Η ποπ μουσική είναι γεμάτη με παλιάτσους και ληστές, με ήρωες και αντιήρωες. Ένα από τα πιο υποτιμημένα αντιηρωικά συγκροτήματα της ποπ μουσικής είναι οι Duran Duran.
Περιφρονημένοι από τον μουσικό Τύπο, αγαπημένοι από ένα αφοσιωμένο φανατικό κοινό, και αδύνατο να συγκριθούν με οποιοδήποτε γκρουπ ποπ μουσικής πριν ή μετά, η κληρονομιά των Duran Duran δεν είναι ακόμη και σήμερα σαφώς κατανοητή -κυρίως επειδή μπερδεύεται πολύ με τους όρους της εικονιστικής τους αναπαράστασης.
Οι Duran Duran σχηματίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Αγγλία. Όλα τα ιδρυτικά μέλη των Duran Duran μεγάλωσαν με τους Beatles, τους Rolling Stones και τις ένδοξες στιγμές της έκρηξης της glam μουσικής στο Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Ο David Bowie, οι Roxy Music και ο Marc Bolan αντιπροσώπευαν το rock ‘n roll σταριλίκι στην πιο φανταχτερή του μορφή. Αυτοί οι σόουμαν του ροκ εν ρολ δεν είχαν μόνο συνείδηση της εικόνας (τους), αλλά οι στίχοι των τραγουδιών τους ασχολήθηκαν με την τέχνη, την ειρωνεία στην τέχνη, τα ΜΜΕ, τον φουτουρισμό, το σεξ.
Αρκεί να ακούσετε το “In Every Dream Home a Heartache” των Roxy Music και μπορείτε να ακούσετε σε αυτό τον ίδιο αποστασιοποιημένο αισθησιασμό (ενδεχομένως και εστετισμό) με το “Girls on Film” των Duran Duran.
Η δε οπτική εικόνα των Roxy Music και του David Bowie συνέβαλε πολύ στα της οπτικής παρουσίασης των Duran Duran: Το πορτοκαλί χτένισμα του Nick Rhodes στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν μια ανανέωση του διάσημου Ziggy Stardust look του Bowie.
Η πρώιμη «στρατιωτική» εμφάνιση των Duran Duran ήταν εμπνευσμένη από τη χρήση στρατιωτικών στολών από τον Bryan Ferry κατά τη διάρκεια της περιοδείας «Love is the Drug» των Roxy Music το 1976.
Ο Brian Eno φαίνεται να υπήρξε ΤΟ πρότυπο για τον Nick Rhodes, ο οποίος στη συνέχεια έγινε εξίσου επιδεικτικός και καταξιωμένος πληκτράς με τον Eno της glam εποχής επιδεικνύοντας και αυτός επί σκηνής τα φτερά και τις πούλιες που χρησιμοποιούσε και ο Εno.
Οι στίχοι του Simon Le Bon χρωστάνε πολλά στο στιλ τραγουδοποιίας του Marc Bolan καθώς δεν ήταν οι τυπικοί στίχοι «boy-meets-girl» της τυπικής ποπ.
Και τέλος, ο John Taylor έχει πει ότι η αρχική του σύλληψη των Duran Duran ήταν «να συνδυάσει τη πανκ δύναμη των Sex Pistols με το χορευτικό groove των Chic».
Από το ντεμπούτο μέχρι τον «ήχο των Duran Duran»
Το ομώνυμο ντεμπούτο LP των Duran Duran έχει έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα παγωμένος, σχεδόν δυσοίωνος, αλλά και αρκετά ποπ ώστε να είναι χορευτικός.
Το σπουδαιότερο – και πιο σκοτεινό – τραγούδι του άλμπουμ είναι το “Waiting for the Nightboat” – ένα τραγούδι που μιλάει για τους μύχιους ανθρώπινους φόβους από τη θάλασσα και το νερό, αλλά τα δύο πρώτα υπερ-επιτυχημένα singles από το άλμπουμ αυτό είναι τα “Girls on Film” και “Planet Earth”.
Η αρχική αντίδραση του μουσικού Τύπου στους Duran Duran ήταν μια αντίδραση φθόνου και, ως επί το πλείστον, χλευασμού.
Ειδικά τα… κλαδικά ΜΜΕ στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν εδώ και δεκαετίες τη φήμη ότι… στραβώνουν με κάθε τάση που δεν δημιουργούσαν τα ίδια τα Μέσα.
Και δεδομένου ότι οι Duran Duran και άλλα ποπ είδωλα όπως ο Gary Numan και ο Adam Ant κατάφεραν να γίνουν διάσημοι καθαρά και μόνο ελέω και λόγω της δικής τους οπαδικής βάσης και της απήχησης της βάσης, αυτό εξόργισε τον βρετανικό μουσικό Τύπο.
Εφόσον ο Τύπος δεν έκανε διάσημους τους Duran Duran αποφάσισε να προσπαθήσει να τους καταστρέψει με τα λόγια και τα διάφορα δημοσιεύματα φαιοκίτρινης απόχρωσης.
Γράφει σχετικά το 1982 ο Paul Morley, μιας από τις πιο αιχμηρές πένες της βρετανικής μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του 1980, για τους Duran Duran:
«Φαίνεται ότι το να υπογράφεις αυτόγραφα στα δισκάδικα της HMV είναι κάτι που πρέπει να κάνεις. Είναι αναμενόμενο. Είναι πλέον μέρος της ημέρας σου όταν κάνεις περιοδεία. Στις 3 το απόγευμα του Σαββάτου στο HMV του Μπέρμιγχαμ στη New Street, οι Duran στριμώχνονται πίσω από μερικά τραπέζια, απέναντι από δεκάδες νεαρά κορίτσια και μια χούφτα νεαρά αγόρια που κρατούν αγκαλιά με θήκες δίσκων, αφίσες, άρθρα, εισιτήρια. Κορίτσια με κατακόκκινο κραγιόν, φουντωτά μαύρα μαλλιά, τραβούν φωτογραφίες με φτηνές φωτογραφικές μηχανές. Οι σωματοφύλακες δυσκολεύονται να κρατήσουν το πλήθος σε τάξη, ενώ οι Duran απορροφούν την πίεση αυτή με περίσσεια υπερηφάνεια, λατρεύοντας να τους λατρεύουν», γράφει ο Μόρλεϊ και συνεχίζει πολύ ορθά:
«Είναι πιο δύσκολο να το πετύχεις αυτό ή να το βελτιώσεις; Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σημάδια που να υποδηλώνουν ότι ο ορισμός της μπάντας ως προς τη σόου μπιζ ή η αισθητική της ψυχαγωγίας τους, είναι με οποιονδήποτε τρόπο λανθασμένη. Δεν υπήρξε τίποτα που να τους λέει ότι η κρίση τους είναι στρεβλή ή ότι η μουσική και η παρουσίασή τους προφανής ή ελαφριά. Το μόνο που υπάρχουν είναι απλά ένα σωρό κριτικές από δήθεν εξυπνάκηδες ροκ γραφιάδες. Όσον αφορά τους ίδιους τους Duran, η κατάσταση είναι ξεκάθαρη: δεν τους νοιάζουν τα κείμενα, αρκεί να συνοδεύονται από καθαρές φωτογραφίες, κατά προτίμηση έγχρωμες -αυτό είναι το αντίστοιχο μιας καλής κριτικής. Οι φωτογραφίες μπορούν να ερεθίσουν τους ανθρώπους, οι λέξεις απλά μπαίνουν στη μέση. Οι λέξεις είναι μια δοκιμασία, οι φωτογραφίες ενδεχομένως ένας πειρασμός».
Ο Paul Morley επισημαίνει το προφανές: ότι παρόλο που άνθρωποι σαν τον ίδιο μπορεί να δυσανασχετούν με την επιτυχία των Duran, ωστόσο δυσκολεύεται να τους μισήσει επειδή λατρεύονται τόσο πολύ από τους οπαδούς τους και φαίνεται εξίσου ότι και οι ίδιοι λατρεύουν να λατρεύονται τόσο πολύ – ζώντας τη ζωή των δικών τους ροκ ηρώων.
«Φυσικά, ναι, είναι εντελώς παράλογο το γεγονός ότι η φωτογραφία με το νέο κούρεμά μου έγινε πρωτοσέλιδο δίπλα στο νέο με τους 30.000 ανθρώπους που πέθαναν σε μια καταστροφή στην Ινδία», διαβεβαιώνει ο Simon Le Bon, καταλήγοντας εμφατικά:
«Από την άλλη πλευρά, με κάνει αρκετά δύσπιστο ως προς τις προθέσεις των ΜΜΕ. Είναι απλά ποπ μουσική, για όνομα του Θεού».
Αναμφίβολα ο φανατισμός του θαυμαστή / οπαδού μετατρέπει το συγκρότημα των ονείρων του σε κάτι βαθιά ιδιωτικό και προσωπικό – πολύ μεγαλύτερο και πέρα από αυτό που το συγκρότημα είναι ή κάνει ή προσφέρει στην πραγματικότητα.
Η υπερβολή δεν έχει πλέον σημασία, ωστόσο.
Γιατί ο οπαδός ξένος έχει ήδη επιλέξει. Έχει ήδη κάνει την επιλογή του. Έχει ήδη καταλήξει κάπου.
«Το ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε σε όλα αυτά τα λαμπερά και glossy βίντεοκλιπ», τονίζει ο Nick Rhodes, σημειώνοντας ότι «όταν ξεκινήσαμε, κανείς μας δεν είχε χρήματα, απλά θέλαμε να κάνουμε κάτι στις ζωές μας, να προσπαθήσουμε και να πετύχουμε. Πάντα θέλαμε να είμαστε επιτυχημένοι. Και το όλο θέμα με το “Rio” ήταν ότι ήταν ένα τραγούδι για την ακριβή ζωή και τα τζετ. Γι’ αυτό κάναμε ένα πολύ γλαφυρό βίντεο για όλους αυτούς τους αποτυχημένους που κυνηγούν ένα κορίτσι και κανένας τους δεν την εντυπωσιάζει πραγματικά».
Το σωτήριον έτος 1985
Το Κεφάλαιο 2 στη Μαύρη Βίβλο της Μουσικής είναι το εξής: καλό και ωραίο είναι να φτάνεις στην επιτυχία, αλλά το θέμα είναι και πώς να τη διατηρήσεις.
Δεν ασχολήθηκαν, ως μπάντα, με τη ζοφερή πραγματικότητα που τους περιβάλλει, τόσο όσο με την φαντασία / φαντασίωση που είχαν ως συγκρότημα -και, την ίδια στιγμή, με την φιλοδοξία τους να εκπληρώσουν αυτές τους τις φαντασιώσεις.
Κατά τον γράφοντα, η σύλληψη και συγγραφή του τραγουδιού για το τζεϊμσμποντικό «A View To A Kill» αποτελεί την κορυφή για τους Duran Duran.
Οι Duran Duran είχαν ήδη κατακτήσει την Αμερική το 1984 -οπότε τι άλλο τους έμενε να κατακτήσουν;
Το 1985 ήταν το αποκορύφωμα της φήμης των Duran Duran.
Είδε την καρποφορία των πιο ώριμων μουσικών side projects τους, των Powerstation και Arcadia, είχαν το Band Aid, το Live Aid και το #1 hit A View to a Kill.
Το 1985 ήταν το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο εκείνη την εποχή.
Μετά από αυτό το σημείο η φήμη τους θα μειωνόταν σταδιακά.
Το όνειρο αυτών των πέντε πιτσιρικάδων από την Αγγλία είχε πραγματοποιηθεί.
Πού θα πήγαιναν από εκεί και πέρα;
Η παραγωγή του επόμενου άλμπουμ τους, του «Notorious» έγινε από τον Nile Rodgers και μπορεί να χαρακτηριστεί ως η «plastic soul» περίοδος των Duran Duran, ακριβώς μια δεκαετία μετά την αντίστοιχη «πλαστική σόουλ» περίοδο του David Bowie με το «Young Americans».
Ήταν επίσης το πρώτο άλμπουμ των Duran ως τρίο καθώς ο Andy Taylor συνέχισε να κάνει σόλο άλμπουμ και ο Roger Taylor εγκατέλειψε τη μουσική βιομηχανία.
Ο Simon, ο Nick και ο John ήταν πάντα τα κινητήρια μέλη του συγκροτήματος από την αρχή και κατά μία έννοια αυτό κάνει την περίοδο του «Notorious» την πιο ξεκάθαρα focused περίοδο των Duran μέχρι σήμερα.
Ενδεχομένως το άλμπουμ αυτό να είναι και το πλέον στρωτό που έκαναν ποτέ τους.
Το ομώνυμο τραγούδι μπορεί να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Duran – τα αρχετυπικά Wild Boys της δεκαετίας του ’80 μιλάνε ευθαρσώς για λονδρέζικες νύχτες ποτισμένες με αλκοόλ και ναρκωτικά, ανοίγοντας το δρόμο, λιγότερο από μια δεκαετία μετά, για τους «ομόσταβλούς» τους, τους εξίσου ηδονιστές και επικούρειους Suede.
Το Big Thing ήταν μια ακόμα πιο ώριμη δουλειά για τους Duran Duran, μια δουλειά που δανείστηκε πολλά στοιχεία από το άλμπουμ «Low» του Bowie: χορευτική μουσική στην πρώτη πλευρά και αιθέριες μπαλάντες στη δεύτερη.
Το «Liberty» ήταν το πρώτο άλμπουμ των Duran της δεκαετίας του ’90.
Οι χαμηλές πωλήσεις ήταν απογοητευτικές για το συγκρότημα και δεν έκαναν περιοδεία με το δίσκο γιατί ο John Taylor δεν ήταν ευχαριστημένος με τον τρόπο που είχε βγει.
Όμως η επιτυχία του single «Ordinary World» το 1993 και του ομώνυμου άλμπουμ των Duran Duran του 1993 (που ονομάστηκε επίσης The Wedding Album) ήταν τεράστια και δημιούργησε μια ολόκληρη νέα γενιά οπαδών των Duran Duran.
Το άλμπουμ έγινε πλατινένιο και η περιοδεία που ακολούθησε είχε τεράστια επιτυχία.
Αυτό συνέβη επτά χρόνια μετά το αποκορύφωμα των Duran Duran και ήταν ίσως η πιο συναρπαστική περίοδος για το συγκρότημα.
Η φωνή του Simon είχε ωριμάσει και ακουγόταν πιο σέξι και πιο συναισθηματική.
Το «Thank You» ήταν η συνέχεια των Duran μετά το Wedding Album και δυστυχώς δεν έτυχε καλής υποδοχής από τους κριτικούς ή τους οπαδούς.
Αποτίοντας φόρο τιμής στους μουσικούς τους ήρωες οι Duran έκαναν ό,τι είχαν κάνει ο Bowie και ο Ferry στις αρχές της δεκαετίας του 1970 βγάζοντας άλμπουμ με διασκευές (ο Ferry και ο Bowie ήταν πρότυπα για τους Duran δεν είναι περίεργο που θα έκαναν το ίδιο) αλλά πολύ άστοχες επιλογές τραγουδιών όπως τα “Ball of Confusion”, “911 is a Joke” και “Lay Lady Lay” συνέτειναν στο να πατώσει παταγωδώς ένα άλμπουμ απολύτως καλών προθέσεων.
Ο John Taylor εγκατέλειψε τους Duran Duran το 1996 και επιχείρησε σόλο καριέρα.
Με την αποχώρηση του John ένα σημαντικό μέρος του ιδιαίτερου ήχου τους έφυγε μαζί του.
Το «Medazzaland» που ακολούθησε ήταν το πρώτο άλμπουμ των Duran χωρίς τον John, όμως οι πωλήσεις του «Medazzaland» ήταν όμως εξίσου απογοητευτικές με τις αντίστοιχες του Liberty.
Το επόμενο άλμπουμ τους, το Pop Trash, επίσης το θυμούνται ελάχιστοι.
Οι Duran Duran έμπαιναν επισήμως πλέον στο νέο αιώνα και τη νέα χιλιετία.
Ψάχνοντας οι ίδιοι «του νήματος την άκρη» στη μουσική τους παρακαταθήκη – αλλά και το μουσικό τους μέλλον.
Πώς θα θυμάται λοιπόν η ποπ ιστορία τους Duran Duran;
Αυτό θα το διαπιστώσουμε το βράδυ της 18ης Ιουλίου.
*Το Release Athens 2024 υποδέχεται τους Duran Duran, την Πέμπτη 18 Ιουλίου, στην Πλατεία Νερού. Οι σπουδαίοι Βρετανοί έρχονται στην Αθήνα λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, “Danse Macabre”, για να παρουσιάσουν ένα μεγάλο show βασισμένο στον πρωτοποριακό ήχο και ύφος τους, τα οποία έχουν με συνέπεια διευρύνει τα όρια της
Follow Duran Duran:
Online / releaseathens.gr + more.com
Physical spots: https://www.more.com/el/physical-spots/
All information (prices, schedule, access) at releaseathens.gr
