Πώς γίνεται μία οπτικά τόσο μουντή σειρά που περιστρέφεται μόνο γύρω από το εργασιακό περιβάλλον να έχει τόσο μεγάλη απήχηση 10 χρόνια μετά το τέλος της τελευταίας της σεζόν; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Το κλειδί είναι στους χαρακτήρες. Όπως και στο “Friends“, έτσι και η περίπτωση του “The Office” έχει δημιουργήσει μία εξαιρετική εξέλιξη των χαρακτήρων κατά τη διάρκεια των 201 επεισοδίων στις συνολικά 9 σεζόν. Όταν η πρώτη σεζόν του The Office στο NBC ολοκληρώθηκε με έξι επεισόδια το 2005, κανείς δεν πίστευε ότι θα υπήρχε συνέχεια. Τελικά όχι μόνο υπήρξε, αλλά μία από τις πιο δημοφιλείς σειρες παγκοσμίως.

Οι φανατικοί θαυμαστές της σειράς ή μάλλον καλύτερα του μυθοπλαστικού ντοκιμαντέρ το έχουν δει σε επανάληψη τουλάχιστον 20 φορές. Για πολλούς η επαναπροβολή σειρών και ταινιών θεωρείται σπατάλη χρόνου. Στην πραγματικότητα είναι μία οικεία συνθήκη που έχει δημιουργηθεί από τους χαρακτήρες και προσφέρεται το αίσθημα της ασφάλειας.

Η τραγουδίστρια Billie Eilish, το τραγούδι της οποίας “My Strange Addiction” αναφέρεται σε διαλόγους του “The Office”, έχει δει ολόκληρη τη σειρά 14 φορές.

Το βρετανικό “The Office”, το οποίο δημιουργήθηκε από τους Ricky Gervais και Stephen Merchant, που ξεκίνησε το 2001 και περιλαμβάνει δεκατέσσερα επεισόδια, εμπνεύστηκε εν μέρει την ιδέα από μια τάση των ριάλιτι που προβάλλονταν στην τηλεόραση εκείνο το διάστημα και ήταν δημοφιλή στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η αμερικανική διασκευή, που δημιούργησε ο Greg Daniels με τους Gervais και Merchant, δημιούργησε μία μεγαλύτερη εικόνα για τις καταστάσεις και τις σχέσεις που μπορούν να αναπτυχθούν σε ένα γραφείο. Μία φαινομενικά αδιάφορη εταιρία μέσαιας κλίμακας πώλησης χαρτιού σε μία άγνωστη πόλη -για όσους δεν ζούσαν στην Αμερική τουλάχιστον- στο Σκράντον της Πενσυλβάνια, κατάφερε μέσω των υπαλλήλων της να προσελκήσει με επιτυχία εκατομμύρια θεάτες. Αν και τελείωσε πριν από μία δεκαετία, το αμερικανικό “The Office” βρίσκεται, ακόμη και τώρα, στις πιο δημοφιλείς σειρές του Netflix. 

Τι συμβαίνει στο “The Office”;

Στα γραφεία της Dunder Mifflin, όπως ονομάζεται η εταιρία χαρτιού, εργάζονται πωλητές, λογιστές, ο εκπρόσωπος ανθρώπινου δυναμικού, ο εκπρόσωπος εξυπηρέτησης πελατών και κάποιος που βρισκόταν -σχεδόν πάντα- στην υποδοχή. Μονότονες και χωρίς δημιουργικότητα δουλειές που ανάγκαζαν τους υπαλλήλους της να φοράνε κάθε μέρα το πουκάμισό τους, να οδηγούν μέχρι τον χώρο στάθμευσης του εργασιακού τους χώρου και να αδημονούν μέχρι τις 17:00 που θα επέστρεφαν στο σπίτι τους. Μήπως βλέπετε τον εαυτό σας σε αυτή την περιγραφή; Αν ναι, ο Stanley σίγουρα είναι ο χαρακτήρας που θα ταυτιστείτε περισσότερο.

Μπορεί να είναι ήσυχος, όμως ο μόνος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή περιμένει καρτερικά την ημέρα της συνταξιοδότησης. Κατά την επιστροφή του γραφείο μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο δήλωσε χαρακτηριστικά «Παλιότερα, στο γραφείο ήμουν λίγο απότομος με τους ανθρώπους. Όμως ο γιατρός είπε πως αν δεν βρω νέο τρόπο να σχετίζομαι θετικά με το περιβάλλον μου, θα πεθάνω» στη συνέχεια του ίδιου επεισοδίου ανέφερε ότι «νιώθω ότι δουλεύω στο ίδιο μου το φέρετρο». Αν φτάσει κάποιος σε αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να φύγει τρέχοντας από τη δουλειά του, χωρίς να κοιτάξει πίσω του.

Ο επόμενος χαρακτήρας που μπορείτε να ταυτιστείτε ειδικά αν περνάτε μία φάση μιζέριας και θλίψης είναι ο Κέβιν, αφού έχει παρακολούθησει τηλεόραση για 14 ώρες. Ακόμα έχει συνεχώς σνακ στο γραφείο του και όταν τρώει ένα τάκο μπορεί να ενθουσιαστεί πολυ και να το συνθλίψει με τα χέρια του. Αν σας αρέσουν να τρώτε συνεχώς τη λεγόμενη “σαβούρα” και δεν καταλαβαίνετε και πολύ τι συμβαίνει στη δουλειά, τότε ο Κέβιν είναι ο χαρακτήρας σας.

Η σειρά διαθέτει έναν εργασιακό ρεαλισμό στον οποίο ο θεατής μπορεί να κάνει εύκολα προβολές του εαυτού του σε αντίστοιχα περιβάλλοντα εργασίας. Σίγουρα πολλοί έχετε βάλει ηλικιακό ή χρονικό deadline στην παραμονή σας σε μία εργασία κι όμως φτάνετε να το ξεπερνάτε και βρίσκεστε πολλές ώρες της ημέρας σε έναν χώρο, κάνοντας μία δουλειά που σας μαραζώνει όλο και περισσότερο κάθε μέρα.

Μία αντίστοιχη περίπτωση είναι αυτή της “Pam”, που όνειρό της ήταν να ασχοληθεί με την τέχνη. Κι όμως, παρέμενε στην Dunder Mufflin κάνοντας μία εργασία που δεν εξέφραζε τα ενδιαφέροντά της.

Ναι, δεν μπορείς να το πετύχεις πάντα. Αυτό είναι γεγονός. Αν όμως δεν τολμήσεις, πώς θα το μάθεις; Εδώ υπάρχει spoiler alert για όσους δεν έχετε δει τη σειρά. Ο Andy Bernard και ο Jim Halpert, τόλμησαν να κυνηγήσουν να ρισκάρουν και να διεκδικήσουν μία καλύτερη εργασία γι’ αυτούς. Παρουσιάζονται όλες οι πιθανές αποφάσεις που μπορεί να πάρει κάποιος στη ζωή του και το πως μπορεί να εξελιχθούν.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις που μπορεί να φέρει μία εργασιακή στασιμότητα, φαίνεται διαδοχικά από τις αντιδράσεις των περισσότερων ηρώων. Υποσυνείδητα τίθεται το ερώτημα «εσύ τι θα κάνεις;».

Αν περιμένετε να δείτε μία σειρά για το αμερικάνικο όνειρο, σίγουρα δεν είναι η ιδανική επιλογή. Αν θέλετε να δείτε ρεαλιστικές καταστάσεις και γεγονότα, τότε η Dunder Mufflin είναι το κατάλληλο μέρος. Οι νέοι τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως προσπαθούν να βρουν μία δουλειά που να τους γεμίζει και να τους παθιάζει, σε αυτή τη σειρά δεν συμβαίνει το ίδιο. Η ζωή δεν είναι η δουλειά τους και η δουλειά των ηρώων δεν είναι το πάθος τους.

Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κάποιος από την ρουτίνα της εργασίας στην εταιρία χαρτιού είναι η φάρσα σε κάποιον συνάδελφο. Οι φάρσες δημιουργούν οικειότητα και δημιουργούν την εντύπωση ότι κι αυτοί είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν από την εργασιακή πλήξη. Οι φάρσες ανάμεσα στον Jim και τον Dwight ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο και αποτελούσαν από μόνες τους αιτία ώστε να πατήσεις ξανά το “play” στο Netflix.

Όμως οι φάρσες και η εργασία τους δεν είναι οι μοναδικοί λόγοι που τους θεωρούμε απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είτε ως μονάδες είτε ομαδικά βγάζουν στην επιφάνεια την αδύναμη, αγχώδη και φοβισμένη πλευρά τους, την οποία έχουμε όλοι. Ο έρωτας μεταξύ των συναδέλφων είναι άλλο ένα κομμάτι όλοι έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή.

Η σχέση του Jim και της Pam τράβηξε την προσοχή του συνεργείου του ντοκιμαντέρ από τις πρώτες κιόλας στιγμές, καθώς τα συνεχή αστεία και οι γρήγορες ανταλλαγές απόψεων έδειχναν ότι και οι δύο είχαν βαθύτερα συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Ήταν ομολογουμένως η πιο τρυφερή και υγιής σχέση μέσα στη σειρά και τα δύο τους παιδιά ήρθαν για να επισφραγήσουν τον έρωτά τους.

Εν αντιθέσει -πέρα από τις τοξικές σχέσεις του Michael Scott-  η σχέση του Dwight Schrute και της Angela Martin είχε την μεγαλύτερη τοξικότητα απ’ όλες τις υπόλοιπες που υπήρχαν στo “The Office”. Προκείται για ένα κλασικό σύγχρονο μοτίβο που μπορούμε να παρατηρήσουμε σε αρκετές ερωτικές σχέσεις, στις οποίες η εμπλοκή και η αποστασιοποίηση εναλάσσονται συνεχώς και σίγουρα ο ένας από τους δύο πληγώνεται συναισθηματικά. Παρόλα αυτά συνεχίζεται χωρίς να επιτυγχάνεται ποτέ με επιτυχία η απεμπλοκή. Μήπως σας φαίνεται κι αυτή η κατάσταση οικεία;

Το καλύτερο το αφήσαμε για το τέλος. Ο Michael Scott όσο εκνευριστικός κι αν είναι, τόσο μπορεί να τον συμπαθήσετε. Τα σεξιστικά και υποτιμητικά αστεία προς τους συναδέλφους τους μπορεί να τα θεωρούμε χαριτωμένα γιατί πρόκειται για έναν χαρακτήρα μυθοπλασίας, όμως υπάρχουν αντίστοιχα προκλητικοί προϊστάμενοι εκεί έξω και κάποιες φορές περισσότερο προκλητικοί ακόμα κι από τον Michael που είχε ένα βαθιά ριζωμένο σεξισμό.

Η ατάκα σήμα-κατατεθέν της σειράς “that’s what she said” είναι μια μορφή υπονοούμενου που εκστομίζεται συνήθως από τον συγκεκριμένο ήρωα και παίρνει αθώες δηλώσεις και τις κάνει να ακούγονται πρόστυχες ή σεξουαλικές.

Σίγουρα δεν είναι το πιο συμβατικό αφεντικό του κόσμου ή το αφεντικό που θα θέλαμε να έχουμε, εγώ τουλάχιστον. Συχνά ξεπερνούσε τα όρια και δημιουργούσε άγχος και αμηχανία στους υπαλλήλους του που σε κάποιες περιπτώσεις αδυνατούσαν να διαχειριστούν τη συμπεριφορά του. Η δουλειά είναι μόνο διασκέδαση, γι’ αυτόν σίγουρα, αφού ελάχιστες φορές τον είχαμε δει να εργάζεται.

Ο εγωισμός του ήταν αρκετά εύθραστος κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που κατέληγε να βλάπτει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους γύρω του, συμπεριλαμβανομένων των συναδέλφων του. Σε περίπτωση που βρισκόταν σε αναστάτωση χρειαζόταν ειδική μεταχείριση, όπως κάποιο μικρό παιδί που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.

Ίσως ο Michael Scott να μην ήταν τίποτα άλλο παρά ένα μικρό παιδί αυθόρμητο, επιπόλαιο που έκανε συνεχώς γκάφες. Και πώς μπορείς να κρατήσεις κακία σε ένα παιδί που δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του;

Όμως παρά τα κακά χαρακτηριστικά του, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι νοιαζόταν για τους υπαλλήλους του σε ένα βαθύ επίπεδο, που τους θεωρούσε οικογένειά του. Πάντα ήταν εκεί γι’ αυτούς και θα έκανε τα πάντα για τους βοηθήσει -ακόμα κι αν ήταν λάθος- με αγνές προθέσεις.

Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς -κι αυτοί που δεν αναφέρθηκαν- έχουν κομμάτια του εαυτού μας που τα συναντάμε είτε στο εργασιακό μας περιβάλλον είτε σε κομμάτια της καθημερινότητάς μας. Σκέφτονται, πονάνε, διασκεδάζουν, αγχώνονται, όπως κι εμείς. Είναι οι φανταστικοί συνάδελφοι που ίσως θα θέλαμε να έχουμε. Τόσο φυσιολογικοί με μία γοητευτική “τρέλα” που θέλουμε να την βλέπουμε ξανά και ξανά, γιατί είναι το “comfort place” μας.

Ναι, η πρώτη σεζόν του “The Office” κυλάει λίγο αργά, όπως δικαίως λένε αρκετοί, όμως από τη δεύτερη και μετά σίγουρα θα σας αποζημιώσουν οι χαρακτήρες. Αυτό το γκρίζο και μουντό περιβάλλον της Dunder Mufflin μπορεί να διαβαστεί ως μία πραγματικότητα που έχει όλες τις αποχρώσεις, όπως άλλωστε είναι και η δική μας.