Πριν από 66 εκατ. χρόνια στην σημερινή χερσόνησο του Γιουκατάν, στο Μεξικό, έπεσε ένας τεράστιος αστεροειδής.
Ο αστεροειδής, που ονομάστηκε Τσιξουλούμπ, είχε διάμετρο 10 έως 14 χιλιομέτρων και προσέκρουσε στον πλανήτη μας με ταχύτητα 12 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Έπεσε σε μια περιοχή με γρανιτικό φλοιό πάνω από τον οποίο υπήρχαν παχιά στρώματα ιζημάτων και ρηχά νερά θάλασσας, ανοίγοντας έναν κρατήρα διαμέτρου περίπου 100 χιλιομέτρων και εκτινάσσοντας τεράστιες ποσότητες πυκνών νεφών σκόνης και αιθάλης στην ατμόσφαιρα.
Τώρα, μια διεθνής ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι από το χτύπημα του αστεροειδούς προκλήθηκε ένα «μεγκατσουνάμι» που χτύπησε συνολικά όλες τις περιοχές του πλανήτη εξολοθρεύοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, τη Νέα Ζηλανδία και τη Γκάνα, με επικεφαλής τη Μόλι Ρέιντζ του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «AGU Advances» της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικής, βασίζουν τις εκτιμήσεις τους σε ένα νέο υπολογιστικό μοντέλο, το οποίο τροφοδότησαν με όλα τα διαθέσιμα γεωλογικά και ωκεανογραφικά δεδομένα από περίπου 100 περιοχές της Γης.
Η μελέτη μοντελοποίησης συμπέρανε – με βάση τις σχετικές προσομοιώσεις – ότι δυόμισι λεπτά μετά το πλήγμα υψώθηκε από το σημείο πρόσκρουσης ένα πανύψηλο τείχος νερού ύψους 4,5 χιλιομέτρων, το οποίο γρήγορα υποχώρησε. Όμως δέκα λεπτά μετά την πρόσκρουση και σε απόσταση έως 220 χιλιομέτρων ένα κύμα τσουνάμι ύψους 1,5 χιλιομέτρου άρχισε να σαρώνει τον ωκεανό προς όλες τις κατευθύνσεις.
Μία ώρα μετά το χτύπημα από τον αστεροειδή, εκτιμάται ότι το τσουνάμι είχε πια εξαπλωθεί έξω από τον Κόλπο του Μεξικού προς τον Βόρειο Ατλαντικό. Τέσσερις ώρες μετά, τα κύματα, κινούμενα με υποθαλάσσια ταχύτητα 20 εκατοστών το δευτερόλεπτο, είχαν φθάσει στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ έπειτα από 24 ώρες, έχοντας διασχίσει το μεγαλύτερο μέρος του Ειρηνικού από τα ανατολικά και του Ατλαντικού από τα δυτικά, είχαν πλέον εισέλθει στον Ινδικό Ωκεανό και από τις δύο πλευρές του. Τελικά, μετά από 48 ώρες, τσουνάμι ύψους πολλών μέτρων είχαν πλήξει τις περισσότερες ακτογραμμές του πλανήτη, πλημμυρίζοντας και διαβρώνοντας τις. Σημειωτέον ότι, όπως εκτιμά το νέο μοντέλο, η σχετικά κλειστή θάλασσα της σημερινής Μεσογείου απέφυγε τις ισχυρότερες συνέπειες του τσουνάμι.
Οπως αναφέρουν σε δημοσίευμά τους τα αμερικανικά ΜΜΕ, η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι «ήταν ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Όλος ο πλανήτης το είδε να έρχεται κατά πάνω του», όπως αναφέρει εμφατικά η Μόλι Ρέιντζ, προσθέτοντας ότι, «όπως είναι ευνόητο, εάν υπήρξε ένα τέτοιο τσουνάμι, οι δεινόσαυροι δεν πέθαναν από διάφορες παρενέργειες της πτώσης του αστεροειδούς σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, αλλά έπεσαν αμέσως όλοι θύματα πνιγμού».
Οι επιστήμονες καταλήγουν ότι το τσουνάμι που δημιουργήθηκε από την πτώση του αστεροειδούς είχε ενέργεια «30.000 φορές μεγαλύτερη από αυτή του τεράστιου τσουνάμι που δημιουργήθηκε από τον υποθαλάσσιο σεισμό στα ανοικτά της Σουμάτρα το 2004 και προκάλεσε τον θάνατο περίπου 300.000 ανθρώπων».
Πριν από 66 εκατ. χρόνια στην σημερινή χερσόνησο του Γιουκατάν, στο Μεξικό, έπεσε ένας τεράστιος αστεροειδής.
Ο αστεροειδής, που ονομάστηκε Τσιξουλούμπ, είχε διάμετρο 10 έως 14 χιλιομέτρων και προσέκρουσε στον πλανήτη μας με ταχύτητα 12 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Έπεσε σε μια περιοχή με γρανιτικό φλοιό πάνω από τον οποίο υπήρχαν παχιά στρώματα ιζημάτων και ρηχά νερά θάλασσας, ανοίγοντας έναν κρατήρα διαμέτρου περίπου 100 χιλιομέτρων και εκτινάσσοντας τεράστιες ποσότητες πυκνών νεφών σκόνης και αιθάλης στην ατμόσφαιρα.
Τώρα, μια διεθνής ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι από το χτύπημα του αστεροειδούς προκλήθηκε ένα «μεγκατσουνάμι» που χτύπησε συνολικά όλες τις περιοχές του πλανήτη εξολοθρεύοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, τη Νέα Ζηλανδία και τη Γκάνα, με επικεφαλής τη Μόλι Ρέιντζ του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «AGU Advances» της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικής, βασίζουν τις εκτιμήσεις τους σε ένα νέο υπολογιστικό μοντέλο, το οποίο τροφοδότησαν με όλα τα διαθέσιμα γεωλογικά και ωκεανογραφικά δεδομένα από περίπου 100 περιοχές της Γης.
Η μελέτη μοντελοποίησης συμπέρανε – με βάση τις σχετικές προσομοιώσεις – ότι δυόμισι λεπτά μετά το πλήγμα υψώθηκε από το σημείο πρόσκρουσης ένα πανύψηλο τείχος νερού ύψους 4,5 χιλιομέτρων, το οποίο γρήγορα υποχώρησε. Όμως δέκα λεπτά μετά την πρόσκρουση και σε απόσταση έως 220 χιλιομέτρων ένα κύμα τσουνάμι ύψους 1,5 χιλιομέτρου άρχισε να σαρώνει τον ωκεανό προς όλες τις κατευθύνσεις.
Μία ώρα μετά το χτύπημα από τον αστεροειδή, εκτιμάται ότι το τσουνάμι είχε πια εξαπλωθεί έξω από τον Κόλπο του Μεξικού προς τον Βόρειο Ατλαντικό. Τέσσερις ώρες μετά, τα κύματα, κινούμενα με υποθαλάσσια ταχύτητα 20 εκατοστών το δευτερόλεπτο, είχαν φθάσει στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ έπειτα από 24 ώρες, έχοντας διασχίσει το μεγαλύτερο μέρος του Ειρηνικού από τα ανατολικά και του Ατλαντικού από τα δυτικά, είχαν πλέον εισέλθει στον Ινδικό Ωκεανό και από τις δύο πλευρές του. Τελικά, μετά από 48 ώρες, τσουνάμι ύψους πολλών μέτρων είχαν πλήξει τις περισσότερες ακτογραμμές του πλανήτη, πλημμυρίζοντας και διαβρώνοντας τις. Σημειωτέον ότι, όπως εκτιμά το νέο μοντέλο, η σχετικά κλειστή θάλασσα της σημερινής Μεσογείου απέφυγε τις ισχυρότερες συνέπειες του τσουνάμι.
Οπως αναφέρουν σε δημοσίευμά τους τα αμερικανικά ΜΜΕ, η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι «ήταν ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Όλος ο πλανήτης το είδε να έρχεται κατά πάνω του», όπως αναφέρει εμφατικά η Μόλι Ρέιντζ, προσθέτοντας ότι, «όπως είναι ευνόητο, εάν υπήρξε ένα τέτοιο τσουνάμι, οι δεινόσαυροι δεν πέθαναν από διάφορες παρενέργειες της πτώσης του αστεροειδούς σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, αλλά έπεσαν αμέσως όλοι θύματα πνιγμού».
Οι επιστήμονες καταλήγουν ότι το τσουνάμι που δημιουργήθηκε από την πτώση του αστεροειδούς είχε ενέργεια «30.000 φορές μεγαλύτερη από αυτή του τεράστιου τσουνάμι που δημιουργήθηκε από τον υποθαλάσσιο σεισμό στα ανοικτά της Σουμάτρα το 2004 και προκάλεσε τον θάνατο περίπου 300.000 ανθρώπων».
