Μεγάλες μπάντες, σπουδαίοι μουσικοί που κάποτε έτυχε και παραστράτησαν, που έχασαν την «μούσα» τους και βρέθηκαν να πελαγοδρομούν, δισκογραφικά.

Ακολουθούν 15 άθλια άλμπουμ από μεγάλες μπάντες και σημαντικούς μουσικούς.

1. Rolling Stones – Dirty Work
Κυκλοφόρησε το 1986, σε μια περίοδο που τα μέλη του γκρουπ πλακώνονταν μεταξύ τους συνέχεια. Αυτόν τον έρμο τον Τσάρλι Ουότς, τον άγιο αυτό άνθρωπο, τον έφτασαν στα πρόθυρα της παραίτησης, με τα καμώματα τους οι δυο Glimmer Twins (Μικ και Κιθ). Με τι μυαλό να βγάλεις μετά άλμπουμ; Με τι έμπνευση να στρωθείς να γράψεις ένα τραγούδι της προκοπής;

2. David Bowie – Tin Machine
Τα έχει κάνει όλα, σε όλα τα μουσικά ρεύματα και είδη, και με απόλυτη επιτυχία, αλλά η μουσική ιστορία εδώ έγραψε φάουλ και κίτρινη κάρτα στον Λευκό Λεπτό Δούκα: ένα υπερφίαλο και ανούσιο δισκακι, μεσούσης της περιόδου των προσωπικών θρησκευτικών του αναζητήσεων, που άφησε τους πάντες ασυγκίνητους.

3. Stooges – The Weirdness
Κυκλοφόρησε το 2007 και κανείς δεν περίμενε πως η μπάντα του Raw Power θα είχε ποτέ τα κότσια (γιατί περί θράσους πρόκειται) να δεχτεί να βγει στην αγορά αυτό το ανοσιούργημα.

4. Lou Reed – Metal Machine Music
Σύμφωνοι, ξεκίνησε πειραματικά και με σκοπό ο δημιουργός του να προσπαθήσει να σοκάρει το, ευαίσθητο, κοινό της εποχής εκείνης, των μέσων του ’70. Ακόμη και με αυτή τη συλλογιστική όμως, δεν παύει να αποτελεί κάτι τόσο δύσκαμπτο στο αυτί, που είναι να απορείς πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να συντέθηκε μόλις τρία χρόνια μετα από το άλμπουμ «Transformer».

5. Queen – Hot Space
Έχεις από πίσω σου μια ιστορία 10 ετών με μερικά απ’ τα σημαντικότερα άλμπουμ της ροκ ιστορίας και ξαφνικά πετάς στο κοινό σου μια «καυτή πατάτα». Ευνόητο είναι πως και κραξιμο θα φας από τους οπαδούς σου, αλλά και το δισκάκιον θα πάει απατο στας πωλήσεις.

6. Pearl Jam – Pearl Jam
Μεγάλη μπάντα από κάθε άποψη, τόσο μουσικά, όσο και σε επίπεδο εξωμουσικο. Αλλά εδώ και μια 20ετια δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο δισκογραφικής ύπαρξης, αφού η εποχή τούς έχει προσπεράσει. Παίζουν παλιομοδίτικο grunge, όμως αυτό πέθανε το 1998.

7. Blondie – The Hunter
Αφού καταφεραν να φερουν κοντά την πανκ, το new wave και την ντίσκο με τη ρεγκε, τα έκαναν σαλάτα μεσα στο μυαλό τους και πέντε χρόνια μετα το μνημειώδες ξεπέταγμα τους, παρέδωσαν αυτό το άθλιο άλμπουμ, που ζήτημα είναι τα μέλη της μπάντας να το έχουν ακούσει παραπάνω από 2-3 φορές μονοι τους, στο δωμάτιο τους.

8. Neil Young – Trans
Το άλμπουμ αυτό απλώς ΔΕΝ ακούγεται, δηλαδή είσαι φιλότιμος, το βάζεις να παίζει, αλλά μετα από 4-5 λεπτά το βγάζεις απ’ τη σιντιέρα, με το στομάχι σου να έχει ανακατευτεί από το ηχητικό αποτέλεσμα. Κρίμα για τα περασμένα μεγαλεία του Νιλ.

9. Clash – Cut the Crap
Όχι, εσείς «σταματήστε τις βλακείες», όπως π.χ. το να κυκλοφορείτε ένα αλμπουμ-ντροπή για το κίνημα του πανκ, σαν αυτό εδώ. Τίγκα στις κακές συνθέσεις και την υπερβολή, έχει μείνει, δικαίως, στην μουσική ιστορία ως ένα απ’ τα χειρότερα πανκ άλμπουμ όλων των εποχών.

10. Pink Floyd – The Final Cut
Με τους μισούς Floyd φευγάτους και τους άλλους μισούς να μην του λένε ούτε καν καλημέρα, είναι θαύμα αρχικά το πως κατάφερε να κυκλοφορήσει αυτό το άλμπουμ. Χωρίς Wright και με τον Gilmour στις χειρότερες των κιθαριστικων του διαθέσεων, ένας Waters δεν φέρνει ποτέ την άνοιξη.

11. White Stripes – Icky Thump
Παράξενος τύπος ο Jack: όχι μόνο δείχνει μια σταθερά κλιμακούμενη διάθεση με κάθε του άλμπουμ να αποστασιοποιηθεί από τον ήχο του αμέσως προηγούμενου δίσκου του, αλλά με το άλμπουμ αυτό τορπιλίζει κάθε έννοια «ήχος των Stripes», γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με μουσικά όργανα και, εν γένει, μουσικές, πολύ αλλοπρόσαλλες.

12. REM – Around The Sun
Το Up του 1999 είναι η τελευταία σοβαρή δουλειά από μια απ’ τις αγαπημένες μου μπάντες. Με το άλμπουμ Around The Sun του 2004 απαντάνε καταφατικά στο ερώτημα «μήπως πρέπει να το διαλύσουμε;», ένα άλμπουμ που έφερε το συγκρότημα στα πρόθυρα της διάλυσης και την δισκογραφική τους ένα βήμα πριν την χρεοκοπία.

13. Michael Jackson – Invincible
Ακόμη ένας «τελειωμένος» μουσικός από κάθε άποψη, με τελευταία σπουδαία συνεισφορά το Scream του 1995. Το άλμπουμ αυτό ήρθε σε μια περίοδο που ακόμη και το πλέον σκληροπυρηνικό του κοινό τον έχει αφήσει ξεκρέμαστο (σε εμπορικό επίπεδο) και ο ίδιος δεν δείχνει ικανός να μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση.

14. Metallica – St. Anger
Όποιος έχει δει το «Some Kind Of Monster», ξέρει καλά για τι πράγμα ακριβώς μιλάω. Εγώ απλώς θα αναφερθώ στη σκηνή που ο πατέρας του Ulrich, αφού έχει ακούσει τα ντεμο των ηχογραφήσεων, γυρνάει και τους λέει: «εγώ αν ήμουν στη θέση σας, αυτό δεν θα το κυκλοφορούσα». Nuff said, σοφέ ηλικιωμένε.

15. U2 – How to Dismantle an Atomic Bomb
Το έκανα σουβέρ από την πρώτη εβδομάδα. Έχω πιει πάνω του αμέτρητες βότκες-τόνικ. Άψογο. Απλώς άψογο –για σουβέρ μόνο. Στο τσακίρ κέφι, το κάνω και φρίσμπι. Αλλά μέχρις εκεί. Μέσα στη σιντιέρα δεν μπαίνει.