Στο μυαλό του Βλαντίμιρ Πούτιν δεν μπορεί να είναι κανείς -ίσως, ούτε καν ο ίδιος… ο Πούτιν που, ώρες ώρες, δίνει την εντύπωση πως άλλα σκέφτεται και άλλα κάνει και σίγουρα περί άλλων τυρβάζει.

Οπότε, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Πρώσος πρόεδρος ενστερνίζεται πλήρως τον ισχυρισμό του Πολ Σταρόμπιν, ο οποίος, σε ένα εκτενές και άκρως απολαυστικό άρθρο του στο Politico, υποστηρίζει λίγο έως πολύ ότι ο Πούτιν διεξάγει αυτή την στιγμή έναν πόλεμο στην Ουκρανία με όρους… τζιχάντ, δηλαδή θρησκευτικής εκδίκησης, στα πρότυπα των Μουσουλμάνων.

Ο αμερικανός δημοσιογράφος, ο οποίος έχει στο παρελθόν διατελέσει επικεφαλής του περιοδικού Business Week, στα γραφεία του στη Μόσχα, προσπαθεί να εισχωρήσει λίγο στην λογική και στο μυαλό του ρώσου προέδρου, θεωρώντας ότι διεξάγει έναν άνευ προηγουμένου «ιερό πόλεμο» απέναντι στην (ομόδοξη μεν) Ουκρανία, με την οποία, ωστόσο, τον χωρίζει, όπως ισχυρίζεται, «μια βαθιά θρησκευτική μισαλλοδοξία».

«Στα μέσα του περασμένου Μαρτίου, αρκετές εβδομάδες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Πούτιν εμφανίστηκε στη σκηνή μπροστά σε πλήθος Ρώσων στο Στάδιο Λουζνίκι της Μόσχας», ξεκινάει το δημοσίευμα, συνεχίζοντας:

«Υιοθετώντας το ρόλο ενός ποιμένα που ηγείται του ποιμνίου του, ο αρχηγός του κράτους έσπευσε να αφιερώσει μερικά λόγια στους πεσόντες στρατιώτες της χώρας του, παραφράζοντας ένα χωρίο από τη Βίβλο. “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη σε όλον τον κόσμο από το να δώσει κάποιος την ζωή του για τους φίλους του”, είπε ο Πούτιν μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων».

Λίγες ώρες μετά, ο βουλευτής Βιάτσεσλαβ Νικόνοφ, εγγονός του σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών Μολότοφ, μίλησε ανοιχτά για «ιερό πόλεμο» και «σύγκρουση μεταξύ καλού και κακού».

Και εδώ είναι που μπαίνει ο έτερος (πλην του γεωστρατηγικού) παράγοντας και αφορμή πολέμου, που δεν είναι άλλη από την προ ετών απόφαση της Εκκλησίας τη Ουκρανίας να αποσκιρτήσει από το ρωσικό Πατριαρχείο. Ο πρόεδρος Πούτιν και ο Πατριάρχης Κύριλλος έγιναν έξαλλοι από την «θρησκευτική προδοσία» και αποφάσισαν να σηκώσουν το μπαϊράκι της θρησκευτικής επανάστασης.

Μετά, κάρφωσαν την σημαία αυτή πάνω σε μερικές γεωστρατηγικές δικαιολογίες επιπέδου… παιχνιδιού Risk και το αφήγημα ολοκληρώθηκε με έναν πολυμέτωπο πόλεμο που ήδη έχει μπει στον τρίτο του μήνα, με τον πατριάρχη Κύριλλο να σπεύδει να εγκαλέσει τη Δύση σαν παράγοντα επιβολής ενός «αθέου έργου» στον (ρωσικό) κόσμο.

Η Ιερή Χειροβομβίδα της Αντιόχειας

Όσοι έχουν δει την σπουδαία κωμωδία των Monty Python «Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης», θυμούνται φυσικά τα θρησκευτικά όπλα που χρησιμοποιούν οι «σταυροφόροι» στην ταινία αυτή. Ένα από αυτά είναι η Ιερή Χειροβομβίδα της Αντιόχειας, ένα… πυρηνικό όπλο καθαγιασμένο από τους ιερείς της εποχής, με στόχο την εξολόθρευση των άπιστων Μουσουλμάνων.

Με τους ίδιους όρους («Θεοκωμωδίας», που θα έλεγε και ο Ζορζ Πιλαλί) κινείται πλέον και ο ίδιος ο Πούτιν: «Κάθε κλάδος των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων έχει προστάτη του έναν άγιο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ οι ορθόδοξοι παπάδες ραντίζουν με αγιασμό τα πυρηνικά όπλα και τους χειριστές τους, τα πυρηνικά υποβρύχια διαθέτουν παρεκκλήσια», αναφέρει το δημοσίευμα, προσθέτοντας ότι πλέον η προοπτική ενός πυρηνικού πολέμου δεν μπορεί να εκληφθεί… ελαφρά τη καρδία.

«Ο ίδιος ο Πούτιν έχει πει ότι η ορθόδοξη πίστη και τα πυρηνικά όπλα είναι “αλληλένδετα συστατικά” του ρωσικού κράτους», σημειώνει εμφατικά ο Σταρόμπιν, επισημαίνοντας και την από επίσημης ρωσικής τηλεοράσεως ανακοίνωση της επιτυχούς δοκιμαστικής εκτόξευσης του πιο ισχυρού διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου της Ρωσίας, του RS-28 Sarmat.

Προφανώς, υποστηρίζει ο αρθρογράφος, ασφαλώς και δεν τίθεται λόγος για επίθεση της Ρωσίας σε αμερικανικό έδαφος –ωστόσο, θεωρεί ως εξαιρετικά πιθανή μια μελλοντική χρήση τακτικών πυρηνικών χαμηλής απόδοσης στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου.

«Από μια άποψη, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Οι τσάροι –και ο Πούτιν ταιριάζει στο καλούπι αυτό των παλιών Τσάρων– πάλευαν να προστατεύσουν, όπως το εννοούσαν οι ίδιοι, τους ορθοδόξους λαούς. Η ανατροπή στον τρέχοντα πόλεμο είναι ότι οι Ρώσοι πολεμούν τους ορθόδοξους αδελφούς τους», καταλήγει με νόημα το άρθρο του Σταρόμπιν.