Το νέο έτος μπήκε δυναμικά, και μαζί του εφερε και κοκτέιλ ιώσεων που μας ρίχνουν τον έναν μετά τον άλλον. Έτσι με τη σειρά μου, βρέθηκα κρεβατωμένη με ποιος ξέρει τι από όσα κυκλοφορούν εκεί έξω αδυνατώντας να κάνω οτιδήποτε παραγωγικό. Ταινία είχα άρνηση να δω, να διαβάσω ούτε για αστείο και έπεσε η πρόταση να παρακολουθήσω μία σειρά ντοκιμαντέρ στην ελληνική τηλεόραση. Εκεί να δεις άρνηση.

– Στην Ερτ3 έχει το “Βίλατζ Γιουνάιτεντ”, αξίζει, είναι εξαιρετική ιδέα και πολύ καλογυρισμένο.
– Τι έχει; Τι είναι αυτό;
– Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ από 45λεπτα επεισόδια αφιερωμένα σε ερασιτεχνικές μικρές ποδοσφαιρικές ομάδες της επαρχίας.

Μην τα πολυλογώ, ενώ στην αρχή είχα αμφιβολίες, μπήκα Ερτφλιξ και πάτησα play.  Εικόνες από επαρχιακά ερασιτεχνικά γήπεδα στους τίτλους αρχής μεταμορφώνονται σε animation σκηνές υπό τους ήχους του θρυλικού Immigrant song των Led Zeppelin αλλά σε εκτέλεση Karent O. «Εδώ είμαστε» σκέφτηκα. Και μέσα σε ένα βράδυ είδα 3 επεισόδια! Και ας έχει σαν θεματική το ποδόσφαιρο στην επαρχία, το οποίο μου περνάει παντελώς αδιάφορο.

Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη, τι Μάντσεστερ τι Βίλατζ Γιουνάιτεντ η σειρά- ντοκιμαντέρ αποτελεί ένα μικρό διαμαντάκι στην ελληνική τηλεόραση. Μία εκπομπή σε ιδέα σενάριο και παραγωγή του Θανάση Νικολάου που οργώνει την ελληνική επαρχία και ακολουθεί μικρές ποδοσφαιρικές ομάδες σε (άγνωστα για μένα τουλάχιστον) χωριά της ελληνικής υπαίθρου. Ένα εξαιρετικό εγχείρημα, που προσεγγίζει το ποδόσφαιρο διαφορετικά, από μία πιο ανθρώπινη πλευρά. Από τη Χαλκιδική και το Βέρμιο μέχρι το παραμεθόριο χωριουδάκι Καστανιές του Έβρου. Δεν μιλάμε για ομάδες Β και Γ εθνικής. Αλλά ομάδες που παίζουν ερασιτεχνικά σε τοπικά πρωταθλήματα. Άλλες καλά οργανωμένες, με προπονητές και αποδυτήρια, και άλλες που δεν έχουν ούτε τα βασικά. 

Τρία είναι τα σημεία που ορίζουν τη ζωή και τις αξίες της ελληνικής υπαίθρου. Η εκκλησία, το καφενείο και το ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Γήπεδα δίπλα στα σύνορα, σε χωράφια, δίπλα σε μνήματα, σε βοσκοτόπια ή σε ποτάμια από όπου πιάνουν την μπάλα με απόχη! Αλλά το πάθος για την μπάλα, η αγάπη για τη φανέλα και για τον τόπο τους είναι σταθερά ακλόνητα συναισθήματα και παντού ίδια.

Είτε κάποιος είναι φαν του ποδοσφαίρου είτε δεν έχει καμία επαφή με το άθλημα, η ανθρωποκεντρική προσέγγιση της σειράς αποτελεί μία εξαιρετική ευκαιρία να γνωρίσει μικρά χωριά της επαρχίας, την καθημερινότητα των κατοίκων, τις δουλειές τους, μικρό κομμάτι της ιστορίας τους και βέβαια, την αγάπη και το μεράκι που έχουν για την μικρή ομάδα του τόπου τους.

 «Η ποδοσφαιρική ομάδα είναι μία διέξοδος. Για μένα είναι η καψούρα μου » Γιάννης «Μπάνον» Τσιρούδης, Πρόεδρος ΑΔΡΑ, Ιδιοκτήτης πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ

Ο σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας Κώστας Αμοιρίδης επικεντρώνεται στους παίκτες της ομάδας, τον προπονητή, τον πρόεδρο, αλλά και τους κατοίκους που στηρίζουν τα “παιδιά”, χωρίς παρεμβάσεις. Με εντυπωσιακές λήψεις από ντρόουν, καταπληκτική φωτογραφία «στρέφει την κάμερα σε ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται µόνο για το χειροκρότημα και για την τιμή του χωριού και της φανέλας».

Οι παίκτες είναι παιδιά του χωριού, μαθητές, αγρότες, στρατιώτες, συνοριοφύλακες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, πρώην ποδοσφαιριστές, ιδιοκτήτες βουλκανιζατέρ ή καφενείου. Το πρωί πάνε στο χωράφι, βαράνε σκοπιά, αλλάζουν μπουλόνια, και το απόγευμα πάνε στην προπόνηση.  Ό,τι ώρα και αν είναι, όση κούραση και αν έχουν, η προπόνηση με την ομάδα είναι ιερή, τους δίνει ζωή, τους γεμίζει χαρά.

«Έχω μήλα και κεράσια. Το πρωί πάω στο χωράφι. Όσο κουρασμένος και αν είμαι θα πάω προπόνηση, δεν υπάρχει δικαιολογία σε αυτό». Γιώργος Βαγκόπουλος, Αγρότης, Αμυντικό Χαφ στη Δόξα Βερμίου Πύργων

Παρακολουθούμε προπονήσεις ενώ κότες τρέχουν τρυγύρω, γινόμαστε μάρτυρες των συστημάτων που στήνουν οι προπονητές, ακολουθούμε τις συμβουλές που δίνουν στους παίκτες. Το γήπεδο επικλινές, οι γραμμές έχουν ξεθωριάσει. Βρέχει και μαζέυονται νερά. Όλοι όμως είναι εκεί, να φτιάξουν ό,τι μπορούν, να προσφέρουν τη βοήθειά τους, να παίξουν, να προπονήσουν, να οργανώσουν, όλα αφιλοκερδώς. Για την ομάδα, την φανέλα και το χωριό.

Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι δρόμοι, η ώρα ζυγώνει αρχίζει το μάτς.

Είναι η στιγμή που περιμένουν όλην την εβδομάδα οι κάτοικοι του χωριού Καστανιές, 698 κατοίκων, στον Έβρο, ψηλά, εκεί στα σύνορα, 350 μέτρα από την Τουρκία που μόνο αν έχεις κάνει φαντάρος ή είχες κάποιον στην οικογένεια φαντάρο ίσως γνωρίζεις. Και ενώ σιγά σιγά οι οικισμός εγκαταλείπεται, όταν έρθει η Κυριακή, το χωριό γεµίζει ξανά από τους ξενιτεµένους και η αιτία είναι µια: Ο Μορφωτικός Αθλητικός Σύλλογος Άρδας Καστανεών µε έδρα το πιο κοντινό γήπεδο στα ελληνικά σύνορα. Ένας σύλλογος που έχει ιδρυθεί από το 1950 και έχει μεγάλη παράδοση στο χωριό.

Η νίκη στον αγώνα που ακολουθεί το ντοκιμαντέρ ήταν πολύ σημαντική καθώς θα έκρινε την παραμονή τους στο Α τοπικό.  Για τους κατοίκους, τα ματς της Κυριακής είναι χαρά, γιορτή. Συγκεντρώνονται να στηρίξουν τα παιδιά που αγωνίζονται με τη φανέλα του τόπου τους.

«Η ποδοσφαιρική ομάδα είναι βιτρίνα του χωριού» Γιώργος Γαβρνίδης, πρώην Πρόεδρος ΑΡΔΑ Καστανεων.

«Δεν μου πάει καρδιά να πάω σε άλλη ομάδα από τον Άδρα. Το είχα δοκιμάσει να πάω σε ακαδημίες και ένιωθα τύψεις». Μάριος Τσιρούδης, Μαθητής

Βίλατζ Γιουνάιτεντ στην κυριολεξία αφού το ποδόσφαιρο ενώνει το χωριό

«Μαραζώνει το ποδόσφαιρο, μαραζώνει η περιοχή» λέει με καημό ο προπονητής του Άδρα, Γιώργος Ναλμπάντης (Συνταξιούχος Πυροσβέστης). «Δύσκολα τα πράγματα για όλα τα χωριά, υπάρχει μία πολύ φθίνουσα κατάσταση γενικότερα στον Εβρο ειδικότερα στα χωριά του Έβρου. Βλέπουμε κεφαλοχώρια που έχουν σβήσει οι ομάδες τους και είναι κρίμα. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε, αγαπάμε την ομάδα. Υπάρχουν παιδιά, μικρός αριθμός αλλά υπάρχουν. Θέλω να πιστεύω πως θα κρατηθεί η ομάδα, και με μένα μέσα, εμένα το σπίτι μου είναι εδώ.» υποστήριξε ο πρόεδρος της ομάδας Γιάννης Τσιρούδης.

Πολλοί έχουν γυρίσει στα χωριά μετά την οικονομική κρίση. Ανέλαβαν τα χωράφια, τις παραγωγές. Έχουν επιστρέψει στον τόπο τους και δίνουν ζωή σε μικρά χωριά όπως οι Πύργοι Βερμίου, έδρα της τοπικής ομάδας Δόξα Βερμίου Πύργων. Έμβλημα της ομάδας το μήλο, καθώς οι 200 οικογένειες του χωριού καλλιεργούν την ποικιλία μήλων Φούτζι, (που είναι και τα αγαπημένα μου). Ο Δημήτρης Κοσμίδης, ήταν ένας από τους ανθρώπους που επέστρεψαν στον τόπο τους αφού αγωνίστηκε στη Β Ισπανίας και μάλιστα σε ομάδα που κατάφερε να αποκλείσει τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ομάδα δεμένη, από ανθρώπους που αγαπάνε την μπάλα, τον τόπο τους, το άθλημα, τη φανέλα, με έναν πρόεδρο που πουλάει λαχνούς ακόμα και στα δέντρα. «Πολλοί έρχονται για τα σουβλάκια» ακούγεται καθώς βλέπουμε να στήνεται ψησταριά στο πλάι του γηπέδου. «Έρχονται όμως». Το ματς αποτελεί το γεγονός της εβδομάδας για το χωριό. Είτε είναι φαν του αθλήματος είτε όχι, κάτοικοι μαζεύονται να χειροκροτήσουν την προσπάθεια. Να κοινωνικοποιηθούν, να φάνε και να γελάσουν. Στηρίζοντας το παθος των παικτών που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην ομάδα.

«Στην ομάδα είμαι από τα 16, έχω παίξει παντού, μόνο στόπερ δεν έχω παίξει, το θέλουμε μέσα από την ψυχή μας». Γιάννης Νίκου, Αγρότης, Αριστερό Χαφ.

Μέσα σε λίγα επεισόδια, γνώρισα χωριά που δεν ήξερα την ύπαρξή τους. Έμαθα λίγο από την ιστορία τους, είδα πως ζουν οι κάτοικοι, έμαθα και θέσεις και συστήματα ποδοσφαίρου με τρόπο άμεσο, απλό, ανθρωποκεντρικό. Θυμήθηκα ξανά την αξία του αθλητισμού και της μπάλας, της συλλογικής προσπάθειας και τη σημασία της ομάδας που μπορεί να ενώσει χωριά και να δώσει ζωή σε τόπους απομονωμένους. Χωράφια και βοσκοτόπια που έγιναν γήπεδα από προσωπική δουλειά και μεράκι, από την αγάπη για το άθλημα. Μακριά από παράγοντες, συμφέροντα και χουλιγκάνους. Όλα για τη φανέλα του τόπου τους και την μπάλα. Αγνά, αυθεντικά και γεμάτα ανθρωπιά.

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να παίζεις στην ομάδα του χωριού σου, Σπύρος Κασπαρίδης, Επιθετικός στον Άδρα Καστανεών, Ιδιωτικός Υπάλληλος

Τα επεισόδια της σειράς θα προβάλλονται σε εβδομαδιαία βάση, κάθε Δευτέρα στις 23.00 στης ΕΡΤ3 σε αφήγηση Στέφανου Τσιτσόπουλου. Μπορείτε όμως να τα παρακολουθήσετε και στο Ερτφλιξ. Η αρχισυνταξία είναι του Θάνου Λεύκου Παναγιώτου και η έρευνα των Σταύρου Γεωργακόπουλου και Δημήτρη Τυχάλα.