Τα «μοντέλα» του David Yarrow έχουν ιδιαιτερότητες. Έχουν μακρείς λαιμούς, τρέχουν με τελική ταχύτητα 130 χλμ. την ώρα, ζουν σε αγέλες στη σαβάνα, αγαπούν τον πάγο. Ο Σκωτσέζος φωτογράφος, για πετύχει τις εικόνες ζώων με πάθος, δράμα και ενσυναίσθηση που τον έκαναν διάσημο, πρέπει να δοκιμάσει τις αντοχές του – να κατασκηνώσει σε μια παγωμένη έρημο της Αλάσκας ή να κλειστεί σε ένα κλουβί περικυκλωμένος από τίγρεις της Σιβηρίας.
Κάθε φωτογραφία του έχει δική της ιστορία, κι έγινε με αποφασιστικότητα, υπομονή και δέσμευση στην τελειότητα. Τα πορτρέτα του αιχμαλωτίζουν όλο το μεγαλείο της άγριας ζωής – τα λιοντάρια γίνονται ροκ σταρ στο φακό του και οι γατόπαρδοι, πρωταθλητές ταχύτητας. Στις Μεγάλες Αφρικανικές Λίμνες ή τους αιώνιους πάγους της Ανταρκτικής, συλλαμβάνει τη ζωή σε έναν απομακρυσμένο κόσμο, φαινομενικά ανέγγιχτο και άσπιλο.
Ο David Yarrow γεννήθηκε στη Γλασκόβη το 1966, και στα είκοσι χρόνια του ανέλαβε να καλύψει τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό για τους Τimes του Λονδίνου. Εκείνη την ημέρα τράβηξε μια φωτογραφία που άφησε εποχή – τον Μαραντόνα να πανηγυρίζει κρατώντας το κύπελλο. Για χρόνια, ζούσε μια διπλή ζωή με καριέρα στα οικονομικά και χόμπι τη φωτογραφία. Σήμερα, συνεχίζει να ταξιδεύει σε απρόσιτα και άγρια τοπία, κυνηγώντας την τέλεια λήψη μιας οικογένειας ελεφάντων κάτω από ένα σκοτεινό σύννεφο καταιγίδας ή του πιο εκφραστικού βλέμματος ενός λιονταριού.Τhe Killer, Eθνικό Πάρκο.
Ranthambore, Ινδία, 2013
«Από το 2010, αυτή η όμορφη ανθρωποφάγα τίγρη είχε σκοτώσει δύο χωρικούς στο Ρατζαστάν. Αλλά η Τ24 –όπως είναι γνωστή– εξακολουθεί να τιμάται στην περιοχή. Η σύντομη συνάντησή μας σε απόσταση 4,5 μέτρων ήταν μεγάλη τύχη∙ οι τίγρεις είναι πλέον τόσο σπάνιες και ακόμη πιο σπάνιο είναι να τις συναντήσεις σε μια λιμνούλα την ώρα της ανατολής του ήλιου. Είναι μαγικά ζώα και η ευκαιρία να τραβήξεις ένα πορτρέτο τους σε ένα σκοτεινό υδάτινο περιβάλλον, χωρίς σημεία έντασης να παρεμβαίνουν στο κάδρο, δεν σου δίνεται ποτέ. Σε 28 ώρες οδήγησης γύρω από το Ranthambore με τους πιο έμπειρους οδηγούς, αυτή ήταν η μοναδική μου συνάντηση με το πιο υπέροχο ζώο της Ινδίας. Είναι ένα πανίσχυρο πορτρέτο που θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου – ξέρω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα».
Ηot Legs 2, Ναμίμπια, 2019
«Μου αρέσει να τονίζω το κυρίαρχο χαρακτηριστικό κάθε ζώου. Με έναν αρσενικό ασημί γορίλα, για παράδειγμα, θέλω να μεταδώσω την αίσθηση δύναμης στο πάνω μέρος του σώματος του, και με μια ζέβρα θα παίξω με τις ρίγες. Με ένα τσιτάχ, θα μπορούσα να επικεντρωθώ στην ταχύτητα –ή σε αυτό που τη δημιουργεί, δηλαδή τα πόδια. Αυτό είναι το θέμα με τους γατόπαρδους – έχουν πραγματικά ένα εξαιρετικό σχήμα που σπάνια αποτυπώνεται σε φιλμ, καθώς η κάμερα δεν βρίσκεται στο επίπεδο του εδάφους. Ωστόσο, εάν αυτή η προοπτική μπορεί να επιτευχθεί πλήρως, ο θεατής δεν έχει καμία αμφιβολία ότι το τσιτάχ είναι όλο πόδια, με ένα μικρό κεφάλι κι ένα μικρό σώμα. Δεν είναι παράξενο που είναι το πιο γρήγορο ζώο στη γη».
Κeeping Up With The Crouches, Αμποσέλι, Κένυα, 2019
«Αυτή η παράξενη σύνθεση τραβήχτηκε σε ένα διάστημα 5 δευτερολέπτων με φακό 28mm, στη βορειοανατολική πλευρά της λίμνης Aμποσέλι. Οι καμηλοπαρδάλεις είναι πολύ δειλές και νευρικές, και ακόμα και η ρύθμιση της κάμερας σε απόσταση 400 μέτρων είναι ένα δύσκολο ζήτημα. Δεν τους αρέσει η ανθρώπινη παρουσία, και γιατί άλλωστε να τους αρέσει; Το τελικό αποτέλεσμα είναι σουρεαλιστικό ∙ ύστερα, έπρεπε να βρούμε ένα όνομα. Η ομάδα μας είπε διάφορες ιδέες στο τζιπ και καταλήξαμε στο “Keeping up with the Crouches”. Πρόκειται για μια αναφορά σε έναν ψηλό Βρετανό ποδοσφαιριστή [τον Peter Crouch με ύψος 2,01]. Αυτός και η σύζυγός του Αbbey είναι ενθουσιασμένοι, καθώς έχουν πράγματι τέσσερα παιδιά».
Μembers Only, Aιθιοπία, 2018
«Στα περισσότερα ταξίδια, παίρνω μαζί μου μια πλήρη γκάμα φακών Prime της Nikon. Eκείνο τον Μάρτιο, όταν πήγα στην εντυπωσιακή οροσειρά Σιμιέν στη Βόρεια Αιθιοπία, ταξίδεψα “light” με έναν ευρυγώνιο 28 mm. Αυτό έγινε για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί έπρεπε να μεταφέρω την αφήγηση των μαγευτικών, βιβλικών γκρεμών χωρίς να αποτύχω. Δεύτερον, γιατί ήξερα ότι με τον σωστό τοπικό οδηγό, θα βρίσκαμε εύκολα τον γελάδα μπαμπουίνο δύο ώρες μετά την αυγή ή πριν το σούρουπο, αλλά και ότι η εγγύτητα με το ζώο δεν θα αποτελούσε πρόβλημα. Όλα αυτά καθιστούσαν τον φακό 28 mm την πιο σωστή επιλογή. Ο αέρας είναι αραιός στα 3.000 μέτρα υψόμετρο και χάρηκα που είχα μια ελαφριά τσάντα. Αλλά εξακολουθούσα να λαχανιάζω και να γκρινιάζω, γιατί το πρωινό φως δεν βοηθούσε – τα μάτια του μπαμπουίνου στενεύουν και στραβοκοιτάζει. Είναι ο πιο ελκυστικός πίθηκος στον κόσμο- δεν μπορείς να διακινδυνεύεις την ομορφιά του στο σκληρό φως. Το απόγευμα της Κυριακής είχε καταιγίδα και τα είχα παρατήσει. Αλλά γύρω στις 4 το απόγευμα, η βροχή σταμάτησε και από τις σχισμές στον ουρανό βγήκε χαμηλό φως. Και σε μια πολύτιμη στιγμή, είχα την τέλεια συνάντηση με ένα αρσενικό ακριβώς στο σημείο που ονειρευόμουν. Η βροχή είχε ηλεκτρίσει τα μαλλιά του. Είναι γι’ αυτές τις στιγμές που αξίζει η δουλειά μου. Αυτή η φωτογραφία καταγράφει την ποικιλομορφία του πλανήτη μας. Ο άνθρωπος έχει καταπατήσει το ορεινό βασίλειο των πιθήκων και τα μάτια του ζώου λένε τα πάντα – καταδικάζει αυτή την πράξη, έχει αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα. Αυτά τα μάτια θα μου θυμίζουν πάντα να μην πηγαίνω πουθενά χωρίς ευρυγώνιο φακό».
Penguin Father & Son, Aνταρκτική, 2010
«Η Ανταρκτική είναι μια πρόκληση για τη φωτογραφία – το μεγαλείο και η δύναμή της είναι δύσκολο να μεταδοθούν σε μια ακίνητη εικόνα. Οι κοντινές λήψεις δεν έχουν τόσο καλό αποτέλεσμα όσο οι ευρυγώνιες που απεικονίζουν την αίσθηση του τόπου. Ωστόσο, αυτή η εικόνα αποτελεί εξαίρεση. Στο νησί Snow Hill, oι Αυτοκρατορικοί Πιγκουίνοι περπατούν σε σειρά -ο ένας πίσω από τον άλλον- κι αυτή η σειρά μπορεί να είναι πολύ μακριά. Επομένως, μια γωνία 90 μοιρών είναι τέλεια – αν ο πάγος και η αντοχή σας, επιτρέπουν να φτάσετε ως εκεί».
The Gathering Storm, Κένυα, 2012
Το βράδυ, όταν επιστρέφαμε από αυτή τη λήψη στην άνυδρη γη της λίμνης Αμποσέλι, ο οδηγός μου είπε ότι δεν θυμόταν να έχει ξαναδεί τόσο δραματικές συνθήκες φωτός. Ήταν τέλη Οκτωβρίου, μια εποχή που οι καταιγίδες είναι πολύ ισχυρές και τα κοπάδια των ελεφάντων μεγαλύτερα. Η φωτογραφία αυτή είναι μια σύζευξη δυνατού περιεχομένου και συναισθήματος. Θυμάμαι ότι το γιόρτασα εκείνη τη νύχτα, με μερικά ποτά.»
Τα «μοντέλα» του David Yarrow έχουν ιδιαιτερότητες. Έχουν μακρείς λαιμούς, τρέχουν με τελική ταχύτητα 130 χλμ. την ώρα, ζουν σε αγέλες στη σαβάνα, αγαπούν τον πάγο. Ο Σκωτσέζος φωτογράφος, για πετύχει τις εικόνες ζώων με πάθος, δράμα και ενσυναίσθηση που τον έκαναν διάσημο, πρέπει να δοκιμάσει τις αντοχές του – να κατασκηνώσει σε μια παγωμένη έρημο της Αλάσκας ή να κλειστεί σε ένα κλουβί περικυκλωμένος από τίγρεις της Σιβηρίας.
Κάθε φωτογραφία του έχει δική της ιστορία, κι έγινε με αποφασιστικότητα, υπομονή και δέσμευση στην τελειότητα. Τα πορτρέτα του αιχμαλωτίζουν όλο το μεγαλείο της άγριας ζωής – τα λιοντάρια γίνονται ροκ σταρ στο φακό του και οι γατόπαρδοι, πρωταθλητές ταχύτητας. Στις Μεγάλες Αφρικανικές Λίμνες ή τους αιώνιους πάγους της Ανταρκτικής, συλλαμβάνει τη ζωή σε έναν απομακρυσμένο κόσμο, φαινομενικά ανέγγιχτο και άσπιλο.
Ο David Yarrow γεννήθηκε στη Γλασκόβη το 1966, και στα είκοσι χρόνια του ανέλαβε να καλύψει τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό για τους Τimes του Λονδίνου. Εκείνη την ημέρα τράβηξε μια φωτογραφία που άφησε εποχή – τον Μαραντόνα να πανηγυρίζει κρατώντας το κύπελλο. Για χρόνια, ζούσε μια διπλή ζωή με καριέρα στα οικονομικά και χόμπι τη φωτογραφία. Σήμερα, συνεχίζει να ταξιδεύει σε απρόσιτα και άγρια τοπία, κυνηγώντας την τέλεια λήψη μιας οικογένειας ελεφάντων κάτω από ένα σκοτεινό σύννεφο καταιγίδας ή του πιο εκφραστικού βλέμματος ενός λιονταριού.Τhe Killer, Eθνικό Πάρκο.
Ranthambore, Ινδία, 2013
«Από το 2010, αυτή η όμορφη ανθρωποφάγα τίγρη είχε σκοτώσει δύο χωρικούς στο Ρατζαστάν. Αλλά η Τ24 –όπως είναι γνωστή– εξακολουθεί να τιμάται στην περιοχή. Η σύντομη συνάντησή μας σε απόσταση 4,5 μέτρων ήταν μεγάλη τύχη∙ οι τίγρεις είναι πλέον τόσο σπάνιες και ακόμη πιο σπάνιο είναι να τις συναντήσεις σε μια λιμνούλα την ώρα της ανατολής του ήλιου. Είναι μαγικά ζώα και η ευκαιρία να τραβήξεις ένα πορτρέτο τους σε ένα σκοτεινό υδάτινο περιβάλλον, χωρίς σημεία έντασης να παρεμβαίνουν στο κάδρο, δεν σου δίνεται ποτέ. Σε 28 ώρες οδήγησης γύρω από το Ranthambore με τους πιο έμπειρους οδηγούς, αυτή ήταν η μοναδική μου συνάντηση με το πιο υπέροχο ζώο της Ινδίας. Είναι ένα πανίσχυρο πορτρέτο που θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου – ξέρω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα».
Ηot Legs 2, Ναμίμπια, 2019
«Μου αρέσει να τονίζω το κυρίαρχο χαρακτηριστικό κάθε ζώου. Με έναν αρσενικό ασημί γορίλα, για παράδειγμα, θέλω να μεταδώσω την αίσθηση δύναμης στο πάνω μέρος του σώματος του, και με μια ζέβρα θα παίξω με τις ρίγες. Με ένα τσιτάχ, θα μπορούσα να επικεντρωθώ στην ταχύτητα –ή σε αυτό που τη δημιουργεί, δηλαδή τα πόδια. Αυτό είναι το θέμα με τους γατόπαρδους – έχουν πραγματικά ένα εξαιρετικό σχήμα που σπάνια αποτυπώνεται σε φιλμ, καθώς η κάμερα δεν βρίσκεται στο επίπεδο του εδάφους. Ωστόσο, εάν αυτή η προοπτική μπορεί να επιτευχθεί πλήρως, ο θεατής δεν έχει καμία αμφιβολία ότι το τσιτάχ είναι όλο πόδια, με ένα μικρό κεφάλι κι ένα μικρό σώμα. Δεν είναι παράξενο που είναι το πιο γρήγορο ζώο στη γη».
Κeeping Up With The Crouches, Αμποσέλι, Κένυα, 2019
«Αυτή η παράξενη σύνθεση τραβήχτηκε σε ένα διάστημα 5 δευτερολέπτων με φακό 28mm, στη βορειοανατολική πλευρά της λίμνης Aμποσέλι. Οι καμηλοπαρδάλεις είναι πολύ δειλές και νευρικές, και ακόμα και η ρύθμιση της κάμερας σε απόσταση 400 μέτρων είναι ένα δύσκολο ζήτημα. Δεν τους αρέσει η ανθρώπινη παρουσία, και γιατί άλλωστε να τους αρέσει; Το τελικό αποτέλεσμα είναι σουρεαλιστικό ∙ ύστερα, έπρεπε να βρούμε ένα όνομα. Η ομάδα μας είπε διάφορες ιδέες στο τζιπ και καταλήξαμε στο “Keeping up with the Crouches”. Πρόκειται για μια αναφορά σε έναν ψηλό Βρετανό ποδοσφαιριστή [τον Peter Crouch με ύψος 2,01]. Αυτός και η σύζυγός του Αbbey είναι ενθουσιασμένοι, καθώς έχουν πράγματι τέσσερα παιδιά».
Μembers Only, Aιθιοπία, 2018
«Στα περισσότερα ταξίδια, παίρνω μαζί μου μια πλήρη γκάμα φακών Prime της Nikon. Eκείνο τον Μάρτιο, όταν πήγα στην εντυπωσιακή οροσειρά Σιμιέν στη Βόρεια Αιθιοπία, ταξίδεψα “light” με έναν ευρυγώνιο 28 mm. Αυτό έγινε για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί έπρεπε να μεταφέρω την αφήγηση των μαγευτικών, βιβλικών γκρεμών χωρίς να αποτύχω. Δεύτερον, γιατί ήξερα ότι με τον σωστό τοπικό οδηγό, θα βρίσκαμε εύκολα τον γελάδα μπαμπουίνο δύο ώρες μετά την αυγή ή πριν το σούρουπο, αλλά και ότι η εγγύτητα με το ζώο δεν θα αποτελούσε πρόβλημα. Όλα αυτά καθιστούσαν τον φακό 28 mm την πιο σωστή επιλογή. Ο αέρας είναι αραιός στα 3.000 μέτρα υψόμετρο και χάρηκα που είχα μια ελαφριά τσάντα. Αλλά εξακολουθούσα να λαχανιάζω και να γκρινιάζω, γιατί το πρωινό φως δεν βοηθούσε – τα μάτια του μπαμπουίνου στενεύουν και στραβοκοιτάζει. Είναι ο πιο ελκυστικός πίθηκος στον κόσμο- δεν μπορείς να διακινδυνεύεις την ομορφιά του στο σκληρό φως. Το απόγευμα της Κυριακής είχε καταιγίδα και τα είχα παρατήσει. Αλλά γύρω στις 4 το απόγευμα, η βροχή σταμάτησε και από τις σχισμές στον ουρανό βγήκε χαμηλό φως. Και σε μια πολύτιμη στιγμή, είχα την τέλεια συνάντηση με ένα αρσενικό ακριβώς στο σημείο που ονειρευόμουν. Η βροχή είχε ηλεκτρίσει τα μαλλιά του. Είναι γι’ αυτές τις στιγμές που αξίζει η δουλειά μου. Αυτή η φωτογραφία καταγράφει την ποικιλομορφία του πλανήτη μας. Ο άνθρωπος έχει καταπατήσει το ορεινό βασίλειο των πιθήκων και τα μάτια του ζώου λένε τα πάντα – καταδικάζει αυτή την πράξη, έχει αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα. Αυτά τα μάτια θα μου θυμίζουν πάντα να μην πηγαίνω πουθενά χωρίς ευρυγώνιο φακό».
Penguin Father & Son, Aνταρκτική, 2010
«Η Ανταρκτική είναι μια πρόκληση για τη φωτογραφία – το μεγαλείο και η δύναμή της είναι δύσκολο να μεταδοθούν σε μια ακίνητη εικόνα. Οι κοντινές λήψεις δεν έχουν τόσο καλό αποτέλεσμα όσο οι ευρυγώνιες που απεικονίζουν την αίσθηση του τόπου. Ωστόσο, αυτή η εικόνα αποτελεί εξαίρεση. Στο νησί Snow Hill, oι Αυτοκρατορικοί Πιγκουίνοι περπατούν σε σειρά -ο ένας πίσω από τον άλλον- κι αυτή η σειρά μπορεί να είναι πολύ μακριά. Επομένως, μια γωνία 90 μοιρών είναι τέλεια – αν ο πάγος και η αντοχή σας, επιτρέπουν να φτάσετε ως εκεί».
The Gathering Storm, Κένυα, 2012
Το βράδυ, όταν επιστρέφαμε από αυτή τη λήψη στην άνυδρη γη της λίμνης Αμποσέλι, ο οδηγός μου είπε ότι δεν θυμόταν να έχει ξαναδεί τόσο δραματικές συνθήκες φωτός. Ήταν τέλη Οκτωβρίου, μια εποχή που οι καταιγίδες είναι πολύ ισχυρές και τα κοπάδια των ελεφάντων μεγαλύτερα. Η φωτογραφία αυτή είναι μια σύζευξη δυνατού περιεχομένου και συναισθήματος. Θυμάμαι ότι το γιόρτασα εκείνη τη νύχτα, με μερικά ποτά.»
