H τελευταία δεκαετία θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια πολύ καλή εποχή αναβίωσης (όσο και μια εξέλιξης) γύρω από τα είδη του minimal synth, του coldwave, του darkwave και του ΕΒΜ. Η αποκαλούμενη “goth” κοινότητα εξακολουθούσε βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, να αναπαύεται στις δάφνες και τα απομεινάρια της δεκαετίας του ’80 αλλά ως επί το πλείστον, κάθε καινοτομία και κάθε είδους νέα κατεύθυνση έμοιαζε (όλο και περισσότερο) να πέφτουν στο κενό. Ξαφνικά, γύρω στο 2010, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Είδαμε labels όπως η Dark Entries και η Minimal Wave να αρχίζουν να ρίχνουν φως σε σκοτεινά και σπάνια projects και κάπως έτσι μια νέα γενιά ακροατών βρήκε την έμπνευσή της.

Το 2011, δύο φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ο Ryan Ambridge και η Alison Lewis, δημιούργησαν τους Linea Aspera. Αφού κυκλοφόρησαν ένα ομώνυμο EP, το εγχείρημα τους κέρδισε γρήγορα τη διεθνή προσοχή. Τα μονότονα και κολλητικά synths του Ambridge και τα αιθέρια φωνητικά της Lewis ήταν μια τεράστια ανάσα φρέσκου αέρα, που πραγματικά βοήθησε να αναζωογονηθεί ο synth-wave ήχος. Η Dark Entries κυκλοφόρησε το πρώτο LP του ντουέτου σε βινύλιο και κομμάτια όπως το “Synapse” έγιναν μεγάλα underground σουξέ, που αντηχούσαν σε πολλές πίστες, από το Λονδίνο μέχρι το Λος Άντζελες.

Όμως, όσο γρήγορα εμφανίστηκε αυτό το διαμάντι, το 2013 ξαφνικά εξαφανίστηκε. Από τότε, οι Linea Aspera έχουν αποκτήσει σχεδόν μυθική υπόσταση, με τους οπαδούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίζουν την ερωτική τους σχέση με τη μουσική και τα είδη να γνωρίζουν μια απίστευτη αναβίωση που, σαν τον γνωστό ιό, έχει αγγίξει όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Και τότε, το 2019 , σαν τρεμάμενο φως στο σκοτάδι, το ντουέτο εμφανίστηκε εκ νέου, στη εκπληκτικό “Preservation Bias” της Dark Entries και αυτό οδήγησε σε μια πλήρη αναμόρφωση του ήχου τους, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων εμφανίσεων σε όλη την Ευρώπη και τελικά στην ανακοίνωση ενός ολοκαίνουργιου άλμπουμ, του “LP II”. Σήμερα, είμαστε ενθουσιασμένοι που με αφορμή την εμφάνισή τους στο Death Disco την Τετάρτη 1/6/2022, μιλήσαμε με την Alison Lewis, την υπέροχη φωνή των Linea Aspera και παραγωγό του solo-project Zanias, για όλα όσα συμβαίνουν στο χώρο του σκοτεινού underground.

– Τι ήταν αυτό που αρχικά σε τράβηξε στην μουσική;

Όσο θυμάμαι, πάντα μου άρεσε να τραγουδάω, από πολύ μικρή. Σήμερα συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό μπορεί να ήταν μάλλον μια μορφή αυτοκαταστολής για το νευρικό μου σύστημα, το οποίο πάντα με έκανε επιρρεπή στο άγχος. Πιστεύω ότι η μουσική είναι ένα οικουμενικό βάλσαμο για την υπαρξιακή αγωνία.

– Ως Linea Aspera, κάνετε μουσική για περισσότερα από 10 χρόνια. Κάποια στιγμή σταματήσατε, και επανασυνδεθήκατε. Αισθάνεσαι ότι υπάρχει κάτι που συνδέει όλες σας τις δουλειές σας, εκτός από μια κοινή δική σας στάση πίσω από αυτές;

Οι δραματικές μελωδίες και τα συνθεσάιζερ έχουν τον κυρίαρχο ρόλο σε όλο το σώμα της δουλειάς μας! Νομίζω ότι αυτά είναι τα στοιχεία που κάνουν τον ήχο μας να έχει μια γεροδεμένη συνοχή. Επιπλέον, οι στίχοι μας πάντα ενσωμάτωναν επιστημονικές μεταφορές. Δεν ήταν σκόπιμο στην αρχή, αλλά όταν επανασυνδεθήκαμε αισθάνθηκα την ανάγκη να επιστρέψω σε αυτόν τον τρόπο γραφής.

– Νομίζω ότι ο καθένας μαθαίνει κάτι για τον εαυτό του τα πρώτα 10 χρόνια σε μια μπάντα. Εσύ τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου;

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τι έμαθα από το να είμαι σε ένα συγκρότημα σε σχέση με το τι έμαθα από τη ζωή. Σίγουρα, είμαι μια διαφορετική, ίσως αγνώριστη εκδοχή του εαυτού μου τώρα, σε σχέση με το παρελθόν. Έχω γίνει πολύ πιο υπομονετική, με κατανόηση και πιο ελεύθερη, πιο ξέγνοιαστη από ανησυχίες για ασήμαντα πράγματα. Υποθέτω ότι από την εμπειρία των Linea Aspera, πιο συγκεκριμένα, έμαθα να διατηρώ περισσότερη εμπιστοσύνη στο δικό μου όραμα και να χαράζω το δικό μου μονοπάτι. Κατά τη διάρκεια της παύσης έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλές αντιδράσεις επειδή έκανα κάτι που δεν ήταν η μουσική των Linea Aspera, και θα τολμήσω να πω ότι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο. Αλλά, κατά τη διάρκεια όλης της μουσικής μου καριέρας έμαθα ότι πραγματικά εκτιμώ την ανεξαρτησία και δεν αντέχω κανενός είδους αυταρχική πίεση. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν είμαι φτιαγμένη για να έχω μια κανονική δουλειά.

– Και οι δύο είστε ενεργοί στα side-projects σας. Πώς αποφεύγεις να “καίγεσαι” όταν πρέπει να ζογκλάρεις όλα αυτά τα διαφορετικά κομμάτια του να είσαι σε ένα συγκρότημα, σε ένα σόλο project και στην προσωπική σου ζωή; Υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνεις όταν είστε σε περιοδεία για να διατηρήσεις την λογική και την ψυχική σου υγεία;

Πολλές φορές δεν κατάφερα να αποφύγω το «κάψιμο». Πραγματικά, κάηκα εντελώς και ήταν πραγματικά φρικτό. Κανείς δεν μπορεί να συνδυάσει όλα αυτά τα πράγματα… όχι με τους ρυθμούς, τουλάχιστον, ενός υπερ-συνδεδεμένου σύγχρονου κόσμου. Υποτίθεται ότι έπρεπε να γράφω και να παράγω μουσική, να στέλνω χιλιάδες παραγγελίες merch, να απαντώ σε εκατοντάδες emails, να παρακολουθώ τα οικονομικά, να προωθώ τις κυκλοφορίες, να πηγαίνω σε περιοδείες και να χειρίζομαι όλα τα διοικητικά μιας καθημερινής ζωής μιας ομογενούς στη Γερμανία (που είναι από μόνο του μια δουλειά πλήρους απασχόλησης μερικές φορές…), και όλα αυτά υπομένοντας ένα διαρκές βουητό άγχους που προκάλεσε η παγκόσμια πανδημία. Το σημείο καμπής ήταν όταν έχασα αρκετά μέλη της οικογένειάς μου, ενώ ήμουν εγκλωβισμένη εκτός Αυστραλίας λόγω των κλειστών συνόρων. Σήμερα, περιορίζω πολύ το τι σημαίνει «σημαντικά πράγματα». Το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να κάνω μουσική και περιστασιακά να κάνω εμφανίσεις για να παίζουμε ζωντανά, αν και σήμερα μπορώ να πω ότι έχω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, εκτός μουσικής, που θέλω να ακολουθήσω. Έχω δεσμευτεί στο να ακολουθώ πιο αργούς ρυθμούς και έμαθα να λέω “όχι” σε επιπλέον εργασία. Το θέμα είναι τα πιο απίστευτα απλά πράγματα: ξεκούραση, καλό φαγητό, καλή παρέα και η ικανότητα να κάθεσαι ακίνητος και να μην κάνεις τίποτα. Στην πραγματικότητα είμαι πολύ πιο παραγωγική τώρα που κάνω λιγότερα. Νομίζω, κάνω επίσης και καλύτερη μουσική.

– Ως λάτρης της μουσικής, συλλέκτης δίσκων, μουσικός παραγωγός και μέλος συγκροτήματος, έχω μάθει ότι όλοι οι νέοι καλλιτέχνες υποφέρουν από αυτήν τη μετάβαση στην εποχή του streaming της μουσικής. Όλο αυτό το DIY ήθος των προηγούμενων δεκαετιών έχει καταρρακωθεί από τη στοχευμένη διαφήμιση ή από ένα μόνο γεγονός που λέει «είναι τόσοι πολλοί καλλιτέχνες εκεί έξω». Πώς αισθάνεστε για τους νέους τρόπους προώθησης της μουσικής σε αυτή τη νέα εποχή; Τι χρειάζεται για να ξαναγίνει η μουσική σπουδαία;

Όλα αυτά είναι μια αντανάκλαση των ευρύτερων ζητημάτων της ακραίας ανισότητας του πλούτου και της παγκόσμιας τεχνοκρατικής ολιγαρχίας, η οποία με τη σειρά της προωθεί τις κοινές καταστροφές της κλιματικής αλλαγής και του πολέμου. Η μουσική βιομηχανία είναι απλώς μια ακόμη βιομηχανία με όλη τη δύναμη και τον πλούτο συγκεντρωμένα στα ανώτερα κλιμάκια, και οι μουσικοί είναι απλώς μια ακόμη φυλή εκμεταλλευόμενων εργαζομένων. Αυτό είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Για να ξανακάνουμε τη μουσική σπουδαία, πρέπει να ξανακάνουμε ολόκληρο το σύστημα σπουδαίο: να περιορίσουμε τη δύναμη αυτών που βρίσκονται στην κορυφή, να φορολογήσουμε τους πλούσιους (ίσως και να τους φάμε;) και να επιτρέψουμε μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Ολόκληρη η ιδέα του χρήματος πρέπει να επανεξεταστεί, ώστε να επιστρέψουμε σε αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά: να λειτουργεί ως σύμβολο ανταλλαγής. Αυτό είναι κυριολεκτικά το μόνο που πρέπει να είναι! Και όμως, τώρα κυριαρχεί στον κόσμο μας, και η λατρεία του έχει βάλει τα κέρδη πάνω από το κυριολεκτικό μέλλον του πλανήτη μας και όλων όσων ζουν σε αυτόν. Κι όλο αυτό είναι εντελώς παράξενο. Και φυσικά, σε ένα τέτοιο σύστημα, η αξία της τέχνης είναι αδύνατο να εκτιμηθεί με ακρίβεια. Τα οφέλη της δεν είναι μετρήσιμα με τον τρόπο που είναι μετρήσιμα άλλα αγαθά και υπηρεσίες. Έτσι, η μουσική μετατρέπεται σε μια μορφή ακουστικής ταπετσαρίας με την οποία λίγοι έχουν την επιθυμία να ασχοληθούν σωστά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο πολλή νέα μουσική είναι τόσο απίστευτα βαρετή. Υπάρχουν κυριολεκτικά λίστες αναπαραγωγής γεμάτες από ψεύτικους καλλιτέχνες στο Spotify, με μουσική που δημιουργήθηκε για κανέναν άλλο σκοπό εκτός από το να αναπαραχθεί αμέτρητες φορές. Με λιγότερη ενέργεια και προσοχή για να αφιερώσουν στην εύρεση νέας μουσικής, οι ακροατές βασίζονται σε αλγόριθμους που επιλέγουν μουσική γι’ αυτούς. Οι αλγόριθμοι ευνοούν τη μουσική που ακούγεται σαν κάποια άλλη μουσική, οπότε οι καλλιτέχνες που δημιουργούν έναν ήχο που “ταιριάζει” με όλα τα υπόλοιπα και δεν ξεφεύγουν πολύ από τη φόρμουλα προτιμώνται στις λίστες από εκείνους με έναν πιο νέο και πρωτότυπο ήχο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα και στην underground σκηνή, όλα ακούγονται το ίδιο “γαμημένα”, και οι καλλιτέχνες με το μεγαλύτερο κοινό είναι αυτοί που έχουν τις λιγότερες άκρες και πρωτοτυπία. Το έχω δει στις δικές μου μετρήσεις: καθώς οι αλγόριθμοι έχουν αντικαταστήσει τους ανθρώπους στην επιλογή της μουσικής, τα κομμάτια μου που έχουν περισσότερα κοινά με άλλα κομμάτια έχουν αποκτήσει περισσότερα παιξίματα σε τεράστιο βαθμό. Περίπου 10 φορές περισσότερο από τα άλλα.

– Άρα αφήνουμε τις μηχανές να αποφασίζουν για εμάς, ή απλά έχουμε χάσει την επαφή με την καλή μουσική λόγω της πληροφορίας;

Υπάρχει αυτή η αρπακτική φύση της μουσικής προώθησης, η οποία έχει επίσης γαλβανιστεί από τον αχαλίνωτο καπιταλισμό. Τα διαφημιστικά γραφεία χρεώνουν χιλιάδες ευρώ για καμπάνιες που δυνητικά δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά – και αν δεν πληρώσεις, είναι πολύ δύσκολο να γράψει ο μουσικός Τύπος για σένα. Η προσδοκία του δωρεάν περιεχομένου έχει ουσιαστικά σκοτώσει τη μουσική δημοσιογραφία. Είναι όλα λίγο πολύ καταστροφικά. Το να προσπαθείς να γίνεις γνωστός σε αυτό το οικοσύστημα χωρίς τη βοήθεια κάποιου «από πάνω» είναι μια δύσκολη μάχη. Αλλά από την άλλη, η ανησυχία μου για όλα αυτά μοιάζει λίγο ανόητη, καθώς πλησιάζει το τέλος του πολιτισμού… Απλά ελπίζω πραγματικά ότι σε κάποιο σημείο όλα αυτά θα γίνουν πάρα πολλά για να τα αγνοήσουμε και ότι τελικά θα αντισταθούμε στην άρχουσα τάξη και θα διώξουμε τους δήθεν φύλακες των πυλών.

– Η πανδημία επηρέασε καθόλου την δημιουργική σου ρουτίνα να γράφεις μουσική;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μου έδωσε το χρόνο να κάτσω επιτέλους και να μάθω πώς να παράγω σε ένα πολύ καλό επίπεδο με το οποίο νιώθω πολύ άνετα, οπότε ναι, σίγουρα το έκανε. Επίσης, με αποδέσμευσε από αυτό που λέμε “σκηνή” και μου έδωσε χρόνο να εξερευνήσω μουσική σε είδη που δεν είχα δώσει σημασία πριν. Ανακάλυψα μια νέα αγάπη για το trap, το grime και το cloud rap που δεν ήξερα ότι μπορεί να είχα μέσα μου. Η νέα σόλο δουλειά μου το αντανακλά όλο αυτό.

– Πιστεύεις ότι το να γράφεις τραγούδια είναι ένας τρόπος να απαθανατίζεις ανθρώπους και καταστάσεις από το φόβο ότι κάποια στιγμή δεν τα τους έχεις πια;

Δεν μου αρέσει πραγματικά η ιδέα να απαθανατίζω κάτι. Είναι πολύ παράλογο και ανέφικτο (είτε λόγω των σπουδών μου στην αρχαιολογία είτε λόγω της λήψης πολλών ψυχεδελικών, δεν μπορώ να μην βλέπω τη ζωή μας στο πλαίσιο του βαθύ χρόνου και να απολαμβάνω την ασημαντότητά μας). Η παροδικότητα είναι νομίζω η κατάσταση με την οποία ταυτίζομαι περισσότερο. Η δημιουργία τραγουδιών έχει να κάνει με την επεξεργασία μιας εμπειρίας για να την κατανοήσω καλύτερα, να την μοιραστώ με άλλους και, αν πρόκειται για κάτι που μου προκάλεσε πόνο, να το αφήσω πίσω μου.

– Θεωρείς ότι κάνεις μουσική περισσότερο για τον εαυτό σου ή για τους άλλους;

Σίγουρα! Κάνω τη μουσική που εύχομαι να είχε ήδη γίνει, ώστε να μπορώ να την ακούω η ίδια. Το να ξανακούσω κάτι που έχω φτιάξει και να το απολαμβάνω είναι ουσιαστικά αυτό που ψάχνω όσο κάνω παραγωγή. Όχι για εγωιστικούς λόγους – δεν είμαι σαν να λέω “whoahhh, έφτιαξα ένα άρρωστο κομμάτι”. Είναι περισσότερο ένα συναίσθημα του “ναι ρε συ, αυτό είναι που χρειαζόμουν να ακούσω αυτή τη στιγμή”.

– Πώς παραμένεις ενεργή όταν ίσως δεν λαμβάνεις μια επιβεβαίωση τόσο γρήγορα όσο θα ήθελες;

Θα ήθελα να πω ότι δεν κερδίζω τίποτα από την επιβεβαίωση, αλλά δυστυχώς διαθέτω έναν κάπως φυσιολογικό ανθρώπινο εγκέφαλο με νευρικές οδούς που σχετίζονται, ειδικά με τη θέση μου στην “κοινωνία” ή οτιδήποτε άλλο. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης κι αυτός, αφού στην αρχαιότητα το να γινόμαστε “αποδεκτοί” σε μια ομάδα ήταν κυριολεκτικά ο τρόπος για να μην πεθάνουμε. Οπότε δέχομαι ότι η επιβεβαίωση του να αρέσει σε άλλους ανθρώπους αυτό που κάνω είναι ωραίο συναίσθημα και μπορεί να αποτελέσει κίνητρο. ΟΜΩΣ: είναι αρκετά φυσιολογικό να βιώνεις εξαιρετικά καθυστερημένη ικανοποίηση σε αυτό το κομμάτι όταν κυκλοφορείς μουσική, αφού το βινύλιο αργεί τόσο πολύ να τυπωθεί και υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που συμβαίνουν πριν κυκλοφορήσει η μουσική σου, οπότε το συνηθίζεις. Η επιβεβαίωση των άλλων είναι απλά ένα μπόνους, όχι ένας πρωταρχικός παράγοντας που με παρακινεί. Το εσωτερικό κίνητρο είναι το ζητούμενο.

– Τελειώνοντας, να ρωτήσω ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια όσον αφορά τους Linea Aspera, καθώς και την Zanias;

Οι Linea Aspera θα βγουν σε περιοδεία αυτό το καλοκαίρι, και ελπίζουμε να φτάσουμε και στις ΗΠΑ, λίγο αργότερα φέτος. Μόλις τελείωσα τη νέα κυκλοφορία της Zanias και ελπίζω κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους 6 μήνες (βλέπεις τι εννοώ για την καθυστερημένη ικανοποίηση;!). Ωστόσο, μερικά demo είναι διαθέσιμα για να τα ακούσετε στη σελίδα μου στο Patreon. Πολλά περισσότερα πρόκειται να έρθουν!

❈ Oι Linea Aspera θα εμφανιστούν στην σκηνή του Death Disco, την Τετάρτη 1 Ιουνίου.

Facebook Event

Ticket link

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News