Πριν την άφιξη των Iron Maiden και μέχρι το 1985, η Αθήνα (και γενικά η Ελλάδα) δεν ήταν ακόμη στον «χάρτη» των μεγάλων μουσικών συγκροτημάτων και καλλιτεχνών της εποχής εκείνης, προσελκύοντας κυρίως μπάντες και μουσικούς στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους όπως οι New Order και ο Nick Cave.

Ωστόσο, η διοργάνωση του Rock In Athens το διήμερο 26 και 27 Ιουλίου 1985, στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας, με την συμμετοχή των Stranglers, Depeche Mode, Culture Club, Talk Talk, The Cure, Nina Hagen και The Clash, ήρθε να αλλάξει την κατάσταση προς το απείρως καλύτερο, σε φεστιβαλικό και συναυλιακό επίπεδο.

Κάπως έτσι, 35 χρόνια πριν, το μακρινό 1988 ήρθε η ώρα για την πρώτη σπουδαία, μαζική και σημαντική μέταλ συναυλία στη χώρα μας, στο τότε γήπεδο «Νίκος Γκούμας» της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια από τους Iron Maiden, οι οποίοι μόλις είχαν κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Seventh Son Of A Seventh Son». 

Οι παλιοί μεταλάδες έχουν μέχρι και σήμερα ότι στις 13 Σεπτεμβρίου του 1988 με τους Iron Maiden πολλοί πιτσιρικάδες της εποχής έλαβαν, ουσιαστικά, το συναυλιακό βάπτισμα του πυρός, ενώ άλλοι τόσο όχι και τόσο υποψιασμένοι και φανατικοί μεταλάδες που βρέθηκαν στο γήπεδο της ΑΕΚ εκείνο το απόγευμα, αμέσως «κοινώνησαν» μέσα από τα τραγούδια της «Σιδηράς Κυρίας» και του «Θηρίου».

Συνολικά 20.000 εισιτήρια κόπηκαν (με αξία 1.800 δραχμές έκαστο), αλλά οι συναυλιαζόμενοι ήταν αρκετοί παραπάνω καθώς πολλοί μπήκαν στο γήπεδο είτε με το κλασικό «ντου», είτε κρυφά από διάφορα σημεία του «Νίκος Γκούμας» που δεν φυλάσσονταν.

Παραδόξως – και με βάση το βαρύ ιστορικό άλλων συναυλιών της εποχής εκείνης που είχαν πνιγεί στο αίμα παιδιών μετά από την επέμβαση της αστυνομίας – δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο ή παρατράγουδο και η συναυλία τέλειωσε ομαλά.

Aπό πολύ νωρίς η μαζική κραυγή «Maiden, Maiden, Maiden, Maiden» ακουγόνταν σε όλο το γήπεδο σαν πολεμική ιαχή.

Οι Iron Maiden βγαίνουν στη σκηνή και το πρώτο τραγούδι που παίζουν είναι το «Moonchild». Το πλήθος αλαλάζει, βλέποντας επιτέλους από κοντά, μετά από αναμονή πολλών ετών, το μεγαλύτερο μέταλ συγκρότημα της εποχής εκείνης, σε παγκόσμια κλίμακα.

Την setlist της συναυλίας τους μονοπώλησαν τα νέα κομμάτια του καινούργιου, τότε, άλμπουμ τους, αλλά φυσικά και δεν έλειψαν οι τεράστιες επιτυχίες του κοντινού τους παρελθόντος, όπως τα «The Trooper», «The Number of the Beast», «Hallowed Be Thy Name».

Το κοινό ζητούσε, με ιαχές και τραγούδια, δυο συγκεκριμένα τραγούδια, το ελληνοκεντρικό (και συναυλιακό απωθημένο του εγχώριου κοινού) «Alexander the Great» και το «Flight Of Icarus», αλλά το συγκρότημα δεν τους κάνει το χατίρι, έχοντας μέχρι και σήμερα τη φήμη της μπάντας που δεν… χαρίζει κάστανα.

Η δημόσια τηλεόραση και οι ρεπόρτερ της ΕΡΤ κάλυψαν δημοσιογραφικά το γεγονός με ρεπορτάζ, συνεντεύξεις και ζωντανές συνδέσεις, δίνοντας στη συναυλία τον άερα και την αίσθηση του κάτι αξιοσημείωτου και πρωτόγνωρου, για τα ελληνικά δεδομένα, φροντίζοντας ωστόσο, κατά τα γνωστά… δημοσιογραφικά ειωθότα, να πετάξουν και τις παντελώς αχρείαστες σπόντες περί δήθεν «σατανικού» προφίλ και περί μιας δήθεν «επικινδυνότητας» της μουσικής και των στίχων τους για τη ελληνική νεολαία, όπως βλέπετε και στο βίντεο παρακάτω.

Η ελληνίδα δημοσιογράφος ρωτάει τον Steve Harris πώς νιώθει που είναι… βετεράνος και παλιός στην μουσική σώου-μπιζ και στην heavy metal, με τον ιδρυτή και μπασίστα των Iron Maiden να απαντά:

«Στην Ελλάδα υποτίθεται ότι βρίσκομαι στην αρχή, γιατί είναι η πρώτη φορά που παίζω εδώ. Έχω ξανάρθει για διακοπές και τώρα το βρίσκω υπέροχο ότι θα παίξω μουσική εδώ. Μας ξέρει πολύς κόσμος στην Ελλάδα, για αυτό θα έπρεπε να είχαμε έρθει εδώ και χρόνια».

Για να ακολουθήσει η εντελώς ανόητη ερώτηση:

«O κόσμος βλέπει ένα γκρουπ που βγάζει προς τα έξω φαντασιώσεις και εικόνες μεσαιωνικής μαγείας. Πόσο αληθινός είναι αυτός ο συσχετισμός με το μουσικό στυλ σας; Η μουσική σας είναι σκληρή και κάποιες φορές βίαιη;»

Ο Harris σχολιάζει πάνω εκεί:

«Όχι, έχουμε γράψει κάποια κομμάτια σε αυτό το στυλ, όμως δεν είναι το μοναδικό μουσικό μας μοντέλο. Το στυλ των Jethro Tull για παράδειγμα είναι πολύ πιο μεσαιωνικό, προσπαθούμε να εκφραζόμαστε μέσα από τη σύγχρονη εποχή. Βίαιη η μουσική μας; Όχι. Ποτέ. Μας βλέπουν πάνω στην σκηνή και νομίζουν ότι είμαστε βίαιοι τύποι; Λάθος. Δεν είμαστε. Είμαι παντρεμένος, έχω παιδιά. Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος. Επιθετικοί, μαχητικοί, ναι. Κι εδώ υπάρχει μεγάλη διαφορά. Ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει επιθετικός στη σκηνή, κάποιος άλλος όταν παίζει ποδόσφαιρο. Ε, μην τα μπερδεύουμε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν την heavy metal ή δεν θέλουν να καταλάβουν. Ρίχνουν απλώς μια ματιά σε ένα εξώφυλλο και βγάζουν συμπεράσματα, εμείς τους λέμε ότι είναι απλά η φαντασία τους».

Να και η setlist των Iron Maiden από εκείνη την ημέρα:

Moonchild
The Evil That Men Do
The Prisoner
Wrathchild
Infinite Dreams
The Trooper
Can I Play With Madness
Heaven Can Wait
Wasted Years
The Clairvoyant
Seventh Son of a Seventh Son
The Number of the Beast
Hallowed Be Thy Name
Iron Maiden

Encore:
Run to the Hills
Running Free
Sanctuary