Power Metal: Ίσως μια από τις πιο συκοφαντημένες και λοιδορούμενες υποκατηγορίες του Metal. Ωστόσο, το βράδυ του Σαββάτου στην πλατεία Νερού έμελλε να παρακολουθήσουμε μια μπάντα κατηγορίας βαρέων βαρών, ίσως τους πρωταθλητές της πρώτης κατηγορίας άρσης βαρών που ανέλαβαν να σηκώσουν στις πλάτες τους ολόκληρο το καταραμένο αυτό είδος από τη δεκαετία του ’80 και που όπως απέδειξαν εξακολουθούν να κρατούν τη φλόγα αναμμένη μέχρι σήμερα. Αν σας αρέσει το metal σας εκρηκτικό, υψίφωνο, ξεδιάντροπο, φανταχτερό και άμεσο, χωρίς σκοτεινά κρυφά μηνύματα, τότε σίγουρα αυτό ήταν ένα λαιβ γιγάντων που για εκατόν είκοσι πέντε λεπτά μεταμόρφωσε την πλατεία Νερού σε ένα ξέφρενο σχολικό reunion.

Λόγω της βροχής είχα καταφθάσει καθυστερημένα, με αποτέλεσμα να χάσω τους Βολιώτες Silent Winter και του Γερμανούς Beyond The Black, ενώ οριακά πρόλαβα τους Jinjer από το Ντονέτσκ της Ουκρανίας. Αυτό που μου είχε κάνει φυσικά εντύπωση ήταν το τεράστιο σύμβολο της ειρήνης στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας στα σκηνικά και αμέσως μετά τα φωνητικά που εναλλάσσονταν διαδοχικά από μπρουτάλ σε γυναικεία και αέρινα και προέρχονταν κατευθείαν από το στόμα της τραγουδίστριας της μπάντας – Tatiana Shmayluk. Έμοιαζε σαν μια superstar της soul και, ταυτόχρονα, σαν μια δαιμονισμένη βασίλισσα. Κάθε σπιθαμή της πλατείας Νερού ήταν καλυμμένη από ανθρώπους όλων των ηλικιών που φορούσαν μπλουζάκια “Helloween” φυσικά.

Όταν επιτέλους ήρθε η ώρα για τους Helloween το κοινό ούρλιαζε ενθουσιασμένο και ανυπόμονο “Helloween, Helloween, Helloween”. Ο σκηνικός σχεδιασμός ήταν αρκετά άμεσος. Το υπερυψωμένο drum kit περιβαλλόταν από μια μεγάλη πορτοκαλί φουσκωτή κολοκύθα με μια μεγάλη οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής να παίζει διάφορα animation των Helloween καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Εφόρμησαν τότε αιφνιδιαστικά στη σκηνή σαν 7 υπερκινητικά κουτάβια που βγήκαν για πρώτη φορά στον έξω κόσμο με το πλήρες line-up των “Pumpkins United” που περιλαμβάνει τους Kai Hansen στην κιθάρα και τα φωνητικά, τον Andi Deris στα φωνητικά, τον Michael Kiske επίσης στα φωνητικά, τον Michael Weikath στην κιθάρα, τον Markus Grosskopf στο μπάσο, τον Sascha Gerstner στην κιθάρα και τον κούκλο -επιτρέψτε μου να πω- Daniel Loble στα τύμπανα, ενσαρκώνοντας και τις τέσσερις εποχές των Helloween: Με την πρώτη εποχή με επικεφαλής τον Kai, την εποχή του Kiske, την εποχή του Deris, αλλά και την τελευταία εκδοχή του συγκροτήματος.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ των τριών τραγουδιστών ήταν απλά απολαυστική. Αν και αντιπροσωπεύουν τρεις πολύ διαφορετικές περιόδους της εξέλιξης του συγκροτήματος, οι διαφορετικές προσεγγίσεις τους έδεναν όμορφα κι αβίαστα μεταξύ τους. Οι φωνές του Michael και του Andi συντονίζονταν ιδιαίτερα καλά, με τα πυροτεχνήματα των υψίφωνων φωνητικών του πρώτου να αντισταθμίζουν έξοχα την πιο σοβαρή απόδοση του δεύτερου. Αντί να μοιάζει παράξενη, η προσθήκη του Michael και του Kai στο σημερινό σχήμα των Helloween έχει δώσει στο συγκρότημα πολύ περισσότερο βάθος και εύρος. Η σκηνή ήταν υπερπλήρης και κανένας μουσικός δεν πάλευε να ξεχωρίσει.

Το setlist ήταν ακριβώς σχεδιασμένο για να δώσει στον καθένα αυτό που ήθελε. Ήταν όμορφα ισορροπημένο, με καμία εποχή της πλούσιας ιστορίας του συγκροτήματος να έχει αγνοηθεί ή παραλειφθεί. Ακούσαμε το crowd pleasers το Future World, το Dr. Stein και το Eagle Fly Free, για όσους είναι αρκετά παλιοί. Αλλά μας ταξίδεψαν επίσης στις προ και μετά Kiske ημέρες, κρατώντας τους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς ευχαριστημένους. Ακούσαμε επίσης καινούργιο υλικό από την πρώτη μετά την επανένωση κυκλοφορία του ενωμένου line up της μπάντας. Το Skyfall, το Mass Pollution και το χαρούμενο Best Time.

Η χημεία μεταξύ των επτά μουσικών έλαμπε σαν χίλια μικρά άστρα και έκανε το όλο εγχείρημα μια ιδιαίτερα απολαυστική εμπειρία. Αυτό που θα μπορούσε να είναι μια ψυχρή εξαργύρωση της φήμης τους, έμοιαζε αντίθετα με μια χαρούμενη απόδραση. Τα χαμόγελα και οι παθιασμένοι εναγκαλισμοί σε καμία περίπτωση δεν ήταν σκηνοθετημένοι, και φαινόταν να υπάρχει γνήσια στοργή και σεβασμός μεταξύ τους και ως θεατής δεν μπορούσες από το να μην παρασυρθείς από το γεγονός ότι όλοι τους έδειχναν να διασκεδάζουν τόσο πολύ. Μπορεί ανά φάσεις να έμοιαζε με μια ατίθαση σχολική εκδρομή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσες να τους κατηγορήσεις ότι δεν παίρνουν τη μουσική στα σοβαρά. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος και κάθε σκηνικό δευτερόλεπτο ήταν μια απόδειξη ότι πέρα από άριστοι μουσικοί είναι τρομεροί διασκεδαστές που υπηρετούν το Heavy Metal στην πιο ζωντανή του μορφή.

Μου άρεσε η αλληλεπίδραση και τα πειράγματα μεταξύ του Kiske και του Deris καθώς τραγουδούσαν μαζί καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Είναι φανερό ότι εξακολουθούν να απολαμβάνουν να εμφανίζονται μαζί και ότι οι εγωισμοί δεν μπαίνουν εμπόδιο. Είναι ωραίο να βλέπεις τη συνοχή του συγκροτήματος να παραμένει τόσο ισχυρή. Η στιγμή της βραδιάς που βρήκα συγκινητική ήταν όταν οι Kiske & Deris κάθισαν στο κέντρο της σκηνής τραγουδώντας το “Forever and One“, καθώς ήταν το πρώτο κομμάτι τους που είχα ακούσει στα 14, το οποίο περιλαμβάνονταν σε ένα compilation CD, το “Metal Dreams Vol.2”.

Επιπλέον, εντυπωσιάστηκα με τον Sasha στην κιθάρα ο οποίος δικαιωματικά κατέχει μια θέση του δίπλα στους θρύλους Hansen & Weikath, κάτι που πρέπει να είναι τρομακτικό για έναν πολύ νεότερο κιθαρίστα που μοιράζεται τη σκηνή με αυτούς τους βετεράνους του metal. Ο Sasha έχει εξαιρετική σκηνική παρουσία και επικοινωνούσε με απόλυτη άνεση με το κοινό.

Η πλατεία Νερού ήταν ασφυκτικά γεμάτη με τους λάτρεις των Helloween να βρίσκονται σε ένα συναισθηματικό roller-coaster καθώς αντάλλαζαν στίχους με όσους στέκονται γύρω τους, με τη σιγουριά ότι επιτέλους βρίσκονταν μπροστά σε κάποιον άλλο που τους καταλαβαίνει. Η συναυλία περισσότερο έμοιαζε με ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων που απολάμβανε τον ίδιο του τον παραλογισμό, γεγονός που σχημάτιζε τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπα του κοινού.

Η βραδιά έκλεισε με το ίσως πιο κλασικό και αγαπημένο μου τραγούδι των Helloween από το Keepers II – το “I Wan’t Out“, ένα τραγούδι που πάντα μου έβγαζε αυτή την απελευθερωτική αίσθηση ξεφαντώματος καθώς δραπετεύεις προς το άγνωστο σε έναν τεράστιο αμερικανικό αυτοκινητόδρομο. Το απόλυτο τελικό encore! Τεράστιες πορτοκαλί και μαύρες φουσκωτές κολοκύθες έπεφταν από τον ουρανό στα κεφάλια μας, φωτοβολίδες άναψαν, και κορίτσια, αγόρια και παιδιά σκαρφάλωσαν στους ώμους των φίλων, των συντρόφων και… των γονιών τους. Παράλληλα, ο Andi και ο Michael μοίραζαν παιχνιδιάρικα το κοινό μεταξύ τους και ανταγωνίζονται για το ποιανού η πλευρά μπορούσε να κάνει τον περισσότερο θόρυβο. Δεδομένου ότι ο τελευταίος κάποτε απαρνήθηκε το συγκρότημα, ήταν αρκετά συγκινητικό να τον παρακολουθείς τον τόσο ευτυχισμένο και ικανοποιημένο με την επάνοδό του. Είχες την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν μέχρι τις πρωινές ώρες πειράζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά καθώς όλα τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν, έτσι και το σόου με εγκάρδιες υποκλίσεις κι εναγκαλισμούς ήρθε τελικά στο τέλος του. Ένας απίστευτος τρόπος για να κλείσει μια αξέχαστη βραδιά, αν και ρε γαμώτο, φύγαμε από τη συναυλία με τη φίλη μου χωρίς ένα από αυτά τα πολυπόθητα σουβενίρ με τις γιγαντιαίες φουσκωτές κολοκύθες. Κρατήσαμε ωστόσο την ανάμνηση ενός εξαιρετικού και μαγικού σόου. Ενός σόου που απέδειξε ότι η επιστροφή των Helloween δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας θρίαμβος, κι ότι κι εμείς καμιά φορά δε θέλουμε ούτε εκλεκτικά, ούτε επιτηδευμένα πράγματα, θέλουμε απλώς να μπορούμε να φωνάξουμε και να χορέψουμε συλλογικά όλοι μαζί.

Δείτε επίσης:Τι θα δούμε στις τρεις ημέρες του Release Athens X SNF Nostos

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News