Το “Joker” με τη συγκλονιστική ερμηνεία του Χόακιν Φίνιξ που του έδωσε το Όσκαρ είναι βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μας. Μεγαλώσαμε με την εικόνα του καλού Batman να λυτρώνει τον κόσμο από τις διαθέσεις του κακού, χάρτινου αντί-ήρωα Joker. Αυτός καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων ως το αντίπαλο δέος των καλών της DC. Τα χρόνια περνούσαν κι ο μύθος διαιωνιζόταν, περνούσε από γενιά σε γενιά. Πρόσωπο βαμμένο, άγρια χαρακτηριστικά, πλατύ χαμόγελο, πράσινα μαλλιά…
Επιστροφή για τον Τοντ Φίλιπς με τον δικό του “Joker: Folie à Deux”. Από το πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας έρχεται στις κινηματογραφικές μας αίθουσες γεμάτο ένταση, συγκινήσεις και εξαιρετική μουσική να συνοδεύει τη δράση. Σε σύγκριση με την ταινία που χάρισε τον Φίνιξ (μαζί του η Lady Gaga αυτή τη φορά) το Χρυσό Αγαλματίδιο αλλάζει ο χαρακτήρας και οδηγούμαστε σε κάτι που περισσότερο θυμίζει μιούζικαλ και μας ταξιδεύει σε εποχές και γεγονότα που φέρνουν στη μνήμη μας συνειρμικά όσα έχουμε συνδεδεμένα με αυτά, ενώ για όσα καινούρια συναντήσουμε γεννιέται υποσυνείδητα εκείνη τη στιγμή μία γέφυρα που μας συνδέει με την ταινία και δεν την αφήνει να φύγει εύκολα από το μυαλό μας. Αυτός είναι ο στόχος και μένει οι θεατές να “απαντήσουν”.
«Δεν είμαι τίποτα. Δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, όπως έχεις κάνει εσύ», ακούγεται να λέει η Harley Quinn και αμέσως μετά να κάνει πως πυροβολεί το κεφάλι της με τα χέρια της. Στη συνέχεια οι δύο πρωταγωνιστές τρέχουν στους δρόμους του Μανχάταν και ονειρεύονται να χορέψουν μπροστά στο φεγγαρόφωτο υπό τους ήχους του “What The World Needs Now Is Love”. Στην ερώτηση που απευθύνεται στον Arthur Fleck (Joker) τι άλλαξε, εκείνος απαντά. «Θα σου πω τι άλλαξε, δεν είμαι πια μόνος».
Θυμόμαστε για τον “Joker”…
Ο Άρθουρ Φλεκ είναι ένας απόκληρος του συστήματος. Το παρατσούκλι “Happy” αποτελεί μία προοικονομία για το τι θα ακολουθήσει. Ζει με την μητέρα του και καλείται να διαχειριστεί μία σειρά υπαρξιακών διλημμάτων που χρήζουν άμεσης απάντησης, ώστε να βρει ισορροπία στην καθημερινότητά του. Οι ασθένειες της ψυχής έχουν τρομερές ιδιομορφίες, ποικίλα αίτια και είναι ικανές να διαλύσουν τη ζωή ενός ανθρώπου και φυσικά του άμεσου περίγυρού του. Φαίνεται όμως πως η παγκόσμια “αριστεία” δεν αφήνει χώρο, μα κυρίως δεν διαθέτει χρόνο για παιδιά, νέους, ανθρώπους σαν κι αυτόν. Η μελαγχολία της αστικής μοναξιάς σε βυθίζει σε μία παρατεταμένη κατάθλιψη, καθώς αναζητείς την πραγματική σου “ταυτότητα” και τον ρόλο σου μέσα στο σύνολο.
Ο Joker είναι καταδικασμένος να προσποιείται ότι χαμογελάει, όπως κι ο κόσμος σήμερα. Η Γκόθαμ Σίτυ αλληγορικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προπύργιο-σύμβολο του Δυτικού Κόσμου, που είναι ικανός να ωθήσει έμμεσα σε παραβατικές κι ενδεχομένως αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές κάθε γνήσιο άνθρωπο, που θέλει απλά να μείνει ρομαντικός και να ονειρεύεται. Ως απόρροια και φυσικό επακόλουθο του ευαγγελισμού της λιτότητας έρχεται η έκρηξη, ένα ΜΠΑΜ ικανό να συνταράξει και να ξεσηκώσει τα πλήθη.
