Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο Jamie Reid, ο καλλιτέχνης και γραφίστας του οποίου το κολάζ για τους Sex Pistols αποτέλεσε κεντρικό πυλώνα της πανκ αισθητικής.
Ο γκαλερίστας του John Marchant επιβεβαίωσε τον θάνατό του μαζί με την οικογένεια του Reid. Σε δήλωσή του περιγράφεται ως «καλλιτέχνης, εικονοκλάστης, αναρχικός, πανκ, χίπης, επαναστάτης και ρομαντικός. Ο Jamie αφήνει πίσω του μια αγαπημένη κόρη, τη Rowan, μια εγγονή, τη Rose, και μια τεράστια παρακαταθήκη».
Γεννημένος στο Λονδίνο το 1947, ο Reid γράφτηκε στο Wimbledon Art School σε ηλικία 16 ετών, ενώ αργότερα μετακόμισε στο Croydon Art School, όπου γνώρισε τον μελλοντικό μάνατζερ των Sex Pistols, Malcolm McLaren.
Η πιο γνωστή δουλειά του Reid ήταν για τα εξώφυλλα μιας σειράς κυκλοφοριών των Sex Pistols: το ροζ και κίτρινο κείμενο του μοναδικού τους άλμπουμ “Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols“. Επίσης, το “God Save the Queen“, το hit single που απαγορεύτηκε από το BBC, με ένα πορτρέτο της βασίλισσας Ελισάβετ Β’ σε φωτογραφία του Cecil Beaton, το οποίο είχε αλλοιωθεί από τον Reid, η σπασμένη άδεια κορνίζα για το “Pretty Vacant” και ένα παραποιημένο κόμικ για το Holidays in the Sun.
Η αφίσα του για το single “Anarchy in the UK“, με μια σκισμένη σημαία της Ένωσης, ήταν μια άλλη εικόνα που καθόρισε την εικονοκλαστικότητα της εποχής του πανκ. Δημιούργησε επίσης πολυάριθμα εναλλακτικά σχέδια για singles -ένα για το “God Save the Queen” διαθέτει μια παραμάνα μέσα από τα χείλη της βασίλισσας καθώς και σβάστικες για μάτια-, ενώ ένα εναλλακτικό εξώφυλλο της γαλλικής αγοράς για το “Pretty Vacant” παρουσίαζε λεωφορεία που έδειχναν τους προορισμούς Nowhere και Boredom. Ο Reid εργάστηκε επίσης για τις εικόνες της ταινίας “The Great Rock’n’Roll Swindle” των Sex Pistols.
Τα γράμματά του μιμούνταν το στυλ ενός ανώνυμου σημειώματος, όπως συνηθίζεται στις απαγωγές, απειλές κλπ, ένα στυλ που ανέπτυξε για πρώτη φορά με την αντιπολιτισμική έκδοση Suburban Press, την οποία ξεκίνησε το 1970 μαζί με τους Jeremy Brook και Nigel Edwards. Εμπνεύστηκε από την εναλλακτική πολιτική των τελών της δεκαετίας του 1960, και έκανε τον γραφιστικό σχεδιασμό για το βιβλίο του 1974 “Leaving the 20th Century: The Incomplete Work of the Situationist International”, το οποίο συγκέντρωσε μεταφρασμένα κείμενα Γάλλων καταστασιακών συγγραφέων.
Ο Reid εξήγησε το 2015:
«Η κουλτούρα μας είναι προσανατολισμένη προς την υποδούλωση – για να εκτελούν οι άνθρωποι προκαθορισμένες λειτουργίες, ιδίως στον εργασιακό χώρο. Πάντα προσπαθούσα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να το σκεφτούν και να κάνουν κάτι γι’ αυτό».
To έργο του περιγράφεται ως μείγμα «γνωστικισμού και διαφωνίας», με την πνευματικότητα επίσης να αποτελεί σημαντικό συστατικό στοιχείο
Η τέχνη του βρίσκεται σε σημαντικά ιδρύματα όπως η Tate Britain, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και το Μουσείο Καλών Τεχνών του Χιούστον, ενώ εκτός από τα διάσημα κολάζ, δημιούργησε επίσης εκατοντάδες αφηρημένους πίνακες.
Στα επόμενα χρόνια, συνεργάστηκε με τον Shepard Fairey -τον καλλιτέχνη του δρόμου που είναι γνωστός για την εικόνα “Hope” του Obama- και υποστήριξε τα κινήματα Occupy και Pussy Riot. Το 2017, “έπαιξε” ξανά με το μοτίβο του “God Save the Queen” χρησιμοποιώντας σβάστικες και τον Donald Trump, με τίτλο “God Save Us All“.
Συνεργάστηκε επίσης με τον ιστορικό του πανκ Jon Savage σε ένα βιβλίο με έργα του, το “Up They Rise: The Incomplete Works of Jamie Reid”, που εκδόθηκε το 1987. «Συνάντησα για πρώτη φορά τον Jamie στα τέλη του 1978», λέει ο Savage. «Θυμάμαι να ανεβαίνω σε ένα σπίτι και εκεί υπήρχαν αυτά τα μπαούλα γεμάτα με έργα τέχνης των Sex Pistols. Ο συνδυασμός τους μου έκανε ανεξίτηλη εντύπωση -ήταν σαν να βρήκα το δοχείο με το χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό που έπρεπε να διατηρηθεί».
Ο Savage εντοπίζει το ύφος του Reid ως περιέχον «πολύπλοκες ιδέες σε μια φαινομενικά απλή μορφή. Δεν είναι ασπρόμαυρο, ενώ πολλές πανκ εικονογραφίες ήταν -εδώ υπήρχε κάτι που ήταν έντονα πολύχρωμο και πολύ, πολύ απλό».
Είπε επίσης ότι η θεμελίωση του Reid στη ριζοσπαστική πολιτική έδινε «ένα πρόσθετο στοιχείο πολυπλοκότητας. Σε σύγκριση με ορισμένα από τα μάλλον κακόγουστα και μιμητικά παν γραφικά, του Jamie προέρχονταν από ένα “βαθύ” μέρος».
Πηγή: Guardian
Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο Jamie Reid, ο καλλιτέχνης και γραφίστας του οποίου το κολάζ για τους Sex Pistols αποτέλεσε κεντρικό πυλώνα της πανκ αισθητικής.
Ο γκαλερίστας του John Marchant επιβεβαίωσε τον θάνατό του μαζί με την οικογένεια του Reid. Σε δήλωσή του περιγράφεται ως «καλλιτέχνης, εικονοκλάστης, αναρχικός, πανκ, χίπης, επαναστάτης και ρομαντικός. Ο Jamie αφήνει πίσω του μια αγαπημένη κόρη, τη Rowan, μια εγγονή, τη Rose, και μια τεράστια παρακαταθήκη».
Γεννημένος στο Λονδίνο το 1947, ο Reid γράφτηκε στο Wimbledon Art School σε ηλικία 16 ετών, ενώ αργότερα μετακόμισε στο Croydon Art School, όπου γνώρισε τον μελλοντικό μάνατζερ των Sex Pistols, Malcolm McLaren.
Η πιο γνωστή δουλειά του Reid ήταν για τα εξώφυλλα μιας σειράς κυκλοφοριών των Sex Pistols: το ροζ και κίτρινο κείμενο του μοναδικού τους άλμπουμ “Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols“. Επίσης, το “God Save the Queen“, το hit single που απαγορεύτηκε από το BBC, με ένα πορτρέτο της βασίλισσας Ελισάβετ Β’ σε φωτογραφία του Cecil Beaton, το οποίο είχε αλλοιωθεί από τον Reid, η σπασμένη άδεια κορνίζα για το “Pretty Vacant” και ένα παραποιημένο κόμικ για το Holidays in the Sun.
Η αφίσα του για το single “Anarchy in the UK“, με μια σκισμένη σημαία της Ένωσης, ήταν μια άλλη εικόνα που καθόρισε την εικονοκλαστικότητα της εποχής του πανκ. Δημιούργησε επίσης πολυάριθμα εναλλακτικά σχέδια για singles -ένα για το “God Save the Queen” διαθέτει μια παραμάνα μέσα από τα χείλη της βασίλισσας καθώς και σβάστικες για μάτια-, ενώ ένα εναλλακτικό εξώφυλλο της γαλλικής αγοράς για το “Pretty Vacant” παρουσίαζε λεωφορεία που έδειχναν τους προορισμούς Nowhere και Boredom. Ο Reid εργάστηκε επίσης για τις εικόνες της ταινίας “The Great Rock’n’Roll Swindle” των Sex Pistols.
Τα γράμματά του μιμούνταν το στυλ ενός ανώνυμου σημειώματος, όπως συνηθίζεται στις απαγωγές, απειλές κλπ, ένα στυλ που ανέπτυξε για πρώτη φορά με την αντιπολιτισμική έκδοση Suburban Press, την οποία ξεκίνησε το 1970 μαζί με τους Jeremy Brook και Nigel Edwards. Εμπνεύστηκε από την εναλλακτική πολιτική των τελών της δεκαετίας του 1960, και έκανε τον γραφιστικό σχεδιασμό για το βιβλίο του 1974 “Leaving the 20th Century: The Incomplete Work of the Situationist International”, το οποίο συγκέντρωσε μεταφρασμένα κείμενα Γάλλων καταστασιακών συγγραφέων.
Ο Reid εξήγησε το 2015:
«Η κουλτούρα μας είναι προσανατολισμένη προς την υποδούλωση – για να εκτελούν οι άνθρωποι προκαθορισμένες λειτουργίες, ιδίως στον εργασιακό χώρο. Πάντα προσπαθούσα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να το σκεφτούν και να κάνουν κάτι γι’ αυτό».
To έργο του περιγράφεται ως μείγμα «γνωστικισμού και διαφωνίας», με την πνευματικότητα επίσης να αποτελεί σημαντικό συστατικό στοιχείο
Η τέχνη του βρίσκεται σε σημαντικά ιδρύματα όπως η Tate Britain, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και το Μουσείο Καλών Τεχνών του Χιούστον, ενώ εκτός από τα διάσημα κολάζ, δημιούργησε επίσης εκατοντάδες αφηρημένους πίνακες.
Στα επόμενα χρόνια, συνεργάστηκε με τον Shepard Fairey -τον καλλιτέχνη του δρόμου που είναι γνωστός για την εικόνα “Hope” του Obama- και υποστήριξε τα κινήματα Occupy και Pussy Riot. Το 2017, “έπαιξε” ξανά με το μοτίβο του “God Save the Queen” χρησιμοποιώντας σβάστικες και τον Donald Trump, με τίτλο “God Save Us All“.
Συνεργάστηκε επίσης με τον ιστορικό του πανκ Jon Savage σε ένα βιβλίο με έργα του, το “Up They Rise: The Incomplete Works of Jamie Reid”, που εκδόθηκε το 1987. «Συνάντησα για πρώτη φορά τον Jamie στα τέλη του 1978», λέει ο Savage. «Θυμάμαι να ανεβαίνω σε ένα σπίτι και εκεί υπήρχαν αυτά τα μπαούλα γεμάτα με έργα τέχνης των Sex Pistols. Ο συνδυασμός τους μου έκανε ανεξίτηλη εντύπωση -ήταν σαν να βρήκα το δοχείο με το χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό που έπρεπε να διατηρηθεί».
Ο Savage εντοπίζει το ύφος του Reid ως περιέχον «πολύπλοκες ιδέες σε μια φαινομενικά απλή μορφή. Δεν είναι ασπρόμαυρο, ενώ πολλές πανκ εικονογραφίες ήταν -εδώ υπήρχε κάτι που ήταν έντονα πολύχρωμο και πολύ, πολύ απλό».
Είπε επίσης ότι η θεμελίωση του Reid στη ριζοσπαστική πολιτική έδινε «ένα πρόσθετο στοιχείο πολυπλοκότητας. Σε σύγκριση με ορισμένα από τα μάλλον κακόγουστα και μιμητικά παν γραφικά, του Jamie προέρχονταν από ένα “βαθύ” μέρος».
Πηγή: Guardian
