Πως ξεπερνάς την επιτυχία ενός αριστουργηματικού αλλά αρκετά εσωστρεφούς άλμπουμ όπως το “Behaviour”;

Η απάντηση είναι με ένα εξίσου αριστουργηματικό αλλά άκρως εξωστρεφές άλμπουμ όπως το “Very”, το οποίο κυκλοφόρησε πριν ακριβώς 30 χρόνια, στις 27 Σεπτέμβρη του 1993.

«Το νέο μας άλμπουμ θα ονομάζεται “Very” (Πολύ) γιατί είναι πολύ Pet Shop Boys: είναι πολύ up, πολύ ανεβαστικό, πολύ hi-energy, πολύ ρομαντικό, πολύ μελαγχολικό, πολύ pop, πολύ χορευτικό και πολύ αστείο», είπε τότε ο Neil Tennant.

Οι Pet Shop Boys, όταν κυκλοφόρησαν το 1990 το “Behaviour” μπορεί να επαινέθηκαν από τους κριτικούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κοινό, η κοινή γνώμη και οι οπαδοί τους, αντιμετώπισαν το πολυ «εσωτερικό» (και ελάχιστα χορευτικό) αυτό άλμπουμ με μια αρχική παγωμάρα.

«Το “Behaviour” λοιδωρήθηκε εκείνη την εποχή επειδή δεν ήταν ένα dance άλμπουμ. Αισθανόμασταν λίγο ανασφαλείς, ίσως. Κάπως έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μεγαλοπρεπές dance-pop άλμπουμ», συμπληρώνει ο Tennant.

Ο Tennant έκανε λάθος: δεν ήταν απλά ένα μεγαλοπρεπές dance-pop άλμπουμ.

Ήταν ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ συμφωνικής electronica που, 30 χρόνια μετά, έχει μείνει στη μουσική ιστορία.

Η ηχογράφηση του άλμπουμ ήταν μια διαδικασία τριών σταδίων: Τα βασικά κομμάτια συντέθηκαν στο home studio του Lowe στο Hertfordshire. Περαιτέρω ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στα στούντιο Sarm West του Trevor Horn, πριν εμπλακεί ο Stephen Hague, με την τελική μίξη να ολοκληρώνεται στα στούντιο RAK.

Τα δε τραγούδια είναι όλα ένα προς ένα: Βασισμένο, σε τίτλο και χαλαρή υπόθεση, στο ομώυμο μυθιστόρημα του βικτωριανού συγγραφέα Anthony Trollope, το «Can You Forgive Her?» ψηλαφεί την κρυμμένη και καταπιεσμένη ψυχολογία ενός γκέι που ακόμη αρνείται να παραδεχτεί ανοικτά την ομοφυλοφιλία του και συνεχίσει να πηγαίνει με γυναίκες (και να ξεφτιλίζεται από αυτές, καθώς εκείνες έχουν πιάσει το νόημα, σε αντίθεση με τον ίδιο).

Το «I Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing» είναι το δεύτερο single και επίσης επικό track.

«I’m sure if The Beatles had formed in 1983, they would’ve been a duo. John and Paul would be using synths and drum machines instead of George and Ringo», είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή του ο Neil Tennant και με αυτό το ευφυές βιντεοκλίπ αποτίουν φόρο τιμής σε μια από τις αγαπημένες τους μπάντες.

Κομβικά σημειολογικός ο κοφτερός στίχος «θέλω να βγάλω τα ρούχα μου και να χορέψω την “Ιεροτελεστεία της Ανοιξης” [του Στραβίνσκι]». Το κομμάτι δεν είναι μόνο συναυλιακό αγαπημένο των ίδιων των PSB, αλλά και του Ρόμπι Ουίλιαμς, ο οποίος το διασκεύασε ως b-side στο «Let Me Entertain You» του 1998.

Στο «The Theatre», οι άστεγοι έξω από ένα λονδρέζικο θέατρο και οι περαστικοί που περνάνε από δίπλα τους κάνοντας ότι δεν τους βλέπουνε, σε μια ακόμη μια φοβερή βινιέτα αστικής μελαγχολίας, συνοδευόμενη από μια εκπληκτική μελωδία.

Και μετά φυσικά διασκευάζουν το «Go West», ένα κομμάτι του 1979 από τους Village People και το κάνουν «δικό» τους, καλύτερο, πιο «τώρα», πιο «εδώ», πιο «πολύ».

Πιο «very» σε όλα τα επίπεδα.

«We tried to bring out the elegiac quality of a utopia that couldn’t be realised», είπε κατόπιν ο ίδιος ο Neil.

Οι ηλεκτρονικές «μαχαιριές» από τα Fairlight σινθεσάιζερ δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες προκειμένου το ντουέτο να κάνει ένα τολμηρό «coming out», τόσο σε κυριολεκτικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο – το «Can You Forgive Her?» είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό ή έστω αποτέλεσμα παρατήρησης συμβάντων εντός του κύκλου φίλων του Tennant.

Το τραγούδι Liberation εκφράζει ακριβώς αυτή την αίσθηση ελευθερίας (και ενδεχομένως και ελευθεριότητας) που διαπερνάει κάθε πτυχή, ορατή και αδιόρατη, της συμφωνικής electronica των Pet Shop Boys.

Οι Pet Shop Boys και το AIDS

Το υπόλοιπο άλμπουμ κινείται, θεματολογικά, γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα στη γκέι (και στρέιτ) κοινότητα, πιάνοντας το στιχουργικό ν(ο)ήμα από εκεί που το άφησαν με το εξαιρετικό Being Boring (το οποίο αναφέρεται στο θάνατο από AIDS ενός φίλου τους).

Το A Different Point Of View αναφέρεται στη διαρκώς αυξανόμενη διχόνοια μεταξύ δυο εραστών, ενώ στο Dreaming Of The Queen «δεν υπάρχουν πια ζωντανοί εραστές», No lovers left alive σε βερσιόν κρίσης του AIDS – ένα υπέροχο τραγούδι που καταφέρνει και συνδυάζει το φόβο, την ευαλωτότητα και, μαζί, την παρηγοριά / παραμυθία μέσα σε ένα μαγικό 4λεπτο.

Τα Hi-NRG Eurobeats βγαίνουν άμεσα από την ηχητική τους φαρέτρα με το αυτοβιογραφικό Yesterday, When I Was Mad, ενώ ο ρυθμός πέφτει για το To Speak Is A Sin και το pixelated Young Offender με ένα θέμα που εξαρχής κάνει «τζιζ».

Το τραγούδι χωρισμού One In A Million – που αρχικά προοριζόταν για τους Take That – κλείνει το άλμπουμ, προτού μεσολαβήσει ο παιάνας του Go West που ανεβάζει «πίστα» όχι μόνο τους ίδιους τους PSB ως μπάντα, αλλά και το επίπεδο του «πώς πρέπει να γίνεται σωστά και ιδανικά μια διασκευή σε ένα παλαιότερο τραγούδι».