Στη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού επισύρει την προσοχή μας η επανέκδοση ενός φημισμένου φωτογραφικού λευκώματος: το «House of Bondage» κέρδισε διεθνή αναγνώριση με την αρχική έκδοσή του το 1967 και προσφάτως επανεκδόθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Aperture. Οι φωτογραφίες του Ernest Cole στο «Ο Οίκος της Δουλείας» αποδομούν στα συστατικά του μέρη τον μηχανισμό απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Υπάρχουν οδυνηρές φωτογραφίες, όπως η φωτογραφία μια πλατφόρμας σιδηροδρομικού σταθμού όπου σε μια πλευρά στοιβαγμένα σώματα Μαύρων σαν σαρδέλες περιμένουν για να πάνε στο Γιοχάνεσμπουργκ. Στην άλλη πλευρά, σχεδόν άδεια, επτά Λευκοί μόνον, αραιά. Στην πλευρά της πλατφόρμας που είναι οι Μαύροι δεν υπάρχουν κιγκλιδώματα για να περιορίζουν σε εκείνο το σημείο τον κόσμο, οι φράχτες είναι στο μυαλό των ανθρώπων.
Εξαιρουμένου του εξωφύλλου, κάποιων επιπρόσθετων κεφαλαίων και ενός συμπληρωματικού τμήματος, η νέα έκδοση είναι πιστή στην αρχική. Το λέι-άουτ είναι σαν σε περιοδικό: κάποιες ολοσέλιδες φωτογραφίες, κάποιες σελίδες με πολλές φωτογραφίες, κάποιες φωτογραφίες διατεταγμένες η μία μετά την άλλη, συχνά με λεζάντες. Όλα αυτά επιπροσθέτως των κυρίων κειμένων των κεφαλαίων.
View this post on Instagram
Μπορεί η δουλειά του Cole να είναι μνημείο ιστορίας του παρελθόντος, αλλά όπως επισημαίνουν τα νέα συνοδευτικά κείμενα είναι και ένα υπόμνημα να εξετάσουμε το πώς ζούμε σήμερα, πώς η κληρονομιά του απαρτχάιντ εξακολουθεί να ανθεί με παρόμοιους τρόπους σε όλον τον κόσμο: το Ισραήλ, την Κίνα, τη Μιανμάρ, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμη και στην ίδια τη Νότια Αφρική.
Στη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού επισύρει την προσοχή μας η επανέκδοση ενός φημισμένου φωτογραφικού λευκώματος: το «House of Bondage» κέρδισε διεθνή αναγνώριση με την αρχική έκδοσή του το 1967 και προσφάτως επανεκδόθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Aperture. Οι φωτογραφίες του Ernest Cole στο «Ο Οίκος της Δουλείας» αποδομούν στα συστατικά του μέρη τον μηχανισμό απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Υπάρχουν οδυνηρές φωτογραφίες, όπως η φωτογραφία μια πλατφόρμας σιδηροδρομικού σταθμού όπου σε μια πλευρά στοιβαγμένα σώματα Μαύρων σαν σαρδέλες περιμένουν για να πάνε στο Γιοχάνεσμπουργκ. Στην άλλη πλευρά, σχεδόν άδεια, επτά Λευκοί μόνον, αραιά. Στην πλευρά της πλατφόρμας που είναι οι Μαύροι δεν υπάρχουν κιγκλιδώματα για να περιορίζουν σε εκείνο το σημείο τον κόσμο, οι φράχτες είναι στο μυαλό των ανθρώπων.
Εξαιρουμένου του εξωφύλλου, κάποιων επιπρόσθετων κεφαλαίων και ενός συμπληρωματικού τμήματος, η νέα έκδοση είναι πιστή στην αρχική. Το λέι-άουτ είναι σαν σε περιοδικό: κάποιες ολοσέλιδες φωτογραφίες, κάποιες σελίδες με πολλές φωτογραφίες, κάποιες φωτογραφίες διατεταγμένες η μία μετά την άλλη, συχνά με λεζάντες. Όλα αυτά επιπροσθέτως των κυρίων κειμένων των κεφαλαίων.
View this post on Instagram
Μπορεί η δουλειά του Cole να είναι μνημείο ιστορίας του παρελθόντος, αλλά όπως επισημαίνουν τα νέα συνοδευτικά κείμενα είναι και ένα υπόμνημα να εξετάσουμε το πώς ζούμε σήμερα, πώς η κληρονομιά του απαρτχάιντ εξακολουθεί να ανθεί με παρόμοιους τρόπους σε όλον τον κόσμο: το Ισραήλ, την Κίνα, τη Μιανμάρ, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμη και στην ίδια τη Νότια Αφρική.
