνει, διότι εμένα τουλάχιστον ίσως θα με είχε λυτρώσει από πολλά μεγάλα γιατί στη ζωή μου, τα οποία σε αρκετά μεγάλο βαθμό με καθόρισαν. Δεν θα ήθελα να φανώ αχάριστη απέναντι στο δώρο της ζωής, θα ήθελα όμως να θέσω μια παράμετρο αυτήν, του τι επιπτώσεις έχει σε ένα παιδί μιας ανεπιθύμητης κύησης το να έρθει στον κόσμο. Πόσα υπαρξιακά ερωτήματα του δημιουργούνται και μένουν αναπάντητα. Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος της μητέρας, αλλά θεωρώ πως και σ εκείνη, σε κάθε εκείνη, το να φέρει στον κόσμο ένα παιδί το οποίο δεν επιθυμεί με όλη της την ψυχή θα της προκαλεί εξίσου δυσάρεστα συναισθήματα. Γι αυτό και πιστεύω πως σε περιπτώσεις ανεπιθύμητης κύησης η έκτρωση πρέπει να αποτελεί επιλογή. Κανείς δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να γίνει με το ζόρι μητέρα ή παιδί. Αυτές οι ιδιότητες δεν μπορούν να λειτουργήσουν υπό καταπίεση. Και σας το λέω εγώ, ένα παιδί που θα μπορούσε να ήταν αγέννητο αλλά γεννήθηκε, και ζει ολόκληρη τη ζωή του έτσι. Εμπιστευθείτε με, ίσως ξέρω κάτι παραπάνω.