Όταν οι Run the Jewels σκάνε στα ηχεία, δεν υπάρχει καμία διαβάθμιση στα ντεσιμπέλ. Σε σπρώχνουν στην κατηφόρα και όσοι ώρα παίζουν τρέχεις, πέφτεις, σηκώνεσαι και πωρώνεσαι χωρίς πολλές αναλύσεις με το συνδυασμό της hip hop έκστασης, του αγριεμένου μπάσου και των ροκάδικων riffs να τρυπώνουν ανάμεσα στις ρίμες.
Από το 2013 έως τώρα, ο Killer Mike μαζί με τον El-P γκρεμίζουν τα σύνορα μεταξύ mainstream και underground στρατοπέδων και κυκλοφορούν ανενόχλητοι χωρίς να χρειάζεται να δίνουν εξηγήσεις και να αποδεικνύουν συνεχώς τι μπορούν να κάνουν. Δεν παζαρεύουν σε κανένα πάγκο την ποιότητα τους, είναι πάντα παρόντες σε ό,τι συμβαίνει και έχουν δίπλα τους όσους θέλουν πραγματικά να αλλάξει αυτή η άτιμη κοινωνία. Αυτό το απέδειξαν και στο τελευταίο -και ίσως καλύτερο- άλμπουμ τους, RJ4, με τη συμμετοχή των Josh Homme, Zack De La Rocha, Mavis Maples ανάμεσα σε τζαζοσαξόφωνα, oldschool beats, ροκ κιθάρες, ασταμάτητα flow και αναφορές στην ποπ κουλτούρα (Goonies). Κι η αρμονία ήταν πάλι εκεί γιατί πολύ απλά ξέρουν τπολύ καλά τι θέλουν.
Το είχαν δείξει φυσικά στο Meow the Jewels και το επιβεβαίωσαν στο RTJ3 αλλά και στις συνεργασίες με τον Dj Shadow. Έξυπνα πολιτικά σχόλια, σύγχρονος ήχος και αβίαστη δυναμική, τους διακτινίζουν κατευθείαν στο μέλλον.
Ο Killer Mike aka Michael Render είναι λίγο πιο ενεργός στην πολιτική σκηνή (βοήθησε τον Bernie Sanders στον αγώνα για την εκλογή του) και πάντα παίρνει θέση για γεγονότα όπως όταν κατέβαινε στις πορείες για τη δολοφονία του George Floyd και μιλούσε δημόσια για τον παραλογισμό της αστυνομικής βίας. Επιπλέον, λίγο πριν, το 2015, επενέβη στο δικαστήριο για την υπόθεση του 18χρονου Michael Brown γιατί αθώωσαν τον αστυνομικό που τον δολοφόνησε και εγγυήθηκε για την ασφάλεια των τεσσάρων παιδιών του. Και αν σκεφτείς πως ο ίδιος είναι γιος αστυνομικού, του σφιγγεις λίγο πιο δυνατά το χέρι.
Τώρα με αφορμή την πρώτη σόλο δουλειά του εδώ και μια δεκαετία, το κομμάτι Run, έδωσε μια συνέντευξη στη Guardian για όλα αυτά τα αυτονόητα που πρέπει να λέγονται για να μην ξεχνάμε τα βασικά, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Συνεργάστηκε με τον Young Thug και τον Dave Chapelle, οι οποίοι ήταν πρόσφατα πρωταγωνιστές στην επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους με αποτέλεσμα να δουν την cancel ταμπέλα πάνω τους και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σαν ένας τρόπος να ισορροπήσει την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Επικεντρώνεται στο πώς προχωράμε μπροστά και να μην το βάζουμε στα πόδια όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε όποια δυσκολία σκάει σαν τηγανιά στο κεφάλι.
This for the ones that never won
Hurt feelin’ goin’ numb
Beat the odd like a drum
Σχετικά με το αν τον κουράζει να μιλάει δημόσια για όσα μας προβληματίζουν αλλά δεν τολμάμε να πουμε ανοιχτά, για εκείνον είναι μία φυσική συνέχεια της δουλειάς του. «Η γιαγιά μου και ο παππούς μου πάλευαν συνεχώς να φροντίζουν τους γείτονες μας χωρίς να κάνουν γνωστό όλα όσα τους είχαν προσφέρει ανιδιοτελώς. Ο δεύτερος πήγαινε για ψάρεμα και πάντα έδινε το μισό από την ψαριά του σε όσους είχαν ανάγκη. Το να βοηθάω κάποιον, δεν το βλέπω ως κάτι που κάνει καλύτερο μόνο εμένα, Απλά θέλω να το κάνω. Όπως επίσης, δεν με οδηγουν σ’ αυτές τις ενέργειες οι τύψεις του διάσημου ανθρώπου που πρέπει οπωσδήποτε να κάνει κάτι για να φανεί. Έχω μάθει από τους μεγαλύτερους μου να ανακουφίζω όσους υποφέρουν στην κοινότητα μου και αυτές είναι αρχές με τις οποίες πορεύομαι γενικά στη ζωή», ανέφερε.
Οτιδήποτε και αν κάνει, δεν υπάρχει καμία δεύτερη σκέψη για να πετύχει το σκοπό του με το εύκολο όπλο της υποκρισίας. Όπως λέει σε κάποιο άλλο απόσπασμα, είναι μέρος τη προσωπικότητας του να προσέχει ώστε οι άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά πολλές ώρες και προσέρχονται από χαμηλά εργατικά στρώματα,να μπορούν να αντιδράσουν με τη σωστή ατζέντα και να καταφέρουν να ζουν καλύτερα.
«Ανεξάρτητα με τον αν είνα μαύροι, λευκοί, δουλεύουν σε μεγάλες εταιρίες ή ανήκουν στην ελίτ της λεγόμενη μπουρζουαζίας, έχουν την ευθύνη να αντιδρούν για να υπερβούν το κατεστημένο και να στηρίζουν όσους έχουν ανάγκη». Όπως άλλωστε κάνει και ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια και έχει το χάρισμα να σε εμπνέει κάθε φορά που θα μιλήσει χωρίς κανένα ξύλινο στοιχείο στο λόγο του.
Για την ιστορία, ο Mike ήταν φοιτητής στο περιβόητο κολλέγιο Black Morehouse και παράλληλα ράπαρε όταν τον τον ανακάλυψε το 2000 ο Big Boi των Outcast και του πρότεινε να συνεργαστούν στο κομμάτι Snappin’ & Trappin’. Λίγο αργότερα, αφού το ηχογράφησαν παραράτησε τις σπουδές και άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη hip hop σκηνή κάνοντας πολλές συνεργασίες για να φτάσει να δημιουργήσει τους Run the Jewels με τον El-P.
«Ακόμα και όταν κέρδισα Grammy, η γιαγιά μου συνέχισε να παραπονιέται γιατί δεν πήρα ποτέ πτυχίο. Μετάνιωσα πολύ που άφησα ντο κολλέγιο αλλά ξαφνικά μου δόθηκαν όλα όσα ήθελα με τους σωστούς όρους να ξεκινήσω την rap καριέρα μου. Οπότε έχω την ανάγκη να κάνω συνεχώς καλύτερες τις συνθήκες για όσους είναι γύρω μου και για εκείνους που θα έρθουν μετά από μένα για να ασχοληθούν με τη μουσική που αγαπούν».
Ακόμα και μετά το κίνημα Black Lives Matter και τις μεγάλες κινητοποιήσεις για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις, δεν θεωρεί ότι έχει αλλάξει ουσιαστικά κάτι όσον αφορά την αντιμετώπιση των ανθρώπων διαφορετικών εθνικοτήτων. Όπως προσθέτει, από το 1619, που οι πρώτοι Αφρικανοί σκλάβοι έφτασαν στη Βόρεια Αμερική, δεν έχουν αλλάξει και πολλά για τους μαύρους, και η μόνη πρόοδος που έχει έρθει είναι μόνο γιατί πισέζουμε την εκάστοτε εξουσία για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. «Τα πράγματα θα βελτιωθούν μόνο αν δουλέψουμε σκληρά για να πετύχω τη δίκαιη μεταχείρηση και ισότητα στη δική μου κοινότητα και όσες είναι σαν αυτή. Αυτή η δουλειά βέβαια, δεν σταματά ποτέ».
Mic drop.
Όταν οι Run the Jewels σκάνε στα ηχεία, δεν υπάρχει καμία διαβάθμιση στα ντεσιμπέλ. Σε σπρώχνουν στην κατηφόρα και όσοι ώρα παίζουν τρέχεις, πέφτεις, σηκώνεσαι και πωρώνεσαι χωρίς πολλές αναλύσεις με το συνδυασμό της hip hop έκστασης, του αγριεμένου μπάσου και των ροκάδικων riffs να τρυπώνουν ανάμεσα στις ρίμες.
Από το 2013 έως τώρα, ο Killer Mike μαζί με τον El-P γκρεμίζουν τα σύνορα μεταξύ mainstream και underground στρατοπέδων και κυκλοφορούν ανενόχλητοι χωρίς να χρειάζεται να δίνουν εξηγήσεις και να αποδεικνύουν συνεχώς τι μπορούν να κάνουν. Δεν παζαρεύουν σε κανένα πάγκο την ποιότητα τους, είναι πάντα παρόντες σε ό,τι συμβαίνει και έχουν δίπλα τους όσους θέλουν πραγματικά να αλλάξει αυτή η άτιμη κοινωνία. Αυτό το απέδειξαν και στο τελευταίο -και ίσως καλύτερο- άλμπουμ τους, RJ4, με τη συμμετοχή των Josh Homme, Zack De La Rocha, Mavis Maples ανάμεσα σε τζαζοσαξόφωνα, oldschool beats, ροκ κιθάρες, ασταμάτητα flow και αναφορές στην ποπ κουλτούρα (Goonies). Κι η αρμονία ήταν πάλι εκεί γιατί πολύ απλά ξέρουν τπολύ καλά τι θέλουν.
Το είχαν δείξει φυσικά στο Meow the Jewels και το επιβεβαίωσαν στο RTJ3 αλλά και στις συνεργασίες με τον Dj Shadow. Έξυπνα πολιτικά σχόλια, σύγχρονος ήχος και αβίαστη δυναμική, τους διακτινίζουν κατευθείαν στο μέλλον.
Ο Killer Mike aka Michael Render είναι λίγο πιο ενεργός στην πολιτική σκηνή (βοήθησε τον Bernie Sanders στον αγώνα για την εκλογή του) και πάντα παίρνει θέση για γεγονότα όπως όταν κατέβαινε στις πορείες για τη δολοφονία του George Floyd και μιλούσε δημόσια για τον παραλογισμό της αστυνομικής βίας. Επιπλέον, λίγο πριν, το 2015, επενέβη στο δικαστήριο για την υπόθεση του 18χρονου Michael Brown γιατί αθώωσαν τον αστυνομικό που τον δολοφόνησε και εγγυήθηκε για την ασφάλεια των τεσσάρων παιδιών του. Και αν σκεφτείς πως ο ίδιος είναι γιος αστυνομικού, του σφιγγεις λίγο πιο δυνατά το χέρι.
Τώρα με αφορμή την πρώτη σόλο δουλειά του εδώ και μια δεκαετία, το κομμάτι Run, έδωσε μια συνέντευξη στη Guardian για όλα αυτά τα αυτονόητα που πρέπει να λέγονται για να μην ξεχνάμε τα βασικά, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Συνεργάστηκε με τον Young Thug και τον Dave Chapelle, οι οποίοι ήταν πρόσφατα πρωταγωνιστές στην επικαιρότητα για όλους τους λάθος λόγους με αποτέλεσμα να δουν την cancel ταμπέλα πάνω τους και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σαν ένας τρόπος να ισορροπήσει την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Επικεντρώνεται στο πώς προχωράμε μπροστά και να μην το βάζουμε στα πόδια όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε όποια δυσκολία σκάει σαν τηγανιά στο κεφάλι.
This for the ones that never won
Hurt feelin’ goin’ numb
Beat the odd like a drum
Σχετικά με το αν τον κουράζει να μιλάει δημόσια για όσα μας προβληματίζουν αλλά δεν τολμάμε να πουμε ανοιχτά, για εκείνον είναι μία φυσική συνέχεια της δουλειάς του. «Η γιαγιά μου και ο παππούς μου πάλευαν συνεχώς να φροντίζουν τους γείτονες μας χωρίς να κάνουν γνωστό όλα όσα τους είχαν προσφέρει ανιδιοτελώς. Ο δεύτερος πήγαινε για ψάρεμα και πάντα έδινε το μισό από την ψαριά του σε όσους είχαν ανάγκη. Το να βοηθάω κάποιον, δεν το βλέπω ως κάτι που κάνει καλύτερο μόνο εμένα, Απλά θέλω να το κάνω. Όπως επίσης, δεν με οδηγουν σ’ αυτές τις ενέργειες οι τύψεις του διάσημου ανθρώπου που πρέπει οπωσδήποτε να κάνει κάτι για να φανεί. Έχω μάθει από τους μεγαλύτερους μου να ανακουφίζω όσους υποφέρουν στην κοινότητα μου και αυτές είναι αρχές με τις οποίες πορεύομαι γενικά στη ζωή», ανέφερε.
Οτιδήποτε και αν κάνει, δεν υπάρχει καμία δεύτερη σκέψη για να πετύχει το σκοπό του με το εύκολο όπλο της υποκρισίας. Όπως λέει σε κάποιο άλλο απόσπασμα, είναι μέρος τη προσωπικότητας του να προσέχει ώστε οι άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά πολλές ώρες και προσέρχονται από χαμηλά εργατικά στρώματα,να μπορούν να αντιδράσουν με τη σωστή ατζέντα και να καταφέρουν να ζουν καλύτερα.
«Ανεξάρτητα με τον αν είνα μαύροι, λευκοί, δουλεύουν σε μεγάλες εταιρίες ή ανήκουν στην ελίτ της λεγόμενη μπουρζουαζίας, έχουν την ευθύνη να αντιδρούν για να υπερβούν το κατεστημένο και να στηρίζουν όσους έχουν ανάγκη». Όπως άλλωστε κάνει και ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια και έχει το χάρισμα να σε εμπνέει κάθε φορά που θα μιλήσει χωρίς κανένα ξύλινο στοιχείο στο λόγο του.
Για την ιστορία, ο Mike ήταν φοιτητής στο περιβόητο κολλέγιο Black Morehouse και παράλληλα ράπαρε όταν τον τον ανακάλυψε το 2000 ο Big Boi των Outcast και του πρότεινε να συνεργαστούν στο κομμάτι Snappin’ & Trappin’. Λίγο αργότερα, αφού το ηχογράφησαν παραράτησε τις σπουδές και άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη hip hop σκηνή κάνοντας πολλές συνεργασίες για να φτάσει να δημιουργήσει τους Run the Jewels με τον El-P.
«Ακόμα και όταν κέρδισα Grammy, η γιαγιά μου συνέχισε να παραπονιέται γιατί δεν πήρα ποτέ πτυχίο. Μετάνιωσα πολύ που άφησα ντο κολλέγιο αλλά ξαφνικά μου δόθηκαν όλα όσα ήθελα με τους σωστούς όρους να ξεκινήσω την rap καριέρα μου. Οπότε έχω την ανάγκη να κάνω συνεχώς καλύτερες τις συνθήκες για όσους είναι γύρω μου και για εκείνους που θα έρθουν μετά από μένα για να ασχοληθούν με τη μουσική που αγαπούν».
Ακόμα και μετά το κίνημα Black Lives Matter και τις μεγάλες κινητοποιήσεις για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις, δεν θεωρεί ότι έχει αλλάξει ουσιαστικά κάτι όσον αφορά την αντιμετώπιση των ανθρώπων διαφορετικών εθνικοτήτων. Όπως προσθέτει, από το 1619, που οι πρώτοι Αφρικανοί σκλάβοι έφτασαν στη Βόρεια Αμερική, δεν έχουν αλλάξει και πολλά για τους μαύρους, και η μόνη πρόοδος που έχει έρθει είναι μόνο γιατί πισέζουμε την εκάστοτε εξουσία για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. «Τα πράγματα θα βελτιωθούν μόνο αν δουλέψουμε σκληρά για να πετύχω τη δίκαιη μεταχείρηση και ισότητα στη δική μου κοινότητα και όσες είναι σαν αυτή. Αυτή η δουλειά βέβαια, δεν σταματά ποτέ».
Mic drop.
