Ποιος είναι ο σπουδαιότερος τραγουδιστής όλων των εποχών; Η επιστήμη φαίνεται να έχει την απάντηση!
Ανεξάρτητα από το πόσοι επίδοξοι τραγουδιστές μπορεί να επιδιώξουν να καταλάβουν την κορυφή, απαιτείται ένα εκπληκτικό φωνητικό εύρος, χρόνια εμπειρίας και μια γερή δόση ταλέντου για να γίνουν οι καλλιτέχνες από απλώς καλοί τραγουδιστές οι σπουδαιότεροι στον τομέα τους. Αν και είναι αδύνατο να υποδείξει κανείς τον καλύτερο τραγουδιστή όλων των εποχών, τα επιστημονικά δεδομένα έχουν αποδείξει ότι ένας frontman λάμπει περισσότερο από όλους.
Όμως πολύ προτού καθιερωθεί η έννοια της ροκ μπάντας, οι frontmen της δεκαετίας του 1950 είχαν ήδη αρχίσει να ανοίγουν το δρόμο για το ποια χαρακτηριστικά θα έπρεπε να διαθέτει ο αρχηγός μιας μπάντας. Παρόλο που καλλιτέχνες όπως ο Chuck Berry και ο Little Richard να είχαν πίσω τους ένα στελεχωμένο backing band, όλα εξαρτώνται από το πώς τραγουδούσαν κάθε φορά που ανέβαιναν στη σκηνή, με τον Richard να σκίζει τον λάρυγγά του κάθε φορά που τραγουδούσε τραγούδια όπως το “Tutti Frutti“.
Με το που οι Beatles προσγειώθηκαν στο αμερικανικό έδαφος, οι οπαδοί του ροκ εν ρολ πήραν μια πρώτη γεύση από ένα συγκρότημα με ευρεία φωνητική γκάμα. Αν και κάθε μέλος είχε διαφορετική ηχητική ποιότητα στην εκφορά του λόγου του, μεταμορφώθηκαν σε μουσικούς χαμαιλέοντες, με τον Paul McCartney να μπορεί να τραγουδήσει με την ίδια ευκολία τραγούδια όπως το “Helter Skelter” όσο και μελαγχολικές μπαλάντες όπως το “Let It Be”.
Στη δύση της δεκαετίας του 1970, ένα συγκρότημα θα έπαιρνε το παράδειγμα των Beatles και θα το εκτόξευε σε νέους ορίζοντες κάθε φορά που έμπαινε στο στούντιο. Αφού πειραματίστηκε με τους ήχους του progressive rock, μια νεοσύστατη μπάντα ονόματι Queen έμελλε να κυριεύσει το ροκ σύμπαν από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε στο ραδιόφωνο, με τον Freddie Mercury να αναδεικνύεται ο απόλυτος θεός του ροκ.
Ανατρέχοντας στις φωνητικές ακροβασίες που μπορούσε να κάνει τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή, ο Mercury ήταν κάτι παραπάνω από ένας τυπικός ροκ τραγουδιστής. Σε μια μελέτη που διεξήγαγε ο καθηγητής Christian Herbst, επιβεβαίωσε ότι ο Mercury είχε ένα εκ γενετής μη συνηθισμένο φωνητικό εύρος που του επέτρεπε να τραγουδάει με πολύ περισσότερη δύναμη από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο τραγουδιστή της ποπ.
Αναλύοντας το φωνητικό εύρος του Mercury, ο Herbst κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Συνήθως, κάποιος μπορεί να τραγουδήσει έναν ευθύ τόνο, αλλά οι τραγουδιστές της όπερας προσπαθούν να διαφοροποιήσουν τις αρχικές συχνότητες. Έτσι κάνουν τον τόνο, αν θέλετε, λίγο πιο ζωντανό. Συνήθως, το βιμπράτο ενός τραγουδιστή της όπερας έχει συχνότητα περίπου 5,5-6 Hz. Αυτό του Freddie Mercury είναι υψηλότερο, και είναι επίσης πιο ακανόνιστο, και αυτό δημιουργεί κατά κάποιον τρόπο ένα πολύ χαρακτηριστικό φωνητικό αποτύπωμα».
Εύκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς αυτό το χαρακτηριστικό φωνητικό αποτύπωμα σε πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Queen. Η φωνητική επίδοση του Mercury στο Live Aid είναι μια ζωντανή απόδειξη της πραγματικής του δύναμης όταν «έτρεχε με αδρεναλίνη».
Καθώς ο ίδιος παίζει με το κοινό, προτρέποντάς το να απαντάει στα φωνητικά του καλέσματα, ο Mercury φαίνεται να επιδεικνύει τη μεγάλη δύναμη που είχε σε κάθε κλίμακα, καθώς μπορούσε να τραγουδήσει με άνεση τις νότες που έφταναν από τα βάθη του λάρυγγά του λαρύγγια μέχρι τη στρατόσφαιρα. Ενώ πολλοί frontmen μπορούν να βρουν το δρόμο τους και να παραμείνουν σε αυτόν για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, ο Freddie Mercury δεν έχει ακόμη ισοφαριστεί στον τομέα του όσον αφορά την πρωτόλεια φωνητική του δύναμη.
