Σε έναν κόσμο κορεσμένο από την ψηφιακή τεχνολογία, η τέχνη του βίντεο μοιάζει πλέον δεδομένη. Όμως, το να χρησιμοποιείς βίντεο, ηλεκτρονικά και υπολογιστές για να κάνεις τέχνη μοιάζει αυτονόητο, εν μέρει, επειδή ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης Nam June Paik το έκανε έτσι. Ο Paik, που αναφέρεται ευρέως ως «ο πατέρας της βιντεοτέχνης», ο οποίος πέθανε το 2006, είναι το θέμα του νέου ντοκιμαντέρ «Nam June Paik: Το φεγγάρι είναι η παλαιότερη τηλεόραση».
Η ταινία υπογραμμίζει την προνοητικότητα του έργου του και το θάρρος που επέδειξε αφιερώνοντας τη ζωή του στην κινούμενη εικόνα σε μια εποχή που η ζωγραφική βρισκόταν στην κορυφή της ιεραρχίας του κόσμου της τέχνης. «Ο κινηματογράφος θεωρούνταν μια μορφή ψυχαγωγίας», εξηγεί η Alexandra Munroe, ανώτερη επιμελήτρια Ασιατικής Τέχνης στο Μουσείο Guggenheim και μία από τους σύγχρονους καλλιτέχνες και επιμελητές που εξυμνούν τον Paik. «Δεν θεωρούνταν ακόμη μορφή τέχνης, και τι επέλεξε ο Nam June; Επέλεξε το μέσο του βίντεο».
Το “Nam June Paik: Moon Is the Oldest TV” της Amanda Kim, που έκανε πρεμιέρα στο Sundance τον Ιανουάριο, αφηγείται την ιστορία της ζωής και της κληρονομιάς του Κορεάτη Paik μέσα από συνεντεύξεις με προσωπικότητες του κόσμου της τέχνης, αναγνώσεις των γραπτών λόγων του Paik, αρχείο από μέσα ενημέρωσης και υλικό από το έργο του.
Γεννημένος το 1932 σε μια από τις πιο εύπορες οικογένειες της Κορέας, η εξέλιξη του Paik ως καλλιτέχνη πήρε μια κρίσιμη στροφή αφού πήγε στο Μόναχο το 1956 για να σπουδάσει μουσική και είδε τον πρωτοποριακό συνθέτη John Cage να παίζει. «Η ζωή μου ξεκίνησε ένα βράδυ του 1958», έγραψε ο Paik. «Το 1957 ήταν το B.C. (Before Cage) μου». Ο Cage έδωσε στον Paik «το θάρρος να είναι ελεύθερος». Το να σπάσει ένα βιολί, να βάλει φωτιά σε ένα πιάνο και να χρησιμοποιήσει το σώμα του ως όργανο μπορούσε να είναι τέχνη, και όχι μόνο τέχνη, αλλά και εξέγερση: ενάντια στη δυτική τάξη πραγμάτων και στις κατά τα άλλα περιορισμένες έννοιες της ελευθερίας. Αυτές οι νέες δυνατότητες θα διαμόρφωναν το υπόλοιπο της καριέρας του Paik.
Προβλέποντας ότι η τηλεόραση θα αντικαθιστούσε τελικά το ραδιόφωνο, ο Paik αποφάσισε να αγοράσει μια τηλεόραση και εμπνεύστηκε όταν άνοιξε την πίσω πλευρά της. Στόχος του ήταν να κάνει στην τηλεόραση ό,τι πίστευε ότι έκανε ο Cage στη μουσική: να της αφαιρέσει τη σοβαρότητα. «Χρησιμοποιώ την τεχνολογία για να τη μισήσω πιο σωστά», είπε. Αλλά για χρόνια, λίγοι έπαιρναν τον Paik στα σοβαρά. Η κριτική ενός κριτικού για την πρώτη τηλεοπτική έκθεση του Paik το 1963 (η οποία έτυχε να είναι και η πρώτη έκθεση τηλεόρασης στον κόσμο) είχε τίτλο: «Πολύς θόρυβος, λίγες ιδέες. Ο νεαρός Κορεάτης ήθελε να σοκάρει – αλλά τα αποτελέσματα ήταν φτωχά».
Αυτό που τελικά έβαλε τον Paik στο χάρτη ήταν το έργο του “TV Buddha” το 1974, ένα βίντεο που απεικονίζει ένα άγαλμα του Βούδα να παρακολουθεί τη δική του εικόνα σε μια παρακείμενη οθόνη τηλεόρασης. Η εγκατάσταση διαλογίζεται πάνω σε ποικίλα θέματα – από τη σχέση μεταξύ της αυτοαπορρόφησης και της τεχνολογίας μέχρι τις αντιθέσεις και τους παραλληλισμούς μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μετά την πρεμιέρα του, περιοδικά όπως το New Yorker περιέγραψαν τον Paik ως «οραματιστή του βίντεο» και εκπομπές όπως το Today Show ήθελαν μια συνέντευξη μαζί του. Μέχρι το 1982, ο Paik είχε μια έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Whitney -ήταν η πρώτη αναδρομική έκθεση μουσείου στην ιστορία που τιμούσε έναν video art καλλιτέχνη.
Αλλά ενώ η Kim αφιερώνει χρόνο για να παρουσιάσει τη μεταμόρφωση του Paik σε μια σημαίνουσα προσωπικότητα στον κόσμο της τέχνης, ενδιαφέρεται περισσότερο να τον «ζωντανέψει» και να ανιχνεύσει την προέλευση των φιλοσοφιών του παρά να δηλώσει με σαφήνεια την επιρροή του έργου του. Ο πιο άμεσος τρόπος με τον οποίο καταδεικνύει την έμπνευση του Paik σε άλλους καλλιτέχνες είναι όταν τοποθετεί αποσπάσματα της βιντεοτέχνης του (τα περισσότερα είναι από το μοντάζ “Global Groove” του 1973) δίπλα-δίπλα με εκείνα που ήρθαν μετά από αυτόν, όπως μια διαφήμιση 7UP του 1984 ή το μουσικό βίντεο “When Doves Cry” του Prince.
Για όσους δεν είναι εντελώς εξοικειωμένοι με τον Paik, αυτή η απουσία λεπτομερών εξηγήσεων για το πώς μπορεί να φανεί η επίδρασή του σήμερα μπορεί να φανεί μη ικανοποιητική. Ωστόσο, η προσέγγιση της Kim που σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ παραλληλίζει την επιμονή του ίδιου του Paik να δημιουργεί τέχνη που διευρύνει τις δυνατότητες, και επίσης τιμά τη σημασία του έργου του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο διαμόρφωσε το έργο άλλων. Η κληρονομιά του επαναστάτη καλλιτέχνη ορίζεται καλύτερα όχι μόνο από την προθυμία του, αλλά και από την ανάγκη του για συνεχή πειραματισμό – να σπάει τα πράγματα, να τα διαλύει και να προβλέπει το μέλλον κάνοντας το.
Το ντοκιμαντέρ καταλήγει σε ένα υπερβατικό φινάλε, στο οποίο η Kim δίνει μια εικόνα της θεαματικής έκθεσης του 2000 στο Guggenheim, με τίτλο “The Worlds of Nam June Paik”. Μία από τις εγκαταστάσεις της, με τίτλο «Η σκάλα του Ιακώβ», διαθέτει μια υπέροχη, ζιγκ-ζαγκ πράσινη ακτίνα λέιζερ που διατρέχει έναν επταώροφο καταρράκτη. Στην κορυφή του αιθρίου βρίσκεται ένας σπειροειδής, προβαλλόμενος με λέιζερ κυκλώνας, γνωστός ως Sweet and Sublime. Η κάμερα κινείται προς τα πάνω και προς τα κάτω στη γιγαντιαία ροτόντα του Guggenheim, πλαισιώνοντας τη σκάλα ως δόρυ που διαλύεται στη στροβιλώδη άβυσσο.
Ο Paik πέθανε λίγα χρόνια μετά από αυτό, και παρόλο που δεν θα μάθουμε ποτέ τις σκέψεις του για τα iPhone ή την τεχνητή νοημοσύνη ή το TikTok, το έργο του συνεχίζει να διερωτάται για τη σχέση μεταξύ της τέχνης και των συνεχώς εξελισσόμενων τεχνολογιών γύρω μας.
Πηγή: NPR
Σε έναν κόσμο κορεσμένο από την ψηφιακή τεχνολογία, η τέχνη του βίντεο μοιάζει πλέον δεδομένη. Όμως, το να χρησιμοποιείς βίντεο, ηλεκτρονικά και υπολογιστές για να κάνεις τέχνη μοιάζει αυτονόητο, εν μέρει, επειδή ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης Nam June Paik το έκανε έτσι. Ο Paik, που αναφέρεται ευρέως ως «ο πατέρας της βιντεοτέχνης», ο οποίος πέθανε το 2006, είναι το θέμα του νέου ντοκιμαντέρ «Nam June Paik: Το φεγγάρι είναι η παλαιότερη τηλεόραση».
Η ταινία υπογραμμίζει την προνοητικότητα του έργου του και το θάρρος που επέδειξε αφιερώνοντας τη ζωή του στην κινούμενη εικόνα σε μια εποχή που η ζωγραφική βρισκόταν στην κορυφή της ιεραρχίας του κόσμου της τέχνης. «Ο κινηματογράφος θεωρούνταν μια μορφή ψυχαγωγίας», εξηγεί η Alexandra Munroe, ανώτερη επιμελήτρια Ασιατικής Τέχνης στο Μουσείο Guggenheim και μία από τους σύγχρονους καλλιτέχνες και επιμελητές που εξυμνούν τον Paik. «Δεν θεωρούνταν ακόμη μορφή τέχνης, και τι επέλεξε ο Nam June; Επέλεξε το μέσο του βίντεο».
Το “Nam June Paik: Moon Is the Oldest TV” της Amanda Kim, που έκανε πρεμιέρα στο Sundance τον Ιανουάριο, αφηγείται την ιστορία της ζωής και της κληρονομιάς του Κορεάτη Paik μέσα από συνεντεύξεις με προσωπικότητες του κόσμου της τέχνης, αναγνώσεις των γραπτών λόγων του Paik, αρχείο από μέσα ενημέρωσης και υλικό από το έργο του.
Γεννημένος το 1932 σε μια από τις πιο εύπορες οικογένειες της Κορέας, η εξέλιξη του Paik ως καλλιτέχνη πήρε μια κρίσιμη στροφή αφού πήγε στο Μόναχο το 1956 για να σπουδάσει μουσική και είδε τον πρωτοποριακό συνθέτη John Cage να παίζει. «Η ζωή μου ξεκίνησε ένα βράδυ του 1958», έγραψε ο Paik. «Το 1957 ήταν το B.C. (Before Cage) μου». Ο Cage έδωσε στον Paik «το θάρρος να είναι ελεύθερος». Το να σπάσει ένα βιολί, να βάλει φωτιά σε ένα πιάνο και να χρησιμοποιήσει το σώμα του ως όργανο μπορούσε να είναι τέχνη, και όχι μόνο τέχνη, αλλά και εξέγερση: ενάντια στη δυτική τάξη πραγμάτων και στις κατά τα άλλα περιορισμένες έννοιες της ελευθερίας. Αυτές οι νέες δυνατότητες θα διαμόρφωναν το υπόλοιπο της καριέρας του Paik.
Προβλέποντας ότι η τηλεόραση θα αντικαθιστούσε τελικά το ραδιόφωνο, ο Paik αποφάσισε να αγοράσει μια τηλεόραση και εμπνεύστηκε όταν άνοιξε την πίσω πλευρά της. Στόχος του ήταν να κάνει στην τηλεόραση ό,τι πίστευε ότι έκανε ο Cage στη μουσική: να της αφαιρέσει τη σοβαρότητα. «Χρησιμοποιώ την τεχνολογία για να τη μισήσω πιο σωστά», είπε. Αλλά για χρόνια, λίγοι έπαιρναν τον Paik στα σοβαρά. Η κριτική ενός κριτικού για την πρώτη τηλεοπτική έκθεση του Paik το 1963 (η οποία έτυχε να είναι και η πρώτη έκθεση τηλεόρασης στον κόσμο) είχε τίτλο: «Πολύς θόρυβος, λίγες ιδέες. Ο νεαρός Κορεάτης ήθελε να σοκάρει – αλλά τα αποτελέσματα ήταν φτωχά».
Αυτό που τελικά έβαλε τον Paik στο χάρτη ήταν το έργο του “TV Buddha” το 1974, ένα βίντεο που απεικονίζει ένα άγαλμα του Βούδα να παρακολουθεί τη δική του εικόνα σε μια παρακείμενη οθόνη τηλεόρασης. Η εγκατάσταση διαλογίζεται πάνω σε ποικίλα θέματα – από τη σχέση μεταξύ της αυτοαπορρόφησης και της τεχνολογίας μέχρι τις αντιθέσεις και τους παραλληλισμούς μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μετά την πρεμιέρα του, περιοδικά όπως το New Yorker περιέγραψαν τον Paik ως «οραματιστή του βίντεο» και εκπομπές όπως το Today Show ήθελαν μια συνέντευξη μαζί του. Μέχρι το 1982, ο Paik είχε μια έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Whitney -ήταν η πρώτη αναδρομική έκθεση μουσείου στην ιστορία που τιμούσε έναν video art καλλιτέχνη.
Αλλά ενώ η Kim αφιερώνει χρόνο για να παρουσιάσει τη μεταμόρφωση του Paik σε μια σημαίνουσα προσωπικότητα στον κόσμο της τέχνης, ενδιαφέρεται περισσότερο να τον «ζωντανέψει» και να ανιχνεύσει την προέλευση των φιλοσοφιών του παρά να δηλώσει με σαφήνεια την επιρροή του έργου του. Ο πιο άμεσος τρόπος με τον οποίο καταδεικνύει την έμπνευση του Paik σε άλλους καλλιτέχνες είναι όταν τοποθετεί αποσπάσματα της βιντεοτέχνης του (τα περισσότερα είναι από το μοντάζ “Global Groove” του 1973) δίπλα-δίπλα με εκείνα που ήρθαν μετά από αυτόν, όπως μια διαφήμιση 7UP του 1984 ή το μουσικό βίντεο “When Doves Cry” του Prince.
Για όσους δεν είναι εντελώς εξοικειωμένοι με τον Paik, αυτή η απουσία λεπτομερών εξηγήσεων για το πώς μπορεί να φανεί η επίδρασή του σήμερα μπορεί να φανεί μη ικανοποιητική. Ωστόσο, η προσέγγιση της Kim που σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ παραλληλίζει την επιμονή του ίδιου του Paik να δημιουργεί τέχνη που διευρύνει τις δυνατότητες, και επίσης τιμά τη σημασία του έργου του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο διαμόρφωσε το έργο άλλων. Η κληρονομιά του επαναστάτη καλλιτέχνη ορίζεται καλύτερα όχι μόνο από την προθυμία του, αλλά και από την ανάγκη του για συνεχή πειραματισμό – να σπάει τα πράγματα, να τα διαλύει και να προβλέπει το μέλλον κάνοντας το.
Το ντοκιμαντέρ καταλήγει σε ένα υπερβατικό φινάλε, στο οποίο η Kim δίνει μια εικόνα της θεαματικής έκθεσης του 2000 στο Guggenheim, με τίτλο “The Worlds of Nam June Paik”. Μία από τις εγκαταστάσεις της, με τίτλο «Η σκάλα του Ιακώβ», διαθέτει μια υπέροχη, ζιγκ-ζαγκ πράσινη ακτίνα λέιζερ που διατρέχει έναν επταώροφο καταρράκτη. Στην κορυφή του αιθρίου βρίσκεται ένας σπειροειδής, προβαλλόμενος με λέιζερ κυκλώνας, γνωστός ως Sweet and Sublime. Η κάμερα κινείται προς τα πάνω και προς τα κάτω στη γιγαντιαία ροτόντα του Guggenheim, πλαισιώνοντας τη σκάλα ως δόρυ που διαλύεται στη στροβιλώδη άβυσσο.
Ο Paik πέθανε λίγα χρόνια μετά από αυτό, και παρόλο που δεν θα μάθουμε ποτέ τις σκέψεις του για τα iPhone ή την τεχνητή νοημοσύνη ή το TikTok, το έργο του συνεχίζει να διερωτάται για τη σχέση μεταξύ της τέχνης και των συνεχώς εξελισσόμενων τεχνολογιών γύρω μας.
Πηγή: NPR
