Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης πήρε τη σκυτάλη από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ που το σκέφτηκε αρκετά, αλλά τελικά δεν τόλμησε να μιλήσει για την “Απαγωγή”. Μετά τον “Προδότη” και το ταξίδι στα άδυτα της μαφίας, ο αειθαλής Μπελόκιο ταξιδεύει στο μακρινό 1858 στην Μπολόνια και φέρνει στην μεγάλη οθόνη μία αληθινή ιστορία που συντάραξε την εποχή και έπαιξε ως έναν βαθμό ρόλο στην επανακατάληψη της Ρώμης το 1870. Το θρησκευτικό υπόβαθρο συναντά το πολιτικό ίσως κάπως άγαρμπα, ωστόσο με αυτόν τον τρόπο το έργο αποκτά επίκαιρο τόνο σε μία εποχή που τόσο η Ιταλία, αλλά κι η Ευρώπη δοκιμάζονται.

Ένα εξάχρονο παιδί κι όχι ένα βρέφος (έχει δηλαδή μνήμη και συνείδηση), ο Εντιγκάρντο “αρπάζεται” βίαια από την οικογένειά του. Έχει αποφασιστεί να βαφτιστεί και να ασπαστεί τον χριστιανισμό. Δεν είναι φυσικά το μοναδικό παράδειγμα που η Καθολική Εκκλησία έδρασε με αυτόν τον τρόπο. Οι γονείς του πασχίζουν για δικαιοσύνη, ωστόσο ο Πάπας Πίος ΙΧ τονίζει πως θα λογοδοτήσει μόνο στον Θεό όταν έρθει η ώρα. Δημιουργείται ένα δράμα εποχής χωρίς δυνατότητα απεγκλωβισμού. Ο θεατής γίνεται κομμάτι της πλοκής κι η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων παρά την μεγάλη διάρκεια της ταινίας δεν του αφήνουν οξυγόνο να ανασάνει.

Μέσα από τον μανδύα της θρησκείας έχουμε τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος σε μία σκοτεινή εποχή που δεν έχει αναλυθεί όσο θα έπρεπε τόσο κινηματογραφικά, όσο και γενικότερα. Οι νεότερες αμαρτίες της Καθολικής Εκκλησίας έχουν απασχολήσει έντονα νεαρότερους δημιουργούς, ωστόσο ο Μπελόκιο διεισδύει σε άγνωστα για το ευρύ κοινό μονοπάτια και φέρνει στην επιφάνεια γεγονότα που έχουν αξία να ειπωθούν στη σωστή τους διάσταση ακόμα και 170 χρόνια μετά. Η πρεμιέρα στις Κάννες κέρδισε το χειροκρότημα και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το Ολύμπιον γέμισε ασφυκτικά για να υποδεχθεί το “Αγόρι του Θεού”.

Αληθινός μαέστρος ο δημιουργός συμπλέκει τη φωτογραφία με τη μουσική του Φάμπιο Μάσιμο Καπογκρόσο και πετυχαίνει τον σκοπό του. Να κρατήσει σε εγρήγορη το κοινό που περιμένει με αγωνία την ανατροπή και τη δικαίωση. Θα έρθει όμως αυτή; Ο συσχετισμός με το πολιτικό τοπίο που έρχεται να δώσει την αποκατάσταση της τάξης στο φινάλε πιθανώς για αρκετούς θολώνει το μήνυμα. Ίσως αν έμενε στην καταδίκη της Εκκλησίας, δηλαδή σε αμιγώς θρησκευτικά μονοπάτια να μιλούσαμε για θρίαμβο. Ήθελε όμως ένα ολοκληρωμένο έργο ζωής που θα τονίζει τις προεκτάσεις κι έμμεσα τις εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από τη φλόγα της αντίστασης.

Ο καταγγελτικός χαρακτήρας αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των τελευταίων επιλογών του σκηνοθέτη που μοιάζει να περνά μία δεύτερη νιότη έχοντας ξεπεράσει τα 80 του χρόνια. Δε συμβιβάζεται, δε σταματάει να αναζητεί την αλήθεια και να δημιουργεί. Είμαστε τυχεροί που ερχόμαστε σε επαφή με το σύνολο του έργου του. Η “Αρπαγή” αποτελεί ορόσημο μίας ολόκληρης εποχής και σε βάθος της Ιταλίας όπως τη γνωρίζουμε γεωγραφικά σήμερα. Ένα σκάνδαλο που ακόμα και σήμερα είναι στις σκέψεις των γειτόνων κι ας μην έχει αγγίζει ιδιαίτερα όλους εμάς στη Μεσόγειο.

Ένας πραγματικά ασυμβίβαστος σκηνοθέτης που δε διστάζει δημόσια να πλέκει το εγκώμιο του σημερινού Πάπα, να αποδοκιμάζει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και την Τεχνητή Νοημοσύνη αφού πρώτα έχει μελετήσει τις συνέπειές τους στην κοινωνία, πάντα με επιχειρήματα κι όχι με κραυγές. Έτσι ακριβώς πράττει και με την ιστορία. Με χειρουργική ακρίβεια φτάνει στην ουσία όσων συνέβησαν και τα επικοινωνεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Για αυτόν ακριβώς το λόγο “το Αγόρι” είναι η ταινία της εβδομάδας και προσωπικά περιμένω να μείνει στον χρόνο και να αποτελεί σημείο αναφοράς και τα επόμενα χρόνια.