Είτε μιλάμε για το υποτιθέμενο σούπερ συγκρότημα που έφτιαξαν ο Μπομπ Ντίλαν, ο Μικ Τζάγκερ, ο Τζον Λένον και ο Μακ Κάρτνεϊ, όλοι μαζί κάτω από το όνομα The Masked Marauders, είτε για το γεγονός ο Έλβις και ο Τζιμ Μόρισον ακόμη ζουν ή ότι ο Κιθ Ρίτσαρντς κατάφερε να ξεπεράσει τον εθισμό του αλλάζοντας όλο του το αίμα σε κλινική της Ελβετίας, μια ζουμερή φάρσα μοιάζει σαν το αλατοπίπερο στη συνταγή της ροκ μυθολογίας. ▲︎Μερικές από τις πιο διάσημες φάρσες ξεκίνησαν από οπαδούς συγκροτημάτων, άλλες γεννήθηκαν μέσα από ώρες βαρεμάρας στα γραφεία της ίδιας της μουσικής βιομηχανίας και των μάνατζερ σπουδαίων καλλιτεχνών, ενώ κάποιες ήταν ακόμα και τολμηρές δημιουργίες μουσικών δημοσιογράφων, όπως η περίπτωση του Γκρέιλ Μάρκους, που δημοσίευσε την κριτική του θρυλικού πειρατικού άλμπουμ των Τhe Masked Marauders στο Rolling Stone. ▲︎ Όποια κι αν είναι η περίπτωση πάντως κάποιες ψεύτικες ειδήσεις στον κόσμο της μουσικής, έχουν καταφέρει να γίνουν απίστευτα δημοφιλείς και να αποκτήσουν φήμη μεγαλύτερη και από αστικό μύθο. Όχι ο Έλβις δεν ζει, ούτε το φάντασμά του τριγυρνάει σε τριτοκλασάτα εστιατόρια της αμερικανικής υπαίθρου. Πρόκειται απλά για τη συναισθηματική απροθυμία των οπαδών να δεχτούν το θάνατό του Βασιλιά, η οποία μάλιστα έδωσε και την κατάλληλη ώθηση για να τροφοδοτηθεί όλη αυτή η βιομηχανία των Έλβις ηθοποιών (η οποία είχε ήδη στηθεί πριν το θάνατό του). Και για να κλείσει οριστικά ο φάκελος Έλβις, αρκεί κανείς να ψάξει τη μαρτυρία του παθολόγου που υπέγραψε την ληξιαρχική πράξη θανάτου: «Ακόμη κι αν δεν ήταν νεκρός πριν την νεκροψία, ήταν σίγουρα μετά από αυτήν».
▲︎ Ούτε ο Τζιμ Μόρισον ζει και όχι δεν είναι καουμπόι στο Όρεγκον. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ένα φανερά ψεύτικο βίντεο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και ισχυριζόταν ότι ο Τζιμ Μόρισον δεν πέθανε στο Παρίσι. Ο Τζέραλντ Πιτς που λέει σ’ αυτό ότι ανακάλυψε τον Τζιμ Μόρισον να ζει σε ένα ράντσο στον βορειοδυτικό Ειρηνικό το καλοκαίρι του 1998 ισχυριζόταν στο βίντεο ότι ο Lizard King προφανώς σκηνοθέτησε τον θάνατό του για να αποφύγει μια γαλλική συνωμοσία δολοφονίας. Παρά το γεγονός ότι ο καουμπόι έμοιαζε με τον Τζιμ Μόρισον όσο κι εγώ, αυτό το βίντεο δεν εμπόδισε τις ορδές των οπαδών των Doors να ξεσαλώσουν. ▲︎ Πιο πίσω στο χρόνο, το 1969, μια άλλη φήμη που ξεκίνησε από Αμερικανούς φαν των Beatles και κατάφερε να διαρρεύσει σε χρόνο ρεκόρ σε όλα τα κολεγιακά ραδιόφωνα, ήθελε τον Πολ Μακ Κάρνεϊ, συνθέτη, μπασίστα και ηγετικό μέλος των Beatles, νεκρό σε τροχαίο ήδη από το 1963. Η άρνηση του Μακ Κάρτνεϊ να εμφανιστεί δημόσια για να το διαψεύσει, η εικόνα του να περπατάει ξυπόλητος στο εξώφυλλο του άλμπουμ «Abbey Road», κάποιες φράσεις του Λέννον στα κομμάτια που παίζοντάς τα ανάποδα μπορεί να έμοιαζαν ότι λέει «Ο Πολ είναι νεκρός» έδωσαν μόνο τροφή και υλικό στους συνωμοσιολόγους οπαδούς των Beatles οι οποίοι κατάφεραν να στήσουν την πιο επίμονη ψευδή φήμη θανάτου στην ιστορία της μουσικής. ▲︎ Βέβαια, αν υποθετικά εκείνα τα παιδιά είχαν στην κατοχή τους τη σημερινή δύναμη του διαδικτύου ο αντίκτυπος της φάρσας τους θα ήταν σαφώς τεράστιος. Για παράδειγμα, πολλά χρόνια αργότερα, όταν οι Metallica, εν μέσω δικαστικού πολέμου με το Napster, έμαθαν ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορούσε η είδηση ότι «το μυθικό συγκρότημα έχει αποκλειστικά δικαιώματα στα Ρε και Φα ακόρντα και θα κάνει μήνυση σε όποιον τα χρησιμοποιήσει στη μουσική του» αρχικά έβαλαν τα γέλια, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι το αστείο της υπόθεσης μόνο κακό τους έκανε. ▲︎ Το ροκ πάνθεον είναι γεμάτο από ψεύτικες φήμες, όπως για παράδειγμα ότι ο Τζακ Γουάιτ και η Μεγκ Γουάιτ από τους White Stripes είναι αδέλφια. Ψέματα και μούφες όπως για παράδειγμα ότι κάποτε η Björk θα αντικαθιστούσε τον Robert Plant στα φωνητικά των Led Zeppelin για μία τουρνέ. Ότι οι NIN έχουν βγάλει άλμπουμ με παραγωγό τον Timbaland. Είναι αλήθεια ότι η ροκ ιστορία είναι γεμάτη από μύθους, που κάθε τόσο το Netflix προσπαθεί να ξεδιαλύνει στα αμέτρητα ντοκιμαντέρ που γεννάει κάθε τόσο. Διαθέτει και ψεύτικα συγκροτήματα, όπως τους Milli Vanilli, που αποδείχτηκε ότι πίσω από την εικόνα ενός διάσημου ντουέτου με επτά εκατομμύρια πωλήσεις, κρυβόταν μια βιομηχανία η οποία απλά έστησε δύο όμορφα παιδιά που δεν είχαν ιδέα από μουσική και τραγούδι, σε μια παγίδα έκθεσης και δημόσιας διαπόμπευσης του ονόματος στους μουσικούς κύκλους. ▲︎ Το ροκ πάνθεον έχει και δεκάδες ψεύτικους “διάσημους” δίσκους, με κορυφαίο το «American Life» της Μαντόνα, το οποίο πριν την κυκλοφορία του το 2003 είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο. Η Μαντόνα όταν έμαθε τα νέα άφησε ελεύθερο στο σάιτ της το υποτιθέμενο νέο άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε, αλλά βάζοντας το να παίξει άκουγες μόνο τη φράση «Τι στο διάβολο νομίζεις ότι κάνεις;». Την επόμενη μέρα μια ομάδα χάκερ έσπασε τη σελίδα της και έγραψε στον τοίχο της «Αυτό ακριβώς νομίζω ότι κάνω». Μαζί υπήρχε και ένα λινκ για να κατεβάσει όποιος ήθελε το πραγματικό «American Life».
▲︎ Μια άλλη φορά, ο δημοσιογράφος του New Yorker, Andrew Essex, έπεσε θύμα μιας καλοστημένης (και ξεκαρδιστικής διαφημιστικής απάτης), όταν οι Lotion, μια indie μπάντα από το Μανχάταν, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, δήλωσαν στον δημοσιογράφο ότι ο αποτραβηγμένος συγγραφέας Thomas Pynchon, ήταν ένας εμμονικός γκρούπι τους. Ο Pynchon, συγγραφέας σουρεαλιστικών έργων όπως το κορυφαίο “Gravity’s Rainbow”, προφανώς ήταν σαν ένας αφελής φαν της μπάντας, φορούσε ένα t-shirt με τον Godzilla και εφαρμοστό τζιν παντελόνι, που κατέληγε καμπάνα κάτω, την πρώτη φορά που συνάντησε το συγκρότημα. Μάλιστα είπαν κι άλλες λεπτομέρειες στο δημοσιογράφο, όπως ότι τους ακολουθούσε σε όλη τη χώρα, μιλούσε συνέχεια μαζί τους για ό,τι καινούργιο ecstasy κυκλοφορούσε και πλήρωνε πάντα τους λογαριασμούς των εστιατορίων με μετρητά. Είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι ο καημένος ο Essex έπεσε θύμα μιας έμμεσης «πιντσονικής» απάτης, αλλά τουλάχιστον αργότερα οι Lotion ζήτησαν συγγνώμη και αποκάλυψαν ότι όντως τον είχαν συναντήσει μια φορά τον Pynchon, σε λιγότερο σουρεαλιστικές συνθήκες, και έτσι του ζήτησαν να γράψει ένα εσωτερικό σημείωμα για το άλμπουμ τους.
▲︎Ωστόσο, η καλύτερη και, μάλλον, πιο ισχυρή φάρσα στην ιστορία του rock ‘n’ roll και της μουσικής βιομηχανίας, δεν σχετίζεται πολύ με την μουσική αλλά πίσω της κρύβεται η αναρχο-ειρηνιστική κολεκτίβα των CRASS. Διάσημοι για τα αντι-πολεμικά ηχητικά κολάζ που τοποθετούσαν ανάμεσα στα τραγούδια των δίσκων τους με χειρουργική ακρίβεια, οι CRASS δημιούργησαν το 1983 μια πλαστή κασέτα στην οποία ακούγεται να συνομιλεί ο Ρήγκαν με τη Θάτσερ, σχεδιάζοντας έναν επερχόμενο πυρηνικό όλεθρο με τους Σοβιετικούς. Η κασέτα στάλθηκε ανώνυμα σε Ολλανδούς δημοσιογράφους και το παιχνίδι της υστερίας δεν άργησε να ξεκινήσει: η Ουάσιγκτον βγήκε ανοιχτά και κατηγόρησε την KGB, οι Βρετανοί κατηγόρησαν τις υπηρεσίες πληροφοριών της Αργεντινής, o διεθνής Τύπος ενθουσιάστηκε στην ιδέα ενός Thatchergate, ενώ οι CRASS ένα χρόνο αργότερα ομολόγησαν στον Observer ότι μοναδικός σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν μια ανοιχτή συζήτηση για το θέμα των 323 νεκρών που χάθηκαν στον πόλεμο των Φώκλαντ και να υπονομεύσουν το όνομα της Θάτσερ στις επερχόμενες εκλογές.
Είτε μιλάμε για το υποτιθέμενο σούπερ συγκρότημα που έφτιαξαν ο Μπομπ Ντίλαν, ο Μικ Τζάγκερ, ο Τζον Λένον και ο Μακ Κάρτνεϊ, όλοι μαζί κάτω από το όνομα The Masked Marauders, είτε για το γεγονός ο Έλβις και ο Τζιμ Μόρισον ακόμη ζουν ή ότι ο Κιθ Ρίτσαρντς κατάφερε να ξεπεράσει τον εθισμό του αλλάζοντας όλο του το αίμα σε κλινική της Ελβετίας, μια ζουμερή φάρσα μοιάζει σαν το αλατοπίπερο στη συνταγή της ροκ μυθολογίας. ▲︎Μερικές από τις πιο διάσημες φάρσες ξεκίνησαν από οπαδούς συγκροτημάτων, άλλες γεννήθηκαν μέσα από ώρες βαρεμάρας στα γραφεία της ίδιας της μουσικής βιομηχανίας και των μάνατζερ σπουδαίων καλλιτεχνών, ενώ κάποιες ήταν ακόμα και τολμηρές δημιουργίες μουσικών δημοσιογράφων, όπως η περίπτωση του Γκρέιλ Μάρκους, που δημοσίευσε την κριτική του θρυλικού πειρατικού άλμπουμ των Τhe Masked Marauders στο Rolling Stone. ▲︎ Όποια κι αν είναι η περίπτωση πάντως κάποιες ψεύτικες ειδήσεις στον κόσμο της μουσικής, έχουν καταφέρει να γίνουν απίστευτα δημοφιλείς και να αποκτήσουν φήμη μεγαλύτερη και από αστικό μύθο. Όχι ο Έλβις δεν ζει, ούτε το φάντασμά του τριγυρνάει σε τριτοκλασάτα εστιατόρια της αμερικανικής υπαίθρου. Πρόκειται απλά για τη συναισθηματική απροθυμία των οπαδών να δεχτούν το θάνατό του Βασιλιά, η οποία μάλιστα έδωσε και την κατάλληλη ώθηση για να τροφοδοτηθεί όλη αυτή η βιομηχανία των Έλβις ηθοποιών (η οποία είχε ήδη στηθεί πριν το θάνατό του). Και για να κλείσει οριστικά ο φάκελος Έλβις, αρκεί κανείς να ψάξει τη μαρτυρία του παθολόγου που υπέγραψε την ληξιαρχική πράξη θανάτου: «Ακόμη κι αν δεν ήταν νεκρός πριν την νεκροψία, ήταν σίγουρα μετά από αυτήν».
▲︎ Ούτε ο Τζιμ Μόρισον ζει και όχι δεν είναι καουμπόι στο Όρεγκον. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ένα φανερά ψεύτικο βίντεο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και ισχυριζόταν ότι ο Τζιμ Μόρισον δεν πέθανε στο Παρίσι. Ο Τζέραλντ Πιτς που λέει σ’ αυτό ότι ανακάλυψε τον Τζιμ Μόρισον να ζει σε ένα ράντσο στον βορειοδυτικό Ειρηνικό το καλοκαίρι του 1998 ισχυριζόταν στο βίντεο ότι ο Lizard King προφανώς σκηνοθέτησε τον θάνατό του για να αποφύγει μια γαλλική συνωμοσία δολοφονίας. Παρά το γεγονός ότι ο καουμπόι έμοιαζε με τον Τζιμ Μόρισον όσο κι εγώ, αυτό το βίντεο δεν εμπόδισε τις ορδές των οπαδών των Doors να ξεσαλώσουν. ▲︎ Πιο πίσω στο χρόνο, το 1969, μια άλλη φήμη που ξεκίνησε από Αμερικανούς φαν των Beatles και κατάφερε να διαρρεύσει σε χρόνο ρεκόρ σε όλα τα κολεγιακά ραδιόφωνα, ήθελε τον Πολ Μακ Κάρνεϊ, συνθέτη, μπασίστα και ηγετικό μέλος των Beatles, νεκρό σε τροχαίο ήδη από το 1963. Η άρνηση του Μακ Κάρτνεϊ να εμφανιστεί δημόσια για να το διαψεύσει, η εικόνα του να περπατάει ξυπόλητος στο εξώφυλλο του άλμπουμ «Abbey Road», κάποιες φράσεις του Λέννον στα κομμάτια που παίζοντάς τα ανάποδα μπορεί να έμοιαζαν ότι λέει «Ο Πολ είναι νεκρός» έδωσαν μόνο τροφή και υλικό στους συνωμοσιολόγους οπαδούς των Beatles οι οποίοι κατάφεραν να στήσουν την πιο επίμονη ψευδή φήμη θανάτου στην ιστορία της μουσικής. ▲︎ Βέβαια, αν υποθετικά εκείνα τα παιδιά είχαν στην κατοχή τους τη σημερινή δύναμη του διαδικτύου ο αντίκτυπος της φάρσας τους θα ήταν σαφώς τεράστιος. Για παράδειγμα, πολλά χρόνια αργότερα, όταν οι Metallica, εν μέσω δικαστικού πολέμου με το Napster, έμαθαν ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορούσε η είδηση ότι «το μυθικό συγκρότημα έχει αποκλειστικά δικαιώματα στα Ρε και Φα ακόρντα και θα κάνει μήνυση σε όποιον τα χρησιμοποιήσει στη μουσική του» αρχικά έβαλαν τα γέλια, μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι το αστείο της υπόθεσης μόνο κακό τους έκανε. ▲︎ Το ροκ πάνθεον είναι γεμάτο από ψεύτικες φήμες, όπως για παράδειγμα ότι ο Τζακ Γουάιτ και η Μεγκ Γουάιτ από τους White Stripes είναι αδέλφια. Ψέματα και μούφες όπως για παράδειγμα ότι κάποτε η Björk θα αντικαθιστούσε τον Robert Plant στα φωνητικά των Led Zeppelin για μία τουρνέ. Ότι οι NIN έχουν βγάλει άλμπουμ με παραγωγό τον Timbaland. Είναι αλήθεια ότι η ροκ ιστορία είναι γεμάτη από μύθους, που κάθε τόσο το Netflix προσπαθεί να ξεδιαλύνει στα αμέτρητα ντοκιμαντέρ που γεννάει κάθε τόσο. Διαθέτει και ψεύτικα συγκροτήματα, όπως τους Milli Vanilli, που αποδείχτηκε ότι πίσω από την εικόνα ενός διάσημου ντουέτου με επτά εκατομμύρια πωλήσεις, κρυβόταν μια βιομηχανία η οποία απλά έστησε δύο όμορφα παιδιά που δεν είχαν ιδέα από μουσική και τραγούδι, σε μια παγίδα έκθεσης και δημόσιας διαπόμπευσης του ονόματος στους μουσικούς κύκλους. ▲︎ Το ροκ πάνθεον έχει και δεκάδες ψεύτικους “διάσημους” δίσκους, με κορυφαίο το «American Life» της Μαντόνα, το οποίο πριν την κυκλοφορία του το 2003 είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο. Η Μαντόνα όταν έμαθε τα νέα άφησε ελεύθερο στο σάιτ της το υποτιθέμενο νέο άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε, αλλά βάζοντας το να παίξει άκουγες μόνο τη φράση «Τι στο διάβολο νομίζεις ότι κάνεις;». Την επόμενη μέρα μια ομάδα χάκερ έσπασε τη σελίδα της και έγραψε στον τοίχο της «Αυτό ακριβώς νομίζω ότι κάνω». Μαζί υπήρχε και ένα λινκ για να κατεβάσει όποιος ήθελε το πραγματικό «American Life».
▲︎ Μια άλλη φορά, ο δημοσιογράφος του New Yorker, Andrew Essex, έπεσε θύμα μιας καλοστημένης (και ξεκαρδιστικής διαφημιστικής απάτης), όταν οι Lotion, μια indie μπάντα από το Μανχάταν, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, δήλωσαν στον δημοσιογράφο ότι ο αποτραβηγμένος συγγραφέας Thomas Pynchon, ήταν ένας εμμονικός γκρούπι τους. Ο Pynchon, συγγραφέας σουρεαλιστικών έργων όπως το κορυφαίο “Gravity’s Rainbow”, προφανώς ήταν σαν ένας αφελής φαν της μπάντας, φορούσε ένα t-shirt με τον Godzilla και εφαρμοστό τζιν παντελόνι, που κατέληγε καμπάνα κάτω, την πρώτη φορά που συνάντησε το συγκρότημα. Μάλιστα είπαν κι άλλες λεπτομέρειες στο δημοσιογράφο, όπως ότι τους ακολουθούσε σε όλη τη χώρα, μιλούσε συνέχεια μαζί τους για ό,τι καινούργιο ecstasy κυκλοφορούσε και πλήρωνε πάντα τους λογαριασμούς των εστιατορίων με μετρητά. Είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι ο καημένος ο Essex έπεσε θύμα μιας έμμεσης «πιντσονικής» απάτης, αλλά τουλάχιστον αργότερα οι Lotion ζήτησαν συγγνώμη και αποκάλυψαν ότι όντως τον είχαν συναντήσει μια φορά τον Pynchon, σε λιγότερο σουρεαλιστικές συνθήκες, και έτσι του ζήτησαν να γράψει ένα εσωτερικό σημείωμα για το άλμπουμ τους.
▲︎Ωστόσο, η καλύτερη και, μάλλον, πιο ισχυρή φάρσα στην ιστορία του rock ‘n’ roll και της μουσικής βιομηχανίας, δεν σχετίζεται πολύ με την μουσική αλλά πίσω της κρύβεται η αναρχο-ειρηνιστική κολεκτίβα των CRASS. Διάσημοι για τα αντι-πολεμικά ηχητικά κολάζ που τοποθετούσαν ανάμεσα στα τραγούδια των δίσκων τους με χειρουργική ακρίβεια, οι CRASS δημιούργησαν το 1983 μια πλαστή κασέτα στην οποία ακούγεται να συνομιλεί ο Ρήγκαν με τη Θάτσερ, σχεδιάζοντας έναν επερχόμενο πυρηνικό όλεθρο με τους Σοβιετικούς. Η κασέτα στάλθηκε ανώνυμα σε Ολλανδούς δημοσιογράφους και το παιχνίδι της υστερίας δεν άργησε να ξεκινήσει: η Ουάσιγκτον βγήκε ανοιχτά και κατηγόρησε την KGB, οι Βρετανοί κατηγόρησαν τις υπηρεσίες πληροφοριών της Αργεντινής, o διεθνής Τύπος ενθουσιάστηκε στην ιδέα ενός Thatchergate, ενώ οι CRASS ένα χρόνο αργότερα ομολόγησαν στον Observer ότι μοναδικός σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν μια ανοιχτή συζήτηση για το θέμα των 323 νεκρών που χάθηκαν στον πόλεμο των Φώκλαντ και να υπονομεύσουν το όνομα της Θάτσερ στις επερχόμενες εκλογές.
